Τον Μάιο του 2006 μετέφερα το ενδιαφέρον μου για καινούρια ανεξάρτητη μουσική από το site του Sonic Playground στην στήλη Incoming του Avopolis. 8 χρόνια μετά κι αφού τη διατηρούσα άλλοτε σε εβδομαδιαίο και άλλοτε σε μηνιαίο επίπεδο, θεωρώ ότι έφτασε η ώρα της αποχώρησης.

Αν και τυπικά η επιμέλεια του Incoming ανήκει σε εμένα, επί της ουσίας δεν θα είχε ποτέ αυτήν τη διάρκεια και επιδραστικότητα –θέλω να πιστεύω– αν δεν το υποστηρίζατε τόσο θερμά όλοι εσείς. Γι' αυτό και, ιδανικά, θα ήθελα κάποιος (8 χρόνια) νεώτερος και σχετικά άγνωστος στα μουσικά δρώμενα της χώρας να αναλάβει τη συνέχεια της στήλης, κυρίως για να κοντράρει τη γενικότερη άποψη ότι οι μικρότεροι δεν έχουν μουσική παιδεία (ακόμη και έτσι να είναι, θα πρέπει οι πιο διαβασμένοι να τους εκπαιδεύσουμε ώστε να αποκτήσουν). Όταν γράφω βέβαια για συνέχεια δεν την εννοώ σε επίπεδο μουσικού ύφους –αυτό ακόμη κι εγώ θα ήθελα να μπορούσα να το αλλάζω συχνά– αλλά περισσότερο σε επίπεδο μουσικού ήθους, παρόμοιο με εκείνο που μου έδωσε ώθηση να ξεκινήσω να γράφω για νέες μουσικές τάσεις σε μια χώρα που κοντεύει να αντικαταστήσει το Χριστός Ανέστη με το "Sometimes" των James.

Το DIY, που μετά έγινε indie, κατόπιν hip, μετά αναγνωρίστηκε μαζικά αλλά ποτέ δεν έπαψε να κρατάει το ένα του αυτί στο underground και από εκεί να αντλεί τη δυναμική του, είναι η φόρμουλα για το ιδανικό Incoming. Σχεδόν 8 χρόνια τώρα,  η στήλη πηγαίνει με φόρα πάνω στα πρωτοποριακά ανεξάρτητα μουσικά ονόματα που το εγχώριο κοινό είτε θα αγαπήσει, είτε θα απορρίψει αρκετούς μήνες αργότερα. Με έναν τέτοιον λοιπόν γνώμονα θα ήθελα τόσο εγώ όσο και ο αρχισυντάκτης του Avopolis να το δούμε να συνεχίζει. Aν λοιπόν κάποιος από τους αναγνώστες θέλει να αναλάβει τη συνέχεια της στήλης, ας επικοινωνήσει μαζί μου (ή με την ομάδα του Avopolis), γνωρίζοντας ότι –στην αρχή τουλάχιστον– θα έχει τη συμπαράσταση, τη συμβολή μου και τα mail επικοινωνίας με τα δεκάδες labels/agencies του εξωτερικού που προμηθεύουν με νέα μουσική το Ιncoming σχεδόν μια πενταετία τώρα.

Προσωπικά θα συνεχίσω με την ίδια αμείωτη όρεξη και σε ακόμη μεγαλύτερη έκταση να κυνηγώ και να παρουσιάζω τη δική μου εκδοχή για τον «ήχο» του παρόντος και του μέλλοντος μέσα από το Sonik και τις εξίσου επιδραστικές μουσικές πλατφόρμες των Jumping Fish και www.offradio.gr, πιστεύοντας ακράδαντα ότι διανύουμε μία από τις δημιουργικότερες περιόδους της σύγχρονης μουσικής. 

Δεδομένης της ελπίδας μου ότι θα βρεθεί συνεχιστής για το Incoming, σας αποχαιρετώ στη συνηθισμένη μορφή των 15 επερχόμενων singles και albums που αξίζει να τσεκάρετε μέσα στο επόμενο δίμηνο, αλλά και με ένα αποχαιρετιστήριο DJ mix. Κυρίως γιατί, ακόμη κι αν εμείς αλλάζουμε συνήθειες, η μουσική δεν σταματά να εξελίσσεται.

