Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
η μαμά και ο μπαμπάς πάλι τσακώθηκαν. Εντάξει, δεν είναι Χριστούγεννα ή Πάσχα, αλλά μια χαρά βολεύουν και τα ταξίδια με αυτοκίνητο· αρκεί να βρισκόμαστε όλοι μαζί «σαν οικογένεια» και να περνάει τόση ώρα, όση χρειάζεται για να μην αντέχει ο ένας τον άλλο. Βλέπεις, η ζωή δεν σταματά σαν χολυγουντιανή ταινία, όταν ο ωραίος παίρνει την ωραία και το πλάνο κλείνει μ’ ένα χορταστικό φιλί. Η ζωή συνεχίζεται με τα μπικουτί και τις σερνάμενες παντόφλες, τις ανάγκες των τέκνων, τα βαρεμάρα και τη ρουτίνα της καθημερινότητας και κυρίως με τα απωθημένα όνειρα που και οι δύο νομίζουν ότι θα εκπλήρωναν, αν δεν «στραβωνόντουσαν». Αλλά, έλα τώρα που υπάρχεις και συ και κανά ακόμα κουτσούβελο (το οποίο έκαναν για να σώσουν τον γάμο τους), συν κάτι μπλεγμένα οικονομικά, η ασφάλεια της συνήθειας, η υψηλή τέχνη της μουρμούρας και προπαντός η ανικανότητα να μην αναπαραγάγουν ό,τι έμαθαν από τους προηγούμενους. Τώρα που υπάρχουν όλα αυτά, δεν τολμούν να παραδεχτούν ότι ούτε εξαρχής ταιριάζανε· από τότε με το χορταστικό φιλί, που τελικά δεν ήταν και τόσο χορταστικό, αλλά κάλυψε άλλες ανάγκες... Αχ, καλό μου ημερολόγιο, τί πιθανότητες έχω, όταν μεγαλώσω, να μην κάνω τη ζωή μου ελληνική ταινία του 1960 και να γράψω το δικό μου σενάριο;
Υ.Γ. Εξαιρετικά αφιερωμένο σε φιλικό νεόκοπο ζεύγος.
Όλγα Θεοδωροπούλου
