Υπάρχουν αρκετές οδικές διαδρομές για να επιλέξεις, ταξιδεύοντας από το Σαν Φρανσίσκο στο Λος Άντζελες. Αν σέβεσαι όμως τη χίπικη ψυχή σου, αν θες να ξεδιψάσεις την κερουακική σου πείνα για εξερεύνηση, αν θες να αισθανθείς κι εσύ τις ενεργειακές δονήσεις που εκπέμπει αυτός ο μαγικός τόπος, τότε όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον θρυλικό U.S. Highway 1, ευρέως γνωστό ως Pacific Coast Highway. Θα ανακαλύψεις από ξεχασμένους ψαρότοπους μέχρι παλιές ισπανικές αποικίες, μεταμοντέρνα παραθεριστικά κέντρα και κρυμμένες πολιτείες κατασκηνωτών, που διαλογίζονται μέσα στα δάση. Αν δε αφεθείς μέχρι να φτάσεις στο Orange County, στην ευρύτερη περιοχή του L.A., θα νιώθεις αναγεννημένος. Όταν πάω, θα σας πω και με σιγουριά, αλλά με τόση κατανάλωση ποπ κουλτούρας, τα έχω φαντασιωθεί όλα σαν να τα έχω ζήσει. Σημάδι (ή παθογένεια;) των καιρών, το γνωρίζω.
Κάτι τέτοιο οραματίστηκε πάντως και ο Ty Segall, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει τον garage θρόνο του το 2012, μετακομίζοντας οριστικά στην περιοχή του Long Beach. Υπήρχαν κι άλλοι λόγοι βέβαια πέρα από το γεγονός ότι στο L.A. μπορείς να σερφάρεις πιο άνετα και να φας στα καλύτερα Taco Bell της Καλιφόρνια. Η παρεΐστικη αίσθηση που ένιωθε στο Σαν Φρανσίσκο είχε αλλοιωθεί, τα ενοίκια είχαν ακριβύνει απότομα, ο κόσμος ερχόταν από παντού γιατί ήθελε να νιώσει την cool αύρα που ο ίδιος δημιούργησε στην περιοχή.
Όλα αυτά, μαζί με την ανάγκη να βρίσκεται πιο κοντά στην αδερφή του, τον οδήγησαν στο χαοτικό L.A. Εκεί τον ακολούθησε μετά από κάποιους μήνες και ο κολλητός του Dwyer. Μη νομίζετε όμως πως το κλίμα εκεί ήταν εχθρικό: ο Ty γρήγορα μετέτρεψε το γκαραζ του σε ερασιτεχνικό στούντιο, έφτιαξε τη δικιά του δισκογραφική-παράρτημα της Drag City (με το όνομα GOD?), ενώ άρχισε να γράφει νέα μουσική και να ηχογραφεί τις δουλειές δεκάδων άλλων σχημάτων. Δεν ήρθε ακριβώς ο Ty στο L.A., δηλαδή, όλο το υπόλοιπο L.A. αναζητούσε τον Ty.
{youtube}YljQIpyImf0{/youtube}
Ας μην προτρέχουμε όμως, έχετε δει άλλωστε σε τόσες ταινίες τι παθαίνουν όσοι ξεπερνούν το όριο ταχύτητας στους ατελείωτους αμερικάνικους αυτοκινητοδρόμους. Γι' αυτό ας ρίξουμε μία γρήγορη ματιά στη φάση στην οποία βρισκόταν το μουσικό στερέωμα του Λος Άντζελες πριν το 2012 και τον ερχομό των εκ Σαν Φρανσίσκο γκαραζοεπιδρομέων. Γενικά η όλη παράγραφος μπορεί να συνοψιστεί σε μία μαγική λέξη: lo-fi.
