Μετά την απαραίτητη μικρή παύση της δισκογραφίας που απασχολεί τη στήλη και προκειμένου να γίνει η ανασκόπηση της χρoνιάς, επιστρέφουμε από αυτή την εβδομάδα με μια ακόμη δεκάδα κυκλοφοριών με ενδιαφέρον. Προβλέπω και ευελπιστώ το 2012 να είναι η χρονιά που η αγγλόφωνη ελληνική σκηνή θα ζήσει τις πρώτες σοβαρές διεθνείς συγκινήσεις της, αρχής γενομένης με τον εξαιρετικό δίσκο του Lee Burton καθώς και με τις νέες ολοκληρωμένες δουλειές των Sillyboy, Monika, My Wet Calvin και Felizol & The Boy.
Μόνο η κοινωνικοπολιτική μιζέρια και η πολιτιστική απαξίωση που χαρακτηρίζει τη χώρα μπορούν να αποτρέψουν τη νέα γενιά Ελλήνων μουσικών από μια σοβαρή αντεπίθεση σε διεθνές επίπεδο. Καλή του δράκου χρονιά…
5 EPs out this week:
1. Matthias Springer - 15 Miles To Moscow (Bulletdodge)
Μοντέρνο, βαθύ tech house με υπνωτικά synths και μεγάλες μπασογραμμές, η πρώτη κυκλοφορία της Bulletdodge για το 2012 από τον Matthias Springer έχει την τύχη να συνοδεύεται από ένα εξαιρετικό remix του Νεοϋορκέζου Brendon Moeller. Το EP συμπληρώνουν τα σκοτεινά, dubby “Borderdub Syndrome” και “Legat-der-Dunkelheit”, καθώς και το 303 acid techno του “Displaced Acid”.
2. Locked Groove – Rooted (Hotflush Recordings)
O νεαρός Βέλγος Tim Van de Meutter είναι ο Locked Groove, το τελευταίο απόκτημα της υπερδραστήριας Hotflush, που πλέον οδηγεί τις εξελίξεις στο φρέσκο ιδίωμα της dubstep meets house κατεύθυνσης –η οποία κυριαρχεί στα βρετανικά dancefloors. To Rooted EP ποικίλει: εκτείνεται από το acid hi-nrg house του ομώνυμου κομματιού μέχρι τα σκοτεινά techno vibes του "Drowning" (που συμπεριέλαβε και ο Scuba στο πρόσφατο DJ Kicks του) και τις κλασικές Chicago house αξίες του "Change".
3. Bonar Bradberry – You Were Away (NeedWant)
Εξαιρετικά ζεστή, ατμοσφαιρική και σέξι disco house κυκλοφορία από τη ραγδαίως εξελίξιμη Need Want. Καταδικασμένο να κολλήσει σε όλα τα soulful σετ, αλλά και με καλές προοπτικές για ραδιοφωνικό hit. Είμαι τόσο ψημένος για να επικρατήσει αυτός ο γλυκός ήχος και στην αθηναϊκή νύχτα, ώστε επιτέλους να μάθουμε να χορεύουμε και να νιώθουμε κάτι λιγότερο επιθετικό. Συνοδεύεται από το επίσης ενδιαφέρον "Lip Therapy" και από remixes των Space Ranger και Maxxi Soundsystem.
4. MAM – Modern Heat (Fina Records)
Οι ΜΑΜ συγκαταλέγονται άνετα στην ones to watch λίστα με τα dance ονόματα που θα ξεχωρίσουν φέτος. Οι Miguel Campbell και Matt Hughes, πέραν από τη μαζική επιτυχία του single "Something Special" (για τον πρώτο), μοιράζονται τα εύσημα για μερικά από τα καλύτερα edits τα οποία τρύπωσαν σε σετ σπουδαίων DJs για το 2012. Στο ίδιο πνεύμα της ανεβαστικής synth pop disco house με έντονα 1980s στοιχεία επιστρέφουν τώρα με το πρώτο αξιόλογο EP, τεσσάρων κομματιών, κάνοντας αισθητή την παρουσία τους στις πίστες και τη νέα χρονιά. Ανυπομονώ για τον δίσκο!
