Οι Καλοί και οι Κακοί…

Όταν κάποιος αδικήσει εμάς προσωπικά ή τις οικογένειες μας, στηνόμαστε στην πρώτη τηλεοπτική κάμερα που βρίσκεται στον δρόμο μας και φωνάζουμε σαν υστερικοί περί κράτους πρόνοιας, κοινωνίας δικαίου, άμεσης ανάγκης για καλύτερη δημόσια υγεία, για καλύτερη δημόσια παιδεία και για μια «νέα και καλύτερη Ελλάδα», γενικά και αόριστα. Όταν όμως βλάψουνε τον διπλανό μας σφυρίζουμε αδιάφορα και γυρίζουμε την πλάτη στο πρόβλημα και την έκλησή του για βοήθεια.

Το τελευταίο διάστημα συνέβησαν πολλά για να μας βοηθήσουν να το δούμε καθαρά και να συνειδητοποιήσομε πως πρέπει επιτέλους να το διορθώσουμε το τρομερό αυτό ελάττωμα μας. Όχι να αλλάξουμε τους υπουργούς της υπάρχουσας κυβέρνησης. Ούτε καν να αλλάξουμε κυβέρνηση. Όλα αυτά έρχονται πλέον δεύτερα και είναι υποδεέστερης σημασίας. Γιατί όλες οι κυβερνήσεις θα είναι ίδιες και όλες οι αδικίες τεράστιες όσο εξακολουθούμε να είμαστε μια κοινωνία ανθρωποειδών και όχι Ανθρώπων, που ξέρουνε στην πλειοψηφία τους πώς να προστατέψουνε μονάχα το τομάρι τους και ποτέ το τομάρι του γείτονα, του συναδέλφου και γνωστού – ακόμα και του φίλου.

Όταν δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος στον δρόμο βγήκανε τα πιτσιρίκια που δεν έχουνε σκάσει ακόμα από το αυγό και οι «επικίνδυνοι», για την δημόσια τάξη, αναρχικοί. Βγήκανε στον δρόμο και σπάσανε τις περιουσίες των «καλών» πολιτών, οι οποίοι φωνάζανε μανιασμένα για το ψωμάκι τους και ικέτευαν τον κόσμο να μην φοβάται το κέντρο και να πάει να ψωνίσει στα καταστήματά τους. Φώναζαν για το τομάρι τους! Πόσοι από αυτούς τους «καλούς» πολίτες, όμως, φώναξαν για το παιδί που χάθηκε; Και τώρα, την Κωνσταντίνα Κούνεβα ποιος έτρεξε να τη βοηθήσει; Ποιος έκανε γνωστό το τραγικό γεγονός το οποίο της συνέβη; Από πού ξεκίνησε το e-mail συμπαράστασης, που κατέληξε στις οθόνες σχεδόν όλων των υπολογιστών της χώρας, ακόμα και στο Facebook;

Η έννοια του «Καλού» και του «Κακού» δεν έχει συνοικία, δεν έχει κοινωνική θέση, ούτε οικονομική καταξίωση. Ούτε φοράει κουκούλα. Οι Καλοί και οι Κακοί γίνονται από άλλα πράγματα κι όποιος έχει τα μάτια να τους δει, πρέπει να βρει και το θάρρος να διαλέξει σε ποιον από τους δύο επιθυμεί τελικά να ανήκει. Και κάποια στιγμή να καταλήξει να σκέφτεται το βράδυ πριν κοιμηθεί, ότι «δεν πειράζει και τόσο που έκανα μηδαμινό τζίρο τις γιορτές και που κόλλησα 4 ώρες στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια γιατί είχε πορεία. Γιατί φταίω κι εγώ που υπήρξα λιγότερο Άνθρωπος και πως ίσως αυτός να είναι ένας τρόπος να πληρώσω…».