Αμέτρητες μπάντες, όπως κι αν θες να το ονομάσεις αυτό που έπαιζαν, υιοθετούσαν μια παραγωγή λογικής στενού δωματίου, όπου δεν μπορούσες να αναπνεύσεις από τα καμμένα tape recorders και τα μπαφίδια. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Νo Age, Wavves, Best Coast, Crocodiles, L.A. Sera, οι αρχικές Dum Dum Girls –και σταματάω εδώ για να μην κλείσετε το άρθρο από τώρα. Είτε το αγαπάς, είτε όχι (συνήθως είναι ένα από τα δύο, δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση), το lo-fi κορυφώθηκε στο L.A το 2010, με το δεύτερο και τέλειο για παραλία άλμπουμ των Wavves King Of The Beach, με το γλυκανάλατο και ασέξουαλ ντεμπούτο των Best Coast Crazy For You, αλλά και την τρίτη κυκλοφορία των εκρηκτικών (και πιο ποιοτικών από τον σωρό, έχουν ακούσει και λίγο Fugazi βλέπετε) νοιζ-πάνκερς No Age, Everything In Between.
Τα όμορφα χωριά, όμως, όμορφα καίγονται. Έτσι, μέσα στο 2011 το όλο σκηνικό ξεφούσκωσε (λυτρωτικά θα έλεγε κανείς, εγώ στην προκειμένη περίπτωση) και τη θέση του πήρε ένα νέο κύμα· ας το αποκαλέσουμε για συντομία νεο-γκοθο-γκαραζο-σερφο-ψυχεδέλειας. Πώς προέκυψε αυτό τώρα; Καλή ερώτηση... Δύο οι αιτίες: πρώτη, μια υποβόσκουσα νεο-ψυχεδελική τάση, η οποία εμφανίστηκε στο L.A. παράλληλα με το lo-fi κόλλημα και άρχισε να τροφοδοτείται από εκείνο. Δεύτερη, οι γκαραζοαναθυμιάσεις από Σαν Φρανσίσκο μεριά. Έχοντας ήδη αφιερώσει ένα ολόκληρο Indiestopia για χάρη των τελευταίων, ας δούμε περιληπτικά την πρώτη κατάσταση, προτού ξανασυγκρουστούμε με αυτόν τον διάολο τον Ty Segall.
Το μενού της ημέρας περιλαμβάνει, εκτός από tacos και nachos, τα εξής: για ορεκτικό τους Crystal Antlers. Αξιόλογη μπάντα ξεκάθαρων, σοβαρών και οριακά συγχρονισμένων με την εποχή ψυχεδελικών ορέξεων, με καλύτερη κυκλοφορία το ντεμπούτο τους Tentacles (2009), στην Touch & Go. Για κυρίως πιάτο, τον ιδιαίτερα χορταστικό και θαυματουργό κύριο Tim Presley. Με προϋπηρεσία στους hardcore punk Nerve Agents και στους Fall (ναι, τους γνωστούς), ο Presley έφτιαξε τους Darker My Love μαζί με τον ντράμερ των προηγουμένων –όνομα παρμένο από έναν στίχο των τιτανομέγιστων για τη σκήνη T.S.O.L. Τρία συμπαθητικά έως ενδιαφέροντα άλμπουμ ψυχεδελικής τρυφερότητας και μασκαρεμένης ασέλγειας προέκυψαν από αυτό το σχήμα, μέχρι που ο Tim αποφάσισε να τραβήξει τον δικό του, μοναχικό δρόμο με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο White Fence. Να πούμε εδώ –αν σας βοηθάει η αναλογία, είναι το απεριτίφ– πως ο Tim και ο Ty είναι πλέον κολλητοί σε βαθμό bromance. Για επιδόρπιο, τώρα, το μαγαζί διαθέτει κάτι ληγμένα σερφογλυκίσματα. Ως Growlers τα παραγγείλαμε και μας βγήκαν οι Beach Boys που σύχναζαν στα σαδομαζοχιστικά στέκια των Cramps. Δεν το ξέραμε, ειλικρινά, σας ζητάμε συγγνώμη...