5. Gomma All Stars feat. Peaches – Casablanca Reworks (Gomma)
Πρόσφατα η Gomma ζήτησε από τα πρώτα ονόματα του roster της να διαλέξουν και να ρεμιξάρουν μερικά κομμάτια από τον κατάλογο της θρυλικής Casablanca Records και ασφαλώς λίγοι θα αρνούνταν να πειραματιστούν ξανά στο στούντιο με τις ιδέες των Donna Summer & Giorgio Moroder, Skatt Brothers, Stephanie Mills και ασφαλώς με το επικό soundtrack του Flashdance. Οι Moullinex, Telonius Munk και The Phenomenal Handclap Band από τη Νέα Υόρκη μπήκαν έτσι στο στούντιο και με την συνεισφορά της καλής τους φίλης (και πάντα ανήσυχου πνεύματος) Peaches μετέτρεψαν σε must play με ένα σύγχρονο disco house twist κλασικά hits όπως τα "Maniac", "Our Love", "Walk The Night" και "Υou Can't Run From My Love". Αν ψάχνετε party tracks για ένα δυναμικό comeback σε χορευτικές βραδιές, αυτή η κυκλοφορία σας είναι απαραίτητη.
5 Album Out This Week:
1. Lee Burton – Busy Days For Fools [Klik]
Άκουσα για πρώτη φορά το συγκλονιστικό "You Got Me" την περασμένη άνοιξη στο σπίτι του Kreon και είχα αρχίσει ήδη να φοβάμαι την προοπτική να ετοιμάζεται ο δίσκος που θα αντικαθιστούσε το Played του Sillyboy στη λίστα με τις νέες εγχώριες κυκλοφορίες που με έχουν συγκινήσει. Στις αρχές του Νοέμβρη έτρεξα, έμαθα, τον έψαξα, τον βρήκα (που λέει και ο Βέγγος στο γνωστό άσμα του Δεληβοριά) και ένιωσα σαν να συναντώ έναν από τους νέους μου ήρωες, παρά το γεγονός ότι ιντερνετικά είχαμε ήδη συνεργαστεί για το remix στο 12'' των Felizol & The Boy. Απλός και σχετικά λιγομίλητος ο Lee Burton, μα με όραμα –όπως και η μουσική του σε αυτήν την καινούργια εποχή. Δεν αρνήθηκε την επιρροή που μπορεί να άσκησαν πάνω του οι καινοτόμες ιδέες του Nicolas Jaar στην παραγωγή ή ο τρόπος με τον οποίον εκφράζει μουσικά τα συναισθήματα του ο κος Fink. Από την άλλη, ξεκαθάρισε ότι πρόκειται για τον πιο εσωτερικό και προσωπικό του δίσκο μέχρι σήμερα, ενώ, όπως κρίνω εγώ, αποδείχθηκε επιτυχημένη η απόπειρά του να τραγουδήσει για πρώτη φορά με πιο συμβατό τρόπο. Το αποτέλεσμα είναι ένας ιδιαίτερος, ακουστικός (στο μεγαλύτερο μέρος του) δίσκος, φτιαγμένος με τέχνη και μεράκι, ο οποίος κυλάει αβίαστα και αναδεικνύει την ποπ φλέβα του Lee Burton. Τα μπλουζ, η ροκ, η φολκ και η τζαζ γίνονται τα νέα σημεία αναφοράς του, με το ατμοσφαιρικό, «κινηματογραφικό» του παρελθόν να σιγοντάρει 11 συνθέσεις που –με τη βοήθεια πρωτοφανούς για τα ελληνικά δεδομένα παραγωγής– ανοίγουν επιτέλους τον δρόμο για διεθνή καταξίωση. Δεν ξέρω αν μπορώ να τον θεωρώ φίλο μου (θα το ήθελα πάντως) και δυστυχώς δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι αντικειμενικός κρίνοντας έναν δίσκο σαν τον Busy Days For Fools. Βλέπετε, είμαι ένας από αυτούς που πιστεύουν στο ταλέντο κάποιων –μετρημένων στα δάχτυλα– Ελλήνων καλλιτεχνών και θεωρώ ότι σε μια δύσκολη χρονιά όπως η περσινή (από άποψη παραγωγών), ο Λευτέρης Καλαμπάκας μου έδωσε έναν δίσκο για να πιστέψω στη σκηνή μας. Όταν δε τον γνώρισα, κατάλαβα ότι το υποστηρίζει με το ύφος ενός παραγωγού τόσο έμπειρου όσο οι επαγγελματίες σκακιστές που κάνουν προσεχτικά και δικαιολογούν απόλυτα την κάθε τους κίνηση. Αν ακούσεις και καταλάβεις τον τρόπο με τον οποίο ο Lee Burton επιλέγει να σου κάνει ματ με το κομμάτι "Eleven", θα συνειδητοποιήσεις κι εσύ ότι, επιτέλους, ήρθε και πάλι η ώρα για να ακούσουμε κάτι με ταλέντο, ψυχή και άποψη.