*Eυχαριστώ από καρδιάς τους αναγνώστες του Avopolis για την υποστήριξη και τα μηνύματα εκτίμησης όλα αυτά τα χρόνια. Από βδομάδα σε βδομάδα και από μήνα σε μήνα η παρούσα στήλη θα ήταν αδύνατο να στηθεί χωρίς τον αρχισυντάκτη Χάρη Συμβουλίδη, τον επιμελητή Στυλιανό Τζιρίτα και τον εκδότη Τάσο Βογιατζή, στους οποίους και υποκλίνομαι για την υποστήριξη, την υπομονή και την καθοδήγηση που έδειξαν σε όλο αυτό. Το Incoming είναι και πρέπει να παραμείνει μια στήλη για τις νέες μουσικές παραγωγές, των οποίων η αισθητική καταρίπτει τα όρια των καθιερωμένων μουσικών ειδών. 

10 Singles

1.Tender Games - In A Mess EP (Suol)

Kαι η έμπειρη deep house/disco ετικέτα της Suol το γυρίζει, δoθείσης της ευκαιρίας, στο μελωδικό 140 bpm με drop bass ήχο. Το original παίζει στα ίσια τη μελωδική και εγκεφαλική trap που κάνει μαζική στην Αμερική ο Ryan Hemsworth, ενώ με το παρόν EP –το οποίο θα ξεφύγει από το ραντάρ των κλασσικών trap DJs– σχεδόν αναγκάζει τους house DJs να το περάσουν σαν γέφυρα στα σετ τους. 

2. Forest Swords - The Weight Of Gold (Τri Angle)

Tην επόμενη Πέμπτη, 24 Απριλίου, έρχεται στα πλαίσια του Plissken στο Six d.o.g.s. ο μη φορμαλιστής Βρετανός Μatthew Barnes για ένα από αυτά τα μοναδικά ατμοσφαιρικά σόου του, που τον έφεραν σε από κοινού περιοδεία με τον νέο emo ήρωα How To Dress Well. Δεν είναι κακό να παραδεχτούμε ότι άδικα περάσαμε στα γρήγορα το περσινό του ντεμπούτο Engravings, θα έχει άλλωστε την ευκαιρία να τον δικαιώσουμε για τη μίνιμαλ και φουτουριστική αντίληψή του περί σύγχρονου R'n'B από κοντά. Mην το χάσετε. Δείτε το νέο του βιντεοκλίπ παρακάτω:

{youtube}oLXRNxirI4E{/youtube}

3. William Arcane - Reflected (Picture Music)

Το "Τhis Is Lovely" του Jamie XX στέκει εδώ με όλη τη σημασία του και δεν είναι λόγια για να ξεπετάξει κανείς ένα ακόμα promo. Στη νεοσύστατη Picture Music, o William Arcane κρατάει την εσωτερικότητα, τις α-λα-Radiohead μελωδίες και τη bass ρυθμολογία που καθιέρωσε τον ήχο των ΧΧ και χαρίζει ένα από τα καλύτερα κομμάτια της φετινής άνοιξης. Στο b-side το αέρινο "Fade" δεν χρειάζεται καν beats για να κάνει την ατμόσφαιρά του αναγκαία σε όλες τις νεανικές playlists. Aυτό που αναφέραμε στις αρχές της χρονιάς ως «headphones music» παίρνει σάρκα και οστά σε μια σειρά από εξαιρετικές νέες κυκλοφορίες. Να ποιος είναι ο ήχος του τώρα –και καλό είναι να μην αργήσουμε να τον βάλουμε και στα εντός Ελλάδος ακουστικά...

