Σφιχτοδεμένο – εργατικό στην καταγωγή του – metal θέλετε;
Μα τι βλάκας πρέπει να είναι κάποιος για να περιμένει ότι στο Nostradamus ο «Ιερέας του Ιούδα» θα έκανε τη διαφορά στο σημερινό metal… Όταν οι Judas Priest έβγαζαν το Rockarolla (με το θαυμάσιο εξώφυλλο) – για να μην πω δηλαδή περί Βρετανικού Ατσαλιού και Μηδενιστή – ας ήμασταν εκεί να καταλάβουμε ότι είχαμε (και έχουμε, αν θέλετε) να κάνουμε με ένα από τα μεγαλύτερα (στα πέντε πρώτα, για να μη μασάμε τα λόγια μας), συγκροτήματα του σκληρού ήχου από τότε που άρχισε να περπατάει το αυτιστικό και αδυσώπητο αυτό νήπιο. Άρα, αυτό που θέλουμε σήμερα πια από τους Priest είναι να είναι αξιοπρεπείς. Και τίποτε άλλο. Και σε αυτό αποδεικνύονται άψογοι.
Σφιχτοδεμένο – εργατικό στην καταγωγή του – metal θέλετε; Το Nostradamus διαθέτει σε άφθονη ποσότητα: KK Downing και Glen Tipton φροντίζουν, άλλωστε, χρόνια γι’ αυτές τις κιθάρες που θα μπορούσαν να περιγραφούν υπό του τσιτάτου «αυνανίζομαι διότι πιστεύω στην τέχνη του αυνανισμού και όχι επειδή δεν υπάρχει γυναίκα στη ζωή μου» (σημ. αρχισυντάκτη: στα όρια της αποδοχής κινείται η φρασεολογία κύριε Τζιρίτα!) – υπερμικροαστική αντίληψη παρεμπιπτόντως η τελευταία. Μανιέρα; Για όνομα του Θεού, μιλάμε για τους βερμπαλιστές του είδους, αυτονόητο λοιπόν. Χιούμορ; Όχι κύριοι από αυτό δεν έχουμε, εδώ ασχολούμαστε με το concept του μεγάλου (;) οραματιστή Νοστράδαμου. Θα μιλήσουμε, λοιπόν, για τα γνωστά ζητήματα. Μισαλλοδοξία, εξουσία και τάση γι’ αυτήν (πνευματική και σωματική), βία που αποτελεί πειστήριο και ταυτόσημο της ύπαρξης (κατά το ευαγγέλιο των Priest, αλλά έστω και από διαφορετική προσέγγιση έχουν απίστευτο δίκιο), στόμφος και πομπώδες ύφος και σόλο στην κιθάρα που λες και τα φέρανε με χρονομηχανή από τον Οκτώβριο του 1983, αλλά είναι πάντως ωραία μέσα στη γραφικότητα τους. Προσθέστε, βέβαια, και παραγωγή που τσακίζει γόνατα, αν και πικαρισμένη στα πρίμα (όπως πάντα στους Judas Priest, άρα δεν αποτελεί πρόβλημα, αλλά άποψη), καθώς και έναν Halford που χαίρεσαι να τον ακούς ακόμα και όταν προσποιείται ότι όλα είναι δραματικά. Τι στο διάολο για heavy metal μιλάμε εδώ, όχι για καναδικό indie…
Όπως δήλωσε περήφανα και με παρρησία Σαλονικιός παρίας πριν από χρόνια περιφέροντας απλά τη (δικής του) κατασκευής στάμπα «Heavy Metal ρε μουνιά!» πάνω σε κατάμαυρο μπλουζάκι (σημ. αρχισυντάκτη: !!!)... σε όποιον αρέσουν. Και να φανταστείτε ότι στα νιάτα μου δεν υπήρξα παρά ένας απλός hard rocker, άρα δεν με ταλανίζει ο δακρύβρεχτος οχετός του τριπτύχου ρόδα, τσάντα & κοπάνα, ώστε να στάζουν τα μάτια μου από νοσταλγία. Απλά αυτοί οι άνθρωποι, μέσα στον φλεγματικό επαγγελματισμό τους, έχουν κάτι που ενέπνεε και απαιτεί σεβασμό. Και, εφόσον παραμένουν αξιοπρεπείς με τη νέα τους κυκλοφορία, γιατί να μην τον αποδώσουμε;
