Το ότι αποτελούμε δυτική ουρά και μάλιστα με κάμποσα χρόνια καθυστέρηση είναι γνωστό και σχεδόν αυταπόδεικτο. Γνωστή είναι και η αγαπημένη μας συνήθεια να αντιγράφουμε χοντροκομμένα ξένες πρακτικές - το να φέρουμε στα μέτρα μας δεν φαίνεται να μας πολυαπασχολεί. Τον τελευταίο καιρό, το οικοδόμημα του καπιταλισμού έχει αρχίσει να τρίζει και μάλιστα απ’ τα ίδια του τα θεμέλια. Δεν χρειάζεται τίποτα βαθιές μακροοικονομικές γνώσεις για να καταλάβεις τι σημαίνει η προσπάθεια διάσωσης όλων αυτών των εταιρικών κολοσσών απ’ το ίδιο το αμερικάνικο δημόσιο. Όταν οι πιο ακραιφνείς εραστές της ελεύθερης αγοράς πετάνε στα σκουπίδια το νούμερο ένα κανόνα του οικονομικού τους ευαγγελίου – το κράτος θέτει τους κανόνες, πότε όμως δεν παίρνει μέρος στο παιχνίδι – τότε τα πράγματα είναι το λιγότερο… σκούρα. Η ουρά, όμως, όσο άχαρος και να είναι ο ρόλος της, διαθέτει ένα πολύ ουσιαστικό πλεονέκτημα. Τη θέση του παρατηρητή. Εμείς, βέβαια, αντί να παίρνουμε τα δωρεάν μαθήματα που μας προσφέρουν οι άλλοι, τοποθετούμε προσεκτικά τις παρωπίδες μας – κυβερνήσεις και ψηφοφόροι – θεωρώντας πως ο τυφλοσούρτης των ιδιωτικοποιήσεων είναι το γιατρικό για πάσα νόσο και πάσα, δεν θα μπορούσε να ταιριάζει περισσότερο, μαλακία.
