Κατανοητό. Στο λαϊκό δικαστήριο των social media, όλοι πλέον έχουμε την άποψη. Kαι αυτοί που όντως θα έπρεπε να έχουν, αλλά και όσοι δεν διαθέτουν τα προσόντα ή δεν γνωρίζουν το θέμα μουσική (ή «μουσικάρες», για εκείνους), πρέπει όμως να εκφράσουν άποψη 1. για να μην μείνουν στην απέξω 2. γιατί ακόμα και αν δεν την εκφράσουν σωστά χρειάζεται να το κάνουν αφού έχουν followers (δεσμευμένους ή όχι, που πρέπει ή όχι να την ενισχύσουν με ένα like, share, καρδούλα κλπ.).
Για την ακρίβεια, καριέρες ολόκληρες χτίζονται πάνω στις γνωριμίες και στο social media υπόβαθρο κάποιου. Θες να πάει μια συναυλία; Φρόντισε να την μάθουν 10 επιδραστικά άτομα, τα οποία ξέρουν ή όχι τους π.χ. Son Lux. Τι; Ο επιδραστικός δεν ξέρει τη μπάντα; Νevermind, στη χώρα μας έχουν γίνει ακόμα και ολόκληρα φεστιβάλ όπου οι διοργανωτές οι ίδιοι δεν γνώριζαν τα γκρουπ που έφερναν, αλλά έπρεπε να τα φέρουν, γιατί τους το υπαγόρευε το συνεργαζόμενο agency από το εξωτερικό –καθώς μόνο αν γινόταν πρώτα συναυλία με το μικρό και άγνωστο όνομα, θα έδιναν μετά το μεγάλο όνομα που κυνηγούσαν σε ευνοϊκή τιμή.
Πόσο μάλλον στα πολιτιστικά portal ή στα ραδιόφωνα. Στα πρώτα το δελτίο Τύπου κάνει τη δουλειά για τον επιδραστικό δημοσιογράφο με τις χιλιάδες των followers, ενώ στο δεύτερο πλέον δεν παίζει καν ρόλο ή όποια προκαθορισμένη playlist. Αν πέτυχε η πριν βγούμε στον αέρα selfie, τύφλα να έχει η εκπομπή και το περιεχόμενό της.
Πίσω στον ενθουσιασμό. Βάσει των παραπάνω, δικαιούται κανείς να γράφει, να ποστάρει και να αναφέρεται σε μουσική που δεν τον ενθουσιάζει. Αλλά, αλήθεια, ακόμα και για τις πιο «προκάτ» εκδοχές των εκπομπών, δελτίων ή χορηγούμενων posts, σκεφτείτε πόσο πιο εύκολα θα επιβίωνε η πραγματικά καλή μουσική, αν απλά ο κάθε επιδραστικός, ο ακόλουθός του και ο σκύλος του διατηρούσαν την απλή αρχή να τους ενθουσιάζει έστω και λίγο (ή και πραγματικά πολύ), η συναυλία, ο δίσκος, το κομμάτι, o DJ που καλούνται να προωθήσουν.
Σημειώστε ότι η τελευταία παράγραφος έρχεται από εμένα, ο οποίος συνεργάζομαι με labels, promo agecies, promoters και έχω έτσι κατ' εξακολούθηση γράψει, προωθήσει και παρουσιάσει μουσική που «έπρεπε», χωρίς πάντα να με ενθουσιάζει. Φρόντιζα βέβαια να διαλέγω με τα δικά μου κριτήρια από τον αντίστοιχο κάθε φορά σωρό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν με βγάζω από τη μέσα στο όλο κόλπο λίστα.
Γιατί σίγουρα ακόμα και ένας στρατός επιδραστικών δεν επηρεάζει και δεν χαλάει τη ζαχαρένια του ταγμένου underground κοινού ή του όποιου fan (mainstream ή μη ονόματος). Ίσως όμως, μέσω λίγου ενθουσιασμού παραπάνω από όποιον έχει αναλάβει την επικοινωνία, η μάζα που διαβάζει, ακούει και πληροφορείται να βοηθηθεί από αυτό το πρώτο φίλτρο, ώστε να αποφεύγεται η μαζική προώθηση εφήμερων ή αχρείαστων εν τέλει ονομάτων.
