Τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 τα έζησα στο Βέλγιο. Ο πρώτος που με πήρε τηλέφωνο δεν ήταν φυσικά κάποιος Ευρωπαίος συμφοιτητής μου ούτε κάποιος ντόπιος, αλλά η μητέρα μου, η οποία χωρίς πολλά-πολλά μου είπε να ανοίξω την τηλεόραση στο κανάλι του CNN. Μόνος μου σε ένα φοιτητικό «κοινόβιο» στο οποίο διαμέναμε, άνοιξα τη μοναδική τηλεόραση της μοναδικής κουζινοτραπεζαρίας του ορόφου και άρχισα να παρακολουθώ τα γεγονότα που αφορούσαν στην πρόσκρουση των αεροπλάνων στους δίδυμους πύργους. Οι όποιοι Βέλγοι, φιλοί ή μη, που πέρασαν μπροστά από την τηλεόραση αλλά και άλλοι «ανώτερων» φυλών φοιτητές, δεν έκατσαν μπροστά από το δέκτη πάνω από τρία λεπτά και σύντομα καγχάζοντας κλείστηκαν στα δωμάτιά τους, για να στρίψουν το τσιγάρο τους. Μετά από μια ώρα, οι μόνοι που είχαμε μείνει απορροφημένοι μπροστά από τον δέκτη είμασταν οι «τριτοκοσμικοί»: κάποιοι Έλληνες, ένας Μαροκινός δεύτερης γενιάς, ένας Κούρδος, ένας Τούρκος...Δεν χρειάζεται να πω πόσο διδακτική ήταν αυτή η εμπειρία για τον βαθμό πολιτικοποίησης των Ευρωπαίων συνομηλίκων μας εκείνο το διάστημα. Και ούτε χρειάζεται να αναφέρω πόσο σημαντικό είναι να μην μένουν απαθείς οι άνθρωποι μπροστά σε σημαντικά γεγονότα, ακριβώς για να παίρνουν θέση, να τα επεξεργάζονται και κυρίως να τα γνωρίζουν από πρώτο χέρι. Όχι, αυτή η απάθεια, που εν πολλοίς δεν τη συναντάμε στην Ελλάδα, δεν είναι κοσμοπολιτισμός, ούτε εγγενής ψυχρότητα. Είναι το αποκορύφωμα της ιδεολογίας του ατομικισμού. Το γεγονός ότι θεωρούμε ότι στην ελληνική κοινωνία, όταν έχουμε κάποιο πρόβλημα, μπορούμε να βρούμε μια αγκαλιά, ένα δίωρο καφέ, μια αναβολή ψεύτικη ή αληθινή της εργασίας μας είναι πολύ καλύτερη από το να παρακολουθείς τη συντέλεια του κόσμου από το γραφείο σου σε κάποιο lunch break…
Υ.Γ. Θυμήθηκα το Βέλγιο, καθώς δύο φίλοι, ο Βαυαρός Beat και η Βάσκα Maitane έφεραν στον κόσμο την μικρή Κατρίν, η οποία θα μεγαλώσει στη γαλλόφωνη κοινότητα των Βρυξελλών. Αυτό αν είναι παγκοσμιοποίηση. Να ζήσει το μωράκι.
Νίκος Σαραφιανός
