Ποιος θα το περίμενε ότι μια δεκαετία (και βάλε) μετά από εκείνο το εκκωφαντικό breakthrough με το Born To Die, η Lana Del Rey θα βρισκόταν ακόμα στα μουσικά πράγματα μετρώντας στο σύνολο 9 studio δίσκους μέσα σε 13 χρόνια και έχοντας πια με το μέρος της ακόμα και ορισμένους από τους δύσπιστους του μουσικού τύπου που την αντιμετώπισαν τότε με χλεύη; Χαρακτηριστικός είναι ο παραλληλισμός του δίσκου εκείνου με… «ψεύτικο οργασμό» από το Pitchfork στην αυθεντική του κριτική, το οποίο το 2021 άλλαξε τη βαθμολογία του από 5.5 σε 7.8.
Το ερώτημα είναι παραπλανητικό. Πολλοί από εμάς είχαμε μυριστεί τότε ότι η υπόθεση Lana Del Rey είναι κάτι παραπάνω από δυο καλά singles, ένα έξυπνα πλασαρισμένο προϊόν και ένα μιντιακό πυροτέχνημα. Η απόλυτα χαρακτηριστική αυτή φωνή είναι έμφυτο χάρισμα που κανένα είδος marketing δεν θα μπορούσε να έχει κατασκευάσει. Η διακριτή αισθητική που διαπερνούσε τα πάντα (στίχους, μουσικές αναφορές, βίντεο, artwork) ήδη από την εποχή του Born To Die δεν θα μπορούσε να μην κρύβει μια έμπνευση από πίσω. Και πράγματι, η πορεία έδειξε πως η Αμερικανίδα τραγουδοποιός όχι μόνο δεν «πήδηξε στο βαγόνι του mainstream» έπειτα από την επιτυχία της, αλλά έμεινε συνεπής στις αισθητικές της προσλαμβάνουσες και μάλιστα δίσκο με τον δίσκο έκανε τη μουσική της όλο και πιο απαιτητική, ρίχνοντας τους τόνους.
Ασφαλώς δεν ήταν όλα τα δισκογραφικά βήματα της Lana Del Rey εξίσου επιτυχημένα. Υπήρξαν στιγμές που προσέγγισε την έννοια του κλασικού, υπήρξαν στιγμές που στάθηκε απλώς καλή, υπήρξαν και στιγμές που φλέρταραν με το αδιάφορο. Με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του Did you know that there’s a tunnel under Ocean Blvd, στη σημερινή στήλη επιχειρούμε να ιεραρχήσουμε όλα τα άλμπουμ της από το χειρότερο στο καλύτερο, εξηγώντας τους λόγους της κατάταξης.
9. Lana Del Ray A.K.A. Lizzy Grant (2010)
Δεν είχε καν καταλήξει στο όνομα της καλλιτεχνικής της περσόνας όταν κυκλοφόρησε (ψηφιακά) το ντεμπούτο της η Lana Del Rey, αφού αργότερα αποφάσισε να κάνει αυτή τη μικρή αλλαγή στην ορθογραφία και να αλλάξει το “Ray” σε “Rey”. Το περιεχόμενο του δίσκου αντανακλά το ίδιο ακριβώς πράγμα: οι συνθέσεις στον πυρήνα τους μαρτυρούν με ξεκάθαρο τρόπο ότι ανήκουν στην ίδια, οι αισθητικές της αφετηρίες είναι αναγνωρίσιμες, αλλά είναι προφανές ότι το υλικό της το 2010 ήταν άγουρο και έλειπαν οι τελευταίες εκείνες πινελιές που θα σχηματοποιούσαν τον ήχο της σε κάτι ολοκληρωμένο. Πρόκειται για ένα ημιτελές άλμπουμ, που δεν μπορεί να σταθεί δίπλα σε κανένα άλλο του καταλόγου της.
8. Honeymoon (2015)
Έπειτα από τη μεγάλη απήχηση του Born To Die και του Ultraviolence, το Honeymoon του 2015 ήταν κάπως ακατανόητο, αφού ήταν ο πρώτος δίσκος της Lana Del Rey μετά το breakthrough του 2012 που δεν είχε ούτε μια catchy στιγμή. Υπό το φως των κυκλοφοριών που ακολούθησαν, ωστόσο, πλέον μπορεί να αντιμετωπιστεί ως μια πρόγευση της μελλοντικής κατεύθυνσης του ήχου της, η οποία καλά κρατεί μέχρι και σήμερα: οι τόνοι ξαφνικά έγιναν πιο ήπιοι, ενώ στοιχεία trap ρυθμολογίας εμφανίστηκαν σε ορισμένα από τα κομμάτια (κάτι που έκτοτε απαντάται σχεδόν σε κάθε δίσκο της). Το υλικό του Honeymoon, πάντως, πάσχει από την απουσία των αναγκαίων «κορυφώσεων» που καθιστούν μια ακρόαση συναρπαστική.
