Ο δίσκος της εβδομάδας
Lambchop - FLOTUS
Είναι ένα ερώτημα το πόση σχέση έχει με την country αυτό που κάνει στο 12ο άλμπουμ του o Kurt Wagner, αλλά δεν είναι ένα ερώτημα με νόημα. Πάντοτε, εξάλλου, είχε μια εναλλακτική ματιά στο ιδίωμα –απλά αυτή τη φορά το ηλεκτρονικό στοιχείο δίνει μια εντελώς διαφορετική διάσταση στην τραγουδοποιία του, αλλά και ένα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον στο ηχητικό αποτέλεσμα. Το οποίο, μάλιστα, βρίσκεται σε ορισμένα σημεία (κατά δαιμονική σύμπτωση) σε εντυπωσιακή ευθυγράμμιση με την κατεύθυνση που πήρε ο Justin Vernon στο πρόσφατο Bon Iver άλμπουμ, που κυκλοφόρησε μόλις 1 μήνα πριν. Συνεννοημένοι ήταν;
Για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, σε καμία περίπτωση το FLOTUS δεν ανήκει στην κατηγορία των δίσκων που θαυμάζεις για τον ήχο τους, αλλά (εν τέλει) δεν απολαμβάνεις. Ένα μεγάλο μέρος του βρίθει από δυνατές μελωδικές στιγμές, ενώ ακόμα και τα κομμάτια εκείνα που ακούγονται πιο αδύναμα συνθετικά, λειτουργούν θαυμάσια ως ηχητικό background για τις στιγμές που έχεις ανάγκη όχι από μουσική που θα σε ανατριχιάσει, αλλά από ένα soundtrack το οποίο θα σε χαλαρώσει.
Πρόκειται για ένα αντι-ποπ άλμπουμ ουσιαστικά, υπό την έννοια ότι η δομή του δεν ακολουθεί αυστηρά την παραδοσιακή ποπ φόρμα (κουπλέ-ρεφρέν κτλ.), οι διάρκειες των κομματιών φτάνουν ακόμα και τα 18 λεπτά, ενώ φαντάζει τουλάχιστον αμήχανο ως άκουσμα σε συναυλιακές συνθήκες. Παρόλα αυτά, το FLOTUS απέχει πολύ από ό,τι λέμε «απρόσιτο» δίσκο. Απαιτεί απλά από τον ακροατή να διανύσει μια μικρή απόσταση, μέχρι να φτάσει στην αποκωδικοποίηση του (ανελαστικού) τρόπου με τον οποίον προσδοκά να ακουστεί.
{youtube}Cf9wz5esgAo{/youtube}
Ακούστε επίσης
Kero Kero Bonito - Bonito Generation
Η ιαπωνικής καταγωγής Sarah Midori Perry καταφέρνει να τραγουδάει για τα πλέον στοιχειώδη καθημερινά πράγματα (π.χ. για τον ενοχλητικό ήχο του ξυπνητηριού ή για την απόλαυση του να κάνεις τραμπολίνο) με εξωφρενικά απλοϊκούς στίχους και σχεδόν παιδική μουσική, χωρίς το αποτέλεσμα να ακούγεται γελοίο. Τολμάει επίσης να ραπάρει στα γιαπωνέζικα, παρόλο που απευθύνεται στη διεθνή αγορά.
Ο ήχος των Kero Kero Bonito αποτελεί βασικά ένα γεφύρωμα της ευρωπαϊκής electropop και της ιαπωνικής J-pop (πλεονασμός, ναι), underground τάση η οποία θα επικρατεί όλο και περισσότερο όσο η γενιά των παιδιών του 1990 που μεγάλωσε με anime και ιαπωνικά video games έρχεται στα πράγματα –ο περσινός δίσκος της Grimes, καθώς και η Art Rave περιοδεία της Lady Gaga ήταν τίγκα στις asian αναφορές. Ανεξάρτητα από αυτό, πάντως, τα κομμάτια του Bonito Generation έχουν αδιαμφισβήτητο pop value και θα ικανοποιήσουν κάθε ακομπλεξάριστο ακροατή.
{youtube}9Qmwsg2pyEc{/youtube}
Honeyblood - Babes Never Die
Απολαυστικός δεύτερος δίσκος από το σκωτσέζικο indie/punk δίδυμο των Stina Tweeddale και Cat Myers. Σπιρτόζικα κομμάτια γεμάτα hooks, 2-3 ακαταμάχητα singles, αλλά και μια σπάνια για το είδος ισορροπία δυναμισμού και θηλυκότητας. Όσοι ευχαριστήθηκαν τους δίσκους των Ex Hex, των Hinds και των Wild Flag ας μην προσπεράσουν τις Honeyblood: τις βάζουν κάτω και τις τρεις.
{youtube}nMRJbhxXOtg{/youtube}
Jim James - Eternally Even
Όσοι περιμένουν στον δεύτερο solo δίσκο του Jim James να ακούσουν catchy indie rock tunes που θυμίζουν τον ήχο των My Morning Jacket, θα απογοητευτούν. Το Eternally Even είναι γεμάτο από fusion, soul, progressive και psychedelic rock επιρροές. Εντυπωσιακό δεν είναι, είναι όμως δίσκος με κλάση, που ακτινοβολεί την πολυσυλλεκτική μουσική παιδεία του δημιουργού του.
{youtube}nPkde09L2ng{/youtube}
