Ο δίσκος της εβδομάδας
Ezra Furman – Transangelic Exodus
Το Transangelic Exodus είναι ο δεύτερος δίσκος του Ezra Furman στην υψηλού προφίλ indie ετικέτα της Bella Union, έπειτα από το αξιόλογο Perpetual Motion People του 2015. Κι αν σε εκείνο το άλμπουμ ο Αμερικανός έκανε ένα μεγάλο βήμα υπογράφοντας στη νέα του δισκογραφική σκεπή, με τη νέα του δουλειά κάνει ένα ακόμη βήμα μπροστά, εξελίσσοντας αισθητά το υλικό του αυτήν τη φορά.
Πρόκειται για μια συλλογή 13 «φλογισμένων» indie rock συνθέσεων, γεμάτων ορμητικότητα, ανθεμικότητα, αλλά και μια ηχητική αγουράδα, η οποία μπαλανσάρεται από την ωριμότητα και το βάθος των στίχων.
Πνευματικό τέκνο του David Bowie, ο Furman συνδυάζει μια glam εξτραβαγκάντζα με art rock τάσεις, που καθιστούν συχνά τον ήχο του οριακά αντισυμβατικό. Την ίδια στιγμή, στην τραχιά του φωνή και στην εκρηκτικότητά του εντοπίζει κανείς εύκολα punk δάνεια. Και σ' όλα αυτά έρχεται να προστεθεί μια queer περσόνα, η οποία βέβαια είναι μάλλον ο βασικότερος λόγος που δεν έχει να καταφέρει να κάνει breakthrough στο mainstream μέχρι σήμερα.
Με έναν τόσο δεμένο και ζουμερό δίσκο σαν το Transangelic Exodus, όμως, δεν αποκλείεται να έχουμε επανάληψη του φαινομένου Perfume Genius και να δούμε τον Ezra Furman να εισέρχεται στην πρώτη γραμμή του σύγχρονου indie. Ακόμα όμως κι αν αυτό δεν συμβεί, το άλμπουμ αφήνει ως παρακαταθήκη υπέροχα κομμάτια σαν τα “Suck The Blood From My Wound”, “Driving Down To L.A.” και “Love You So Bad”.
{youtube}QX8CiG4aRLo{/youtube}
Ακούστε επίσης
MGMT – Little Dark Age
Έχουν κλείσει 10 χρόνια από τότε που οι MGMT ταρακούνησαν την τότε δισκογραφία με το καταπληκτικό Oracular Spectacular και απέκτησαν δόξα που άγγιξε τα όρια του mainstream, καθιερώνοντας τον δίσκο εκείνον ως έναν από τους καλύτερους της περασμένης δεκαετίας.
Το Congratulations που ακολούθησε το 2010 και οδήγησε τον ήχο της μπάντας προς βαθύτερα νεο-ψυχεδελικά νερά δυσκόλεψε το κοινό (πρόκειται ξεκάθαρα περί αδικημένου δίσκου), αλλά το μετριότατο ομώνυμο άλμπουμ του 2013 ήταν εκείνο που έκανε πολλούς να τους ξεγράψουν. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τα αρκετά χρόνια σιγής που τήρησε το αμερικανικό ντουέτο, κατέστησε δύσκολο το στοίχημα της ανάκτησης της χαμένης δόξας.
Με όλα τα παραπάνω ως δεδομένα, το Little Dark Age εν μέρει κερδίζει το στοίχημα. Δεν πρόκειται περί ολοκληρωτικής επιστροφής σε φόρμα, πρόκειται όμως ασυζητητί για δίσκο ανώτερο του προηγούμενου, που σηματοδοτεί μια αξιοπρόσεκτη εξέλιξη στον ήχο των MGMT, εστιάζοντας στα synths και σε επιρροές από τη δεκαετία του 1980. Και παρότι είναι κάπως άνισος και ανεπαρκές σε σημεία, συνολικά δίνει αρκετούς λόγους για να επιστρέψει κανείς σε αυτόν. Ας ελπίσουμε ότι θα αποτελέσει την αρχή μιας νέας ανοδικής πορείας, η οποία αργότερα θα μας χαρίσει διαμάντια σαν κι εκείνα με τα οποία τους γνωρίσαμε.
{youtube}tmozGmGoJuw{/youtube}
Hookworms – Microshift
To The Hum των Hookworms ήταν ο πρώτος «δίσκος της εβδομάδας» πίσω στο 2014, όταν ξεκίνησε το Monday Blues, διαδεχόμενο ένα επίσης καλό Pearl Mystic, με το οποίο το βρετανικό συγκρότημα έκανε ντεμπούτο στη δισκογραφία. Στην τρίτη τους κυκλοφορία οι Hookworms μένουν συνεπείς στην ποιότητα, συνεχίζοντας να γκαζώνουν στα ίδια ψυχεδελικά μονοπάτια. Κατά τόπους απολαυστικό.
{youtube}TALpcCFupmw{/youtube}
Nils Frahm – All Melody
O Γερμανός μουσικός, από τους πρωτοπόρους του σύγχρονου ambient/ηλεκτρονικού ήχου, έχει κυκλοφορήσει στο παρελθόν εντυπωσιακούς δίσκους, σαν το Spaces του 2013. Η νέα του δουλειά δεν εντυπωσιάζει σε τέτοιον βαθμό, αποτελεί όμως αξιόλογη πρόταση για τους φίλους του είδους, ενώ προσφέρεται και για όσους αναζητούν μια εύκολη πρόσβαση σε αυτό.
{youtube}1PTj1qIqcWM{/youtube}
