Τον τελευταίο καιρό ολοένα και περισσότερο διαπιστώνω ότι η όλη η ζωή μου κυλάει υπολογισμένη σε τρίμηνα. Από έξι έως δεκαοχτώ χρόνων ήταν τα τρίμηνα της σχολικής χρονιάς. Υπερήφανη η μητέρα μου έπαιρνε τη θεία Ντίνα στο τηλέφωνο και παιάνιζε σε θριαμβευτικούς τόνους: «Αριστεύσαμε Ντίνα μου στους βαθμούς του πρώτου τριμήνου, αριστεύσαμε!!!», λες και αυτή ήταν που είχε πάρει τον έλεγχο… ή η κλασική έκφραση με την υφή της καραμπινάτης γκρίνιας-κοινωνικής καταγγελίας: «Στο τρίτο τρίμηνο τα φόρτωσες στον κόκορα, άντε να δούμε πόσο θα κατεβάσεις τον μέσο όρο σου…». Στην ενήλικη πλέον ζωή μου τα τρίμηνα προήχθησαν σε Q (εκ του Quarter). Καμία σχέση με τη γνωστή εταιρεία κινητής τηλεφωνίας βέβαια. Αντιπροσωπεύουν τα τρίμηνα στα οποία χωρίζουν το έτος τους οι πολυεθνικές εταιρείες και με τα οποία υπολογίζουν τις αγορές, τις πωλήσεις τους κλπ. Τα σχολικά εννοείται ότι είχαν πολύ παραπάνω πλάκα από τα «πολυεθνικά» Q… και ’κει λοιπόν που νόμιζα ότι εγώ και τα τρίμηνα είχαμε κλείσει τους λογαριασμούς μας, και δεν θα μου ξεφύτρωνε κάτι νέο στο δρόμο μου, να σου και η εγκυμοσύνη… κι εδώ πάλι ειδήμονες και μη, μιλάνε με τα τρίμηνα. «Το πρώτο τρίμηνο είναι το πιο επικίνδυνο, πρέπει να προσέχεις πολύ». Ρωτάς εναγωνίως τον γιατρό σου: «Γιατρέ, έχω τρελές ναυτίες, νιώθω συνέχεια σαν να ταξιδεύω με 8 μποφόρ», «Eγώ που σαν παιδί δεν πήγαινα ποτέ στις κούνιες και σε λούνα-παρκ γιατί πάντα ζαλιζόμουνα…» - σιχτιρίζω από μέσα μου. Η απάντηση του αποστομωτική: «Στις αρχές του δευτέρου τριμήνου»!. The never ending game των τριμήνων…
Έφη Παρίση