7. Blue Banisters (2021)
Αν υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στη δισκογραφία της Lana Del Rey (με λίγες μόνο εξαιρέσεις), είναι δίσκοι που υπονομεύουν τους εαυτούς τους με την ανισότητά τους. Το Blue Banisters είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα: ενώ έχει έναν στιβαρό πυρήνα 5-6 πολύ αξιόλογων συνθέσεων, επιλέγει να απλωθεί σε 15 κομμάτια και 61 λεπτά διάρκειας, «αραιώνοντας» την ποιότητά του και καταλήγοντας να είναι δίσκος του skip. Όπως και να ‘χει, παρά το γεγονός ότι αδικείται από αυτήν την επιλογή, κομμάτια σαν το “Text Book”, το “Blue Banisters”, το “Black Bathing Suit” και ιδιαίτερα τα εξαιρετικά “Arcadia” και “Dealer” χαρίζουν στον δίσκο μια σχετική αντοχή στον χρόνο.
6. Lust For Life (2017)
Όσα γράφτηκαν στην παραπάνω παράγραφο ισχύουν και εδώ, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό. Το Lust For Life του 2017 περικλείει ταυτόχρονα ορισμένα από τα καλύτερα και τα χειρότερα κομμάτια της καριέρας της Lana Del Rey. Οι σπουδαίες μελωδίες του “Love” και του “Lust For Life”, το υπέροχο ντουέτο με την Stevie Nicks (“Beautiful People Beautiful Problems”), το ευρηματικά σινεματικό “God Bless America – And All The Beautiful Women In It” και μερικά ακόμη κομμάτια (ακόμα και το αμφιλεγόμενο “Get Free”, πάνω στο οποίο ξέσπασε η διάσημη διαμάχη με τους Radiohead) θα μπορούσαν να συνθέσουν έναν δίσκο που θα έφτανε τουλάχιστον τρεις θέσεις πάνω στη συγκεκριμένη κατάταξη, αν δεν περιστοιχίζονταν από μισή ντουζίνα εντελώς περιττές προσθήκες.
5. Did you know that there’s a tunnel under Ocean Blvd (2023)
Το φετινό πόνημα της Lana Del Rey έχει συγκεντρώσει ορισμένες από τις πιο εγκωμιαστικές κριτικές της καριέρας της -και όχι άδικα. Είναι δίσκος βαρύς και βραδύκαυστος, ίσως ο πιο απαιτητικός της μέχρι σήμερα, η αφοσίωση όμως σε αυτόν ανταμείβει τον επίμονο ακροατή με ορισμένες από τις πιο ουσιαστικές μουσικές και στιχουργικές εμπειρίες που έχει προσφέρει η αμερικανή τραγουδοποιός μέχρι σήμερα. Παράλληλα, η διαλογή κομματιών, αν και όχι αψεγάδιαστη, είναι σαφώς πιο προσεκτική από εκείνη των δίσκων στις τρεις προηγούμενες θέσεις της ιεράρχησης. Ξεχωρίζουν το ομώνυμο, το “The Grants”, το “A&W”, αλλά και το τρίπτυχο “Paris, Texas”, “Grandfather please stand on the shoulders of my father while he’s deep-sea fishing” και “Let The Light In”, που τονώνουν το δεύτερο μισό της tracklist.
