Mε τον Kai Hansen και τον Michael Kiske να βρίσκονται ανέλπιστα στο πλάι του Andi Deris, οι παλιοί ξαναθυμήθηκαν τις ηρωικές μέρες των δύο Keeper Of The Seven Keys, ενώ οι νεότεροι έζησαν τον θρύλο σε μια πραγματικά διασκεδαστική βραδιά, σε συνθήκες sold-out...
Και μια ωραία ημέρα, τον Νοέμβρη του 2016, μαθαίνεις το περίπου αναμενόμενο νέο: οι Michael Kiske (φωνή) & Kai Hansen (κιθάρα/φωνή) θα περιοδεύσουν μαζί με την τωρινή σύνθεση των Helloween, κάτω από τον τίτλο Pumpkins United.
Στη συνέχεια διαβάζεις για τα σχέδιά τους περί 3ωρων συναυλιών και περιμένεις πώς και πώς το πρώτο live, ώστε να μάθεις τα τραγούδια που έπαιξαν, πώς τα έπαιξαν και όλα τα σχετικά. Και σπάει ο διάολος το ποδάρι του με τον ρουφιάνο του YouTube και βλέπεις στην πρώτη συναυλία ότι υπάρχει playback σε ορισμένα φωνητικά του Kiske –και αρχίζει το «γλέντι». Αμέσως μετά, βέβαια, ο Hansen δικαιολόγησε το playback λέγοντας ότι ο Kiske ήταν άρρωστος εκείνη τη μέρα, οπότε οι επιλογές που είχαν ήταν είτε να ακυρώσουν το live, είτε να υπάρχουν και playback. Το καταπίνεις, αλλά η αμφιβολία παραμένει. Συνεχίζεις έτσι να παρακολουθείς βίντεο, για να δεις εάν υπάρχει συνέχεια στο playback. Παράλληλα, περιμένεις και την 30ή Νοεμβρίου: τη μέρα που έχεις κλείσει να δεις κι εσύ τους Helloween, στο Ελσίνκι της Φινλανδίας.
Περίπου 2 μήνες πριν τη συναυλία, τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί. Μετά πάντως από μια κουραστική ημέρα –λόγω ενός επιχειρηματικού συνεδρίου– και περίπου με την ψυχή στο στόμα, έφτασα στην Ice Hall Arena με τη σκέψη να βρω μια θέση στις κερκίδες, καθώς η κούραση ήταν τεράστια. 20 ωστόσο λεπτά πριν την έναρξη οι πόρτες παρέμεναν κλειστές, οπότε περιμέναμε με ανυπομονησία να ανοίξουν· στο ενδιάμεσο, χαζεύαμε στο merchandise. Στις 20:00 ακριβώς βλέπω κόσμο να πηγαίνει προς μια κατεύθυνση και, μπαίνοντας μέσα, διαπίστωσα ότι οι Helloween είχαν ξεκινήσει. Απλά οι Φινλανδοί διοργανωτές είχαν καλύψει με τεράστιες κουρτίνες τις εξέδρες και είχες έτσι διαθέσιμη μόνο την αρένα, ήδη γεμάτη από οπαδούς. Βρέθηκα λοιπόν πίσω-πίσω, δίχως να μπορώ να δω καθαρά, ενώ ο ήχος δεν ήταν και ο καλύτερος.
Ο Michael Kiske είπε ντουέτο με τον Andi Deris το "Halloween" και αμέσως μετά το "Dr. Stein", με εμένα να προσπαθώ στο μεταξύ να κάνω τον ντετέκτιβ, ώστε να δω αν ο Kiske τραγουδάει κανονικά. 2 λεπτά διάλειμμα για να δούμε το πρώτο από μια σειρά βίντεο με τις μασκότ των Helloween (Seth & Doc), για να έχουμε μετά τον Kiske σόλο στο “I’m Alive” –σαν να άκουσα έναν βήχα την ώρα που ερμήνευε, αλλά μπορεί και να ήταν η ιδέα μου. Το “If I Could Fly” είναι ίσως το καλύτερο(;)/πιο γνωστό κομμάτι της εποχής Deris, οπότε οι πάνω από 4.000 θεατές τραγούδησαν με ενθουσιασμό το ρεφραίν. Δεύτερη σερί επιλογή με τον Deris το αδιάφορο για μένα “Are You Metal?” και, μετά από μια σφήνα με το “Rise And Fall” (με τον Kiske), 2 ακόμα τραγούδια με τον Deris. Βίντεο με τον Seth & Doc και, στη μέση της σκηνής, μια τσιρίδα από τα παλιά.
