Κεντρική Φωτογραφία: Bandcamp
Πόσο πρέπει να έχει αναπτύξει την αισθητική και την επίδρασή του ένα μέσο πολιτιστικής ενημέρωσης (ή ένας συντάκτης) στην χώρα μας, ώστε να συντάσσει με αυθεντικότητα τις λίστες με τα καλύτερα της χρόνιας και ουσιαστικά, να οδηγεί μέσω αυτών τον αναγνώστη-ακροατή σε νέους ήχους, χωρίς να αναπαραγάγει τα στάνταρντ άλμπουμ που παραθέτουν τα μουσικά media στον υπόλοιπο κόσμο;
Και γιατί πρέπει να καλύπτουμε με τόσο ζήλο τα παγκόσμια στάνταρντ, όταν ακόμα και οι ντόπιες δισκογραφικές αγνοούν κάποιους από τους εναλλακτικούς καλλιτέχνες; Θα κοιμηθούν μια ώρα λιγότερο οι Sault (που δεν έχουν καν επίσημη διανομή στην χώρα μας) αν μάθουν ότι τα sites στην Ελλάδα δεν τους έβαλαν φέτος στις λίστες τους;
Τι κερδίζει πέραν από ένα promo link (μερικές φορές ούτε καν αυτό) ένας έλληνας συντάκτης μουσικών νέων όταν γράφει θετικά σχόλια για τα νέα ηχογραφήματα καλλιτεχνών όπως οι Fleet Foxes ή η Taylor Swift; Και τι κερδίζει ο αναγνώστης που έχει διαβάσει ήδη κριτική για το ίδιο άλμπουμ σε μερικά από τα εγκυρότερα sites του κόσμου;
Πόσο άμεσα θεωρείτε ότι συνδέονται τα μουσικά media της χώρας με την παγκόσμια μουσική βιομηχανία; Δηλαδή, ποσό συχνά καταλαβαίνετε ότι έχει χτιστεί σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ ενός εγχώριου μουσικού μέσου και μιας δισκογραφικής (ή ενός PR γραφείου) ώστε να διαβάζουμε στην ώρα τους αποκλειστικές συνεντεύξεις που αργότερα θα δικαιολογούν την επιλογή του ίδιου καλλιτέχνη στα καλύτερα της χρόνιας;
Γιατί είναι σημαντικό να διατυμπανίζουμε τους καλλιτέχνες με τα περισσότερα εκατομμύρια Spotify streams; Δεν έχουν αρκετά ώστε να μην χρειάζονται επιπλέον δημοσιότητα; Και πόσοι ακροατές-συντάκτες κάθε χρόνο νιώθουν τύψεις για όλους τους περίεργους δίσκους που δεν πρόλαβαν να ακούσουν στο Bandcamp;
Tο επίπεδο coolness ενός νέου γραφιά πρέπει να ανεβαίνει όταν γράφει για την Billie Eilish που ακούνε οι πάντες ή για την Alison Cotton που κυκλοφορεί κυρίως στο Bandcamp; Και όταν κάποιος γράφει για μουσική περισσότερο από χόμπι πάρα ως επάγγελμα, γιατί προτιμά να καλύψει κάτι παγκόσμια αποδεκτό και όχι κάτι λιγότερο διαδεδομένο και ανεξάρτητο, που όμως το νιώθει «πιο δικό του»; Αφού καμία πολυεθνική ή κανένας μεγάλος indie όμιλος δεν θα του στείλει μπλουζάκια του Dylan σπίτι του, γιατί δεν ξοδεύει χρόνο και ενέργεια να προτείνει κάτι ανεξάρτητο;
Παρουσιάζουμε νέα μουσική σε website με σχετικά μεγάλη αναγνωσιμότητα με γνώμονα:
α)την αποδοχή στα social media,
β) την ανάγκη να εξωτερικεύσουμε την άποψη μας για «καλά κρυμμένους» δίσκους,
γ) για να εξυπηρετήσουμε τα ανεξάρτητα labels και τα μικρά PR γραφεία που μας τροφοδοτούν με μουσική που δεν εμφανίζεται στους αλγόριθμους του Spotify
ή δ) για ό,τι γουστάρουμε χωρίς να υπάρχει κάποιο πλάνο που να ακολουθεί την αισθητική του μέσου που μας φιλοξενεί;
Πότε επιτέλους θα σταματήσει το πατ-πατ, τύπου:
«- Καλά τα έγραψες για τον Nick Cave.