Κοινώς, στην εποχή που 200.000 νέα κομμάτια ανεβαίνουν ημερησίως στο Spotify, εσείς που το έχετε με την επίδραση, κάνετε σε όλους μας μια χάρη και διαλέξτε να μας κοινωνήσετε τουλάχιστον όσα σας ενθουσιάζουν. Παίζει στο τέλος της μέρας να κοιμόμαστε όλοι πιο ήσυχοι.
* Ίσως έχετε πετύχει κάποιον από τους ομηρικούς καβγάδες μας με τον κύριο Ζώη Χαλκιόπουλο στο ραδιόφωνο του Avopolis. Εγώ είμαι εκείνος που ενθουσιάζεται εύκολα με νέες κυκλοφορίες και ο Ζώης αυτός που με αποθαρρύνει, γιατί κρατάει μικρό καλάθι για την καινούρια μουσική. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η αλήθεια δεν βρίσκεται κάπου στη μέση. Σύντομα, ο αριθμός επανεκδόσεων και νέων κυκλοφοριών θα κερδίζει έδαφος πάνω στους παλιούς καταλόγους, λόγω πληθώρας και αλλαγής γενεών (τρανό παράδειγμα το παγκόσμιο ραδιόφωνο Beats 1 της Apple και η εμμονή του λόγω στήριξης βιομηχανίας στη νέα μουσική), οπότε μοιραία θα χρειαστούμε και εκεί ένα φίλτρο, πριν πάμε στο υποκειμενικό γούστο. Ε, αυτό ας είναι ο ενθουσιασμός. Άλλωστε η καλή μουσική είναι φτιαγμένη για να ντύνει στιγμές και η πραγματικά καλή μουσική είναι αυτή που συντροφεύει κάποιον για χρόνια. Στην κεντρική φωτό, ο πάντα υπερενθουσιώδης Zane Lowe, ο οποίος ανέλαβε το Beats 1 ύστερα απο 12 χρόνια στο BBC Radio 1.
**Το ανανεωμένο πρόγραμμα του avopolisradio.gr επιστρέφει στον αέρα από την 1η Οκτωβρίου.
*** Την Παρασκευή 21/9 θα διαλέγω μουσική παιγμένη στο χέρι –με ελάχιστη ηλεκτρονική παρέμβαση– στο ΤΙΚΙ bar (Φαλήρου 15, δίπλα στο μετρό Ακρόπολη). Ακόμα και αν δεν τα πούμε εκεί, το Σάββατο 22/9 έχει τη φιέστα των Planet στο ΚΠΙΣΝ.
5 Νέες κυκλοφορίες (δείγματα των οποίων ακούτε στη μηνιαία Spotify λίστα μου)
1. Chilli Gonzales - Solo Piano III (Gentle Threat)
Η σύγχρονη μουσική ιδιοφυΐα που ακούει στο όνομα Jason Charles Beck aka Chilli Gonzales, έκλεισε τη Solo Piano τριλογία του με την κυκλοφορία του ΙΙΙ την περασμένη βδομάδα. Με τα Ι και ΙΙ να συγκαταλέγονται στα αγαπημένα άλμπουμ των Daft Punk, το τελευταίο κομμάτι του παζλ δεν θα μπορούσε παρά να είναι εξίσου επικό και επιβλητικό, πάντα μέσα από το απλό πρίσμα του Gonzales για τη σύγχρονη κλασική μουσική. Πραγματικός μαέστρος και αρχιτέκτονας του ήχου και των συχνοτήτων, ακόμα και όταν πρόκειται απλώς για ένα πιάνο και τα δάχτυλά του, χτίζει κλιμακωτά το συναίσθημα του ακροατή: κομμάτια όπως το "October 3rd” σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
2. Christine And The Queens - La Marcheuse (Because)
