Ένας μεσίτης μου είχε πει ότι, τη σήμερον ημέρα, όποιος άνθρωπος της ηλικίας μας δεν έχει δικό του σπίτι πρέπει δικαίως να θεωρείται αποτυχημένος. Όταν αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα φανταζόμουνα πολλά περισσότερο από αυτό. Ήταν κάτι μεταξύ δρύινων πατωμάτων που μυρίζουν καινούργιο και μοναχικών βραδιών με το πικάπ στην διαπασών.
Όποιος από εσάς τυγχάνει να έχει βρεθεί ποτέ σε αυτή τη θέση σίγουρα θα θυμάται το κυνήγι για την τέλεια στέγη, το παζάρεμα της τιμής και ίσως ακόμα το επόμενο πρωί μετά την συμφωνία της αγοραπωλησίας – την έκσταση, την αγωνία, τον ενθουσιασμό. Και μετά, βουνά ολόκληρα από έγγραφα με ακαταλαβίστικο περιεχόμενο που απαιτούν την υπογραφή του. Ακόμα, ανθρώπους με γυαλιά να προσπαθούν να του εξηγήσουνε λεπτομερώς κάθε όρο του συμβολαίου και εργολάβους που έχουνε μακρύ το νύχι στο μικρό τους δάκτυλο να επιχειρούν να βγάλουν από κάθε ίντσα της τεράστιας λαχτάρας του κάποιο κέρδος.
Κι επειδή οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε σε θέση ούτε καν να διανοηθούμε την αγορά ενός ακινήτου χωρίς στεγαστικό δάνειο, σίγουρα η εμπειρία με τις τράπεζες έρχεται να αποτελέσει το αποκορύφωμα του όλου εγχειρήματος. Στην αρχή είναι το άγχος του να προεγκρίνουν τα οικονομικά σου δεδομένα. Έπειτα ο μηχανικός της τράπεζας – έρχεται με τη φωτογραφική του μηχανή και φωτογραφίζει έναν-έναν όλους τους χώρους. Τέλος, ο νομικός έλεγχος, το κτηματολόγιο, το οικόπεδο, η εφορία. Για μία αποθήκη μπορεί να πληρώσεις έως χίλια ευρώ – μπορεί και παραπάνω. Κι όταν τέλος υπογράψεις το δάνειο και πληρώσεις τα έξοδα τραπέζης, την ασφάλεια πυρός, το υποθηκοφυλακείο και πας στα δικαστήρια για να υποθηκέψεις το σπίτι σου πριν καλά–καλά προλάβεις να ζήσεις μέσα σε αυτό – αρχίζουν να έρχονται οι δόσεις. Στην αρχή πιο χαμηλές, όσο περνούν τα χρόνια γιγαντώνονται. Στο τέλος, κι όπως τρέχεις ακούραστος σε δύο δουλειές για να τα βγάλεις πέρα, δεν προλαβαίνεις να συνειδητοποιήσεις ότι στην ουσία έχεις πληρώσει διπλή την αξία του σπιτιού. Και ακόμα, πως τελικά στις μέρες μας τίποτα δεν είναι περισσότερο ακριβό – υλικά και ψυχολογικά – από το ίδιο το όνειρο.
Αναστασία Τουρούτογλου