- Και εσύ έπαιξες φοβερές κιθάρες στον δίσκο σου.»,
μεταξύ συντακτών και ντόπιων μουσικών;
Μήπως, όντως μας αξίζει η εναλλακτική σκηνή που έχουμε γιατί αντανακλά το επίπεδο της μουσικής ενημέρωσης; Και μήπως οι best of λίστες κάθε χρόνο, αντί να μοιράσουν νέους ήχους, επιβεβαιώνουν ότι τα μουσικά μέσα δεν είναι ικανά να παράγουν δικό τους περιεχόμενο και άποψη, παρά ακολουθούν τις τάσεις που δημιουργούνται από το Λονδίνο και την Νέα Υόρκη;
Αν κανένας (πέραν από τους τράπερς) δεν κερδίζει από την μουσική στην Ελλάδα, γιατί τα μέσα δεν καλύπτουν περισσότερο καλό-αλλά-δεν-το-ξέρει-η-μάνα-του underground και γιατί οι δημιουργοί δε φτιάχνουν πιο περιπετειώδη άλμπουμ;
Ναι, ήταν δύσκολα, αλλά το 2020 είχαμε τον χρόνο να αναδιοργανωθούμε. Οι ακροατές-αναγνώστες έμειναν σπίτι και μέχρι ενός σημείου, είχαν διάθεση να διαβάσουν ή να ακούσουν. Οι παγκόσμιοι καλλιτέχνες και οι πλατφόρμες ακρόασης, όπως και τα διεθνή μέσα, έγιναν όλα ακόμα πιο αποτελεσματικά (γιατί έχουν δεκαετίες τώρα φτιάξει τα δίκτυα αλληλεπίδρασής τους), προκειμένου να ανταποκριθούν στην αυξημένη ζήτηση περιεχομένου για κατανάλωση στο σπίτι. Όμως, αμφιβάλλω αν οι εδώ μουσικοί και τα πολιτιστικά μέσα ενημέρωσης, έδωσαν το καλύτερο που μπορούσαν ή κατάλαβαν ότι αυτή η παύση είναι μία ευκαιρία για να στηθεί το κόλπο σωστά και σε συγχρονισμό με το παγκόσμιο δίκτυο.
Από την άλλη, φέτος συρρικνώθηκε η λίστα καλλιτεχνών και σχεδόν μηδενίστηκε η λίστα μουσικογράφων που γνωρίζω και έχουν την πολυτέλεια να ζουν από την μουσική.
2 εξαιρετικά βίντεο από δικά μας παιδιά είναι επίσημα στο Youtube:
1. Bonebrokk - "Io Chant" (Trial & Error)
To μέλλον μέσα από τα αυτιά του Bonebrokk και τα μάτια της Εύας Παπαμαργαρίτη. Βιομηχανικά σπαστά beats για παιδιά με laser και 3D σχεδιασμοί σε gaming περιβάλλον για την γενιά που έκανε καθημερινότητα το διαφορετικό. Freaks come out.
2. Κύριος Κ. - «Στο Δρόμο»
Η ζωή όπως και αυτή η φοβερή μπάλα του bowling που παραπέμπει στους Breeders είναι το πρώτο από τα 2 post punk βίντεο που έχει ετοιμάσει το παρεάκι του Κ. από τον Κόκκινο Μύλο.
Ένα άλμπουμ από τη Θεσσαλονίκη:
Grey Skies - Year (Fairweather Friends)
Ας ασχοληθούμε πρώτα με τον μουσικό πίσω από το όνομα Grey Skies. Ο Ηλίας Σμήλιος υπηρετεί την παραδοσιακή indie pop από το μέτωπο των Ta Toy Boy, βρέθηκε πίσω από το punk και τη disco με τους Mary’s Flower Superhead και οι κιθάρες του έδωσαν νέα ζωή στην club μουσική των Tendts. Κυριολεκτικά, του λείπει το rap, η jazz και η ambient για να σφραγίσει το βιβλίο με τα μουσικά επιτεύγματα. Μόνο που οι jazz και ακόμα περισσότερο οι ambient αναφορές του μετατράπηκαν σε αυτό το ενδιαφέρον και άκρως χειμερινό πρότζεκτ που ονομάζεται Grey Skies. Η ανεπαίσθητη χρήση ηλεκτρονικών ρυθμικών, πολλές φορές με μουντά φίλτρα, σε συνδυασμό με τις απλωμένες μίνιμαλ συγχορδίες και τη σχεδόν αυτοσχεδιαστική jazz θέση που κατέχει το άλτο σαξόφωνο, δημιουργούν ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά άλμπουμ εγχώριας παραγωγής για τον φετινό χειμώνα. Εικόνες από παγωμένα βουκολικά τοπία και η περιρρέουσα αίσθηση αστικού ρομαντισμού που επιβάλουν οι ήχοι των synths, χαλαρώνουν το σώμα και ελευθερώνουν το πνεύμα. Η μουσική δημιουργία του άλμπουμ που θα μπορούσε να είναι η ρουτίνα του καθημερινού διαλογισμού του δημιουργού, σε αρμονία με την καλαίσθητη σφραγίδα της ανεξάρτητης ετικέτας Fairweather Friends από την Θεσσαλονίκη, δημιουργούν αυτόν τον ιδιαίτερο δίσκο που, μοιραία πλέον, βρίσκεται σε περίοπτη θέση στην λίστα με τα μουσικά επιτεύγματα του κιθαρίστα Ηλία Σμήλιου. Μην αγχώνεστε που δεν έχει έρθει ακόμα το χιόνι και μη σας προβληματίζει που οι Mum δεν κατάφεραν ποτέ ξανά να πιάσουν τα επίπεδα των δύο πρώτων δίσκων. Η παρακαταθήκη τους είναι μόλις ένα “play" μακριά από το ντεμπούτο Year του Grey Skies.
