Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
κάποτε, παρακολουθώντας ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με τη Χούντα και τα παρεπόμενα δεινά (εξορίες, φυλακίσεις, βασανιστήρια), ένας φίλος είχε παρατηρήσει ότι, παρόλα αυτά, οι άνθρωποι κι εκείνη την εποχή συνέχιζαν να ερωτεύονται. Τότε ήταν μια σκέψη που ποτέ δεν είχα κάνει. Σήμερα, και μετά από τη δεύτερη κηδεία στο ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς – μιας νεώτατης συναδέλφου κι ενός τελειόφοιτου μαθητή – η σκέψη αυτή ξαφνικά ξεκλειδώθηκε από τη μνήμη. Γιατί η ζωή πάντοτε συνεχίζεται. Η οικονομία θυμίζει το κραχ του 1929, οι μπάτσοι κάνουν αναγνώριση στοιχείων σε καθηγητές έξω από το σχολείο τους, αλλεπάλληλες απεργίες λαμβάνουν χώρα για το ασφαλιστικό, οι ληστές στα super market παίρνουν τρόφιμα και τα μοιράζουν απ’ έξω, άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια των λαϊκών κι, εκτός από την κοινωνική συνειδητοποίηση και δραστηριοποίηση, το μόνο επόμενο που μπορώ να σκεφτώ ως αντίδραση σε όλα αυτά είναι ο έρωτας· όχι το κουκούλωμα της μοναξιάς, η ένωση των περιουσιών ή η κοινωνική καταξίωση, αλλά ο έρωτας που απελευθερώνει και σου δίνει την αισιοδοξία ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο προς το καλύτερο, γιατί πρώτα θα έχεις αλλάξει εσύ – και, αλοίμονο, ποτέ τον Άλλο...
