Δεν ξέρω αν πρέπει να εκνευριστώ ή να γελάσω με το φαινόμενο των έκπληκτων, μπροστά στις αποκαλύψεις των χρηματοδοτήσεων
Simens, «καθημερινών ανθρώπων». Για την ώρα επιλέγω να γελάω - περισσότερο γιατί είμαι σε καλοκαιρινή διάθεση, παρά γιατί το βρίσκω αστείο. Πρώτα-πρώτα, έχουμε πια ζήσει τόσα σκάνδαλα, ώστε δυσκολεύομαι να βρω πού έγκειται το «πρωτοφανές»: το ξέρουμε πια όλοι, νέοι, μεσήλικες και γέροι, ότι τα κόμματα «επιδοτούνται» από διάφορους επιχειρηματίες προκειμένου να διεξάγουν τις ογκωδέστατες - και, ας σημειώσω εδώ, επιτυχημένες - προεκλογικές τους καμπάνιες. Στην Αμερική δε τα σχετικά νούμερα δίνονται και στη δημοσιότητα, όπως ξέρει όποιος έχει παρακολουθήσει κούρσα υποψηφίων για το προεδρικό χρίσμα. Δεύτερον, ήμαρτον πια με την ηθική του λεγόμενου «κοσμάκη». Το ξέρω ότι δεν είναι όλοι ίδιοι και ότι υπάρχουν και οι λαμπρές εξαιρέσεις, για όσους προτρέξουν. Ο κανόνας όμως είναι ότι αυτός ο ίδιος ο αγανακτισμένος «κοσμάκης» ψηφίζει όσους βρίσκονται κάθε φορά στην εξουσία (επιμένοντας στις ίδιες και τις ίδιες επιλογές) και ότι αυτός ο «κοσμάκης» συνωστίζεται στα γραφεία των πολιτικών για να πραγματώσει τα δικά του μικροαστικά, προσωπικά «σκάνδαλα» - διορισμούς ανάξιων συγγενών π.χ. με παράκαμψη κάθε αξιοκρατίας. Έτσι τους θέλει τους πολιτικούς του ο κοσμάκης: διεφθαρμένους. Γιατί διεφθαρμένος είναι και ο ίδιος. Εννοείται πως δεν θα αθωώσουμε τα κόμματα που τσέπωσαν τα μάρκα, αλλά νισάφι πια κύριοι και κυρίες με αυτή την εικόνα της άσπιλης κοινωνίας, η οποία τα βλέπει αυτά, αγανακτεί και εξανίσταται. Ούτε αγανακτεί, ούτε εξανίσταται: μερίδιο στην πίτα της διαφθοράς απαιτεί - και δεν υπάρχει μεγαλύτερη νίκη της διαφθοράς από αυτό.