Και 2 δεν-τα-λες-και-αναμενόμενα-άλμπουμ που μόλις κυκλοφόρησαν:
IXXF - IXXF (Deskpop)
O IXXF είναι χάλια. Το παραδέχεται και ο ίδιος, παρά το γεγονός ότι όλη η glitch pop κοινότητα περίμενε το άλμπουμ του. Η φάση ξεκίνησε με το "Nightshift" και τις κολλητές Pussy Riot. Μετά ακολούθησε το εμετικό Everything Sucks που για όλους τους λάθους λόγους εμφανίστηκε προτεινόμενο στην glitch music λίστα του Apple Music και το κερασάκι στην τούρτα είναι το ντεμπούτο άλμπουμ με κομμάτια που έχουν τεράστια trap beats, μελωδίες πιο κολλητικές και από big babol σε θρανίο, emo punk αισθητική τιγκαρισμένη στο glitter και το autotune, ανδρόγυνες φάτσες, 3D από το υπερπέραν και τη φήμη ότι η Charlie XCX βρίσκεται πίσω από την σύνθεση κάποιο κομματιών.
Αν δεν με πιστεύετε, τσεκάρετε το 1ΜF με την Catnapp από το Μπουένος Άιρες. Επίσης, από τις συμμετοχές του δίσκου, καταλαβαίνει κανείς ποια θα είναι τα επόμενα glitch και σύντομα mainstream pop ονόματα (Galen Tipton, Jinka, Lamb Kebab, Recovery Girl, Atlas Moe). Ο IXXF είναι από το Βερολίνο και αν πρέπει να συγκρατήσετε δύο πράγματα για αυτόν, είναι ότι έχει ταλέντο και όραμα. Ok, το να έχεις κολλητούς τις Pussy Riot, την Charlie XCX, τους 100gecs και τη Sophie ώστε να υπογράφεις στην Deskpop, υποθέτω είναι επιπλέον βοήθεια.
Deafheaven - 10 Years Gone (Sargent House)
Δεν σηκώνει συζήτηση η όλη ανανέωση που έφεραν στο post-metal οι Deafheaven την τελευταία δεκαετία. Στην ουσία, επαναπροσδιόρισαν το μελωδικό, βαρύ rock και το meta-metal, σχεδόν με κάθε δίσκο τους και ειδικά με το Ordinary Corrupt Human Love του 2018. Στο ολόφρεσκο 10 Years Gone, η μπάντα κόντρα στις Covid-19 συνθήκες, αποφάσισε να κυκλοφορήσει τα 4 demos που τα ξεκίνησαν όλα. Πάνε 10 χρόνια από το ανέβασμα του πρώτου demo τους στο Bandcamp, συμπεριλαμβανομένου του single “Daedalus” και οι μαζικές ακυρώσεις συναυλιών τους, υπήρξαν ιδανική αφορμή για να επιστρέψουν στην αισθητική αυτών των πρώτων demos, έτσι όπως τα κατέγραψαν στις συναυλίες τους ανά τον κόσμο. Καταιγιστικά τύμπανα, μελωδικές κιθάρες και brutal φωνητικά, ακριβώς όπως δημιούργησαν την δική τους post rock, metal ατζέντα εδώ και μια δεκαετία, παρελαύνουν σε 72 ασφυκτικά γεμάτα λεπτά, για να μας υπενθυμίσουν την εκτελεστική δεινότητα της μπάντας και το ταλέντο των μουσικών της.
