Καλή Χρονιά και από εδώ. Όντως f*ck politics, αλλά πώς να συνεχίσεις να ακούς, δουλεύεις, δημιουργείς, όταν βλέπεις τον πάτο που βιώνει ο «καθρέφτης» (και καλά) της κοινωνίας, η Βουλή; Τα είπα σύντομα και στο avopololisradio.gr, συμπληρώνω και εδώ, κυρίως γιατί τα όσα συμβαίνουν δεν με αφήνουν να σκεφτώ, να ακούσω, να καταλάβω τη μουσική, αρκετές μέρες τώρα.
Σκέφτομαι δηλαδή όλα τα νέα projects που ετοιμάζει η εγχώρια σκηνή, οι φίλοι, οι συνεργάτες μου· και αναρωτιέμαι: σε ποια χώρα θα τα πραγματώσουν; ποιο κοινό περιμένουν να τα ακούσει;
Μια λύση θα ήταν βέβαια να δράσουμε μέσα σε πολιτικά/μουσικά πλαίσια, αλλά και εκεί δεν βρίσκω λόγο. Δεν έχουμε ακόμα δώσει σχήμα και ύφος (πάνω που ξεκινάμε) στη σκηνή της νέας γενιάς των Ελλήνων μουσικών, που σημαίνει ότι, αν δεν έχει ακόμα πατήσει γερά ο ήχος, δεν μπορούμε να σηκώσουμε πολιτική φωνή. Οι παλαιότεροι, του έντεχνου, είχαν χιλιάδες πωλήσεις και ακόλουθους από πίσω, μα και ξεκάθαρα διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες για να κάνουν πολιτικό τραγούδι. Εμείς, ούτε το «μεγάλο ρεύμα» έχουμε (ακόμα), ούτε μας άφησε κανείς χωρίς ελευθερίες.
Το αντίθετο, για την ακρίβεια. Η λάθος χρήση του ίντερνετ, ας πούμε, μας έδωσε τόσες ελευθερίες, ώστε τα fake news για απαίδευτους έγινε real news και οι «καλοφτιαγμένοι απαίδευτοι βουλευτές» τα έβαλαν έως και μέσα στη Βουλή, επειδή ίσως κάποιος τους είπε να μεταφέρουν την e-γλώσσα των ψηφοφόρων από τα social media στα έδρανα. Με αυτό λοιπόν σαν νέο στόχο του αέναου λαϊκισμού, ξέχασαν ότι οφείλουν να μιλάνε και τον σοβαρό πολιτικό λόγο, των αληθινών επιχειρημάτων. Εκείνον δηλαδή που πρωτίστως πρέπει να αρθρώνουν μέσα στην αίθουσα.
Και μέχρι ένα σημείο το δέχομαι: αυτά είναι όλα σημάδια των καιρών και ας πάει στα κομμάτια. Φτωχές σε παιδεία και πολιτισμό κοινωνίες, αναθρέφουν φτωχούς και λαϊκιστές πολιτικούς. Αναμενόμενο, ειδικά εν έτει 2019, με τη χώρα να έχει περάσει τόσα την τελευταία δεκαετία.
Όμως, η εκδίκηση της απαίδευτης μάζας –την οποία ζούμε καθημερινά αυτή την βδομάδα– δεν παλεύεται. Ξοδεύω θέλοντας και μη τον χρόνο μου διαβάζοντας σχόλια, γιατί απλά αδυνατώ να πιστέψω ότι τα social media έδωσαν σε τόσο κόσμο την ελευθερία να απειλεί και να δικάζει σε τοίχους με έναυσμα «ομάδες τύπου αλήθειας», φανατισμένα πολιτικά γκρουπ, tweets, hashtags.
Είναι παράνομο αυτό που συμβαίνει και αν σε κάτι ελπίζει το συγκεκριμένο Incoming είναι περισσότεροι γραφιάδες του πολιτισμού να αναδείξουν το πρόβλημα, ώστε οι αρμόδιες αρχές να κινηθούν και να το τερματίσουν. Είναι το τέλος της χώρας (πόσο μάλλον του πολιτισμού, με το μουσικό μέρος του οποίου ασχολείται η στήλη), όταν άνθρωποι με αληθινά ή ψεύτικα προφίλ καταδικάζουν, βρίζουν χυδαία και απειλούν με τον χειρότερο τρόπο συνανθρώπους τους –πολιτικούς και όχι μόνο· συμπολίτες τους, που τολμούν απλά να εκφράσουν την γνώμη τους.
