«…Το κλικ έγινε μόλις έφαγα το πρώτο μου πραγματικό ξύλο. Ο πρώτος μου – ρομάντζο σκέτο η υπόθεση – ήταν ένας τύπος μπετονιέρα κανονική. Λίγδα μαλλί, κατακόκκινα μούτρα και μια μυρωδιά – όπως καταλαβαίνετε βρεθήκαμε υπερβολικά κοντά – λες και τον κατουρούσαν αλανιάρηδες σκύλοι για τρεις μέρες και τρεις νύχτες… Έτσι και αρπάξεις το παρθενικό σου γερό κλωτσομπουνίδι – προσοχή, να φας όχι να δώσεις – δύο τινά μπορεί να συμβούν. Ή που θα λερώσεις το εσώρουχό σου και θα δηλώνεις κότα για την υπόλοιπη ζωή σου, ή που θα σπάσει ο υμένας και θα απαλλαχτείς μια και καλή από τον φόβο, για να σου μείνει η απόλαυση. Κι αν διαθέτεις ήδη και την τάση, τότε θα αποζητάς την επιστροφή για πάντα, σαν νύμφο του χειρίστου είδους…».
Διονύσης Κοτταρίδης
