Γιατί η φετινή διοργάνωση του Release Athens Festival είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για τους λάτρεις της ποπ ροκ κουλτούρας να δουν ζωντανά αυτούς που τη διαμόρφωσαν.
Όταν συγκεκριμένη μουσική ως είδος, υποείδος και ιδίωμα έχει ένδοξα αποτυπωθεί στα κιτάπια της ποπ-ροκ ιστορίας, τότε δεν μπορεί να θεωρηθεί ξεπερασμένη (όπως πολλοί αρέσκονται να λένε) αφού ουσιαστικά (και ουχί τυπικά) κυριαρχεί ως κομμάτι της όλης ποπ κουλτούρας. Υπό αυτό το πλαίσιο, τα συγκροτήματα και οι καλλιτέχνες που έχουν εκπροσωπήσει τα διάφορα μαζικά, ή και λιγότερο μαζικά αλλά εξίσου επιδραστικά μουσικά κύματα/κινήματα, παραμένουν διαχρονικά στον αφρό της ποπ μουσικής έκφρασης, κι όταν λέμε ποπ δεν εννοούμε απαραίτητα τον ήχο με τον οποίον είναι σχετισμένος ο όρος, αλλά την έννοια του popular, όπως λέμε δημοφιλής και κατ’ επέκταση επιδραστικός στον τρόπο που διαμορφώνονται (ή διαμορφώθηκαν) ολόκληρες μουσικές φυλές και κουλτούρες.
Κάτω από όλη αυτήν την ομπρέλα, το να μπορεί ο μέσος ακροατής να έρχεται σε ζωντανή επαφή με τους φορείς που διαμόρφωσαν τον χάρτη της μουσικής, δεν αποτελεί δείγμα παρελθοντολαγνίας (όπως, επίσης, κάποιοι διαλαλούν) αλλά ευκαιρία σύνδεσης με το ιστορικό μουσικό δεδομένο που, επί της ουσίας, έχει διαμορφώσει το παρόν και -πιθανότατα- και το μέλλον. Κι επειδή, μοιραία, οι ευκαιρίες αυτές δεν θα είναι αέναες σαν ξεδιπλώνονται μπροστά, ο ακροατής σπεύδει να τις αρπάξει αφού, ασυνείδητα ή υποσυνείδητα, αντιλαμβάνεται στο ακέραιο την αξία των προαναφερθέντων. Παράλληλα, έχει αξία να τονιστεί πως η όλη διαδικασία αφορά τόσο τον παλαιότερο, ηλικιακά, ακροατή ο οποίος έχει νιώσει την τριβή σε μεγαλύτερο βαθμό αλλά συνεχίζει να ανακαλύπτει νέα στοιχεία στο παρελθόν και την φυσική εξέλιξη των μουσικών πραγμάτων, όσο και τον νέο ακροατή που ψάχνει τις ρίζες του ηχητικού σήμερα. Με άλλα λόγια, όταν δίνεται η ευκαιρία να δεις ζωντανά κάποιους καλλιτέχνες που έχουν διαμορφώσει μουσικές συνειδήσεις, που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του μεγάλου βιβλίου της ποπ και της ροκ, τότε αρπάζεις την ευκαιρία και βάζεις ένα «τικ» δίπλα στο καλλιτέχνη ως μια ελάχιστη ένδειξη σύνδεσης με την κληρονομιά του ή ακόμα και πολλαπλές επισημάνσεις όταν έχεις την δυνατότητα να δεις κάποιον φορέα μουσικής ιστορίας παραπάνω από μια φορά.
Υπό το πρίσμα όλων αυτών των σκέψεων και εκτιμήσεων, το φετινό Release Athens Festival είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους λάτρεις της γενικότερης ποπ-ροκ κουλτούρας να έρθουν σε επαφή με μουσικούς ογκόλιθους που σε τεράστιο βαθμό έχουν διαμορφώσει διαφορετικά ηχητικά ιδιώματα τα οποία, από τη μεριά τους, συνιστούν μυθικά κεφάλαια του βιβλίου της μουσικής έκφρασης των τελευταίων 50 -και βάλε- ετών.
Οι dEUS με την δική τους αίσθηση της art rock, οι the Jesus and Mary Chain που οριοθέτησαν την noise pop και έθεσαν τις βάσεις του shoe-gaze προτού γίνουν οι απόλυτοι indie-rock θρύλοι, οι αστέρες του new-wave και goth ήχου Bauhaus, οι εκκολαπτόμενοι σωτήρες του ανεξάρτητου κιθαριστικού ήχου Fontaines D.C. τη στιγμή που συμβαίνουν και γράφουν την δική τους ιστορία, οι υπερ-μάστορες του post-rock Mogwai, o -μια κατηγορία μόνος του- Nick Cave, oι υπέρτατοι pop εκφραστές Pet Shop Boys, οι απολαυστικοί Sleaford Mods που αποτυπώνουν την -χωρίς κιθάρες- punk αισθητική του σήμερα, ο τεράστιος εκπρόσωπος της brit pop Liam Gallagher, η ζωντανή ιστορία της ροκ που λέγεται Iggy Pop, όλοι αυτοί μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά δίνουν την ευκαιρία να μπορέσουμε να πούμε πως σε κάποιο σημείο του χωροχρόνου καταφέραμε να γίνουμε κοινωνοί της ίδιας της μουσικής ιστορίας. Δεν το λες και λίγο όλο αυτό. Για την ακρίβεια μπορείς να το αποκαλέσεις ως ένα από τα σπουδαία ζητούμενα της ενασχόλησης με την ίδια την μουσική.
