Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν θα δείξει εμένα αν του ζητήσουν μια αυθεντία στα κόμιξ, παρόλο που θαυμάζω απεριόριστα και την υπομονή και το ταλέντο των δημιουργών τους. Οι γνώσεις μου σταματούν στην προνηπιακή ηλικία και (σχεδόν) αποκλειστικά στον ελληνικό χώρο –στον Τάσο Παπαϊωάννου, στον Ηλία Κυριαζή, στον Τάσο Ζαφειριάδη και, εσχάτως, στον Τάσο Μαραγκό με την καταπληκτική σειρά του ΚΡΑΚ. Μόνη λοιπόν λύση για να τα βγάλω πέρα με το event-αφιέρωμα της Arte Fiasco στον Warren Ellis την Παρασκευή στην Ταινιοθήκη του Bios ήταν να πάρω μαζί μου τον Γ., μια πραγματική αυθεντία –στο δικό μου τουλάχιστον μυαλό– με αντάλλαγμα να με βοηθήσει στην κατανόηση όσων θα έβλεπα και να δεχτεί αδιαμαρτύρητα τον βομβαρδισμό των ερωτήσεών μου. Έτσι κι έγινε.
Το αφιέρωμα αποτελούνταν από τρία μέρη: μια έκθεση έργων Ελλήνων σχεδιαστών επηρεασμένων από τη δουλειά του Ellis, την πρεμιέρα ενός ντοκιμαντέρ –ταυτόχρονα σε 20 χώρες– για τη ζωή και το έργο του κι ένα live set αργότερα. Όταν είδα ότι η έκθεση περιελάμβανε μόνο οχτώ έργα, περίπου ένα για κάθε σχεδιαστή, σκέφτηκα ότι οι καλλιτέχνες προτίμησαν την ποιότητα και όχι την ποσότητα –και δεν χρειάστηκα άλλωστε και πολύ χρόνο για να διαπιστώσω πως, όντως, έτσι ήταν. Οι επιρροές των εκθεμάτων προέρχονταν περισσότερο από το Transmetropolitan, το κορυφαίο έργο του Ellis, και ξεχώρισα με ευκολία εκείνα του Χρήστου Μαρτίνη και του Τάσου Παπαϊωάννου: το πρώτο απεικόνιζε τον Spider Jerusalem (κεντρικό ήρωα του Transmetropolitan) μαζί με τη δικέφαλη γάτα του, παραθέτοντας και την πρώτη ατάκα του από το πρώτο τεύχος: «I hate it here». Το δεύτερο, εντυπωσιακότερο και αρκετά πιο εμπνευσμένο, ήταν η απομόνωση των τατουάζ του Spider Jerusalem, αλλά και των χαρακτηριστικών γυαλιών του, τα οποία με ευκολία διαγράφουν τη σιλουέτα του ήρωα και κάνουν το σώμα που λείπει να φαντάζει σχεδόν περιττό στην απεικόνισή του.
Λίγο πριν τις 20.00, προγραμματισμένη ώρα της προβολής του ντοκιμαντέρ Warren Ellis: Captured Ghosts, άρχισε να μαζεύεται αρκετός κόσμος στο Bios, με πολλά πρόσωπα να μου είναι γνωστά από άλλες εκδηλώσεις γύρω από τα κόμιξ. Προς στιγμήν ανησύχησα ότι ίσως να μην προλάβουμε θέσεις, μιας και ήταν περιορισμένες, αλλά όλα κύλησαν τελικά ομαλά, με όσους ήθελαν να παρακολουθήσουν την ταινία να τακτοποιούνται ήσυχα –και κατά τις 20.30 τα φώτα έσβησαν. Η μορφή του ντοκιμαντέρ ήταν όπως την περίμενα: ο ίδιος ο Warren Ellis, αλλά και πολλοί φίλοι του, έβαζαν το λιθαράκι τους στο χτίσιμο της εικόνας, της προσωπικότητας και του έργου του δημιουργού. Φόρμα συνηθισμένη δηλαδή για ένα ντοκιμαντέρ. Αυτό που με ξάφνιασε ήταν το περιεχόμενο. Γιατί, από την ελάχιστη ενασχόλησή μου με