Παρακολουθώντας με περιέργεια τον τελικό της εκπομπής «Μεγάλοι Έλληνες» παρατήρησα ότι η τελική τριάδα απαρτιζόταν από δύο στρατηλάτες και έναν γιατρό. Σκέφτηκα τότε πόσο συμβατό είναι αυτό με την ψυχολογία της ελληνικής κοινωνίας. Ανέκαθεν τιμούσαμε τους νικητές – για αυτό και οι κακόγουστες υποδοχές αθλητών, τώρα που στερέψαμε από πολεμιστές – ανέκαθεν απωθούσαμε τα οικεία κακά. Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης δεν χρεώνονται κάποια ήττα. Τιμούμε το Βενιζέλο, αλλά ταυτίστηκε με τη Μικρασιατική καταστροφή. Μας αρέσει ο Περικλής, αλλά έχασε αυτός και οι συνεχιστές του τον πόλεμο με τη Σπάρτη. Κακά τα ψέματα, σιχαινόμαστε να χάνουμε. Απεχθανόμαστε τους ηττημένους. Και ως αδιάβαστο έθνος μας κουράζουν οι «φιλοσοφίες» του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ηττήθηκε σχεδόν ποτέ, οι επίγονοί του τα θαλασσώσανε. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πιστώνεται μια νικηφόρα πορεία, ενώ η φυλάκισή του από το ελληνικό κράτος μάλλον τον ηρωποίησε περαιτέρω. Ο Παπανικολάου εγγυάται την «υγεία» της κοινότητας. Κοιτάξτε πόσα κονδύλια ξοδεύουμε για εξοπλισμούς, παρατηρήστε πόσο υπερτερεί η φήμη του στρατού στα γκάλοπ έναντι των άλλων σωμάτων ασφαλείας. Παρατηρήστε πόσα φακελάκια δίνουμε στους γιατρούς, ακόμα και όταν αυτοί δεν μας το απαιτούν. Η αστικοποιημένη Ελλάδα ζει ακόμα στο πλέγμα ενός κοινοτικού πρωτογονισμού. Γυρεύει στρατιώτες-φύλακες να την προστατεύουν και το μάγο της φυλής για να έχει ισόβια υγεία. Για αυτό λατρεύουμε τους νικητές-οπλαρχηγούς και τους γιατρούς.
Νίκος Σαραφιανός