4.  Akka - Amazigh EP (Rhiwna)

Στα bpm που όρισε εκ νέου ο dub ήχος, οι ατμόσφαιρες έχουν την τιμητική τους και το background που μας σύστησε ο Arca στο "Papi Pacify" των FKA Twiggs κάθε άλλο παρά τυχαίο ήταν. Μια ολόκληρη σχολή εγκεφαλικού trap με post στοιχεία και σαφέστατες χιπ χοπ προθέσεις έχει κάνει την είσοδό του στα underground bass στέκια. Το programming στα 808 πιάνει κόκκινο και οι υπόηχοι είναι μέρος αυτού που τώρα θα λέμε όλοι «γαμώ τις ατμόσφαιρες». Ψηλά στη λίστα με τους πρωτοπόρους του συγκεκριμένου ήχου στέκεται ο Μαροκινός Αkka με το Amazigh ΕΡ, στη δική του Rhiwna Records.

5. Liar - Cybertime ΕΡ (Infinite Machine)

Ο επικός κυβερνοχρόνος που επικαλείται ο Liar στα 6 κομμάτια του νέου του ΕΡ εμπνέεται από το ευρηματικό ψηφιακό funk των Fatima Al Qadiri ή Oneohtrix Point Never, συνυπάρχει με ρετροφουτουριστές όπως οι Bok Bok ή Surkin, κλέβει λίγη απο την 1990s hardcore drum & bass δόξα που πρόσφατα έζησαν οι Special Request και  Zomby και σχεδιάζει τον βαρύ βιομηχανικό ήχο πάνω στις βάσεις αρχιτεκτόνων όπως ο  Amon Tobin και ο Noisia. Αν αυτές οι αναφορές δεν σας πείθουν ότι ο ήχος του Liar έχει μέλλον, τότε το Bios στις αρχές του κάτι δεν έκανε σωστά. Πράγμα αδύνατον...

6. Dirty Danger - Danger Season

Dirty Danger aka Dirty Dangerous, από τους σοβαρούς παίχτες της grime σκηνής του ανατολικού Λονδίνου και μέλος της Ruff Sqwad, ρίχνει επιτέλους το κοφτερό και γεμάτο ενθουσιασμό Danger Season. 7 κομμάτια grime αισθητικής τα οποία φλερτάρουν άνετα πότε με το λονδρέζικο garage και πότε με την trap της Νέας Υόρκης. Το θέμα ασφαλώς είναι ο θόρυβος και η ροή που δημιουργούν οι ρίμες του Dirty Danger, που στην συνέχεια των Guns And Roses vol.1 & 2  mixtapes έρχεται με την άνεση του ονόματος που αποζητά θρόνο. "London" και "Ηero" είναι από κοινού οι πιο πιασάρικες αλλά και cheesy στιγμές.

7. Μarcel Lune - Hal 9000 ΕΡ (Audio Doughnuts)

Επιστροφή στη συνήθη deep funky bass house βάση μας. Ο Μoodyman και το Ντιτρόιτ σε μια πιο σύγχρονη και computerised μορφή αποτελούν τις αρχικές αναφορές του Μarcel Lune, ο οποίος νιώθει εμφανώς πιο άνετα (και πιο cosmic) κάπως στη μέση του ΕΡ, όταν τα "Alpha" και "Moon Beam Vacuum" δικαιώνουν την επιλογή χαμηλών bpm σε σχέση με την επιτηδευμένη ατμοσφαιρική house του ομώνυμου και του jazzy house "Ιt's Like Boom".

8. Zara McFarlane - Open Heart [Swindle remix] (Brownswood)

Το άλμπουμ της νέας μαγικής μαύρης φωνής που ανακάλυψε ο Gilles Peterson μας κράτησε ιδανική συντροφία τον Απρίλιο στα Just Gazing X offradio.gr sessions της Τετάρτης. Εδώ τo single "Open Heart" σπάει σε χίλια κομμάτια και γίνεται βαθιά μελετημένος θόρυβος στα χέρια του πολυσυζητημένου τελευταία Swindle. 

9. dOP - Close Up (Circus)

Προκειμένου να γίνει ακόμα πιο ελκυστική η ευρωπαϊκή dance στο EDM κάλεσμα της Αμερικής, επιστρατεύει κλασικές φόρμες και γάντζους από το 1980s και electro παρελθόν τους. Οι Γάλλοι dOP δεν χάνουν ποτέ το σέξι στοιχείο τους –δεδομένων και των ικανοτήτων του ερμηνευτή JAW– και κατά πως φαίνεται επιστρέφουν για τα καλά, τόσο στη δισκογραφια όσο και στη χώρα μας! 10 Μαΐου στο Pre-Reworks στη Θεσσαλονίκη, μαζί με τον τιτανομέγιστο Derrick May.

