To Παρατηρητήριο Μουσικής Αμπαλοσύνης κατεβαίνει στην Πλατεία Νερού και ο Επίτροπος πιάνει πρώτη θέση για τα αγαπημένα του acts στο φετινό Release Athens Festival.
Ήρθε αυτή η μοναδική στιγμή στην ιστορία του Παρατηρητήριου που η Επιτροπή (όπως έχει αναφέρει πολλές πολλές φορές στο παρελθόν) θα στηρίξει έμπρακτα το ελληνικό επιχειρείν. Και η επιχειρηματικότητα εμπλέκεται με το μέταλ κυρίως την περίοδο του καλοκαιριού (άνευ covid) όπου μας επισκέπτονται μεγάλες παραγωγές, μεγάλες μπάντες και οι μπίζνες γενικά είναι πιο μεγάλες. Τα θεάματα δεν τυχαίνουν, υπάρχουν σοβαρές ομάδες διοργάνωσης που επενδύουν τα χρήματα τους σε μια πρόβλεψη. Στην πιθανότητα πως θα μαντρώσουν αρκετά κλγδ στους χώρους τους, τα οποία με την σειρά τους θα περάσουν όμορφα, θα πιούν και θα δημιουργήσουν αναμνήσεις. Τα δύο τελευταία συνδέονται με έναν αντιστρόφως ανάλογο τρόπο και μπορεί να μην πάει καλά αυτό. Τέλοσπάντων, θέλω να πω ότι με το δεδομένο κοινό, οι διοργανωτές κάνουν ό,τι μπορούν για να μην μπουν μέσα. Σιγά σιγά θα επέλθει η Σωτηρία, μέχρι τότε θα πορευτούμε με αυτά που διαθέτουμε, γιατί έχουμε όλοι μας την ανάγκη να περάσουμε ωραία.
Και όταν με ρωτάτε, ποια είναι η μπάντα από το φετινό Release που σε φέρνει πιο κοντά στην Σωτηρία, η απάντηση που θα λάβετε θα σας ξαφνιάσει. Όσοι ποντάρατε τα λεφτά σας στους Slipknot, χάσατε. Ούτε οι αγαπημένοι μου Judas Priest είναι. Όποιος προέβλεψε τους Manowar καλύτερα να πάει να κοιταχτεί, τελικά ναι ρε μπαγάσες, το βρήκατε. Οι στρατόκαβλοι Σουηδοί, είναι το δικό μου golden pass του Release Festival για το καλοκαίρι 2022. Οι γλυκοί Sabaton που έχω πετσοκόψει άπειρες φορές, είναι η συνειδητή “χρυσή” επιλογή μου για να σας προτείνω να πάτε να δείτε. Ίσως έχετε ήδη κλείσει την οθόνη και με γαμωσταυρίζετε, δεν σας αδικώ, όμως καλό θα ήταν να διαβάσετε το σκεπτικό μου, το οποίο είναι συνεπές με τους σκοπούς μου και με ό,τι σας λέω εδώ και χρόνια. Οι Sabaton έχουν δίσκο μέσα στη χρονιά, έχουν έρθει τις λιγότερες φορές από όλες τις υπόλοιπες metal μπάντες του festival, είναι για πρώτη φορά σε headlining θέση και λογικά θα φέρουν για πρώτη φορά το τεράστιο stage show τους, το οποίο από όσο έχω μάθει είναι αντάξιο του show των Ghost. Χαχα, πώς τα κατάφερα πάλι τους ανέφερα (αυτούς έπρεπε να φέρετε, ξενιτεύτηκα ρε γμμνοι για να τους δω). Η μουσική βέβαια παραμένει σε full cringe mode, όμως εάν έχουμε του χρόνου κανέναν 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ας κάνουμε λιγάκι προθέρμανση, χαχα, μα τι γράφω ρε μλκες…σταματήστε με…Την ίδια μέρα έχουμε Blind Guardian και Epica και ξέρω ότι ίσως μετά από αυτό το live ξαναβγάλω ακμή, όμως να πω την αλήθεια είναι όλα πολύ ταιριαστά. Ακόμα και τα ελληνικά σχήματα που μπήκαν από κάτω, είναι ό,τι θα ήθελε ένας τύπος που παίζει RPG 24/7 και βασικά είμαι εγώ πριν πολλά χρόνια, δεν κρίνω. Οι Enemy of Reality είναι έμπειρη κατάσταση στο σανίδι (το δίδυμο Ηλιάνα-Steelianos είναι άχαστο εκείνη την μέρα, για όσους γουστάρουν συμφωνικό metal) και οι Silent Rage παραμένουν μεγάλο ερωτηματικό, γιατί αν θυμάμαι καλά είχαν ανακατατάξεις στην σύνθεση τους.
