Ο Ευγένιος Σπαθάρης γεννήθηκε στην Κηφισιά τον Ιανουάριο του 1924. Ο πατέρας του υπήρξε από τους πρωτοπόρους του θεάτρου σκιών κι έτσι ξεκίνησε και ο ίδιος να ασχολείται αρχικά με τη ζωγραφική και αργότερα με παραστάσεις κατά την διάρκεια της κατοχής. Είχε δώσει αμέτρητες παραστάσεις στην Ελλάδα αλλά και σε πόλεις του εξωτερικού, όπως η Ζυρίχη, το Παρίσι, η Λιέγη, η Ρώμη, το Κάιρο, η Κοπεγχάγη, το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη και συμμετείχε σε πολλά συνέδρια με θέμα την προβολή της τέχνης του θεάτρου σκιών. Ακόμα ήτανε μέλος του Ινστιτούτου Παγκόσμιου Θεάτρου της ΟΥΝΕΣΚΟ. Το 1962 τιμήθηκε για το έργο του με το βραβείο Ρώμης και το 1978 με το Α’ Μετάλλιο Τοσκανίνι.
Τέλος, το 2007 θυμήθηκαν να τον τιμήσουνε και στην πατρίδα του με τον τίτλο του μεγάλου δασκάλου, ο οποίος του απονεμήθηκε από τον Υπουργείο Πολιτισμού. «Έφυγε» στις 9 Μαΐου του 2009 από πολλαπλές εγκεφαλικές κακώσεις τις οποίες υπέστη όταν, χάνοντας την ισορροπία του, έπεσε κατά τη διάρκεια της τελετής βράβευσής του από το Ινστιτούτο Γκαίτε.
Πόσοι από εμάς τα γνωρίζαμε όλα αυτά ή τουλάχιστον κάποια από αυτά, κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, όπου ο Ευγένιος Σπαθάρης δούλεψε ήσυχα και διακριτικά για την ανάδειξη της τέχνης του; Όχι της προσωπικής του τέχνης, του προϊόντος δηλαδή που αυτός κατασκεύαζε, άλλα της τέχνης του καραγκιόζη στην οποία τόσο πολύ πίστευε. Πόσοι βγήκαν στα ραδιόφωνα και τα κανάλια – τα μεγάλα κανάλια, όχι ένα-δύο από τα κρατικά – να βγάλουνε λογύδρια περί της τεράστιας σημασίας του έργου αυτού του ανθρώπου, ο οποίος ήτανε, όπως πολλοί εχθές θυμηθήκανε να πούνε, «ένα μεγάλο παιδί»;
Και ακόμα βασικότερα πόσοι από εμάς μπορούμε πράγματι να καταλάβουμε τη σπουδαιότητα του να κάνει κανείς κάτι κυρίως από αγάπη και όχι γιατί περιμένει να κερδίσει κάτι από αυτό; Και τέλος, στην εποχή που ζούμε και κατά την οποία οι περισσότεροι απλά διαμαρτυρόμαστε, πόσοι από εμάς καταλαβαίνουμε τον τεράστιο βαθμό στέρησης αυτής της χώρας από ανθρώπους με τη δύναμη, το ταλέντο και το πείσμα να χρησιμοποιήσουν τα προσόντα και την επιρροή τους για να αφήσουν πίσω τους κάτι μεγάλο, σπουδαίο και καλό για τους άλλους; Όχι για τον εαυτό τους.
Αναστασία Τουρούτογλου