10. Frankie Knuckles - Baby Wants To Ride (Jimmy Edgar Edit)

To τελευταίο αντίο στον νονό της house, δια χειρός του πλέον αξιόλογου νέου εκπροσώπου της που έχει αμερικάνικο διαβατήριο και γνωρίζει καλά τις ρίζες της, ώστε να δίνει ένα ιδανικά δικό του και φρέσκο twist. 03/31/2014 R.I.P Frankie Knuckles... 

5 Albums

1. Loops Haunt - Exits (Black Acre)

Δεδομένης της εξαιρετικής περσινής χρονιάς, η Βlack Acre θα προσπαθήσει να εδραιώσει τη θέση της σαν πρωτοποριακό ηλεκτρονικό (με μια πινελιά πειραματισμού) label για το 2014. Αυτό ακριβώς κάνει και το δεύτερο άλμπουμ του Loops Haunt: ατμόσφαιρες, ήχοι και θόρυβοι που δεν τους παίζεις σε νεκροταφείο του χωριού με μπύρες Μεγάλη Εβδομάδα κι ένα jungle hip hop υπόβαθρο πότε άρυθμο και πότε jazzy. Σχεδιασμένο για να ακούγεται σαν ένα track, το αυτοσχεδιαστικό jam του δημιουργού μας αφήνει σε κατάσταση εκρεμμούς για το αν παραβλέπουμε ένα σημαντικό δημιούργημα ή απλά θα πρέπει να το αφήσουμε στην ησυχία του, σαν background music.

2. Buttering Trio - Toast (Raw Tapes)

Στη Raw Tapes του Τελ Αβίβ κυκλοφορεί τα 12 κομμάτια του ντεμπούτο του το jazz hip hop τρίο των Buttering, που ο Snoop Dogg περιγράφει σαν «dope as fuck». Oι Quadron, Georgia Anne Muldrow & Little Dragon ακούγονται λίγοι μπροστά τους και θα είναι στα αλήθεια άδικο αν τους παραβλέψετε ή αν τουλάχιστον δεν δώσετε λίγο περισσότερο βάση στη κριτική μου στο Sonik γι' αυτούς. Ζεστοί ήχοι, λιγότερο αναμενόμενα samples –με έντονο το στοιχείο της Ανατολής– εξαιρετικά φωνητικά και στο υπόβαθρο ο λιγότερο εμφανής μα σχιζοφερνικός nu school ρομαντισμός μιας μπάντας που μεγάλωσε με αναλογικούς ήχους και πολυσυλλεκτική δισκοθήκη. Hudson Mohawke, Peanut Butter Wolf και  Baauer έχουν μοιραστεί τη σκηνή μαζί τους, ενώ τόσο το Ninja Tunes radio show όσο και ο Gilles Peterson τους έχουν αφιερώσει ραδιοφωνικό χρόνο. Εξαιρετικό.

3. Eomac - Spectre (KillEKill)

Moυ είναι δύσκολο να σου επιβάλλω ότι αν είσαι φαν των Radiohead θα λατρέψεις αυτόν τον σκοτεινό, ολίγον πειραματικό bass/jungle δίσκο, αλλά αν έχεις παρακολουθήσει αυτήν τη στήλη και τις μουσικές επιλογές του Thom Yorke  8 χρόνια τώρα, θα έπρεπε να το δεχτείς. Τρανό παράδειγμα του ότι οι νέες μορφές μουσικής δεν μπαίνουν σε καλούπια, παρά κρίνονται δια της αξίας τους και το ίδιο επιδραστικό (θέλω να πιστέυω) όσο το τελευταίο του Αctress, το παρόν ντεμπούτο του Δουβλινέζου Εomac δίκαια συνεπήρε με τις εγκεφαλικές ενορχηστρώσεις και τις καλοστημένες παραμορφώσεις σε φωνή και synths διαφορετικού εύρους ονόματα –όπως Tommy Four Seven, Ellen Allien, Thom Yorke και τον πολύ Aphex Twin. Ξέρει πότε να κουλάρει, πότε να γκρουβάρει με τον βρετανικό dub bass ήχο και πότε να βρωμίσει το φόντο σαν σάουντρακ απο ταινία τρόμου. Για εκπαιδευμένα ηλεκτρονικά αυτιά, μην σας κάνει εντύπωση αν συζητηθεί στο τέλος του χρόνου. 

