Σε μουσικούς όρους, η κομητεία του Tyne and Wear στη βορειανατολική μεριά του Ηνωμένου Βασίλειου, αποτελεί ένα άγνωστο κολάζ από καλλιτεχνικές εγκαταλείψεις και παραλίγο επιτυχημένες ιστορίες μουσικής κληρονομιάς. Ελάχιστοι γνωρίζουν δηλαδή πως οι Animals –ναι, οι γνωστοί Animals– δημιουργήθηκαν στο Newcastle και σχεδόν αμέσως έφυγαν για να κυνηγήσουν το μερίδιο της φήμης που τους αναλογούσε στο Λονδίνο. Ο Bryan Ferry, επίσης, γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη κωμόπολη του Washington και φοίτησε στο πανεπιστήμιο του Newcastle, αλλά στα 22 του μετακόμισε στο Λονδίνο με στόχο μια πιθανή καριέρα. Η συνέχεια, κάτι παραπάνω από γνωστή... Και η λίστα δεν τελειώνει εδώ, καθώς παρόμοια αφηγήματα συνοδεύουν ονόματα όπως αυτό του Sting, των Dire Straits και των Prefab Sprout.
Έλλειψη απαραίτητης πνευματικής τροφοδότησης και έμπνευσης; Απουσία ισχυρών μουσικών γονιδίων, παράδοσης και δεμένης σκηνής; Αποτέλεσμα τυχαίων παραγόντων;
Σε κάθε περίπτωση, η γενικότερη περιοχή του Sunderland και του Newcastle δεν βρίσκεται σε κανένα μουσικό βιβλίο ως γενέτειρα κάποιου σημαντικού ρεύματος και η ανυπαρξία ταυτότητας είναι μάλλον σπάνιο φαινόμενο, στα πλαίσια της έντονης βρετανικής παράδοσης. Τα τελευταία 10 χρόνια, όμως, η κατάσταση άρχισε να ανατρέπεται. Πρώτα ξεπήδησαν οι Futureheads από το Sunderland, ο «επίσημος εκπρόσωπος» της πόλης στην άτυπη post-punk αναβίωση των μέσων της προηγούμενης δεκαετίας, και ακολούθησαν οι Maximo Park από το Newcastle με το εντυπωσιακό τους ντεμπούτο. Αν υπάρχει όμως μία καλλιτεχνική οντότητα, η οποία αφήνει το στίγμα της –αθόρυβα και μεθοδευμένα– στην άδεια παράδοση του Sunderland, τότε τα αδέρφια Brewis θα πρέπει να επωμιστούν με τον βαρύ ρόλο.
{youtube}HxrEECneF0Q{/youtube}
Χωρίς να αποτελεί έκπληξη αν κανείς έχει ακούσει τα άλμπουμ από τα διαφορετικά τους σχήματα, ο Peter και o David μεγάλωσαν σε ένα μέσο αστικό περιβάλλον, βουτηγμένο όμως σε απεριόριστα και πολυδιάστατα ερεθίσματα. Οι κυριακάτικοι πρωινοί δίσκοι και οι μουσικές οικογενειακές συζητήσεις διαμόρφωσαν την αισθητική τους με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Η αυστηρότητα της περιοχής στην οποία ανατράφηκαν και το υπόβαθρό τους, τούς εφοδίασε παράλληλα με πολύτιμα στοιχεία προσωπικότητας, που φωτίζονται λαμπρά στις δουλειές τους: την αίσθηση της ευθύνης, τη σοβαρότητα και την οικονομία ως τρόπο προσέγγισης της ζωής.
