Ο δίσκος της εβδομάδας
Shame – Songs Οf Praise
Songs Οf Praise, όνομα και πράγμα. Οι Shame τυγχάνουν ενθουσιώδους υποδοχής από τον βρετανικό μουσικό Τύπο αυτές τις εβδομάδες, με πρώτη και καλύτερη τη διθυραμβική, 5 star κριτική του (πάντα στις επάλξεις για τον εντοπισμό δυνητικών indie «σωτήρων») ΝΜΕ.
Και παρότι συνήθως αυτού του είδους οι μεσσιανικές τάσεις των εκείθε φυλλάδων πυροδοτούνται από την ανάγκη της βιομηχανίας να κατασκευάσει νέους μουσικούς μύθους προς ικανοποίηση ενός πεισματικά εμμονικού indie rock κοινού που βρίσκεται σε ασυμφωνία φάσης με τα τρέχοντα πράγματα, στην περίπτωση των Shame όντως κάτι συμβαίνει.
Το Songs Οf Praise αποτελεί μια συλλογή καλογραμμένων, καλοπαιγμένων και καλο-ηχογραφημένων κομματιών, που πείθουν αμέσως όχι μόνο για τις ικανότητες των νεαρών Βρετανών στο να κατασκευάζουν hooks της προκοπής, αλλά και για τον σεβασμό της μπάντας στο genre που εκπροσωπεί. Διότι σε αντίθεση με άλλους, εκείνοι δεν βγαίνουν μπροστά ως καρικατούρες περασμένων μουσικών ηρώων, ούτε ως φιλόδοξοι κομπογιαννίτες οι οποίοι πουλάνε φθηνή pop μεταμφιεσμένη σε rock αλητεία.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν είναι ότι στους Shame ακούς κάτι καινούριο· ένα mix and match ήχων της βρετανικής κιθαριστικής παράδοσης παίζουν, το οποίο ξεκινάει από το late 1970s post-punk και φτάνει μέχρι τo madchester και τη britpop των Oasis. Μας τα 'χουν παίξει κι άλλοι. Τουλάχιστον, όμως, αυτή τη φορά τα ακούς με μια άλφα αιχμή.
{youtube}7Mz_K1b5rVk{/youtube}
Ακούστε επίσης
Jeff Rosenstock – POST-
Tέταρτο άλμπουμ για τον Jeff Rosenstock και με διαφορά ό,τι πιο φιλόδοξο έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Τόσο η δομή του, όσο και ο conceptual θεματικός του άξονας (πολιτικό σχόλιο για τη σημερινή Αμερική) παραπέμπουν σε εκείνες τις landmark κυκλοφορίες των οποίων η φήμη διογκώνεται με τον χρόνο –και έχει αρκούντως καλό υλικό για να στηρίξει ένα τέτοιο εγχείρημα, ως έναν βαθμό. Αν η ακαταμάχητη pop punk μελωδικότητα του “USA”, του “Yr Throat”, του “All This Useless Energy” και του “Let Them Win” ήταν διάχυτη και στην υπόλοιπη tracklist, τότε δεν θα μιλούσαμε για ένα «πολύ καλό, αλλά κάπως άνισο άλμπουμ», μα για ένα πραγματικά σπουδαίο επίτευγμα. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι από τους δίσκους που αγνοείς.
{youtube}IBngZh8H2FU{/youtube}
Porches – The House
Υπό το project των Porches, ο Aaron Maine παντρεύει το (synth based) indie με τη dance. Παρόλο που στο The House το υλικό υστερεί σε σχέση με ό,τι ακούσαμε στο Pool του 2016, το ενδιαφέρον στον ήχο του παραμένει, όπως παραμένει και το στοιχείο της απόλαυσης στις καλές του στιγμές.
{youtube}BO4hmxtt2dc{/youtube}
The Spook School – Could It Be Different?
Δυνατή επιστροφή από το σκωτσέζικο κουαρτέτο, σε ένα άλμπουμ γεμάτο από indie pop ζαχαρωτά: τόση μελωδικότητα, σχεδόν λιγώνεσαι. Βρίσκονται κάπου 10 χρόνια πίσω στα ηχητικά trends και δεν τους καίγεται καρφάκι. Καλά κάνουν, οι φίλοι τους είναι βέβαιο ότι θα λατρέψουν και αυτόν τον δίσκο.
{youtube}yAtmGfIh5rc{/youtube}