Τον ρώτησα λοιπόν και μου απάντησε για να νιώσεις πιο άνετα και να βάλεις αυτό τον δίσκο στη δισκοθήκη σου. Το Busy Days For Fools κυκλοφορεί αρχές Φεβρουαρίου από την Klik Records…
Ποια είναι η βασική ιδέα πίσω από τη δημιουργία αυτού του δίσκου;
Είναι ένας ηλεκτρονικός δίσκος με κύρια στοιχεία τα φυσικά όργανα και τις φωνές. Βασική ιδέα δεν υπήρχε αρχικά, διαμορφώθηκε μέσα από τη διαδικασία σύνθεσης των κομματιών, χωρίς κάποιο αυστηρό πλάνο.
Νομίζεις ότι είναι πιο άμεση και πιο εύκολη η επαφή σου με τον ακροατή τώρα που φτιάχνεις μουσική με προσέγγιση τραγουδοποιού;
Ίσως να είναι, ναι... Σίγουρα βοηθούν σε αυτό τα φωνητικά, οι στίχοι και τα φυσικά όργανα. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός, όμως. Τα τελευταία χρόνια είχα αφοσιωθεί σε παραγωγές οι οποίες είχαν πιο αυστηρή «dancefloor» δομή και τα πράγματα ήταν έτσι πιο περιορισμένα. Το Busy Days For Fools το είδα σαν μία ευκαιρία να συνθέσω, όπως έκανα παλαιότερα, και ήταν φυσικό οι συνθέσεις μου να έχουν στοιχεία από μουσική που μου αρέσει. Όπως τα μπλουζ, η ροκ, η soul ή η neosoul, είδη στα οποία τα όργανα και τα φωνητικά παίζουν σημαντικό ρόλο στη σύνθεση.
Ποιες είναι οι προσδοκίες σου από το Busy Days For Fools και πώς το υποδέχτηκαν στην Klik Records;
Στην Κλικ το υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό από τα πρώτα κομμάτια που τους έστειλα και έδειξαν να πιστεύουν αρκετά σε αυτό. Και η δουλειά που έγινε από την πλευρά τους σε όλους τους τομείς ήταν πολύ καλή νομίζω. Συμφωνήσαμε να το προωθήσουμε στο εξωτερικό και νομίζω πως και οι προσδοκίες μας εκεί κυμαίνονται, δηλαδή να πάει καλά στην αγορά της Γερμανίας αρχικά και στην πορεία βλέπουμε.
Υπάρχουν σχέδια για live παρουσίαση του υλικού από κανονική μπάντα; Πες μας πώς το έχεις φανταστεί και με ποιους μουσικούς θα συνεργαστείς…
Ναι, θα είναι μια μπάντα τριών ατόμων, με τους Βαγγέλη Κοτζάμπαση (τύμπανα) και Κωστή Χριστοδούλου (πλήκτρα/ synth). Θα έχουμε διάφορα όργανα τα οποία θα μοιραζόμαστε πάνω στη σκηνή, ώστε να χρησιμοποιούμε όσο το δυνατόν λιγότερα προηχογραφημένα. Η παρουσίαση του δίσκου θα γίνει στο Bios, σε ημερομηνία που θα ανακοινωθεί.
Κάνοντας ξεκάθαρη στροφή σε έναν πιο οργανικό και εν μέρει ακουστικό ήχο, ποια είναι τα οφέλη τα οποία αποκόμισες τόσο σαν δημιουργός όσο και σαν προσωπικότητα;
Με βοήθησε αρκετά στο θέμα της παραγωγής ,αφού ήταν η πρώτη φορά που ηχογραφούσα φυσικούς ήχους και φωνές στο δικό μου στούντιο. Έμαθα πολλά και ήταν και διασκεδαστικό. Επίσης πολύ σημαντικό είναι ότι μέσα από τους στίχους μπορώ να λέω άμεσα αυτό που σκέφτομαι.
