Στα ανατολικά του παγωμένου αυτού τόπου απολαμβάνεις να βαριέσαι το αγνάντεμα απέραντων πεδιάδων και λιμνών, σε μια προσπάθεια να συγκρουστεί το βλέμμα με κάποιο βουνό (πουθενά το βουνό). Στα δυτικά, πάλι, τα κρυσταλλωμένα από τον πάγο ηφαίστεια και τα φιόρδ δημιουργούν μαγευτικά τοπία φυσιολατρικής ηδονής. Ως αποτέλεσμα, ο Καναδάς πάντοτε θεωρούταν ως το άτυπο, αδιάφορο παράρτημα των Ηνωμένων Πολιτειών, σε βαθμό μάλιστα τέτοιον, ώστε οι Αμερικάνοι να τον σνομπάρουν, ονομάζοντάς τον «μίνι-Αμερική». Πολλοί δε από τους ίδιους τους πολίτες του, νιώθουν μία μικρή ζήλια που δεν γεννήθηκαν λίγο πιο νότια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη θρυλική φιγούρα/χαρακτήρα του Ron Swanson στην κωμική τηλεοπτική σειρά Parks And Recreations: όποτε αναφερόταν ο Καναδάς και οι Καναδοί σε μία συζήτηση, εκείνος απλώς γελούσε –ακαριαία και ακυρωτικά.
{youtube}DptUR5kz3jI{/youtube}
Σοβαρά όμως τώρα, τον τελευταίο καιρό οι Αμερικάνοι δεν πρέπει να γελάνε και τόσο με την κατάσταση των από πάνω τους, καθώς απ’ ότι φαίνεται κάτι αλλάζει. Από τα θεωρητικά μικρότερα, όπως τον κινηματογράφο –όπου ο Xavier Dolan είναι ο σημαντικότερος νεαρός σκηνοθέτης αυτή τη στιγμή στον κόσμο– μέχρι τα θεωρητικά μεγαλύτερα (ή μήπως ισχύει το αντίστροφο;): ο καινούριος πρωθυπουργός της χώρας, Justin Trudeau, έχει προκαλέσει τη θετική έκπληξη όλων των σκεπτόμενων πολιτών εντός και εκτός της χώρας, με τις ανθρωπιστικές και κοινωνικά δίκαιες ενέργειές του.
Και αλλάζει και κάτι ακόμη: στον παρεξηγημένο αυτόν τόπο με τους ανθρώπους που γελάνε κατά μέσο όρο περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο λαό σύμφωνα με έρευνες (έχω και προσωπική εμπειρία από συγκάτοικο στο Erasmus και επιβεβαιώνω τις σχετικές «έρευνες»), γεννιούνται νέες μπάντες με ιδεολογικές ανησυχίες και φιλοσοφημένη άποψη για τη ζωή, οι οποίες παίζουν μάλιστα και καλή μουσική, για να μπορούν να εκφέρουν τα παραπάνω με σημαντικό αντίκτυπο. Για σκηνή μεμονωμένη σε κάποια πόλη δεν μπορούμε βέβαια να κάνουμε λόγο, παρά μόνο για ένα μαζικό ρεύμα συγκροτημάτων σε όλη τη χώρα, που εξετάζουν το punk πρίσμα απ’ όλες τις μεριές του. Για διευκόλυνση λοιπόν και για να μην χαθούμε στα ατελείωτα, χιονισμένα τοπία, θα περιπλανηθούμε ξεχωριστά σε κάθε πόλη, ξεκινώντας με την πιο σημαντική και καταλήγοντας στη λιγότερο αναπτυγμένη (προς το παρόν τουλάχιστον).
To Calgary είναι η μεγαλύτερη πόλη της επαρχίας Alberta και αποτελεί την πύλη του Καναδά προς τα εντυπωσιακά Βραχώδη Όρη. Ο ρόλος του πάντως ως φυτώριο μουσικών έμοιαζε περιορισμένος μέχρι και τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, όταν οι Women ξεπετάχτηκαν από τα underground καταγώγια για να δημιουργήσουν πιστούς φίλους σε ολόκληρο τον κόσμο με το ξεθωριασμένο τους υβρίδιο μεταξύ ψυχεδέλειας και post-punk. Τα περισσότερα από τα μέλη τους γνωρίστηκαν στο πανεπιστήμιο, ενώ πολύ γρήγορα ανακάλυψαν τις κοινές τους μουσικές καταβολές και κυκλοφόρησαν το ομότιτλο ντεμπούτο τους το 2008 σε παραγωγή του συμπατριώτη (indie) rock star Chad VanGaalen, στη δισκογραφική μεν του τελευταίου Flemish Eye, μα με διανομή από τη σημαντική στον χώρο Jagjaguwar.