{youtube}wK2OqpjCWj4{/youtube}
Μπορεί τους Growlers να μην τους έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση από όποια μεριά κι αν το δείτε, αλλά τους πιστώνω κάτι: έφτιαξαν το όνομά τους από το μηδέν με αξιοθαύμαστο τσαγανό και βοήθησαν τη σκηνή όσο ελάχιστοι, μόλις απέκτησαν δυσανάλογα μεγαλύτερη δημοσιότητα σε σχέση με τους υπόλοιπους. Αρχικά, ήταν η μπάντα που θα έπαιζε στο πάρτι της γειτονιάς και θα έφαιρνε και την απαραίτητη, εγγυημένης ποιότητος, φούντα. Κι ενώ αυτό το τροπάριο συνεχιζόταν για 2-3 χρόνια, τους κάλεσαν απροσδόκητα το 2011 στο φεστιβάλ Rock In Rio. Ε, εκεί λατρεύτηκαν σαν θεοί και ξαφνικά άρχισαν να τους βλέπουν με διαφορετικό μάτι και στα πάτρια εδάφη.
Αλλά η ιδέα-ατόφιο χρυσάφι που εφηύραν ήταν η εξής: κυκλοφόρησαν μία κασέτα στη Burger Records με τίτλο Beach Goth, αυτοανακύρηξαν έκτοτε τη μουσική τους σε «beach goth», οργάνωσαν και ολόκληρο φεστιβάλ με το ίδιο όνομα (διοργανώνεται κάθε Οκτώβριο από το 2012 που πρωτοσυστήθηκε, στο Observatory, στην περιοχή Santa Ana του L.A.). Είστε αρκετά έξυπνοι για να καταλάβετε τι ακολούθησε –όλοι άρχισαν να αυτοβαφτίζονται μπιτσγκοθάδες, χωρίς βέβαια να έχει κάποιο περιεχόμενο το όλο concept. Μια πιο σκοτεινή σερφοψυχεδέλεια ήταν, η οποία πλασαρίστηκε ως νέα υποκουλτούρα. Δηλαδή τρίχες.
Ουσιαστικά τα beach goth πάρτι ήταν απλώς τα πάρτι των Growlers σε μεγαλύτερο μέγεθος και με περισσότερα ονόματα. Μέσω αυτών πέρασαν και φούντωσαν το hype τους πολλές μπάντες που έπαιζαν πάνω-κάτω αυτή την ίδια, άλλες φορές πιο μελαγχολική, άλλες πιο εύφορη νεο-γκαραζοσερφοψυχεδέλεια. Οι πιο ενδιαφέρουσες είναι οι Cosmonauts, οι Bleached, οι Audacity, οι Tomorrow Tullips, o Sam Flax, αλλά και οι Tijuana Panthers. Βέβαια σε κάθε βραδιά συμμετείχαν και οι Growlers, στους οποίους χρωστάνε πολλά οι παραπάνω για την όποια πορεία τους. Πιο έξυπνοι απ’ όλους, όμως, αποδείχθηκαν οι Allah-Las. Μπορεί κι εκείνοι στα εμβρυακά τους σινγκλάκια να μην ξεχωρίζουν από το χαμό, όμως αντιλήφθηκαν γρήγορα πως τα κοριτσάκια θέλουν νοσταλγική βιντατζοψυχεδέλια για να στάξουν ρομαντισμό. Έτσι, το ομώνυμο ντεμπούτο τους (2012) ακούγεται σαν ξεκάθαρος, αναπολογητικός φόρος τιμής στους Kinks και στους Zombies.
