«…Όπως καταλαβαίνετε η καθημερινότητά μου έπασχε από μια έλλειψη ασφάλειας που είχε στρογγυλοκαθίσει στην ατμόσφαιρα για τα καλά. Δεν ήταν και λίγοι όσοι ήθελαν – με το δίκιο τους ομολογώ – το κακό μου. Διόλου δεν θα τους χαλούσε να με βρουν μπρούμυτα με κανά μαχαίρι καρφωμένο στη σπονδυλική στήλη κι αν το είχαν καρφώσει οι ίδιοι, τόσο το καλύτερο. Καλύτερα έτσι, σκεφτόμουν, γιατί με όλα αυτά που ρίχνω στην καταβόθρα μου τον καρκίνο δεν τον γλιτώνω και δεν λέει μία. Γαμημένη αρρώστια, αλλά με ένα σπάνιο αίσθημα δικαιοσύνης κρυμμένο στους μηχανισμούς της. Τις περισσότερες φορές τουλάχιστον – και η περίπτωσή μου ήταν σίγουρα μια απ’ αυτές…».
Διονύσης Κοτταρίδης
