Το νέο/παλιό διαμάντι των Car Seat Headrest

Ο δίσκος της εβδομάδας

Car Seat Headrest – Twin Fantasy

Επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω πρώτο ενικό για να εκφράσω το πόσο περήφανος νιώθω που μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, πριν από σχεδόν 2 χρόνια, χαρακτήρισα το Teens Οf Denial ως τον «καλύτερο indie rock δίσκο των τελευταίων 12 μηνών». Έναν δίσκο που αποτύπωνε με ανατριχιαστικό ρεαλισμό τα μετεφηβικά αδιέξοδα μιας γενιάς, η οποία, τραυματισμένη από την καταπιεσμένη της εφηβεία, αδυνατεί να επιβιβαστεί στο τρένο της ενηλικίωσης και λιώνει έτσι στο αλκοόλ, στο χόρτο και στα μανιτάρια για να διαχειριστεί την ανασφάλεια, την κατάθλιψη και όλα τα συναισθηματικά κενά που της έχουν κληροδοτήσει τα «teens of denial».

Σήμερα που το hype εκείνου του δίσκου έχει ασφαλώς προ πολλού καταλαγιάσει, οι επανειλημμένες ακροάσεις όχι μόνο έχουν επιβεβαιώσει την παραπάνω μεγαλόστομη δήλωση, αλλά τον έχουν κατατάξει και στους καλύτερους της δεκαετίας που διανύουμε, εντός και εκτός indie φάσματος.

Κι αν όλοι περιμένανε από τον Will Toledo να επιστρέψει στη δισκογραφία με μια νέα συλλογή τραγουδιών που θα σηματοδοτήσει μια καλλιτεχνική μετατόπιση προς κάτι ακόμα σπουδαιότερο, εκείνος διέψευσε όλες τις προσδοκίες και επανεμφανίστηκε με ένα παλιό, επανηχογραφημένο άλμπουμ, σε μια παράδοξη κίνηση, κόντρα σε κάθε νόμο της μουσικής βιομηχανίας.

Ο νέος/παλιός δίσκος των Car Seat Headrest πρωτοκυκλοφόρησε το 2011 αποκλειστικά στο Bandcamp, ηχογραφημένος τότε με πρωτόγονα μέσα στην κρεβατοκάμαρα του Toledo. Όπως ήταν αναμενόμενο, βρήκε αρχικά ανταπόκριση σε πολύ περιορισμένο ακροατήριο. Έκτοτε, όμως, καθώς το συγκρότημα μεγάλωνε σε μέγεθος χάρη στα Teens Οf Style και (κυρίως) το Teens Οf Denial, το Twin Fantasy άρχισε να αποκτά cult status στα πηγαδάκια των fans, οι οποίοι έκαναν λόγο για ένα «κρυμμένο» αριστούργημα, το οποίο αδικήθηκε εξαιτίας του timing, αλλά και των μέσων της ηχογράφησής του.

Και ειλικρινά, ακούγοντας τη νέα αυτή εκδοχή, δεν μπορείς παρά να ευχαριστήσεις τον δημιουργό του που αποφάσισε να δώσει στον (έτσι κι αλλιώς ανέκαθεν ανολοκλήρωτο, στα μάτια του) δίσκο μια ηχογράφηση της προκοπής, καθώς και μια εκ νέου ευκαιρία για αναγνώριση· θα ήταν κρίμα να παραμείνει στο σκοτάδι ένα τέτοιο άγουρο κομψοτέχνημα, μια τόσο γνήσια ρομαντική εξιστόρηση της εφηβικής gay σχέσης του Toledo, η οποία –όπως παρουσιάζεται– είναι αδύνατον να μην συγκινήσει οποιοδήποτε έμψυχο ον, ανεξαρτήτως σεξουαλικής ταυτότητας.

Το Twin Fantasy παρακολουθεί τη σχέση σε όλα της τα στάδια, η οποία βιώνεται με σοκαριστική ταύτιση από την πλευρά του ακροατή χάρη στη χαρισματικά ρεαλιστική στιχουργική του Toledo. Είναι πειρασμός για κάθε κριτικό ή αρθρογράφο να αρχίσει να παραθέτει αποσπάσματα των στίχων, αλλά ο δίσκος είναι τόσο πλούσιος σε υπέροχες γραμμές, ώστε οποιαδήποτε επιλογή στίχων θα αδικούσε τους υπόλοιπους.