Σκέφτεσαι να υπηρετήσεις τον οργανικό ήχο αυτού του δίσκου και στις επόμενες δισκογραφικές σου απόπειρες; Ή να περιμένουμε στο επόμενο βήμα έναν αμιγώς house ήχο;
Και τα δύο! Το σημαντικότερο για μένα είναι να μη βαριέμαι στο στούντιο. Έτσι αυτή η μετάβαση από το ένα στο άλλο ή ο συνδυασμός των δύο, με βοηθάει –πάντα ψάχνω νέους τρόπους για να φτιάξω τη μουσική μου. Υπάρχουν πάντως κάποιες μελλοντικές κυκλοφορίες και remixes σε house ύφος, ενώ έχω ήδη ξεκινήσει να γράφω και νέα οργανικά κομμάτια. Ίσως για το επόμενο άλμπουμ, θα δείξει.
Είναι αναπόφευκτες οι συγκρίσεις (και έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται) με δίσκους όπως τον περσινό του Νicolas Jaar. Πώς το αντιμετωπίζεις αυτό;
Ναι, η αλήθεια είναι πως ήδη το έχω ακούσει αρκετές φορές, από διάφορους ανθρώπους. Αλλά το καταλαβαίνω, το Space Is Only Noise είναι το άλμπουμ που ακούστηκε περισσότερο από κάθε άλλο σε αυτόν τον ήχο –οπότε αυτό ξέρουν και οι περισσότεροι για να συγκρίνουν. Δεν με ενοχλεί η σύγκριση, το θεωρώ κι εγώ έναν πολύ καλό δίσκο.
Σε αυτό το άλμπουμ υπάρχουν 11 κομμάτια ενός νέου μουσικού με ψυχή και τα καταθέτεις σε μια δύσκολη για την χώρα εποχή. Πώς επηρεάζει η πραγματικότητα τη μουσική σου και τον τρόπο που ζει ένας μουσικός του επιπέδου σου;
Προσπαθώ να απέχω όσο μπορώ από όλο αυτό. Έτσι δεν επηρεάζεται η ψυχολογία μου και κατ' επέκταση η μουσική μου. Ο τρόπος ζωής ή καλύτερα η καθημερινότητά μου επηρεάζεται όπως όλων μας νομίζω, κυρίως σε πρακτικά ή οικονομικά θέματα.
Πόσο εύκολα ή δύσκολα θα έπαιρνες την απόφαση να αλλάξεις πόλη ή και χώρα προκειμένου να προωθήσεις τη μουσική σου; Και ποιες θα θεωρούσες ως ιδανικές συνθήκες;
Σίγουρα δεν θα το έκανα τώρα. Δεν μου αρέσει να εκβιάζω καταστάσεις, να πω «θα πάω έξω να δοκιμάσω την τύχη μου» ακόμα κι αν το πιστεύω ότι έξω οι ευκαιρίες είναι περισσότερες. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι εδώ και δουλεύω εδώ. Αν τα πράγματα εξελιχθούν έτσι ώστε να μπορώ ή να πρέπει να ζήσω στο εξωτερικό, θα το κάνω. Οι ιδανικές συνθήκες θα ήταν να δραστηριοποιούμαι μουσικά περισσότερο στο εξωτερικό.
Περιέγραψε μας για το τέλος το πιο περίεργο μουσικό σου όραμα…
Θα μου άρεσε αν μπορούσα να παίξω με full band!