Πραγματικά στα «φρύδια» μου εάν η τσιρίδα και τα φωνητικά ήταν πειραγμένα: η κ@υλα να ακούς τον Kai Hansen στο medley των “Starlight/Ride Τhe Sky/Judas” και μετά στο “Heavy Metal (Is Τhe Law)”, είναι δύσκολο να περιγραφεί. Σε σκαμπό έπειτα οι Kiske & Deris για το “Forever And One (Neverland)”, μ' εμένα να βλέπω ξαφνικά ένα κενό στα δεξιά μου και ν' αποφασίζω να πάω λίγο πιο μπροστά· δίχως να το καταλάβω, βρέθηκα στο κάγκελο μπροστά στη σκηνή, ξεχνώντας κούραση και όλα τα σχετικά. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, βλέπω τη συναυλία! Στο “A Tale That Wasn’t Right” έχω τον Kiske στα 5 μέτρα και ναι, μπορώ να το πω, βάζει ο καριόλης τα χέρια μπροστά στο μικρόφωνο και είναι σαν να καλύπτει το στόμα του, αλλά στη Φινλανδία τουλάχιστον τραγούδησε 100%. Και κάτι ακόμα, ήταν κρυωμένος· ο βήχας υπήρχε και 2-3 φορές μεταξύ σοβαρού και αστείου μας είπε ότι θα προσπαθήσει να πει το τάδε κομμάτι και ο θεός βοηθός.
Μιας και ήμουν πια μπροστά, μπορούσα να δω καθαρά όλες τις μικρές λεπτομέρειες. Ο Hansen είναι παντού σε όλα τα τραγούδια με το γνωστό του χαμόγελο, κυρίως δε βρισκόταν στο κέντρο της σκηνής. Για τον Sascha Gerstner διάβασα κάτι εύστοχο, ότι έχει τον ρόλο του Janick Gers στους Iron Maiden. Για πολλούς είναι περιττός, σε αρκετούς δεν αρέσει το look του με αυτό το μαλλί, πάντως υπήρξε παρών σε όλα τα σόλο, ακόμα και σε τραγούδια που ίσως δεν θα έπρεπε να τα αγγίξει. Ο Markus Grosskopf στο μπάσο ήταν κι εκείνος με ένα τεράστιο χαμόγελο, και φτάνουμε στην πιο συναισθηματική στιγμή της συναυλίας: στην οθόνη, παίζει ντραμς ο αυτόχειρας Ingo "Mr. Smile" Schwichtenberg, όσο ο νυν ντράμερ Dani Löble έπαιζε τα ίδια θέματα live ως φόρο τιμής –με όλο το Ice Hall να φωνάζει «Ingo».
O Michael Weikath ήταν κυρίως δεξιά της σκηνής και είναι απλά ο Weikath: θα φτιάξει το μαλλί την ώρα που παίζει κιθάρα, θα έχει το στυλ «εγώ σας έχω γραμμένους όλους στα @@@ μου και σας έκανα τη χάρη και είπα ναι στην επανασύνδεση, αλλά μην με πολυπρήζετε», θα πηγαίνει περισσότερο προς το μέρος του ο Hansen παρά το αντίθετο –με τον Kiske ούτε κρύο, ούτε ζέστη– ενώ, πού και πού, έσκαγε και κανά χαμόγελο. Για τον Kiske τα είπαμε, οπότε έμεινε για το τέλος ο Andi Deris. Ίσως και ο πιο άνετος από όλους. Από την εποχή του Master Of The Rings (1994) είναι άλλωστε αυτός που, μαζί με τον Michael Weikath, οδηγούν τους Helloween. Οι συγκρίσεις με τον Kiske ήταν/είναι/και θα είναι άτοπες. Άλλο στυλ ο Kiske, άλλο ο Deris και ξέρει καλά ότι, όσο πετυχημένη και εάν αποδειχθεί η περιοδεία, οι Helloween θα συνεχίσουν με εκείνον στο τιμόνι. Γιατί ό,τι είδα στη σκηνή ήταν Helloween featuring Kiske & Hansen και νομίζω ότι ήταν ξεκάθαρο.