Η επόμενη μέρα που με εξιτάρει εξίσου, για εντελώς άλλους λόγους είναι αυτή των Judas Priest. Όταν πηγαίνουμε σε μια συναυλία εξυπηρετούνται δύο σκοποί. Η ψυχαγωγία και η διασκέδαση. Εάν νομίζετε ότι είναι το ίδιο, γελιέστε. Διασκέδαση σημαίνει περνάω ευχάριστα, ψυχαγωγούμαι σημαίνει διασκεδάζω ικανοποιώντας ανώτερες πνευματικές ανάγκες. Βάλτε ένα τικ στο κουτάκι γνώσης. Λοιπόν στους Judas Priest ο όρος διασκέδαση βαράει κόκκινα. Δεν πρόκειται να βρεις ψυχαγωγία ούτε με κιάλι ακούγοντας ΔΙΣ ΙΖ ΔΕ ΠΕΗΝΚΙΛΛΕΡ πενταπλής. Όμως από το μιλισεκόντ που θα ακουστεί το πρώτο riff μέχρι την τελευταία κραυγή του καράφλα, η ευεξία που θα νιώσει ο οργανισμός σου θα είναι σε τελικά στάδια ευτυχίας. Το έχω πάθει ήδη 4-5 φορές στην ζωή μου και προφανώς θέλω και άλλο. Όλα αυτά τα συναισθήματα ίσως έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι αυτός ο τύπος που κάποιοι τον λένε Metal God, όχι εγώ, παραμένει η πιο cool περίπτωση του χώρου εν ζωή. Διαχρονικά είναι ο νούμερο δύο μετά τον Lemmy. Συγνώμη Godspeed You Black Emperor. Έχω κάνει τις επιλογές μου και δεν ντρέπομαι για αυτές. Την ίδια μέρα έχουμε από κάτω τους Cradle of Filth, που εντάξει δεν κολλάνε σαν ύφος (ελπίζω οι χτζμτλδες από κάτω να μην πετάξουν τίποτα στους Άγγλους, όπως είχαν κάνει σε ένα Rockwave), όμως πιστώνω το γεγονός ότι έχουν νέο album στις αποσκευές τους και βέβαια το γεγονός ότι στα live ο Dani τα δίνει πάντα όλα. Τώρα αν με ρωτάτε αν έχει χορεύτριες επί σκηνής όπως στα ‘90s και τα ‘00s, δεν ξέρω τι παίζει με τα σεξιστικά και τις πατριαρχίες επί του black metal, έχουν πολλά να διαχειριστούν σε αυτές τις σκηνές, μην τους φορτώνουμε και με άλλα. Από κάτω βρίσκονται και οι Dead Daisies, που πολλοί τους ξέρουν ως την μπάντα των Glen Hughes/Doug Aldrich, όμως ουσιαστικά είναι η μπάντα που έφτιαξε ο Αυστραλός Bruce Dickinson, ο τρελούλης David Lowy, ο οποίος είναι γόνος μεγάλου τζακιού, πιλότος, μπίζνεσμαν και αφοσιωμένος rocker. Η μπάντα ΟΚ είναι, αφού τραγουδάει ο Hughes όλα πάνε καλά.