Οι φήμες ότι, σχεδόν ανά δεκαετία, οι σωτήρες της ποπ προέρχονται από τη Γαλλία, επαληθεύονται περίτρανα στην ποπ του τώρα όπως την ερμηνεύει, τη σκηνοθετεί και με μίνιμαλ τρόπο παράγει η ταλαντούχα Héloïse Letissier. Αν οι Daft Punk ξεπατίκωσαν τα 1970s, εδώ έχουμε τη moody αποθέωση των νεοκυματικών 1980s και την ευφυέστατη ιδέα να διατηρηθούν οι γαλλικοί στίχοι, οι οποίοι δένουν απίστευτα με το υψηλής αισθητικής συνοδευτικό βιντεοκλίπ. Αύριο Παρασκευή 21/9 θα ξέρουμε αν το άλμπουμ θα επιβεβαιώσει την αίσθηση ότι εδώ έχουμε ένα από τα πιο φρέσκα και ελπιδοφόρα ευρωπαϊκά acts της δεκαετία
3. Casually Here, Lawrence Hart - Wanderlust (Hotflush)
Aυτή τη house, που είναι λίγο από την Αγγλία και θυμίζει 1990s, κάποιοι δεν ξέρουν πώς να τη βαφτίσουν και τη θεωρούν συνέχεια του deep ρεύματος, ενώ στην ουσία πρόκειται για καλοστημένη ποπ με στόχο τον χορό, η οποία έδωσε την ευκαιρία σε ονόματα όπως οι Bicep να την καπηλευτούν. Αυτή η house σε ανατριχιάζει, γιατί έχει κλασικού μουσικού φόντου μελωδία και παραγωγή με μπάλες. Είναι η house που για τον George Fitzerald και τη Hotflush ήταν πάντα εκεί και πιθανόν τώρα να έχει έρθει η ώρα του payback. Και το b-side “Chimes” κάνει τη δουλειά.
4. Dilly Dally - Heaven (Partisan)
Τη στιγμή που όλοι έχουν τα μάτια στραμμένα στους Idles (δίκαια πιθανόν), κάτω από τη μύτη της indie punk pop οι Dilly Dally θα θυμίζουν πάντα σε μένα εκείνη τη φοβερή βραδιά στην ταράτσα του Output, όπου μαζί με Beach Baby και Μόνικα παίζανε το μέλλον τους. Καλύτερο από το Captain των Idlewild, ακόμη πιο αλήτικο από το 1977 των Ash, αλλά και πιο θηλυκό από Nirvana εποχής Bleach, το Ηeaven σώζει την ίδια παρτίδα που άφησαν στη μέση οι Yeah Yeah Yeahs. H Katie Μonk πατάει στο μοντέλο Karen O, αλλά η μπάντα ξέρει ακριβώς πότε πρέπει να κοιτάξει προς το shoegaze ή το grunge και πότε να παίξει τη Stevie Nicks κάρτα της. Το 2ο άλμπουμ των Dilly Dally, φανερά πιο έτοιμο για το παγκόσμιο break, είναι ικανό να τους βάλει σε όλα τα σωστά μετεφηβικά δωμάτια.
5. Odesza - Loyal (Ninja Tune)
Ναι, γεια σας, να αμολήσω μια βόμβα dubstep μεγατόνων θα ήθελα, στα αυτιά όσων νόμιζαν ότι ο μεγάλος bass ήχος πέθανε. Nαι, οι Odesza μόλις έβγαλαν σαν πρώτο single το κομμάτι που ανοίγει τις τελευταίες περιοδείες και, θου Κύριε, είναι ΕΠΟΣ. Tα πνευστά είναι παντού και είναι τόσο κινηματογραφικά, ώστε νομίζεις ότι το πάρκο των δεινοσαύρων μεταφέρθηκε στον Λυκαβηττό. Παρεμπιπτόντως θα ντύνει και την καμπάνια του νέου iPhone, όχι ότι κάποιο ραδιόφωνο στην Αθήνα θα το προσέξει. Boom!
{youtube}Sz_YPczxzZc{/youtube}