2. Octave One – Revisited (Here, There And Beyond) [430 West]
Πατώντας στην επιτυχία των volume 1-4 της σειράς Revisited, η 430 West ζητά από μια σειρά hi profile παραγωγών να επισκεφτούν ξανά και να ρεμιξάρουν μερικές από τις καλύτερες στιγμές του ακρογωνιαίου λίθου στο οικοδόμημα του label. Οι συστάσεις περιττεύουν για το δίδυμο των Burden Brothers, που έζησαν μερικές από τις πιο ιστορικές μέρες του progressive tech house ήχου. Οι ίδιοι μάλιστα μπήκαν στη διαδικασία να «πειράξουν» τα “Meridian” και “Dema”, ξεκινώντας για μία ακόμη φορά ένα από τα πάλαι ποτέ μαγικά ταξίδια στον κόσμο των uplifting μελωδιών και των Detroit techno ήχων. Οι Sandwell District διαλέγουν το “I Believe”, που (πέρα από το ντεμπούτο single των Octave για την Transmat του Derick May) αποτέλεσε και τον καρπό της συνεργασίας τους με τον Anthony ‘Shake’ Shakir. O Aril Brikha μεταμορφώνει το “Daystar Rising” από τον κατάλογο της θρυλικής Underground Resistance, ο Cari Lekebusch ρεμιξάρει το ολόφρεσκο “Love And Hate”, ενώ ένα από τα αναμφισβήτητα highlights είναι το remix του Alexander Kowalski στο "I Need Release”, το οποίο είχε ξεχωρίσει από το άλμπουμ Summers On Jupiter. Ακολουθούν ηχητικοί επαναπροσδιορισμοί αρκετά κοντά στον tech house ήχο των πρωτότυπων από τα χέρια του Vince Watson (Planet E/Tresor/Delsin), του Luke Slater, του Iάπωνα Ken Ishii από τη στρατιά της R&S, του συμπατριώτη τους Gerald Mitchell (Underground Resistance) και των Alter Ego –οι οποίοι δυστυχώς απογοητεύουν στην απόπειρά τους στο "Blackwater", του πλέον crossover hit των Octave One όταν το 2003 σπούδαζα στην Αγγλία και αγόραζα φανατικά τα 12'' που ξεχώριζαν από τα essential mix. Νομίζω πάντως ότι θα προτιμούσα μια συλλογή με τα πρωτότυπα και πιθανόν με κάποια remixes λιγότερο tech, ώστε να καταλάβουν και οι πιο νέοι πόσο σημαντικοί υπήρξαν για τη dance οι Octave One. Αλλά, αφού αυτός είναι ο ήχος που τους καθιέρωσε και οι ίδιοι επέλεξαν τους παραγωγούς για τα συγκεκριμένα remixes, υποθέτω ότι δεν μας πέφτει και ιδιαίτερος λόγος...
3. Cage & Aviary – Migration [Internasjonal]
Γνώρισα το δίδυμο των Cage & Aviary μέσω του Γάλλου φίλου Laurent Pastor, ιδιοκτήτη της ετικέτας Αstrolab –η οποία ήταν και η πρώτη που τους ανέδειξε πριν τα 12ιντσα για τη DFA. Το ντεμπούτο τους Migration κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα στην Internasjonal του Prins Thomas, ο οποίος (όπως αποδεικνύεται) είχε παίξει ουκ ολίγα κομμάτια από το παρόν άλμπουμ στην πρόσφατη εμφάνιση του στην Αθήνα. Ο DJ Jamie Paton και ο μουσικός Nigel Of Bermondsey δημιουργούν κοσμική disco με σωστές δόσεις dub και spaced-out funk και φαίνεται να δικαιολογούν στο έπακρο το hype και την υποστήριξη που χαίρουν από DJs όπως οι Andy Blake, Prins Thomas, Horse Meat Disco, Mock N Toof, Bill Brewster, Tim Sweeney, James Murphy, Tiga και Erol Alkan. Κινηματογραφικές ατμόσφαιρες στο εναρκτήριο “Giorgio Carpenter (Director’s Cut)”, αργή και αισθησιακή disco στο “Good Egg, Bad Apple”, boogie rock και R’n’B beats στο “Infatuation”, ενώ τα “Smackdown” και “Dead Dancers” που χαρακτηρίζονται από επιβλητικά κρουστά και κοφτερές α-λα-"Liquid Liquid" κιθάρες είναι από τις πιο δυνατές στιγμές του δίσκου.Γ ια το φινάλε ζήτησαν τη συμβολή της Denise Johnson (έχει στο βιογραφικό της φωνητικά για το Screamadelica και θητεία στους A Certain Ratio) για να αποθεώσει την proto-house του “Lean On Me” και κάνουν τον Moroder/Carpender κύκλο τους με το ομότιτλο κομμάτι, το οποίο ολοκληρώνει έναν από τους πρώτους ενδιαφέροντες δίσκους της νέας χρονιάς.