Έχοντας φτάσει στις περίπου 2 ώρες και 20 λεπτά είχε έρθει η ώρα του encore και του ύμνου “Eagle Fly Free” από το λαρύγγι του Kiske. Σε πολλά άλλα συγκροτήματα, τώρα, ένα 13λεπτο τραγούδι για encore ίσως να ήταν βαρετό. Όταν όμως αυτό είναι το “Keeper Of The Seven Keys” ερμηνευμένο από Kiske/Deris, απλά δεν καταλάβαινες πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα. Μετά είχαμε τις σταδιακές αποχωρήσεις των μελών από τη σκηνή, με τελευταίο τον Sascha Gerstner, σημάδι ότι ο ρόλος του ακόμα και τώρα είναι περισσότερο σημαντικός απ’ όσο αρκετοί πιστεύουν. Βιντεάκι πάλι με τους Seth & Doc και πάμε για τον ύμνο “Future Word” (με τον Kiske, βέβαια). Τέλος ύστερα, με μπαλόνια να πετάγονται στο κοινό και “I Want Out” με τους Kiske/Deris να παίζουν με τους fans, χωρίζοντάς τους και βάζοντάς τους να τραγουδάνε τον ρυθμό και το ρεφραίν του κομματιού.
Η συναυλία ξεκίνησε στις 20:00 και τελείωσε στις 23:00. Βγάζοντας έξω τα βίντεο και το encore, οι Helloween πρέπει να έπαιξαν γύρω στις 2 ώρες και 40 λεπτά (τουλάχιστον). Η setlist ήταν κάτι παραπάνω από χορταστική, αφού σύνολο ακούστηκαν 25 τραγούδια –τα 10 μάλιστα από τα Keeper Of The Seven Keys 1&2· είχες επίσης το medley από τον Hansen και τα υπόλοιπα προέρχονταν από την εποχή Deris.
Ενστάσεις πάντα θα υπάρχουν για το τάδε κομμάτι που θα μπορούσαν να παίξουν, όπως και το εάν θα μπορούσαν να ήταν σε κιθάρα/ντραμς οι Grapow/Kusch. Πιστεύω ότι δεν έγινε αυτό, γιατί απλά οι Deris/Weikath/ Grosskopf ξέρουν καλά ότι στο τέλος της ημέρας ο Hansen θα εξακολουθήσει τους Gamma Ray, ο Kiske θα κάνει τα δικά του και οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν τους Helloween. Η συναυλία ξεκίνησε άλλωστε με το “Let Me Entertain You” του Robbie Williams. Και αυτό έκαναν οι Helloween: μας διασκέδασαν και με το παραπάνω. Μακάρι όλες οι «αρπαχτές» τέτοιου τύπου να παίζουν τόσο πολύ, ακόμα και εάν βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι έγιναν καθαρά για τα χρήματα…
Setlist
Intro: Let Me Entertain You (διασκευή Robbie Williams)
Halloween (Michael Kiske & Andi Deris)
Dr. Stein (Kiske & Deris)
Intermission (Seth & Doc)
I’m Alive (Kiske)
If I Could Fly (Deris)
Are You Metal? (Deris)
Intermission (Seth & Doc)
Rise and Fall (Kiske)
Intermission (Seth & Doc)
Waiting for the Thunder (Deris)
Perfect Gentleman (Deris)
Intermission (Seth & Doc)
Starlight/Ride the Sky/Judas [Kai Hansen]
Heavy Metal (Is the Law) [Hansen]
Forever and One (Neverland) [Kiske & Deris]
A Tale That Wasn’t Right [Kiske & Deris]
Intermission (Seth & Doc)
I Can (Deris)
Intermission (Seth & Doc)
Drum Solo (Dani Löble & Ingo ‘battle’)
Ingo Tribute
Livin’ Ain’t No Crime (Kiske)
A Little Time (Kiske)
Intermission (Seth & Doc)
Why? (Deris)
Sole Survivor (Deris)
Intermission (Seth & Doc)
Power (Deris)
How Many Tears (Deris & Kiske)
Encore:
Invitation
Eagle Fly Free (Kiske)
Keeper of the Seven Keys (Kiske & Deris)
Encore 2
Intermission (Seth & Doc)
Guitar Solo (Hansen)
Future World (Kiske)
I Want Out (Kiske & Deris)
Outro (Braveheart Soundtrack)
{youtube}HtHg0_NwDo4{/youtube}
