Σαν μουσικόφιλη που σέβεται τον εαυτό της και που προσπαθεί πάντα να ακούει μουσική όχι μόνο με γνώμονα τι της αρέσει αλλά και τι πραγματικά αξίζει, βρέθηκα το προηγούμενο Σάββατο στη συναυλία της Madonna στο Ολυμπιακό Στάδιο. Το υπερβολικό στρίμωγμα στον ηλεκτρικό όταν πηγαίναμε ήταν το λιγότερο στην ασύλληπτη ταλαιπωρία που ακολούθησε. Στην είσοδο για την Αρένα Β΄ μας αφήνανε να μπαίνουμε 20-20 – κάτι που ήταν κατανοητό για λόγους ασφαλείας. Όταν όμως έχεις περάσει ήδη τρεις ώρες όρθιος, με τι κουράγιο να δώσεις μάχη ώστε να μην σε εκτοπίσουνε όλοι όσο επιθυμούσαν διακαώς να περάσουνε μπροστά σου; Έπειτα, έτσι, από πολύ ζούληγμα, αμέτρητες κλωτσιές και ακόμα περισσότερες αγκωνιές βρέθηκα αρκετές σειρές πιο πίσω, να πατάω στις μύτες των ποδιών μου προσπαθώντας να δω έστω και το ένα χέρι της Robyn…στο video wall. Στις 9:15 ακριβώς η Madonna ανέβηκε στη σκηνή – ένα τέταρτο νωρίτερα από το προγραμματισμένο – γιατί, όπως τουλάχιστον είπανε αργότερα στις μεσημεριανές εκπομπές, βιαζότανε να φύγει. Ανάμεσα σε έναν αρκετά κακό ήχο και ένα φαντασμαγορικά ακριβοπληρωμένο σόου και, αφού πλέον δεν έβλεπα απολύτως τίποτα, βρέθηκα να σκέφτομαι αν τελικά άξιζαν ο κόπος και τα χρήματα. Η Madonna, αφού μας έβρισε λιγάκι, αποκαλώντας μας «motherfuckers» επειδή δεν τραγουδούσαμε όσο δυνατά ήθελε, αποχώρησε, έπειτα από δύο ώρες ακριβώς, χωρίς να πει καλά-καλά μία καληνύχτα. Γύρισε απλά την πλάτη της και έφυγε! «Να δεις που έτσι θα κάνουνε οι πλανητικοί stars την σήμερον ημέρα», σκέφτηκα.
Την ταλαιπωρία που έφαγα στη Madonna την πλήρωσαν τελικά οι R.E.M. Αφού μου πήρε πάνω από τρεις ώρες για να φτάσω εκείνο το βράδυ σπίτι μου, ορκίστηκα πως σε τόσο μεγάλη συναυλία δεν ξαναπατάω, πόσο μάλλον να περάσω όλο αυτό ξανά μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. Τους R.E.M τους αγαπάω. Τους αγαπάω πολύ, πολύ περισσότερο από την Madonna και πολύ περισσότερο από πολλά ακόμα αγαπημένα συγκροτήματα μαζί. Και πάνω που είχα αρχίσει να το μετανιώνω και να σκέφτομαι να αλλάξω την πορεία μου προς το Σύνταγμα και να στραφώ προς το Καλλιμάρμαρο, ακριβώς έξω από τη Μεγάλη Βρετανία τους είδα ακριβώς μπροστά μου. Δεν υπήρχε κόσμος, ούτε κανάλια. Δεν υπήρχε καν ασφάλεια – μόνο κάποιος που έμοιαζε με manager και που τους περίμενε έξω από ένα μίνι van. Για λίγα δευτερόλεπτα ήταν λες και το έβλεπα κι αυτό σε video–wall και μετά ψιθύρισα: «οι R.E.M!».
Αν μου το έλεγαν δεν θα το πίστευα. Αλλά ναι, κουβαλούσαν μόνοι τους τα όργανα και να τα φορτώνανε στο μίνι van. Φορούσαν γυαλιά ηλίου και κατεβαίνανε τα σκαλιά του ξενοδοχείου σχεδόν χοροπηδηχτά. Και μας χαμογέλασαν. Χωρίς ντιβισμούς και κρίσεις μεγαλείου. Σαν αληθινοί star…