Και σαν να μην έφτανε το παραπάνω μπουλούκι, άρχισε να γίνεται καυτό εκεί στα μέσα του 2012 κι ένα ακόμα ρεύμα. Σκεϊτοπάνκ λοιπόν, γιατί δύο από τα παιδιά των T.S.O.L. αποφάσισαν να φτιάξουν μπάντα με το όνομα FIDLAR (από το «Fuck It Dog, Life’s A Risk»), και η πρότασή τους για το τι έχει νόημα στη ζωή δεν χωράει περιθώρια παρερμηνείας: skate, χόρτο, μπύρα όπωσδήποτε, σερφ, άντε και καμιά γκόμενα στο τόσο, για να ικανοποιηθεί το κλισέ. Οι FIDLAR επηρεάστηκαν από ορισμένες πτυχές των Wavves όταν κυκλοφόρησαν το πρώτο EP τους DIYDUI (2011), προκαλώντας πανικό με την ενέργεια τους. Στα πάρτι που έπαιζαν δηλαδή, μη φανταστείτε... Θα την πω πάντως την αμαρτία μου: βρήκα το ομώνυμο ντεμπούτο τους (2013) απίστευτα εθιστικό. Στην ίδια λογική, με λίγες παραπάνω garage δόσεις, βρίσκονται και οι Together Pangea με τον πωρωτικό τους breakthrough δίσκο Badillac του 2014.
{youtube}eaacYYmDqZ0{/youtube}
Ο Ty Segall είχε εντωμεταξύ ήδη αρχίσει να χτίζει το δικό του οχυρό μέσα στα τείχη του Orange County, λειτουργώντας με μία πολύ συγκεκριμένη, θεμελιώδη αρχή: όλα τα άλμπουμ του –τόσο τα δικά του, όσο και των φίλων με τους οποίους συνεργάζεται, τα ηχογραφεί στο γκαράζ/στουντιό του με τον ημιεπαγγελματικό του εξοπλισμό. Για όσα όμως νιώθει πως θέλει να δώσει το κάτι παραπάνω, κάνει ένα ταξιδάκι μέχρι το Σαν Φρανσίσκο και τα τελειοποιεί στα στούντιο του ανθρώπου που εμπιστεύεται όσο κανέναν άλλον: του Eric Bauer ή βασιλιά των riffs, όπως τον αποκαλεί ο Ty. Από το 2012 μέχρι σήμερα, ο Segall έχει υπάρξει μέλος σε δημιουργία δίσκων, σε οποιαδήποτε εκδοχή και με τόση μεγάλη συχνότητα, ώστε ο αριθμός αυτών μπορεί να έχει αλλάξει αρκετές φορές κατά τη διάρκεια συγγραφής του παρόντος άρθρου.
Ας τα καταγράψουμε λοιπόν τα κατορθώματά του. Έχει κυκλοφορήσει 2 νέους προσωπικούς δίσκους για αρχή, το Sleeper του 2013 –την πρώτη του ακουστική δουλειά, που δεν απογοήτευσε καθόλου– αλλά και το φαντασμαγορικό χωνευτήρι Manipulator, έναν βρυχηθμό ανάμεσα στους κορυφαίους αυτή τη στιγμή στα χωράφια του. Έφτιαξε όμως και μια νέα μπάντα, τους στοουνεράδες Fuzz, που ήδη έχουν προλάβει να κυκλοφορήσουν δύο δίσκους, με σημαντικότερο το ντεμπούτο τους, πριν 2 χρόνια. Παράλληλα δουλεύει και με μία μεγάλη γκάμα συγκροτημάτων, με τα μέλη των οποίων πυκνά-συχνά περιοδεύει, τζαμάρει, αράζει, σερφάρει και πίνει τις μπύρες του.
Τον κατάλογο αυτών δεν τον λες και μικρό. Οι Wand φαίνεται να είναι οι πρώτοι που ξεχωρίζουν. Έχουν κυκλοφορήσει 3 δίσκους από τον περασμένο Αύγουστο, τον καθένα απολαυστικότερο από τον προηγούμενο. Μπορεί φαινομενικά να μη διαφέρουν από τη μέση γκαραζόπληκτη μπάντα των γύρω τετραγώνων, αλλά αν προσέξει κανείς καλύτερα, οι συνθέσεις τους κρύβουν πιο εμπλουτισμένες στρώσεις από glam ριφάκια και ψυχεδελικές μελωδίες παλιάς σχολής. Οι Endless Bummer είναι πιο ξεκάθαροι για το τι παίζουν: ριψοκίνδυνο ροκ, το οποίο τσουρουφλίζει. Ο Lance Barresi –το βασικό μέλος της μπάντας– είναι ιδιοκτήτης της Permanent Records και μετακόμισε πριν 2 χρόνια στο L.A. για να δημιουργήσει παράρτημα. Εκεί βρήκε την αίσθηση κοινότητας που αναζητούσε, αλλά και το ιδανικό μέρος για να βρει την έμπνευση την οποία χρειαζόταν.
