Λίγο πριν την πολυαναμενόμενη εμφάνιση των Pet Shop Boys στο Release Athens Festival στις 30 Ιουνίου, η Μάρω Αγγελοπούλου γράφει για τη συναυλία που όλο κυνηγάει και που δεν θα ήθελε με τίποτα να χάσει.
1990
.. «Κι όταν έρθουν οι Pet Shop Boys, θα πάμε, ε;»
«Ναι ρε, θα ’μαστε μεγάλοι, θα πάμε, θα τους βρούμε, θα πάρουμε κι αυτόγραφα»
«Και θα κάνουμε και πάρτι και θα τους καλέσουμε και θα έρθουν»
«Εννοείται!»
«Και πού θα κοιμηθούν;»
«Εμ…, στην ταράτσα, θα’ ναι καλοκαίρι, δεν θα τους νοιάζει»
«Ναι ρε, σωστά!»
….
Έτσι κανονίζαμε σ’ εκείνο το εφηβικό δωμάτιο, που έμοιαζε σαν όλα τ’ άλλα, γεμάτα αφίσες και τραγούδια και διαλόγους που είναι τόσο φυσιολογικοί στην ηλικία των τότε, τότε που το μέλλον δεν ήταν μια ασαφής στιγμή, σκοτεινή και δυσεντόπιστη, ήταν αύριο και ήταν γεμάτο φως. Όλα ήταν εφικτά και τίποτα δεν διασπάθιζε τον χρόνο, γιατί ο χρόνος ήταν ένας και κρατούσε για πάντα.
(“And we were never holding back or worried that/Time would come to an end")
1996
Καλοκαίρι, στο πλοίο για Κυκλάδες, κατάστρωμα. Ένα βήμα πριν την ενηλικίωση, τώρα πια μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, κωλοδάχτυλα στο σύμπαν. Μαύρο γυαλί ηλίου, αντηλιακό καρύδα, το παρεό στο κεφάλι για σκιά, παντού γαλάζιο, πατάς το πόδι σου στο νησί, βουλιάζεις στην άμμο, ξεφλουδισμένοι ώμοι, φλερτ με την παρέα από δίπλα, τις νύχτες χορεύεις και μαζί σου χορεύουν όλα σου τα κύτταρα, η ζωή σου είναι εδώ, αυτή τη στιγμή, και δεν πιάνεις την προειδοποίηση για το αναπόφευκτο μέλλον που σου ψιθυρίζει γλυκόπικρα ο Neil Tennant από τα ηχεία.
(“All the people I was kissing/Some are here and some are missing”)
2022
Οι Pet Shop Boys έρχονται στις 30 Ιουνίου, στο Athens Release Festival. Είδες; Πάλι καλοκαίρι, όπως και το 2000 που ήρθαν στο Λυκαβηττό, αλλά αυτή η συναυλία δεν είναι η ίδια με τώρα. Τώρα είναι που όντως είμαστε μεγάλοι, και κρίμα που το σχέδιο για την ταράτσα δεν μας βγήκε τελικά. Εσύ θα πας; Εκεί θα είναι η Ε., είναι πάντα παρούσα σε όλα τα μαγικά εκεί που μετά αφηγούμαστε μεταξύ μας. Εκεί θα είναι και το κορίτσι του “Domino Dancing”, να περπατά νωχελικά ανάμεσα στο πλήθος μοιράζοντας εγκεφαλικά, εκεί θα είναι και ο ερωτευμένος Δράκουλας με τα μαραμένα λουλούδια να ψελλίζει “my heart starts missing a beat..”, οι ρασοφόροι μοναχοί του “It’s a Sin”, τα κορίτσια από το West End. Κυρίως όμως, εκεί θα είναι όλα τα παιδιά από το φοβερό αυτό ασπρόμαυρο πάρτι- αυτό που πάντα θέλαμε να πάμε, θα μας τραβήξουν στη μπανιέρα να γεμίσουμε σαπουνάδες, θα κάνουμε τραμπολίνο δίπλα από την πισίνα και τα ρούχα μας θα κρέμονται από τον πολυέλαιο της σκηνής.
(“’Cause we were never being boring”)
Πώς μπορείς να λείψεις από μια συναυλία, για την οποία έκοψες εισιτήριο δεκαετίες πριν; Ειδικά γι’ αυτό το ένα τραγούδι που μες στην καθαρή, λαμπερή του pop ξεχειλίζει έμπνευση και αλήθεια, με μια δυνατότητα ανατρεπτική. Για αυτούς τους στίχους που περιγράφουν ότι ζήσαμε, καλύτερα απ’ όσο θα κατορθώναμε εμείς, θέτοντας με τις λέξεις τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων σε σκέψεις που αναγνωρίζουμε ως δικές μας, αν και ίσως θα ήταν αδύνατον να τις εκφράσουμε μόνοι μας. Η φαντασιακή κτήση, βλέπεις, είναι πανίσχυρη. Αλλά και για την ανάμνηση της νιότης, πριν εισχωρήσουμε στη βόεια ενατένιση της ζωής μας, πριν συναντηθούμε τυχαία μετά από χρόνια, πλαδαρά καθησυχασμένοι στην κενοδοξία μας, ζώντες κλινικά νεκροί, χαμογελώντας εξασθενημένα μέσα από τα οικογενειακά αυτοκίνητα που πήραμε με λίζινγκ.
(“I never dreamt that I would get to be/The creature that I always meant to be”)
«Πού’ σαι, χαθήκαμε!»
«Ναι, όντως..»
«Να κανονίσουμε να τα πούμε, ε;»
«Ναι, ρε, κάποια στιγμή»
(“But I thought in spite of dreams/You'd be sitting somewhere here with me”…)