4. Βlue Fields – Ghost Story [Haunt Story]
Ένας Καναδός DJ (Mike Shannon), ένας Ιάπωνας κλασικός κιθαρίστας (Takeshi Nishimoto) και μια Γερμανοτουρκάλα τραγουδίστρια (η Fadia), συναντήθηκαν στο Βερολίνο και αποφάσισαν να φτιάξουν έναν δίσκο που να συνδυάζει τις πειραματικές τζαζ φόρμες με την minimal electronica αισθητική που εκτιμήσαμε στα μέσα των 1990s. H trip hop των Lamb και η αέρινη neosoul των Zero 7 συνυπάρχουν με τους electronica πειραματισμούς των Ryuichi Sakomoto και Steven Reich σε επίπεδο βασικών επιρροών και ο ήχος του Ghost Story είναι ότι πιο οικείο και εύκολο μπορείτε να αφήσετε στο background μετά από μια δύσκολη μέρα. Σοφιστικέ ύφος, λιγότερο συνηθισμένες ιδέες, αρκετό jamming, σωστή αίσθηση του ρυθμού, εξαιρετικές ατμόσφαιρες, αψεγάδιαστη για το είδος παραγωγή αλλά ολίγον τι δυσνόητες ενορχηστρώσεις. Το αποτέλεσμα παρόλα αυτά μπορείς να το νιώσεις και σε αυτά τα ξημερώματα της Τρίτης είναι το καλύτερο soundtrack για να σε πάρει ο ύπνος. Χορταστικό (13 κομμάτια), εξωτικό, κοσμικό και με ιδανικούς χώρους για να αφήσεις τη φαντασία σου να οργιάζει. Τα παιδιά το έχουν!
5. Mario & Vidis – Changed [Silence Music]
Αφού τίναξαν τη μπάνκα στον αέρα με το αιθέριο "Changed" μέσα στο '11, οι Λιθουανοί Mario Bosanov (aka Marijus "Mario" Adomaitis) και Vidmantas "Vidis" Cepkauskas (θα μπορούσαν να είναι και ομογενείς επί εποχές Ιωαννίδη ασούμε) παίζουν τα ρέστα τους σε μια βδομάδα από τώρα με το ντεμπούτο άλμπουμ Changed για λογαριασμό της Silence. 20 κομμάτια σε δύο CDs καλύπτουν σχεδόν όλα τα είδη μουσικής που έχω υποστηρίξει μέχρι τώρα στη ζωή μου. Στο πρώτο CD, οι επικές συνθεσάιζερ μελωδίες έχουν την τιμητική τους με ολίγον από indie άποψη και με μπόλικες new wave επιρροές, συνθέτοντας έτσι ένα υπνωτικό ποπ ιδίωμα με σωστές δόσεις soul φωνητικών και nu disco beats. Η Kathy Diamond κάνει φωνητικά στο ραδιοφωνικό “In My System”, η συμπατριώτισσά τους Jazzu ξεδιπλώνει το φωνητικό της ταλέντο στα “I’ll Be Gone” και “Who’s Shot The Silence?” ως άλλη Allison Goldfrapp ενώ οι Vytautas Sondeckis και Giedre δίνουν τη δική τους εκδοχή για τη σέξι ερμηνεία από τη μεριά του άνδρα στα "Plastic People" και "Suspend The Feeling". Στο δεύτερο CD τα πράγματα είναι πιο φιλικά προς τον DJ χρήστη, με την ωμή house να έχει τον πρώτο λόγο και το δίδυμο να κάνει επίδειξη δύναμης στην προοπτική ενός DJ σετ με αποκλειστικά δικές τους συνθέσεις. Καθόλου τυχαία, οι δύο τους σαν δίδυμο παραγωγής και ενορχήστρωσης θησαυρίζουν στην ευρύτερη περιοχή της Βαλτικής, ενώ ο πολύς Kanye West πρόσφατα ανέβασε στο blog του το βιντεοκλίπ του “Who’s Shot The Silence?”. Τυχαίοι; Δεν νομίζω! Εν πάση περιπτώσει, ίσως μια καλή λέξη για να χαρακτηρίσεις αυτό το άλμπουμ να είναι η «φινέτσα»: το διακρίνει στο μεγαλύτερο μέρος του. Είναι δύσκολο να του βάλεις ταμπέλα όταν συνειδητοποιείς στο φινάλε του ότι, ενώ έχεις διασχίσει τα house, disco, broken beat, new jazz και pop μονοπάτια πάνω σε ένα τόσο διαφορετικό όχημα, είσαι τελικά ακόμα ξεκούραστος. Ψάξτε τους, νομίζω ότι θα ακούσουμε αρκετά για αυτούς μέσα στη χρονιά…