Ο δίσκος εξυμνήθηκε απ’ όλα τα μέσα και περιγράφηκε ως «ηλιόλουστα ποπ κομμάτια στην λογική του Brian Wilson, τα οποία έχουν τραβηχτεί σε ένα σκοτεινό στενό και έχουν ακρωτηριαστεί βίαια». Δύο χρόνια αργότερα ήρθε το Public Strain, άλμπουμ με αναφορές σε έναν από τους πρώτους pop art καλλιτέχνες –τον Ray Johnson– και με ένα εκπληκτικό εξώφυλλο, που αποτυπώνει ιδανικά τον ομιχλώδη, αποσυντιθέμενο κιθαριστικό τους ήχο. Με αυτό οι Women απόκτησαν ακόμη μεγαλύτερο κοινό, αλλά στην περιοδεία που ακολούθησε ο Patrick Flegel πλακώθηκε στη σκηνή με τα υπόλοιπα μέλη, οπότε η μπάντα πέρασε σε περίοδο σταδιακής διάλυσης. Το σοκαριστικό γεγονός που επισφράγισε το τέλος, ήταν η τραγική κατάληξη του μπροστάρη τους Christopher Reimer, ο οποίος πέθανε στον ύπνο του από υπερβολική δόση στις 21 Φεβρουαρίου του 2012.
{youtube}yhgOt7YFN0I{/youtube}
Οι υπόλοιποι ακολούθησαν τη δικιά τους πορεία ύστερα, με τους Matt Flegel & Mike Wallace να δημιουργούν τους Viet Cong, οι οποίοι κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό ντεμπούτο τους πέρυσι: έναν καραμελωμένο post-punk λαβύρινθο με ποπ πυρήνα. Η πιο γνωστή ιστορία γύρω από το σχήμα αφορά το όνομά του, η επιλογή του οποίου δεν βασιζόταν στους εχθρούς των Η.Π.Α κατά τον Πόλεμο του Βιετνάμ –αν και ο συνειρμός και μόνο τους έχει δημιουργήσει αρκετά θέματα, σε βαθμό που ανακοίνωσαν ότι θα το αλλάξουν. Ο Patrick Flegel, από την άλλη, έφτιαξε τους θορυβώδεις Cindy Lee, ενώ άλλες μπάντες από το Calgary που αξίζει να τσεκάρετε είναι οι synth-punk Teledrome (έχουν υπογράψει στην underground μάνα Hozac) και το παιδί-θαύμα Jean-Sebastian Audet (μόλις 19) με τους Un Blonde, που μπερδεύουν art punk στο στυλ των Talking Heads με δόσεις kraut και funk.
Επόμενος σταθμός, η μεγαλύτερη πόλη του Καναδά, το Τορόντο. Από εκεί προέρχεται μία από τις σημαντικότερες μπάντες του πιο στιλιζαρισμένου hardcore punk, οι εξαμελείς Fucked Up. Με τα φανταστικά τους πρώτα EP και 12ιντσα, με τα χαοτικά τους lives και με έναν frontman-ωρολογιακή βόμβα σαν τον Damian Abraham, ξέφυγαν γρήγορα από τα στενά πλαίσια της τοπικής σκηνής, φτάνοντας να παίζουν στο καναδικό MTV Live, σε εκείνες τις θρυλικές εμφανίσεις, στις οποίες οι αφηνιασμένοι τους οπαδοί προκαλούσαν ζημιές της τάξεως των 2.000 δολαρίων. Οι Fucked Up έχουν κερδίσει αρκετά βραβεία στη χώρα τους, με σημαντικότερο αυτό για το καλύτερο καναδέζικο άλμπουμ που πήγε στον δεύτερο, φανταστικό τους δίσκο The Chemistry Of Common Life (2009). Αλλά και οι δύο δίσκοι που ακολούθησαν στάθηκαν εξίσου εντυπωσιακές προσπάθειες, μοιάζοντας με ροκ όπερες ή με ταξίδια σε όλα τα 50 χρόνια ύπαρξης του rock 'n' roll.
Ακόμη μία μπάντα του Τορόντο που έχει προκαλέσει αίσθηση, είναι οι Pup: skate-punkers με μία ανεπαίσθητη emo αύρα, με το όνομά τους να αποτελεί σύντμηση του ευφάνταστου Pathetic Use Of Potential. To ομότιτλο ντεμπούτο τους προκάλεσε αίσθηση με την εκρηκτικότητά του, τόσο σε mainstream όσο και σε εναλλακτικά μέσα, το φετινό τους όμως άλμπουμ δεν είναι εξίσου καλό. Έχουν επίσης προταθεί για πολλά καναδικά βραβεία, χωρίς μέχρι στιγμής να έχουν κερδίσει κάποιο. Πριν φύγουμε από τη μεγαλούπολη, δύο ακόμη πράγματα που αξίζουν την προσοχή σας είναι το ατμοσφαιρικό, γοτθίζον πανκ των Mimico, όπως και το ιδιότυπο jazz punk των Young Mother.
