Ο δίσκος της εβδομάδας
Thundercat – Drunk
Παρά τις εντυπωσιακές του συνεργασίες (Flying Lotus, Erykah Badu, Childish Gambino μεταξύ άλλων), o Thundercat ήταν μέχρι πρότινος ένα από τα πλέον αφανή μέλη της οικογένειας της Brainfeeder –το 'χει η μοίρα του μπασίστα άλλωστε, να πρέπει να ιδρώσει διπλά για να πάρει τη «λάμψη». Η ευρύτερη αναγνώριση ήρθε το 2015, με τη συμμετοχή του στο «επικό» τριπλό άλμπουμ του Kamasi Washington και (κυρίως) με τη συνεργασία με τον Kendrick Lamar, που τους χάρισε μάλιστα και Grammy, γεγονός που όπως είναι αναμενόμενο ανέβασε τις προσδοκίες για τον τρίτο του δίσκο.
Το Drunk βρίσκει τον Thundercat πιστό στις επιρροές του από τον Stanley Clarke, τον Jaco Pastorius και τους υπόλοιπους τιτάνες του jazz και του fusion μπάσου (το “Uh Uh” μοιάζει να έχει βγει μέσα από την tracklist του School Days του 1976), αλλά συγχρόνως αφήνει τις πόρτες ανοιχτές σε πιο σύγχρονες εκφράσεις της jazz, του funk, της nu soul, του ηλεκτρονικού ήχου, ακόμα και της ψυχεδέλειας της σχολής του Ariel Pink (ο οποίος θα ζήλευε κομμάτια όπως το “Bus In These Streets”). Παράλληλα, οι ηχηρές συνεργασίες του (Kendrick Lamar, Wiz Khalifa και Pharrell) θα λειτουργήσουν ως «κράχτες», συστήνοντάς τον ενδεχομένως και σε ακροατές που νομίζουν ότι η jazz ξεκινάει και σταματάει στον Frank Sinatra.
Είναι ψαγμένος δίσκος το Drunk, είναι όμως και προσιτός. Έχει μπόλικη τεχνική, αλλά διαθέτει και μελωδίες χειροπιαστές. Ελίσσεται έξυπνα ανάμεσα σε διάφορα είδη, παίζει μπάλα τόσο στο γήπεδο της jazz, όσο και στο γήπεδο του indie, ενώ αφήνει ανοιχτή και μια mainstream χαραμάδα. Πάνω από όλα, όμως, είναι δίσκος απολαυστικός. Πλέον μπορούμε να το πούμε με σιγουριά: ο Thundercat έχει βγει μια και καλή απ' την αφάνεια.
{youtube}FqE_H1A-8B4{/youtube}
Ακούστε επίσης
Stormzy – Gang Signs & Prayer
Μεγάλες δόξες για το grime φέτος, στον απόηχο της κυκλοφορίας του σημαδιακού Konnichiwa του Skepta την προηγούμενη χρονιά. Έπειτα από τα πολύ καλά άλμπουμ των Wiley και Loyle Carner, τα οποία η στήλη παρουσίασε τις προηγούμενες εβδομάδες, έρχεται τώρα το ντεμπούτο του 23χρονου Stormzy να τα ξεπεράσει και τα δύο. Ευρέως γνωστός από πρόπερσι, όταν και συμπεριλήφθηκε στο BBC Sound of 2015, ο Stormzy πήρε τον χρόνο του και παραδίδει τώρα ένα άψογο ντεμπούτο, το οποίο με βασικό ηχητικό κορμό το grime ενσωματώνει hip hop και R'n'B στοιχεία. Ο δίσκος ήδη χτύπησε πρωτιά στα UK album charts, δίνει την αίσθηση ενός instant classic για το είδος από το πρώτο κιόλας άκουσμα και υπόσχεται πολλά για το μέλλον του Stormzy. Θα τον συναντάμε συχνά σε μελλοντικά αφιερώματα, είναι βέβαιο.
{youtube}dFOErVWlsxg{/youtube}
Xiu Xiu – Forget
Pop-οποιούνται οι Xiu Xiu; Κάτι τέτοιο συμβαίνει στον 13o δίσκο τους, πλην όμως τους ταιριάζει πολύ. Λιγοστός πειραματισμός πλέον, πιο παραδοσιακές φόρμες, new wave και synthpop επιρροές, με την ιδιαιτερότητα του ήχου τους όμως να παραμένει, κυρίως χάρη στη χροιά του Jamie Stewart. Μένει να δούμε πού θα το πάνε από εδώ και πέρα.
{youtube}shqEHhiZdys{/youtube}
The Courtneys – II
Τα 'χουμε ακούσει, τα 'χουμε ξανακούσει, τα 'χουμε ματαξανακούσει, αλλά δεν γίνεται να μην κοντοσταθούμε στο δεύτερο άλμπουμ των Courtneys. Τα κορίτσια από το Βανκούβερ ξέρουν πώς να γράφουν ευθύβολα, ζουμερά, «ξεθωριασμένα» indie pop (στα όρια του rock) lo-fi κομμάτια, από εκείνα που κλικάρουν κατευθείαν.
{youtube}Z8eDKxWBFwU{/youtube}
