Στα 34…
Σκέφτεσαι ότι ο καλός θεούλης δεν σε προορίζει για Μεσσία (αφού ο τελευταίος που έχω υπ’ όψη μου «κάηκε» στα 33 και αναστήθηκε την ίδια χρονιά).
Ότι η πραγματική ηλικία σου είναι 40-6.
Ξαφνιάζεσαι πολύ άσχημα, όταν μαθητές σου εκπλήσσονται για την μικρή σου ηλικία, καθώς ο τρόπος που μιλάς υποδεικνύει άνθρωπο αισθητά μεγαλύτερο και «ωριμότερο».
Ξεπερνάς το κόμπλεξ να μοιράζεσαι τα ίδια γενέθλια με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Απλώς εύχεσαι να έχει πουληθεί η Ολυμπιακή τα επόμενα 40 χρόνια, ώστε να αποφύγεις παρόμοιες περιπέτειες με πληθωρικές αεροσυνοδούς, αστρολόγους και άλλους Ρασπούτιν.
Σε πιάνει μια ζάλη, όταν ανακαλύπτεις ότι τα ένσημα τα οποία έχεις κολλήσει μετά βίας ισοδυναμούν με καμιά δεκαριά μούντζες (της μίας χειρός).
Αναρωτιέσαι πού βρέθηκαν τόσες άσπρες τρίχες στην κεφαλή σου και πώς ο ακαθορίστου ηλικίας Μπαμπι(νιώτης) δεν έχει ούτε μία.
Ψάχνεις εναγωνίως να βρεις ιστορικά παραδείγματα ανθρώπων που πραγματοποίησαν τα όνειρά τους σε μεγάλη ηλικία.
Καταλαβαίνεις πόσο πονάνε τα επερχόμενα 35, πράγμα που σε κάνει να μην οικτίρεις πια τη φίλη σου, η οποία έχει κολλήσει στα 39.
Η κόρη σού χαμογελά, δεν σε αφήνει να πας στη δουλειά. Της ψιθυρίζεις: «Όσο σε κυνηγούν, τόσα περισσότερα βρίσκεις».
Αδύναμος, ποτέ αδύνατος. Στα 34…
Νίκος Σαραφιανός
Σημ. αρχισυντάκτη: Χρόνια πολλά, κύριε Σαραφιανέ. Δεν ξέρω λεπτομέρειες για τα όνειρά σας, πάντως χάρη σε σας πραγματοποιήσαμε εδώ κάποια από τα δικά μας – που πιστεύω ότι ήταν και δικά σας…