{youtube}fEQyi6eCxWw{/youtube}
Ταξιδεύοντας λίγο πιο βόρεια φτάνουμε στο Μόντρεαλ, την πόλη που έχει κουραστεί να είναι η λανθασμένη απάντηση στην ερώτηση «ποια είναι η πρωτεύουσα του Καναδά;». Εδώ συναντάμε τους πολιτικά συνειδητοποιημένους Ought, που γνωρίστηκαν στο πανεπιστήμιο McGill κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας ενάντια σε έναν νόμο για την αύξηση των διδάκτρων. Οι δύο τους δίσκοι έχουν εκθειασθεί από το σύνολο των ανεξάρτητων μουσικών blogs και έχουν παρομοιασθεί με δουλειές των Talking Heads και των Fall, με το ντεμπούτο τους να κερδίζει στα σημεία. Αυτό όμως που πετυχαίνουν περισσότερο οι Ought είναι να μετατρέπουν καθημερινές, κοινές παρατηρήσεις για τη ζωή σε χειροποίητα μανιφέστα αλλαγής του κόσμου και του εαυτού μας: σαν να (αυτο)σαρκάζονται πάνω στην ουσία και στην ανουσιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, μέσα από ένα art punk που επικοινωνείται με μηδενικές απώλειες στο ταξίδι του προς τον ακροατή. Άλλες ενδιαφέρουσες μπάντες από το Μόντρεαλ είναι οι Telstar Drugs και οι Dories, οι οποίοι αποτελούν ζωντανό αποδεικτικό της επιρροής που είχαν οι Women στη χώρα τους, αλλά και οι πιο σκοτεινοί και παγωμένοι post-punkers Dekoder.
Ακόμη ένας σημαντικός πυρήνας του ήχου που εξερευνούμε, είναι το λιμάνι του Βανκούβερ στα δυτικά της χώρας. Εκεί βρίσκεται μία από τις πιο δυναμικές hardcore punk μπάντες του πλανήτη. Ο λόγος για τους White Lung, των οποίων το ντεμπούτο I'ts The Evil έχει αποκτήσει cult διαστάσεις. H ευρύτερη όμως αναγνώριση ήρθε σε πρώτη φάση με το Sorry του 2012 και σε δεύτερη με το εξαιρετικό Deep Fantasy του 2014. Οι στίχοι τους διαθέτουν έντονα φεμινιστική και πολιτική χροιά και το άλμπουμ που θα κυκλοφορήσουν μέσα στη φετινή Άνοιξη αναμένεται να τους δώσει ακόμη περισσότερους ακροατές.
Κοντά στους White Lung βρίσκονται και Nu Sensae, οι οποίοι ενστερνίζονται όμως μία πιο grunge αισθητική. Το δικό τους breaktrough ήρθε με τον 3ο τους δίσκο Sundowning (2012), ο οποίος τιμήθηκε με ένα καθαρό 8 από το Pitchfork, ενώ έχουν συσχετισθεί και με το queercore κίνημα, λόγω κυρίως του ανοιχτά ομοφυλόφιλου ντράμερ Daniel Pitout και του σημαντικού του ακτιβιστικού έργου στην καταπολέμηση του AIDS. Τέλος, το παγωμένο post-punk των Mode Moderne με τα α-λα-Morrissey φωνητικά έχει επίσης τραβήξει τα βλέμματα πολλών μουσικών μέσων, με το Occult Delight του 2014 να αποτελεί έναν εξαιρετικό, αν και αναβιωτικό, δίσκο.
{youtube}ZNxVxzLnYBQ{/youtube}
Τελευταίες πόλεις που θα μας απασχολήσουν είναι η πρωτεύουσα της χώρας Ottawa, αλλά και το μικρό, βιομηχανικό Edmonton. Στην πρώτη εδρεύουν οι noise, hardcore punkers Metz, τα ντεσιμπέλ μεγατόνων των οποίων έχουν φτάσει μέχρι και το Grand Theft Auto. Με δύο εκρηκτικούς δίσκους που ηχούν σαν φόροι τιμής στις θρυλικές μέρες της Touch & Go και της Dischord, έχουν κερδίσει πιστούς και αφοσιωμένους ακόλουθους. Το noise punk χαρμάνι των Blue Cross, από την άλλη, φτάνει μέχρι και στα όρια του deathrock, ενώ από το μικροσκοπικό Edmonton αξίζει να προσέξετε τους πειραματικούς Energetic Action. Τέλος, το ντούο των Rhythm Cruelty είναι όσο απολαυστικά ρετρό χρειάζεται.
Στον Καναδά ζυμώνονται λοιπόν μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες των επόμενων ετών και ο χρόνος θα δείξει πόσο θα μας απασχολήσουν. Το μόνο βέβαιο είναι πως προσπαθούν να κατανοήσουν τη ζωή, να κριτικάρουν εύστοχα τον κόσμο και να ζήσουν το παρόν ως άτομα της εποχής τους, με τον εντονότερα δυνατό τρόπο. Όπως απαγγέλει τραγουδιστά και ο Tim Darcy των Ought, «I retain the right to be disgusted by life/I retain the right to be in love with everything in sight». Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο αντιπροσωπευτικό στίχο για τις συναισθηματικές διακυμάνσεις που επιφέρει η εποχή μας.
Προτεινόμενη Δισκογρaφία:
Fucked Up – The Chemistry Of Common Life (2009)
Women – Public Strain (2010)
Metz – Metz (2012)
Ought – Today More Than Any Other Day (2014)