τον Ellis, τον περίμενα αρκετά διαφορετικό. Σίγουρα περίμενα να έχει χιούμορ, τον φανταζόμουν όμως ως πιο σκοτεινό τύπο, λιγομίλητο και άγριο. Τουναντίον! Οι φίλοι του τον χαρακτήρισαν ευγενέστατο και teddybear(!) κι εκείνος αντέδρασε με ένα «Oh god! I’ m gonna kill them all!», χωρίς παρόλα αυτά να μπορεί να αποδείξει κάτι άλλο. Η εφηβική του ηλικία ήταν επεισοδιακή αλλά σίγουρα καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία του –κοινώς, τα είχε κάνει όλα μέχρι τα 15. Θυμάται χαρακτηριστικά να ξυπνάει γυμνός σε ένα τρένο και να μην έχει ιδέα πως βρέθηκε εκεί, όπως και να πίνει και να καπνίζει αρειμανίως. Όταν δε είχε φτάσει στο αμήν οικονομικά και έπρεπε να βρει μια απασχόληση άσχετη με τα κόμιξ, τον ειδοποίησαν ότι είχαν αποφασίσει να εκδώσουν το Lazarus Churchyard –την πρώτη δουλειά του, η οποία τον έκανε και γνωστό: «Wow, I made up all that stuff, and now they pay me for them. I like it!». Κι έτσι, λίγο-πολύ, ξεκίνησαν όλα. Transmetropolitan, The Authority, Red...
Ενδιαφέρον ακόμα είχαν και τα πρόσωπα τα οποία μίλησαν για τον Ellis –από τη βραβευμένη με Όσκαρ Helen Mirren (που πρωταγωνίστησε στο Red, όταν αυτό έγινε ταινία) και τον διάσημο συγγραφέα κόμιξ Garth Ennis, μέχρι μια...πορνοστάρ! Παρόλα αυτά οι απόψεις τους για τον Ellis φάνηκε να συγκλίνουν απόλυτα, αφού έμοιαζαν να συμπληρώνουν ο ένας τις εκφράσεις του άλλου. Όλοι δε οι σχετικοί με τον χώρο παραδέχτηκαν ότι του χρωστάνε ένα μικρό ή ένα μεγάλο μέρος της καριέρας τους.
Ο Ellis ήταν επίσης ένας από τους πρωτοπόρους του ίντερνετ με δικό του forum, στο οποίο δεν συμμετείχαν μόνο συγγραφείς κόμιξ μα και άνθρωποι εκτός του χώρου. Από ’κει βρήκε μάλιστα και μετέπειτα συνεργάτες του, αλλά και… πάντρεψε τρία ζευγάρια! Στο ίντερνετ ξεκίνησε επίσης (και τελείωσε) ένα web comic, το Freakangels, δωρεάν για τους θαυμαστές του, δίνοντάς τους τέσσερις σελίδες την εβδομάδα. Δεν έχει σταθεί όμως μόνο σ’ αυτά: έχει γράψει και μία νουβέλα (Crooked Little Vein) στην οποία, κατά κοινή ομολογία, αγγίζει τα όρια της ανωμαλίας, βάζοντας πάντως ξανά τη σφραγίδα του με κεντρική ιδέα τη διερώτηση για τι είναι εναλλακτικό και τι mainstream στον καιρό του ίντερνετ.
Μιάμιση ώρα μετά κι ενώ ήμασταν έτοιμοι για το λάιβ της βραδιάς, ένα τηλεφώνημα μας άλλαξε τα σχέδια. Φύγαμε όμως απόλυτα ικανοποιημένοι, όπως και όλοι οι παρευρισκόμενοι στην προβολή. Ακόμα και οι πιο ψαγμένοι, σίγουρα έμαθαν κάτι παραπάνω από αυτό το ντοκιμαντέρ. Φεύγοντας από το Bios, ο Γ. μου είπε πόσο με ζηλεύει που δεν έχω διαβάσει Warren Ellis. «Γιατί;» απόρησα. «Επειδή αργά ή γρήγορα θα ΠΡΕΠΕΙ να τον διαβάσεις –και η πρώτη φορά είναι μαγική». Του ζήτησα ήδη το πρώτο τεύχος του Transmetropolitan...
