Δεν μπορούμε να το πούμε για πολλά έτη αυτό, αλλά το 2018 έχει αποτελέσει εξαιρετική χρονιά για την pop. Δεν μιλάμε για indie pop, experimental pop, dream pop ή art pop. Μιλάμε για καθαρή κι ατόφια pop, εκείνη που βρίσκεται στην καρδιά του mainstream ή τουλάχιστον είναι φιλική προς αυτό. Οι 7 παρακάτω δίσκοι αποτέλεσαν φωτεινές εξαιρέσεις ανάμεσα στον κατακλυσμό της φθηνής pop της σύγχρονης δισκογραφίας και αναμένεται να σαρώσουν στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς.
7. Years & Years – Palo Santo
Ο δεύτερος δίσκος του Olly Alexander και της μπάντας του συνέχισε στον ίδιο ήχο με τον οποίο συστήθηκαν στο κοινό το 2015, αναμειγνύοντας στοιχεία EDM, catchy μελωδίες και ερμηνείες κραυγαλέα pop. Και μπορεί σε μια πρώτη ανάγνωση η μουσική τους να μην διαφέρει αισθητικά από τους περισσότερους καλλιτέχνες του είδους στη Βρετανία, ωστόσο σε βάθος χρόνου το άλμπουμ αποδεικνύεται απροσδόκητα μη αναλώσιμο.
{youtube}vwFVDxDIvHg{/youtube}
6. Ariana Grande – Sweetener
Ήταν προ πολλού γνωστό το τι μπορεί να κάνει ως τραγουδίστρια η Ariana Grande (από τις καλύτερες pop φωνές της νέας γενιάς), ωστόσο ποτέ στο παρελθόν δεν είχε κυκλοφορήσει έναν δίσκο τόσο ολοκληρωμένο. Πέρα από τις ερμηνείες, το δυνατό χαρτί του Sweetener είναι η εκπληκτική παραγωγή (δια χειρός Pharrell Williams ως επί το πλείστον), η οποία ακολουθεί μια μινιμαλιστική προσέγγιση.
{youtube}h5Ne3YcZCVI{/youtube}
5. Christine Αnd Τhe Queens – Chris
Δεν είναι συχνό ένα όνομα από τη Γαλλία να κάνει διεθνές breakthrough, αλλά οι Christine And The Queens κατάφεραν να φτάσουν στο #2 της Βρετανίας το 2016 με το ντεμπούτο τους και ο δεύτερος αυτός δίσκος αναμένεται να γιγαντώσει ακόμα περισσότερο το όνομά τους, δίνοντάς τους μεγαλύτερη ορατότητα στο mainstream ακροατήριο. Στις καλές του στιγμές, το Chris είναι απολαυστικό.
{youtube}S0NMTuz9Duo{/youtube}
4. Troye Sivan – Bloom
Τα 4 τελευταία χρόνια, η καριέρα του 23χρονου Troye Sivan παίρνει τα πάνω της αργά μα σταθερά. Ο φετινός του δίσκος αποτελεί μακράν πιο ώριμη δουλειά σε σχέση με τον πρώτο του, τόσο σε επίπεδο ήχου (με αναφορές που ξεπερνούν τα στενά όρια της εμπορικής pop και ενίοτε λοξοκοιτούν προς το indie), όσο και σε επίπεδο songwriting –δεν υπάρχει σχεδόν κανένα περιττό κομμάτι μέσα στο άλμπουμ.
{youtube}k5TqNsr6YuQ{/youtube}
3. Robyn – Honey
Της πήρε 8 χρόνια, αλλά η Σουηδή Robyn επέστρεψε με ένα άλμπουμ αντάξιο του επιπέδου του καταλόγου της. Το Honey είναι δίσκος «εύπεπτος» (με την καλή έννοια), χωρίς παράλληλα να έχει προφανή χιτάκια. Με έξοχη αισθητική και φανταστική ροή, με ποικιλομορφία στο ύφος αλλά και με συνοχή, αποτελεί ένα ακαταμάχητο σύνολο mid-tempo ευφορίας, που θα καταγραφεί ως μία από τις καλύτερες καταθέσεις της χρονιάς.
{youtube}8o5BHH9U2Mg{/youtube}
2. Kali Uchis – Isolation
Η Αμερικανοκολομβιανή ανερχόμενη star έκανε ίσως το ντεμπούτο της χρονιάς με το Isolation. Ένας δίσκος pop στην καρδιά του, αλλά με εντυπωσιακή παλέτα αναφορών (soul, R'n'B, funk, indie και reggaeton μεταξύ άλλων) και βέβαια με 15 κομμάτια ένα κι ένα. Η pop στα καλύτερά της, στα αποκαλυπτήρια ενός πολύπλευρου ταλέντου, το οποίο θα απασχολήσει τη βιομηχανία για χρόνια.
{youtube}mbwUs1rnuQg{/youtube}
1. Janelle Monáe – Dirty Computer
Με παράδοση στους καλούς δίσκους, η Janelle Monáe επέστρεψε φέτος πιο pop από ποτέ, χωρίς βέβαια να απεμπολεί τις επιρροές της από τον πλούσιο κατάλογο της μαύρης μουσικής κληρονομιάς. Το Dirty Computer είναι όχι μόνο ένα απολαυστικό άλμπουμ, αλλά και ένας σημαντικός δίσκος μαύρης queer υπερηφάνειας. Αποδεικνύοντας έτσι ότι η πολιτική μπορεί να εμπεριέχεται ακόμα και στις πλέον «ανάλαφρες» έκφανσεις της pop.
{youtube}tGRzz0oqgUE{/youtube}