Άλλες μπάντες που έχει φιλοξενήσει ο Segall στο «Sweet Lodge» του, όπως ονομάζει το στούντιό του, είναι οι Zig Zags με το φασαριόζικο γκαραζοπάνκ τους, οι Meatbodies με μέλος από τους Fuzz και τον σκληρό garage ήχο τους, αλλά και o πιο δημοφιλής King Tuff, με τους FM pop/rock ρετροδίσκους του. Εννοείται βέβαια πως βρίσκεται πίσω και από τις δύο τελευταίες κυκλοφορίες των συμπολιτών του (πια) Thee Oh Sees, με τη φετινή τους μάλιστα να στέκεται ως μία από τις πιο αξιοπρόσεχτες της μακράς καριέρας τους.
{youtube}EUV68jMcDok{/youtube}
Εν τω μεταξύ όλο αυτό το διάστημα ο Tim Presley κυκλοφορούσε ασταμάτητα τους δίσκους του ως White Fence, ηχογραφώντας τους στο διαμέρισμά του, στο Echo Park. Είχε επίσης συνεργαστεί για πρώτη φορά με τον Ty Segall στο Hair του 2012, ενώ ίδρυσε και τη δικιά του δισκογραφική Birth Records σε καπρίτσιο της στιγμής –μόνο και μόνο για να μπορέσει να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο της φίλης του Jessica Prat, το οποίο δεν έβρισκε τον δρόμο του προς τα ράφια των δισκοπωλείων. Την απόφαση να αφήσει πίσω το lo-fi παρελθόν του την πήρε μερικώς όταν αποφάσισε να ηχογραφήσει τον περσινό δίσκο (και πιθανώς κορυφαίο του ως White Fence) For The Recently Found Innocent στο στούντιο του Ty, με τον ελεγχόμενο και οριοθετημένο garage πειραματισμό του. Στην τελευταία του, φετινή δισκογραφική εμφάνιση, ένωσε δυνάμεις με την Ουαλή Cat Le Bon, στο ντούο DRINKS, κυκλοφορώντας ένα ντεμπούτο (Hermits On Holidays) με φινετσάτο, αρτίστικο garage.
Ακολουθεί ψύχραιμη αποτίμηση για την αξία της σκηνής: εντάξει, ας μην γελιόμαστε, ένα αναμάσημα από παρελθοντικά, πρωτόλεια ρεύματα είναι. Απλά αυτά αναβιώνονται με σεβασμό προς τις πηγές, αναπαραγόμενα από ευφυείς μουσικούς. Ούτε δάφνες ποιότητας και πρωτοτυπίας διεκδικεί, ούτε πρόκειται να σπρώξει τη μουσική μίλια μπροστά. Αλλά, τέλος πάντων, έχω μία ειλικρινή απορία: εσείς με τι πωρώνεστε; Με τι νιώθετε να βγαίνετε έξω από το σώμα σας και να σας ανήκουν τα πάντα; Για να παραφράσω τη μητέρα μου: «πω, πω όλο ποιότητα και κουλτούρα ρε Άγγελε, εμείς στα νιάτα μας πηγαίναμε στις disco και χορεύαμε για να ξεδώσουμε». Μοιάζει ανόητη η αναλογία, αλλά όταν θέλω αυτή τη νεανική αναμελιά να με διαπεράσει, δεν υπάρχει καλύτερη επιλογή από οποιαδήποτε μπάντα της σημερινής σκηνής.
Προτεινόμενη Δισκογραφία:
Crystal Antlers – Tentacles (2009)
The Growlers – Hung At Heart (2013)
FIDLAR – FIDLAR (2013)
Ty Segall – Manipulator (2014)