Είναι παράνομο βάσει της νομοθεσίας για τις ατομικές ελευθερίες αυτό που συμβαίνει και από το μοναδικό βήμα που μου δίνεται, θέλω να το αναφέρω. Πρέπει άμεσα να ξεκινήσουν επιθεωρήσεις από τις αρχές στα προφίλ όσων ασκούν απάνθρωπο και αδίστακτο bullying μέσω των social media. Είναι το ίδιο απαράδεκτο να βλέπεις ρατσιστικά και σεξιστικά σχόλια –που ντρέπεσαι ακόμα και να διαβάσεις– για δημόσια πρόσωπα ή βουλευτές. Και το ακόμα πιο αξιοπερίεργο είναι ότι υπάρχουν επίσημα προφίλ που τα γράφουν όλα τούτα (συνήθως με τον πιο ανορθόγραφο τρόπο), όπως υπάρχουν και ονόματα ανθρώπων οι οποίοι εκτυπώνουν τις τρομοαφίσες που ντροπιάζουν και αμαυρώνουν άλλους ανθρώπους και πολιτικά στελέχη. Το να σχολιάζονται στις ειδήσεις, μα να μην εντοπίζονται από τις αρχές, δεν είναι απαράδεκτο;
Και σύντομα, αν δεν μπει μια αστυνόμευση στην ακατάσχετη υβρεοπομπή και στις απειλές του διαδικτύου, θα θρηνήσουμε θύματα. Ή θα φτάσουμε ακόμα και στα άκρα, με έναν καινούριο εμφύλιο να μη φαντάζει πια και τόσο μακριά.
Μάλιστα, για το πιο αστείο πράγμα ever. Για τη Συμφωνία των Πρεσπών, μια συμφωνία τους όρους και τις συνθήκες της οποίας δεν έχει διαβάσει προσεχτικά και δεν έχει θίξει σχεδόν κανένας. Έλεος. Και το οφθαλμός αντί οφθαλμού θα πρέπει να έχει τα όριά του, πόσο μάλλον όταν δεν έχει αποδειχθεί καν ότι υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να συμβαίνει αυτός ο απίστευτος φανατισμός.
Εύκολο να τα γράψω αυτά, θυσιάζοντας γραμμές και σκέψεις πάνω στη νέα μουσική χρονιά, δεν ήταν καθόλου. Απλά θεωρώ ότι, αν συνήθως μιλάμε για έλλειψη μουσικής (και όχι μόνο) παιδείας, τα πάντα ξεκινάνε από τη βάση. Και πιθανόν ποτέ πιο πριν η πολιτικοκοινωνική μας βάση δεν ήταν πιο σάπια. Αν έχει έστω και λίγο εικόνα ο κάθε δορυφόρος του Mark Zuckerberg για το έκτρωμα στο οποίο έχει μετατραπεί κατά περιπτώσεις το ελληνικό Facebook και τα υπόλοιπα socials (σε εβδομάδες σαν και αυτή φαίνεται ότι δεν μορφώθηκε ποτέ η χώρα στο να χρησιμοποιεί σωστά το ίντερνετ), θα έπρεπε να έχει αναλάβει δράση.
Επιπλέον, έχοντας σβήσει και γράψει αυτό το σημείωμα για παραπάνω από 2 ώρες τώρα, πρέπει να κάνω γνωστό ότι πάντοτε μου φαινόταν αστείο και αντίθετο με τις μουσικές μου αρχές να ασχολούμαι με την πολιτική. Αλλά, ευτυχώς για όλους τους αντίθετους με αυτή τη λογική λόγους, σε κάποια φάση της μουσικής μου ενηλικίωσης έδωσα σημασία στους στίχους των Clash. Κι έπειτα, στην εποχή του ίντερνετ με τα ελεύθερα ντοκιμαντέρ, συνειδητοποίησα τις αλλαγές που έφερε και τον ρόλο που έπαιξε η εναλλακτική κουλτούρα σε χώρες όπως η Γαλλία, η Αγγλία, η Τζαμάικα και ασφαλώς η Αμερική.
Και κάτι τελευταίο για τη σημασία της πολιτικής στις κοινωνίες της νέας χιλιετίας, όσες μεγαλώνουν με το διαδίκτυο σαν βασικό σημείο αναφοράς.
Αν έχετε περάσει έστω και λίγο διάστημα στη Μέκκα του καπιταλισμού, δηλαδή τις Η.Π.Α., πιθανόν να έχετε καταλάβει (και αν όχι σας το επιβεβαιώνω) ότι με εξαίρεση τις θέσεις των Προέδρων για κοινωνικό ή φυλετικό ρατσισμό (και εδώ είναι που τα χαλάει τόσο πολύ η αστεία φιγούρα του Ντόναλντ Τραμπ), η χώρα έχει την πολιτική σε δεύτερη μοίρα, σε σχέση με την καθημερινότητα της.
Χρόνια τώρα, δηλαδή, έμαθαν να ζητούν από μια κυβέρνηση το laissez-faire. Μα, πάνω απ' όλα, οι πολίτες έμαθαν να στηρίζονται στις δυνάμεις τους και στις τοπικές τους κοινωνίες για να εξελίσσονται. Πότε δεν θυμάμαι –με εξαίρεση, ξαναγράφω, κάποιες περιπτώσεις των τελευταίων 3 γραφικών χρόνων του Τραμπ– Αμερικανούς φίλους μου να ασχολούνται με τους πολιτικούς. Πάντοτε ο ρυθμός δημιουργίας και ανάπτυξης των καθημερινών τους εργασιών, ήταν πολύ πιο σημαντικός από το να ασχοληθούν έστω και το βράδυ για 15 λεπτά με το τι κάνουν οι πολιτικοί. Και πάντοτε, οι πολιτικοί είχαν σαν σημείο αναφοράς τους το να μην απασχολούν/εμποδίζουν με τις ενέργειες και αποφάσεις τους την καθημερινότητα των πολιτών. Οικονομικά, πολιτιστικά, κοινωνικά.
