Τέταρτο album λοιπόν για τους Βέλγους (τρίτο αν σκεφτείτε ότι το "My sister is my clock" ήταν διαθέσιμο μόνο από mail order) και με το πρώτο άκουσμα θα μπορούσαμε να πούμε ότι προκείται για την "εμπορική" δουλειά.
To "The Ideal Crash" ίσως είναι παραπλανητικός τίτλος, καθώς υπόσχεται ισχυρές πειραματικές δόσεις, κομμάτια εκρηκτικά και σχιζοφρενικά που σε αρπάζουν από το σβέρκο, όπως εκείνα των προηγούμενων κυκλοφοριών τους.
Αλλά όχι παραδόξως για τους dEUS, λίγα πραγματοποιεί απ' όσα υπόσχεται. Aυτό που κάνει είναι να ντύνει τα καλοκαιρινά απογεύματα με θαυμάσιες rock μελωδίες που πλέον σε χαϊδεύουν, αντί να σε χτυπούν με δύναμη. Στις προηγούμενες δουλειές τους υπήρχε θαμένη η pop πλευρά. Τώρα είναι μπροστά, καθιστώντας το "The Ideal Crash" την πιο ευθεία και προσιτή κατάθεση τους ως τώρα.
Τα πάντα έχουν απλοποιηθεί και οι συμβατικές και πλούσιες ενορχηστρώσεις γίνονται πλέον κυρίαρχες, απωθώντας προσωρινά (;) το ισοπεδωτικό, άγριο βιολί - σήμα κατατεθέν του ήχου τους. Κλασσικά για την μπάντα κιθαριστικά riffs, όμορφες μελωδίες, περισσότερο ώριμη και κατασταλλαγμένη σκοπιά, είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που θα μπορούσαμε να δώσουμε στην προσπάθεια περιγραφής των όσων ακούσαμε στο "Ideal Crash".
Οι dEUS ερνούν βιαστικά από σταθμούς όπως Elliott Smith, Eels, Leonard Cohen, Neil Finn, Bryan Ferry και Will Oldham, χωρίς να στέκονται κάπου ιδιαίτερα. Ο καθένας μπορεί να αναγνωρίσει άλλωστε χρώματα γνωστά από μουσικούς πίνακες του παρελθόντος ή του παρόντος. Είναι όμως τόσα πολλά αυτά που περνούν βιαστικά από το μυαλό, είναι δηλαδή τόσο τεμαχισμένες οι επιρροές τους, που πλέον μπορούν να καυχιούνται για το ιδιαίτερο του ήχου τους. Και αν ακόμα και με την επιχείρηση στρογγυλοποίησης του ήχου τους και προσαρμογής του στα μέτρα της διεθνούς βιομηχανίας, κάθε δευτερόλεπτο του "The Ideal Crash" φωνάζει από μακριά ότι είναι dEUS, το κατόρθωμα είναι διπλό.
Ισως ο βασικός φόβος των fan τους πριν από την απόκτηση του album, να είχε να κάνει με τον κίνδυνο απώλειας του μελαγχολικού και dark στοιχείου που έβγαινε άμεσα από τις άναρχες συνθέσεις. Το συναίσθημα όμως και η ατμόσφαιρα εξακολουθούν να υπάρχουν. Βέβαια το νιώθεις πλέον, παρά το ακούς. Αλλά η ουσία είναι ότι υπάρχει. Εκείνο που δεν υπάρχει, είναι το -επιτηδευμένο ή μη- άναρχο κολλάζ για το οποίο κάποιοι από σας τους είχατε λατρέψει. Υπάρχει αρκετή δουλειά στο album (ένα χρόνο και τέσσερις μήνες πήρε αυτή ηχογράφηση - αρκετό καιρό σίγουρα), προς όφελος όμως της "στρογγυλοποίησης" κάθε κοφτερής γωνίας, και όχι για την συνήθη αποσύνθεση του ήχου (με τις "ενοχλητικές" παρεμβάσεις που φύτρωναν από το πουθενά σε κάθε κομμάτι τους).
Οσο για τους μη μυημένους; Αυτοί σίγουρα θα ενθουσιαστούν! Αλλωστε οι dEUS αυτή τη φορά προνόησαν για όλους. Ο χαρακτηρισμός που είχε αποδοθεί στην μπάντα στις αρχές των 90's ως "το group που ήρθε από το πουθενά για να πάει παντού" ταιριάζει γάντι μετά την τελευταία τους δουλειά.
