Η τεσσάρα της ΑΕΚ «έβαλε φωτιά στο πρωτάθλημα», «ήταν αποτέλεσμα πρωτοφανούς πάθους», «δικαίωσε τον Λεμονή και τον Ρίμπο». Σωστά όλα αυτά. Και μαζί λάθος. Γιατί το προχθεσινό ματς, πέρα από βαθμολογικές σκοπιμότητες, ήταν απλά μια τελευταία βραδιά. Για τέσσερα μεγάλα παιδιά. Για τον Άκη Ζήκο που, στο τελευταίο ντέρμπι της καριέρας του, παράτησε την γκρίνια και τις EMO δηλώσεις συνωμοσιολογίας και στο ρισκαδόρικο σύστημα του σεβάσμιου πατέρα Κωστένογλου κράτησε το κέντρο, καταπίνοντας κάθε γάβρικη κατεβασιά. Για τον τεράστιο Ρίμπο κάθε βραδιά μοιάζει με τελευταία παράσταση. Συνήθως κακόγουστη, ειδικά αν πιάσει κορόιδο τον Ντέμη και του χρόνου. Όμως χθες τα προτεταμένα τέσσερα δάκτυλα στην εξέδρα των επισήμων υπενθύμιζαν ότι, στις μη τριτοκοσμικές ποδοσφαιρικά χώρες, τις νίκες παίρνουν οι παίκτες και όχι οι πρόεδροι. Για τον Νίκο Λυμπερόπουλο κάθε ματς με τον Ολυμπιακό είναι σαν το τελευταίο τσιγάρο. Κάθε γκολ είναι κι ένας εφιάλτης λιγότερος προσπαθώντας να αποτινάξει τη ρετσινιά του χαρισματικού τσαμπουκαλή μπαλαδόρου που η «κόκκινη νέμεσις» του φόρτωσε τη ρετσινιά του λούζερ. Και για τον Τραϊανό Δέλλα, που στην ΑΕΚ μοιάζει να κάνει αγγαρεία, σχεδόν αδιαφορώντας για το ελληνικό πρωτάθλημα, την ίδια ώρα που πιο γυμνασμένος από ποτέ ετοιμάζεται για ένα ακόμα συγκλονιστικό EURO. Χθες, τα φιλαράκια τον χρειάζονταν κι εκείνος ανταπέδωσε. Η ΑΕΚ δεν αξίζει το πρωτάθλημα με τις παιδαριώδεις φετινές της γκέλες (το ποιος το αξίζει είναι πολύ μεγάλη κουβέντα). Η «ομάδα μιας χρήσης» δεν πέτυχε τον καιροσκοπικό στόχο της. Αλλά, για τους παραπάνω εντιμότατους κυρίους «the job has been done». Για όποιον μπορεί να το καταλάβει, ανεξαρτήτως οπαδικής κάβλας ή απογοήτευσης, το προχθεσινό ντέρμπι έχει μια μυθιστορηματική γλύκα. Που διαβάζεται συνοδεία μπόμπας ουίσκι. Σαν αυτά που σπάει ο Δέλλας ξημερώματα στα μπουζούκια…