Πάντα πριν την καταιγίδα των συνεχόμενων dj sets μακριά από την Αθήνα, το 13 Songs των Fugazi λειτουργεί στα αυτιά μου ως μια εκδοχή ιδιότυπου διαλογισμού και αυτήν την εποχή το ακούω σε λούπα. Η συγκυρία το έφερε και πρόσφατα άκουσα σχεδόν το μισό album σε ένα πραγματικό δωμάτιο αναμονής, δηλαδή σε μια αίθουσα αναμονής ιατρείου. Όλα καλά πήγαν, μόνο που ενώ το άκουγα θυμήθηκα για μια ακόμη φορά όλους τους φίλους, μουσικούς και djs από την Αθήνα που σε μερικές μέρες (ή μήπως ώρες) ξεκινάνε και αυτοί τις εξορμήσεις aka τα μίνι εντός (κυρίως) χώρας τουρ.
Και οι συγκρίσεις με όσα βλέπουμε από τα socials των indie μουσικών του εξωτερικού είναι για μια ακόμη φορά αναπόφευκτες. Κυρίως σχετικά με την έλλειψη οργάνωσης και τους υποστηρικτικούς μηχανισμούς των επαγγελματιών της μουσικής. Ανύπαρκτο επίπεδο εγχώριου management ή booking agency για το 90% των djs ενώ το ίδιο ισχύει για τις εναλλακτικές μπάντες, χωρίς καν να αξίζει να αναφερθούμε στη μικρή μερίδα που λαμβάνουν από τη μεγάλη συναυλιακή - event πίτα οι "δικοί μας".
Ακόμα και στο djing που μοιραία "γυρίζουν" κάπως καλύτερα χρήματα γιατί είσαι ένας και ένα αξιόλογο fee από 400 ευρώ και πάνω δεν μοιράζεται στα 4, η έννοια του ατζέντη ή κάποιου που θα μπορούσε να “ασφαλίσει” - προφυλάξει τον performer θεωρείται ξεπερασμένη από το ίδιο το σύστημα, κυρίως γιατί οι αμοιβές είναι μικρές ενώ, την ίδια στιγμή, τα έσοδα από μια δυνατή βραδιά σε ένα μαγαζί με χωρητικότητα 150 άτομα και άνω, μερικές φορές ξεπερνούν τα ταμειακά όρια των 5.000 ευρώ. Do the math και μπορείτε να φανταστείτε ποιος κερδίζει.
Σε συναυλιακό επίπεδο, αυτά τα λίγα φεστιβάλ εκτός Αθήνας που ρισκάρουν ακόμα διοργανώσεις με ντόπια ονόματα, χρησιμοποιούν την αιώνια δικαιολογία “δεν βγαίνουμε μάνα μου, αλλά θα σε μάθει κόσμος εδώ” και ρίχνουν ακόμα και τις "βασικές” αμοιβές συγκροτημάτων που ποτέ δεν προστατεύθηκαν από κάποιο “έμπειρο” agency που να ακολουθεί μια κοινή γραμμή “προστασίας” για την πλειοψηφία των εναλλακτικών ονομάτων. Και εδώ, αν ο φίλος ξέρει φίλο, που αυτός ξέρει κάποιον από την μπάντα ανταλλάσουν τηλέφωνα και εννοείται χωρίς συμβόλαια προχωράνε σε event που “μακάρι να πάνε καλά και θα βγει και κάτι παραπάνω”.
Μπορεί να είναι και δίκαιο αν με ρωτάτε, σε μια μουσική βιοτεχνία που τα είδωλα των πιτσιρικάδων ψάχνουν αφορμή για επίδειξη μπράβων και όπλων. Και για τους λάτρεις της ιστορίας που δήθεν επαναλαμβάνεται, ας μην ξεχνάμε ότι την ίδια εποχή που πέθαιναν οι Pac & Biggie, το Washington punk είχε προλάβει να κεράσει επιρροή σε μπάντες όπως οι Beastie Boys, οι Nirvana ακόμα και οι RHCP. Το blueprint για τον ωμό ήχο που “έκλεψε” - “δανείστηκε” από το πανκ ώστε να το αποθεώσει με την ετικέτα grunge και μετά alt rock, είχε γραφτεί σε μια αίθουσα αναμονής, ίσως παρόμοια με αυτή από την οποία πρόεκυψε η ιδέα για αυτό το σημείωμα και μάλλον παρόμοια με την επι δεκαετίες αίθουσα αναμονής στην οποία βρίσκεται ο όρος “επαγγελματισμός” στην ανεξάρτητη και εναλλακτική μουσική βιοτεχνία της χώρας.
3 και να καίνε (από αυτά που δεν θα λείψουν στα καλοκαιρινά σετ)
1. Mathew Jonson - Marionette (Josh Wink Remix)
Καλό είναι τώρα που επιστρέφουν οι superclub παραγωγές να θυμόμαστε και από που ξεκίνησαν όλα. Η Sapiens ξαναρίχνει στη μάχη την θρυλική “Marionette” του Matthew Johsnon από την Wagon Repain φαμίλια και τα remixes υπογράφουν οι Stephan Bodzin, Shanti Celeste και o acid man Josh Wink που κερδίζει με κλειστά μάτια. Heavy tech house με τις τσίτες που δείχνουν να προτιμούν οι πιτσιρικάδες στις μέρες μας.
2. AMÉMÉ - Drum Beat (Remixed by Joeski) (Crosstown Rebels)
Μόνο ο Mele είναι αυτή την εποχή σε φόρμα ανάλογη του Joeski. Μιλάμε για σοβαρό house groove με tribal στοιχεία που δεν το έχει σε τίποτα να καταστρέψει κάθε floor (open air και μη) αν του δοθεί το κατάλληλο mix και ακόμα καλύτερα, το σωστό ηχοσύστημα. Afro house monster.
3. Adam Port & Alan Dixon - Forms Of Love (Keinemusik)
Ένας από τους υπεύθυνους για την στροφή του Drake στην house, o Adam Port της μαγικής πλέον Keinemusik τριάδας, επιστρέφει με ίσως το μοναδικό single που φέτος το καλοκαίρι αξίζει να το ακούσεις και να παράλληλα να βλέπεις χιλιάδες χέρια στον αέρα. Eίναι θέμα χρόνου να γίνει μαζικό.