Πριν δημιουργήσουν τη μπάντα στην οποία οφείλουν τη σχετική τους αναγνωρισιμότητα και τα πιο φιλόδοξα άλμπουμ του ήχου που υπηρετούν –τους Field Music– τα αδέρφια είχαν εντελώς διαφορετικές ζωές. Δουλειές σε λογιστικές και κατασκευαστικές εταιρείες, βιολογικά ρυθμισμένα πρωινά ξυπνήματα και απογευματινά τσάι, ατσαλάκωτες γραβάτες και εύθραυστα συναισθήματα· μία ρουτίνα η οποία διαταρασσόταν ευγενικά από ερασιτεχνικές απόπειρες μουσικής εξερεύνησης. Ο Peter συμμετείχε ως ντράμερ στα πρώτα άλμπουμ των Futureheads, ενώ ο David προσπαθούσε να πείσει εαυτόν να παρατήσει τη ζωή που πάντα ήθελε να αποφύγει –αλλά, με κάποιον τρόπο, είχε κάνει βασανιστική την καθημερινότητα. Έτσι, μαζί με τον πιανίστα Andrew Moore συγκροτήθηκαν οι Field Music το 2005, κυκλοφορώντας το ομώνυμο ντεμπούτο τους τον Αύγουστο του ίδιου έτους. Η επίδρασή του στο τότε μουσικό στερέωμα δεν έγινε εύκολα εμφανής, καθώς η θολούρα από τις αμέτρητες, απαίδευτες post-punk και indie κυκλοφορίες δεν επέτρεψε στο άλμπουμ να φέρει στην επιφάνεια τις αρετές που κουβαλούσε, όπως λ.χ. την προσοχή στην παραγωγή και τις σύγχρονα δοσμένες art pop ευαισθησίες του.
{youtube}gowBExbkFZk{/youtube}
Η ώρα των Field Music ήρθε στο Tones Of Town, το οποίο βρήκε τον δρόμο του για τις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ του 2007 στα σημαντικότερα μουσικά περιοδικά. Τα indie hits “Α House Isn't Α Home” και “In Context”, με τις α-λα-Abbey Road κιθάρες, χτύπησαν στο κέντρο των αναγκών της περιόδου, βάζοντας για τα καλά τη μπάντα στον χάρτη με τα πιο φρέσκα και ανερχόμενα βρετανικά συγκροτήματα.
Μετά όμως την απρόσμενη επιτυχία, τα αδέλφια αποφάσισαν να παγώσουν το σχήμα και να αφοσιωθούν σε δικά τους project, στα οποία ουσιαστικά συμμετείχαν και οι δύο –το μόνο που άλλαζε ήταν το όνομα και ο βαθμός της επιρροής που εισήγαγε ο καθένας. Γι' αυτό και στο ντεμπούτο των Week That Was αντανακλώνται ιδανικά οι πνευματώδεις art pop ιδέες του Peter Brewis, σερβιρισμένες με πλούσιες ενορχηστρώσεις πλημμυρισμένες στα έγχορδα· σε ένα εγχείρημα που ήθελε να αναδείξει ποιο είναι το προϊόν μετά από τη βίαιη εσωτερική σύγκρουση στο μυαλό ενός ατόμου (όπως ο David) με βαρετή, αυτοματοποιημένη ζωή και έντονες δημιουργικές σκέψεις. Όλες αυτές οι ιδέες ηχούν στο φοβερό Scratch The Surface, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Ο David κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του Sea From Shore (2008) με το όνομα School Of Language, αναδεικνύοντας πιο έντονα το δικό του υπόβαθρο, που έχει ρίζες κυρίως στη funk παράδοση και αισθητική.
Μετά την προσωρινή χειμερία νάρκη των Field Music, τα αδέρφια συνειδητοποίησαν τις ετερόκλιτες φιλοσοφίες και επιρροές τους, με αποτέλεσμα να τις ξεχωρίσουν για να τις ξαναναμείξουν με μεθοδολογία ακόμη πιο εμπνευσμένη και καίρια, φτάνοντας στην καλύτερή τους κατάθεση μέχρι τώρα –το Measure του 2010. Ένα απολαυστικό, διπλό άλμπουμ, ηχογραφημένο με παραδοσιακό τρόπο στο 8 Music Studio (το προσωπικό καταφύγιο τους στο Sunderland), που πέτυχε το αρμονικό ξεδίπλωμα και άδειασμα όλων των αναφορών τους, σε μία ιδιαίτερη ηχητική μα και αισθητική ισορροπία. Από το βιομηχανικό funk του "Let’s Write A Book" μέχρι τις βουτηγμένες στο σύμπαν των Talking Heads art rock πινελιές, το Measure είναι δουλειά μιας μπάντας η οποία έχει βρει τον ήχο της, πατώντας γερά σε ξεχασμένες γωνίες του μουσικού παρελθόντος για να τις επαναφέρει φρεσκαρισμένες στο παρόν.
