Ο φετινός Αύγουστος μου υπενθύμισε ότι κι οι χαρές και τα εμπόδια έρχονται πάντα χωρίς προειδοποίηση. Μου υπενθύμισε, εν ολίγοις, τι είναι ζωή -και πως αυτή, όπως και να 'χει, ρέει αδιάκοπα.
Αυτό ήταν το ποπ πακέτο που συνόδευσε τις δικές μου, ανήσυχες μέρες του Αυγούστου:
The Beatles - 1962-1966 (1973)
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αφορμή για να ανατρέξει κανείς για πολλοστή φορά στις χρυσές μέρες των Σκαθαριών, παρά μόνο η διάθεση για αγνή ομορφιά, με την ασφαλή επιβίβαση σε μια διαδρομή που από μια “Day Tripper” μέχρι τον “Nowhere Man”, η πανάκια κρύβεται στην αυταπάρνηση αυτού του “with love from me to you”.
Rick and Morty (Dan Harmon, Justin Roiland, 2013-)
Για τις στιγμές που το διαστημικό χάος μοιάζει φιλικότερο από την γήινη πραγματικότητα, το βιτριολικό Γυμνό Γεύμα των μαστουρωμένων hipsters (sic) προσφέρει ένα dada καταφύγιο σε τροχιά. Εκεί που το νόημα είναι το ότι τίποτα δεν βγάζει νόημα, η απάντηση είναι “Get Schwifty”.
Philip Roth - Η Νόσος του Πορτνόι
Η αιώνια επιστροφή στη μήτρα. Το πέος ως υψωμένο λάβαρο του κόσμου (του). Οι σεξουαλικές εμμονές ως αντίδοτο στην ενοχή. Ένα σκιώδες ψυχογράφημα στα άδυτα που, καλώς ή κακώς, όλοι βρίσκουμε έστω ένα μικρό κομμάτι του σκοτεινότερου εαυτού μας. Κάπως έτσι, διεκδικείται ο τίτλος του πιο διεστραμμένου λογοτεχνικού Άλεξ μετά τον συνονόματο στο Κουρδιστό Πορτοκάλι.
Χάρολντ και Μωντ (Hal Asby, 1971)
Εκείνος σκηνοθετεί ασταμάτητα την εμμονή του με τον θάνατο. Εκείνη τον βλέπει σαν λύτρωση. Οι συνεχείς τους επισκέψεις σε κηδείες θα είναι η αρχή για την κοινή τους, σύντομη πορεία, σε κλεμμένα αμάξια, λιγότερο κουλ από αυτά που έκλεβε ο τρελός Πιερό. Και οι δύο επιδιώκουν το θάνατο πριν αυτός έρθει, αλλά αγαπούν τη ζωή περισσότερο από όσο νομίζουν.
.jpg)