4. Ultraviolence (2014)
Πρόκειται για το άλμπουμ που λατρεύει ο σκληρός πυρήνας των fans της Lana Del Rey, ίσως περισσότερο από κάθε άλλο. Ασφαλώς λιγότερο εμπορικό από τον προκάτοχό του, πλην όμως με περίτεχνη γραφή (ίδιως στο πρώτο μισό, το οποίο δεν έχει ούτε μια αστοχία). Η παραγωγή του Dan Auerbach συγκαταλέγεται στα μεγαλύτερα ατού του δίσκου, αξιοποιώντας έξυπνα την ηλεκτρική κιθάρα και τα τύμπανα και προσδίδοντας μια vintage χροιά στο όλο ηχογράφημα η οποία ταιριάζει γάντι στην αισθητική της μουσικού. Το Ultraviolence δεν είναι ο καλύτερος δίσκος της Lana Del Rey, είναι όμως ένας από τους πιο ολοκληρωμένους, ισορροπημένους και καλύτερα δουλεμένους. Είναι ασφαλές να πούμε πως ήταν ο δίσκος που έβαλε ένα πρώτο φρένο στη ρητορική περί πυροτεχνήματος –το οριστικό τέλος θα ερχόταν 5 χρόνια αργότερα.
3. Chemtrails Over The Country Club (2021)
Το Chemtrails Over The Country Club είναι μάλλον αδικημένος δίσκος. Έχοντας διαδεχτεί το Norman Fucking Rockwell! (το οποίο όπως θα έχετε προσέξει δεν έχουμε συναντήσει ακόμα στη λίστα), η αποστολή του ήταν δύσκολη και ο πήχης του ψηλά. Όσοι το υποδέχθηκαν με καλή πίστη και ρεαλιστικές προσδοκίες διαπίστωσαν ότι, αν και εμφανώς κατώτερο του προκατόχου του, το άλμπουμ αυτό ξεχωρίζει στον κατάλογο της Lana Del Rey για την πυκνότητά του σε καλή τραγουδοποιΐα, την ποικιλομορφία στο ύφος του (η οποία επιτυγχάνεται χωρίς να θυσιάζεται η συνοχή του) και την υψηλή του αισθητική σε όλη του τη διάρκεια. Είναι επίσης ένα από τα πιο σουλουπωμένα άλμπουμ της –η πρώτη αδύναμη στιγμή του έρχεται μετά από… 8 κομμάτια.
2. Born To Die (2012)
Το άλμπουμ που έκανε την Lana Del Rey όνομα, διχάζοντας τον μουσικό κόσμο, έχει δικαιωθεί στο πέρασμα του χρόνου. Είναι γεγονός ότι σε σημεία εμφανίζεται κραυγαλέα επιφανειακό, ενώ η παραγωγή του είναι κάπως πιο γυαλισμένη απ’ ό,τι θα την ήθελε ο μέσος ακροατής της μουσικόφιλης δεξαμενής. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να του αρνηθεί ότι περιέχει 4 τον αριθμό από τα πιο εμβληματικά pop κομμάτια των 2010s (“Video Games”, “Born To Die”, “Blue Jeans” και “Summertime Sadness”, όλα τους εκπληκτικά), όπως δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει ότι ήταν ένα επιδραστικότατο άλμπουμ που όχι μόνο εδραίωσε την Lana Del Rey στα μουσικά πράγματα, αλλά άφησε το αποτύπωμά του στην pop χρονοσειρά των 2010s, συνεισφέροντας καθοριστικά στην εξέλιξη του είδους τα επόμενα χρόνια.
1. Norman Fucking Rockwell! (2019)
Ακόμη και οι πιο στριφνοί επικριτές της Lana Del Rey, όταν πάτησαν για πρώτη φορά το play (όσοι το έκαναν, τέλος πάντων) κοντοστάθηκαν και πρόσεξαν τα πρώτα ακόρντα του “Norman Fucking Rockwell” στο πιάνο. Κι όταν ακούστηκαν κι οι πρώτοι στίχοι (“Godamn, man child / You fucked me so good that I almost said, I love you") δεν μπόρεσαν να μην παραδεχτούν ότι κάτι συμβαίνει εδώ. Για να μην τα πολυλογούμε, ο δίσκος βρίθει από σπουδαίες συνθέσεις και τους καλύτερους στίχους που έχει γράψει ποτέ η μουσικός. Προσιτός αλλά και ουσιαστικός, με μελωδικότητα αλλά και μουσικότητα περισσότερων επιπέδων, με εύστοχες ενορχηστρώσεις, με ιστορίες που ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σου, αλλά ενίοτε και με σουρεαλιστικά στιχουργικά ευρήματα. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι, ο δίσκος δίνει την αίσθηση ότι αποτελεί τον προορισμό στον οποίο ήθελε να φτάσει το καλλιτεχνικό όραμα της Lana Del Rey από την πρώτη μέρα. Είναι εύκολα η καλύτερή της κυκλοφορία μέχρι σήμερα.