{youtube}VjtaxTd8OOo{/youtube}
Η επιστροφή τους το 2012 με το Plumb δεν ήταν το ίδιο ικανοποιητική, πάντως έθεσε ακόμη πιο γερές βάσεις στο οικοδόμημα που ξεκίνησαν να δομούν με το Measure. Οι στίχοι μιλάνε για ιστορίες καθημερινής πάλης, για οικονομικές αστικές ανησυχίες, για την τυποποίηση της μοντέρνας ζωής, για θέματα δηλαδή που απασχολούν τα αδέρφια από τα πρώτα τους βήματα. Ζητήματα δηλαδή που κανείς θα πίστευε πως δεν βρίσκονται στο μυαλό ενός μουσικού, στην πραγματικότητα όμως η ζωή των δύο Brewis δεν διαφέρει και τόσο από εκείνη του μέσου ανθρώπου. Ίσως γι' αυτό το Plumb μοιάζει σαν ιδανικό σάουντρακ για μουντά, συννεφιασμένα πρωινά, στον δρόμο για τη δουλειά.
Την ίδια χρονιά, οι Field Music επιχείρησαν κάτι τολμηρό μα πολύ διασκεδαστικό και τελικά χορταστικό ως αποτέλεσμα: ένα άλμπουμ με διασκευές που –άμεσα ή υπόγεια– έχουν επηρεάσει «τον τρόπο με τον οποίον αντιλαμβάνονται πρώτα τον κόσμο και μετά τη μουσική τους», όπως είχε πει χαρακτηριστικά ο Philip. Οι διασκευές που ξεχωρίζουν είναι στο "Terrapin" του Syd Barrett και στο "Don’t Pass Me By" των Beatles, με τις γνωστές κιθάρες να αντικαθίστανται με εκείνες των Field Music (σαν να έχουν ξεχαστεί στο βρετανικό 1979), προσφέροντας μία πολύ εναλλακτική εκδοχή των κλασικών αυτών κομματιών.
Οι τελευταίες δουλειές των αδερφών Brewis τους βρίσκουν να ακολουθούν την ίδια σταθερή πορεία, αλλά όχι με το όνομα των Field Music. Αρχικά το 2014 ο David κυκλοφόρησε το δεύτερο School Of Language άλμπουμ Old Fears, με βασικές επιρροές τον Prince, τον Michael Jackson και τον …Justin Timberlake! Ο Peter ένωσε δυνάμεις με τον Paul Smith –τον frontman των Maximo Park– για το Frozen By Sight, όπου οι λεπτεπίλεπτες ποπ ευαισθησίες τους αναδείχθηκαν μέσω της ευρηματικής χρήσης των έγχορδων. Την τελευταία δουλειά των Brewis θα την εντοπίζει κανείς πίσω από το όνομα Slug, στο φετινό ντεμπούτο με το όνομα Ripe, το οποίο τους βρίσκει σε ιδιαίτερη φόρμα πίσω από την παραγωγή, την ενορχήστρωση και τις συνθετικές ιδέες κάποιων κομματιών, στο γνώριμο βέβαια πια μοτίβο που έχουν εκπαιδεύσει τους ακροατές τους να αναζητάνε.
Τα αδέρφια Brewis έχουν καταφέρει λοιπόν κάτι ιδιαίτερα δύσκολο και σπάνιο στο σύγχρονο ομοιόμορφο και χωρίς πολλές γωνίες μουσικό στερέωμα: να επινοήσουν τον δικό τους ήχο. Και φαίνεται πως με κάθε τους άλμπουμ η ταυτότητα αυτού λαμβάνει όλο και πιο ενδιαφέρουσες διαστάσεις.
Προτεινόμενη δισκογραφία:
Field Music - Tones Of Town (2007)
The Week That Was - The Week That Was (2008)
Field Music - Measure (2010)