4. Principles Of Geometry - Meanstream (Tigersushi)

Έχω παραδώσει με τα αναγεννησιακά, 1980s, synth-based και σκοτεινά μονοπάτια αυτών των Παριζιάνων. Συναντηθήκαμε αρκετά χρόνια πριν χάρη στις συστάσεις του αφεντικού Joakim της Tigersushi και έκτοτε –μουσικά τουλάχιστον– τα βρίσκουμε μια χαρά. Κάθε φορά που έχω ανάγη για κάτι φρέσκο απο το Παρίσι οι J&G, που λατρεύουν την ΙDM και τα sci-fi αναλογικά soundtracks, έχουν κάτι για μένα. Το ίδιο έξυπνο και ενίοτε το ίδιο πιασάρικο όπως θα το έκανε ο Jean-Michel Jarre ή όπως θα το μοιράζονταν σε σπάνια mixtapes με τους (επίσης φίλους μου) Dirty Soundsystem και τον Pilooski. Συνηθισμένο δεν το λες και βαρύ μπορεί να σου πέσει, αν και θα μπορούσε να φημίζεται για τα στόρια που μπορεί να σπάσει με τις cosmic disco δυναμικές του προκειμένου να σου εξασφαλίσει μερικές ηλιαχτίδες σε μορφή μελωδίας για τα σκοτάδια σου. 

5. V/A - Heartbreaks & Promises (Flirtini)

Στους περισσότερους bloggers έχει πάρει καιρό να καταλάβουν τι ακριβώς είναι η κολεκτίβα της Flirtini Records από την Πολωνία (όχι τίποτα πιο πολύπλοκο από τη φαμίλια της Just Gazing, το λέω έχοντας προσωπική επικοινωνία μαζί τους), όλοι πάντως θα σου πουν πως εκεί είναι που γίνεται αυτή τη στιγμή η φάση όσον αφορά στο σύγχρονο trap/R'n'B στην από δω μεριά του Ατλαντικού, με τη λαμπρή βέβαια εξαίρεση της Lucky Me από τη Γλασκώβη. Επιστρέφοντας στον ήχο στον οποίον αναφερθήκαμε στην αρχή, με αρκετά σκαπμπανεβάσματα πάνω στη dubstep ρυθμολογία και με αρκετά ατμοσφαιρικό/μελωδικό φόντο –που ενίοτε χρησιμοποιεί (σε μορφή bootleg) παραμορφωμένα φωνητικά απο R'n'B classics της Janet Jackson,  Brandy & Monica κλπ.– οι ανερχόμενοι Πολωνοί έχουν κάνει τη σκηνή τους, υπερετώντας και δουλέυοντας εδώ και καιρό (κατά πως φαίνεται) στον ήχο του τώρα.

Η Heartbreaks & Promises συλλογή με τις συμμετοχές των So Drummatic, Chloe Martini, MNSL, Django κ.ά. είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται η γενιά του Neon Party για να χαλαρώσει ή να νιώσει επιτέλους την αγάπη και να φορέσει τα ακουστικά. Είναι άδικο που ένα γειτονικό σχετικά και αρκετά φρέσκο νέο μουσικό κεφάλαιο (μαζί με τη σκηνή της Ιαπωνίας) ανοίγει ακριβώς την εποχή που κλείνει ο δικός μου κύκλος στο Incoming, αλλά δεδομένου ότι και με την έγκριση του Radio 1 show του Diplo αυτοί οι τύποι τα κατάφεραν, να είστε σίγουροι ότι το μέλλον τους ανήκει.  Η παρούσα συλλογή έρχεται free για download αφού κάνετε πρώτα like στη σελίδα τους https://www.facebook.com/flirtini.xx