Οι Δευτέρες για κανέναν δεν είναι ευχάριστες...

 

 

 

Το περσινό ντεμπούτο των Hookworms ήταν μια μικρή αποκάλυψη, από μια μπάντα που έδειχνε να έχει προοπτικές. Το πενταμελές σχήμα από το Λιντς έφερε το underground ρεύμα του ψυχεδελικού noise στην επιφάνεια, αφού συμπεριλήφθηκε στις κριτικές περιοδικών όπως το Mojo, το Q και το Uncut, τα οποία δεν διακρίνονται για τα αντανακλαστικά τους στην εναλλακτική σκηνή. Στον «οργισμένο» δεύτερο δίσκο που μόλις κυκλοφόρησαν, οι τόνοι ανεβαίνουν κάπως και η ζυγαριά γέρνει περισσότερο προς τη noise πλευρά του ήχου τους, αλλά ο κιθαριστικός θόρυβος δεν κουκουλώνει τη θαυμάσια δουλειά που έχει γίνει σε όλα τα υπόλοιπα όργανα. Αυτός ο ηχητικός πλουραλισμός –σε συνδυασμό με τη σωστή τους αισθητική– είναι που κάνει τους Hookworms να ξεχωρίζουν στο ιδίωμά τους. Το The Hum είναι εξίσου καλό, αν όχι καλύτερο από το ντεμπούτο τους.

 

{youtube}NM99mTEHdZY{/youtube}

 

 

 

Αυτό το ντεμπούτο το περιμέναμε σχεδόν 3 χρόνια, από τότε δηλαδή που η Azealia Banks φιγούραρε στην κορυφή της 2011 Cool λίστας του NME, αλλά και στην τρίτη θέση του BBC Sound of 2012. Και μπορεί το Broke With Expensive Taste να μην περιέχει κάποιο κομμάτι που να ξεπερνά το άφταστο "212" με το οποίο μας συστήθηκε τότε, ικανοποιεί όμως σε μεγάλο βαθμό τις προσδοκίες για έναν δίσκο περιπετειώδη και πολύπλευρο. Η Azealia Banks μπλέκει το χιπ χοπ με την ποπ, τη dance και κυρίως με ρεύματα της βρετανικής ηλεκτρονικής σκηνής των δύο προηγούμενων δεκαετιών, παρ' όλα αυτά καταφέρνει να κάνει το αποτέλεσμα να ακούγεται φρέσκο.

 

{youtube}i3Jv9fNPjgk{/youtube}

 

 

Ο Damien Rice μάς συστήθηκε ως μοντέρνος folk τροβαδούρος το 2002, με έναν πολυ-πλατινένιο δίσκο που ακούγεται ακόμα, κυρίως λόγω του "The Blower's Daughter". Το My Favourite Faded Fantasy είναι μόλις το τρίτο του άλμπουμ και τον βρίσκει και πάλι στο μεταίχμιο μεταξύ του εμπορικού και του εναλλακτικού ήχου. Παρά τις κάποιες νερόβραστες στιγμές, περιέχει σε γενικές γραμμές όμορφες μπαλάντες, οι οποίες σε ταξιδεύουν σε συννεφιασμένα, φθινοπωρινά (βρετανικά) αστικά τοπία και σε αγγίζουν, αν βρίσκεσαι σε ανάλογη διάθεση. Όσοι λοιπόν δεν απεχθάνονται τη λεγόμενη «Starbucks μουσική» (νομίζω πρέπει να καταχωρηθεί ως genre, πλέον), αξίζει να ρίξουν μια ματιά εδώ.

 

{youtube}FnzHOsiaJns{/youtube}

 

 

 

Μια ιδιαίτερη συλλογή από τον Bowie, που κυκλοφορεί σε αρκετές διαφορετικές εκδόσεις. Η πληρέστερη, δηλαδή αυτή με το 3πλό CD, περιέχει 59 κομμάτια και ακολουθεί αντίστροφη χρονολογική πορεία, ξεκινώντας από το νέο του κομμάτι "Sue (Or In A Season Of Crime)" και καταλήγοντας στο "Liza Jane" –το πρώτο single που κυκλοφόρησε ποτέ, ως Davie Jones with the King Bees (1964). Η ιδιαιτερότητα του Nothing Has Changed έγκειται στο ότι «φωτίζει» ισάξια όλες τις ηχητικές μεταμορφώσεις του Bowie στις διάφορες φάσεις της καριέρας του, χωρίς να δίνει έμφαση στη δεκαετία του 1970, όπως συνέβαινε με παλιότερες συλλογές. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι περίπου το 1/3 της συλλογής αφιερώνεται σε τραγούδια τα οποία ηχογραφήθηκαν από το 1993 και μετά.

 

{youtube}nFX1y62l9C4{/youtube}