Συγχωρέστε με, για το σεντόνι, μα κάτι δεν θα πήγαινε καλά με τις ακροάσεις και τις παρουσιάσεις νέων κυκλοφοριών αν δεν έβγαζα αυτό το βάρος των σκέψεων και αν δεν έπαιρνα το μοναδικό βήμα που υπάρχει διαθέσιμο για να θίξω τα οφθαλμοφανή παράλογα. Τα οποία ίσως και να είναι υποχρέωση των πολλών να τα θίξουν, με όποιον άμεσο τρόπο μπορούν, προκειμένου να αλλάξει κάτι στην ηθική της χώρας και της κοινωνίας. Γιατί μέσα από την σωστά παιδεμένη και με λογική δομημένη κοινωνία (έστω αυτή του ίντερνετ) θα μπουν οι βάσεις για την εξέλιξη του πολιτισμού και της μουσικής. Και δυστυχώς την τρέχουσα εβδομάδα η κοινωνία έχει παραδοθεί ξανά σε «αγρίους», κάτι που πρέπει και να αλλάξει άμεσα και να σταματήσει μακροπρόθεσμα.
2 Events:
- Σήμερα Πέμπτη 17/1, όπως μαρτυρά και η κεντρική φωτογραφία, έχουμε το πρώτο downtown Savage Beast ραντεβού της σεζόν. Εγώ και ο Μάκης Παπασημακόπουλος, σε μια βραδιά-υπερπαραγωγή, γεμάτη ροκενρόλλια, χιπ χόπια made in NYC, γκρούβες γενικής χρήσης, χοχτέιλς & όνειρα.
- Την Παρασκευή 25 Ιανουαρίου, η Σtella και ο Colour For A Rebel στο Six d.o.g.s. Kλείστε εισιτήρια όσο προλαβαίνετε και ακούστε τη Σtella σε μία από τις σπάνιες ραδιοφωνικές της εμφανίσεις, αυτό το Σάββατο 19/1, 8-10 μμ., στο Athens Voice Radio 102,5.
1 fanzine
Το νέο fanzine Lung, βρίσκεται εκεί έξω. Είναι εξαιρετικά στημένο, καλά τυπωμένο και σχετικά καλοδουλεμένο από μεριάς κειμένων. Και σαν fanzine έχει τις δικές του μουσικές γραμμές, δεν ανοίγεται και μένει στους ήχους που πραγματικά αγαπούν οι συντάκτες του. Σοβαρή προσπάθεια, σε καλή εποχή για να επανέλθουν τα fanzines στη street κουλτούρα της πόλης.
1 Κασέτα
Ο Pelion Rivers, το είπε και το έκανε. Έβγαλε το ντεμπούτο του σε κασέτα και εμείς τον βοηθάμε ώστε να φτάσει στα χέρια σας.
Στα δισκάδικα Syd (Πρωτογένους) και Rock & Roll Circus στη Σίνα, διαθέσιμη σε διάφορα χρώματα και με ταιριαστή για έκδοση κασέτας μουσική. Αυτός και η κιθάρα του σε πολλές περιπτώσεις τα λένε τόσο όμορφα, που θυμίζουν Elliot Smith. Το παραγγέλνετε και στο Βandcamp, αλλά, διάολε, support your local shops!
2 singles
1. Lee Fields - It Rains Love (Big Crown Records)
Και όντως, σε μια βδομάδα χιονοπτώσεων, βροχών και πολιτικής -και όχι μόνο- κακοκαιρίας, ήρθε το νέο (μόνο αγάπη) soul single του Lee Fields για τη Big Crown Records του Leon Michels. Η σόουλ και R'n'B αντεπίθεση που όλοι προβλέπουν για το 2019, είναι εδώ.
To ακούτε, το μοιράζεστε και μας ακολουθείτε στην ανανεωμένη Spotify Playlist AVOPOLIS RADIO.
2. Auf Togo Meets Becker & Mukai - Auf Togo Meets Becker & Mukai EP (SaS)
H απόκοσμη και σκοτεινή ομορφιά της αργής disco που μας έμαθαν να γουστάρουμε DJs σαν τον Andrew Weatherall και τον Ivan Smagghe, επιστρέφει σε Μάντσεστερ (Hacienda) ρίζες από τα χέρια του Sasha Crnobrnja (των Inflagranti μεταξύ άλλων). To τέλειο psych dark disco για να ανοίξει ο χoρός των grooves, με νέα έπικ disco κομμάτια όπως το remix-οδοστρωτήρας των Soulwax στους Θεσσαλονικείς Tendts.
{youtube}iRY2ll4nJJ4{/youtube}