Οι συναισθηματικές παλινδρομήσεις του Toledo υπογραμμίζονται φυσικά και από τα ανάλογα μουσικά σκαμπανεβάσματα. Τόσο οι αυθεντικές συνθέσεις, όσο και η αναβαθμισμένη παραγωγή και ενορχήστρωση, δίνουν στη μουσική του ξεσπάσματα και αναπνοές, παρακολουθώντας την κυκλοθυμικότητα που υπαγορεύουν οι παθιασμένες εξιστορήσεις του. Τον ακολουθούν με κιθάρες που αστράφτουν και βροντούν όταν ουρλιάζει «I don’t want to go insane / I don’t want to have schizophrenia» στο αριστουργηματικό “Beach Life-In-Death”. Τον συνοδεύουν διακριτικά και λίγο αργότερα στο ίδιο κομμάτι, όταν σιγομουρμουρίζει παραπονεμένα «And you can take him home to your mother / And say ma, this is my brother», ξεσπώντας μαζί του στην τελευταία συλλαβή που τη φωνάζει, καθώς φρικάρει στην ιδέα ότι μπορεί να χάσει το αγόρι του.

Είχα δεν είχα, «έδωσα» μερικούς στίχους. Δεν θα αποκαλύψω όμως άλλους, θα προτρέψω τον καθένα και την καθεμία από όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές να ακούσουν το Twin Fantasy με αφοσίωση. Να εκτεθούν στο ψυχικό ξεγύμνωμα του Toledo και να αναζητήσουν κομμάτια τους μέσα σ’ αυτό. Να παραβλέψουν το εξόφθαλμο ξεπατίκωμα του ήχου των Weezer, των Pavement και των άλλων indie rock και pop punk ηρώων των 1990s και να αφεθούν σε έναν από τους πιο αυθεντικούς και απολαυστικούς κιθαριστικούς δίσκους των τελευταίων χρόνων. Κι αν η ταύτιση φτάσει σε επίπεδα τέτοια, ώστε να νιώσουν ότι στον Αμερικανό έχουν βρει τον κολλητό που πάντα ήθελαν να είχαν, ας έρθουν να γίνουμε πολλοί.

{youtube}KbDNP9R23h4{/youtube}

Ακούστε επίσης

U.S. Girls – In A Poem Unlimited

Επιβιώνει ακόμα εκείνο το είδος του (παλιο)ροκά που καταδικάζει την pop «απ’ όπου κι αν προέρχεται», αγνοώντας ότι, εκτός από αμέτρητα σκουπίδια, το είδος έχει και την καλή του πλευρά. Ο νέος δίσκος των U.S. Girls είναι μία ακόμα τρανταχτή απόδειξη για το παραπάνω. Εξίσου καλός με το Half Free του 2015, με βλέψεις (αλλά και αξιώσεις) για μεγαλύτερη επιτυχία και βέβαια με ένα από τα καλύτερα singles της χρονιάς μέχρι τώρα –το “Pearly Gates”.

{youtube}k9PLXHDEUFE{/youtube}

Superchunk – What A Time To Be Alive

Ποιος το περίμενε ότι οι Superchunk θα ξανάβρισκαν τη φόρμα τους; Οι indie punk βετεράνοι επιστρέφουν με έναν 11ο δίσκο γεμάτο με εθιστικά hooks, που θυμίζουν τις καλύτερές τους στιγμές.

{youtube}D4XanEB6OzI{/youtube}

Kendrick Lamar – Black Panther: The Album

Ο Kendrick Lamar με έναν στρατό από ηχηρά ονόματα, σε έναν συνοδευτικό δίσκο για το Black Panther ο οποίος, αν και άνισος, έχει τις στιγμές του. Ίσως και να αντέξει στον χρόνο.

{youtube}K5xERXE7pxI{/youtube}