Μάλλον ποτέ δεν είχα δώσει την απαραίτητη σημασία στις top-100 λίστες που βρίσκονται στο πίσω μέρος του εξαιρετικού βιβλίου Last Night A DJ Saved My Life: The History Of Disc Jockey από τους Billl Brewster & Frank Broughton. Παρά το γεγονός ότι οι σελίδες του έχουν πλέον κιτρινίσει, η ευκαιρία του να ψάξω ξανά τα διαμάντια ιστορικών clubs όπως το Loft και το Paradise Garage είναι μια εμπειρία που συνιστώ σε οποιονδήποτε ζει από το DJing. Η ανασκόπηση της χρονιάς για φίλους, DJs, παραγωγούς και μουσικογράφους που σχετίζονται με τα περιεχόμενα αυτής της στήλης ξεκινάει από την επόμενη εβδομάδα και θα διαρκέσει μέχρι το τέλος του μήνα, δίνοντας μας την ευκαιρία να πάμε από Γενάρη σε ένα μεγαλοπρεπέστατο break...
News:
Την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου οι TROUBLE και το ΑΒΛ παρουσιάζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον Sean P, τον δάσκαλο του boogie, για μπόλικο ιδρώτα και χορό σε μια βραδιά χωρίς προσχήματα, ενώ το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου ο οικοδεσπότης σας σε αυτήν τη σελίδα παίζει για πρώτη φορά στα πλαίσια της βραδιάς Bedazzler, στο Philipp Champagne Bar (Toμπάζη 4, Ψυρρή) μαζί με τους Blue Lagoon (Kορμοράνος), τον resident Denis D'Or και την τριάδα των Sally Spectra (DJ Girl, DTek, Tareq).
5 Singles Out This Week:
1. The KDMS – Tonight (Morgan Geist/Felix Martin Remixes) [Gomma]
Τρίτο single των ΚDMS στη Gomma, με τον Μorgan Geist (AKA Storm Queen) σε μία από τις σπάνιες remix εμφανίσεις του. Ο σπουδαίος Νεοϋορκέζος παραγωγός –γνωστός μας στο παρελθόν από τους Metro Area και όντας πλέον ιδιοκτήτης της Environ– εστιάζει στις φωνητικές ικανότητες της Kathy Diamond και δίνει σέξι διαστάσεις στη χαρούμενη disco της αυθεντικής εκτέλεσης. Στη β' πλευρά ο Felix των Hot Chip φλερτάρει με τη house.
2. Detroit Grand Pubahs – Sandwiches/Club Sandwiches Part 2 [Engine Room]
Το δεύτερο μέρος με remixes από τη σειρά Sandwiches των Detroit Grand Pubahs. Τρία διαφορετικά remixes από τον πάλαι ποτέ electro techno don Ben Sims, με το acid στοιχείο να κυριαρχεί και τα φωνητικά να συνεχίζουν αρκετά χρόνια μετά να στοιχειώνουν τον ακροατή. «...Ι know you wanna do it, you know Ι wanna do it too...»
3. Pillow Talk – Far From Heaven EP [Wolf+Lamb]
Δεν γίνεται να μην τους λατρέψετε! Μερικές εβδομάδες πριν είχα δώσει στο κομμάτι τους "Soft" για τη Life & Death το τίτλο του «track of the year» και, ακούγοντας ξανά το Far From Heaven EP, δεν το έχω σε τίποτα να τους δώσω και τη δεύτερη θέση στη λίστα με τα singles της χρονιάς. Εκλεκτή και σπάνια για τις ημέρες μας λίστα επιρροών, με το ομώνυμο κομμάτι (εδώ το βίντεο) να κάνει περήφανο τον Prince και το αγαπημένο μου R'n'B jam "Weekend Girl" να μιξάρεται ιδανικά με το "Close To You" του Μaxi Priest. Το "Far From Home" είναι για τους DJs και το "Street Walker" είναι για να κάνει η κοπέλα σας πασαρέλα. Περιμένω το 2012 για να τους δω να μεγαλουργούν. Ψάξτε τους οπωσδήποτε, it's all about sex!
4. Various Artists – Hot Waves Sampler vol. 2 [Hot Creations]
To δεύτερο δείγμα από τη συλλογή Hot Waves, την οποία περιμένουμε εναγωνίως. Στο Α1 οι house-friendly Wildcats από το ανατολικό Λονδίνο, στο Α2 το "Οn The Road" του Lee M Keshal από το Λιντς έρχεται σε ντίσκο μέτρα ύστερα από το remix του Μatt Fear, στο Β1 οι Jakkin Rabbit «καταστρέφουν» το "Τhat's The Way Love Goes" της Janet Jackson και στο Β2 έρχεται το πιο αργό και σέξι "Μidnight In Your Bed" από τους Καταλανούς Miguel Puente & Mejia.
5. Darling Farah – Division EP [Civil]
Δεύτερο EP και για τον Darling Farah μέσα στο 2011. Γεννημένος στο Ντιτρόιτ, δεν θα μπορούσε παρά να πρεσβεύει το deep house techno δόγμα με τον πιο βαθύ και συνάμα λειτουργικό τρόπο. Τέσσερα κομμάτια που στ' αλήθεια σε κάνουν να απορείς με τις προοπτικές που ανοίγονται στο μέλλον για τον 19χρονο!
4 Albums Out This Week
1. Sepalcure – Sepalcure (Hot Flush)
Dubstep meets house. Οι Travis Stewart (Machinedrum) και Praveen Sharma (Braille) ήταν από τους πρώτους που ανέβηκαν σε αυτό το βαγόνι και η αναμονή για το ντεμπούτο τους ως Sepalcure ήταν μεγάλη. Το αποτέλεσμα δικαιώνει τη Hot Flush –υπήρξε από τις πρώτες ετικέτες που στήριξαν το νέο μουσικό υβρίδιο– και τα 10 κομμάτια τα οποία παρουσιάζονται εδώ πάνε τον ήχο του γκρουπ μερικά επίπεδα πιο πάνω. Με τον θόρυβο από τα "Fleur" και "Love Pressure" EPs να μην έχει κοπάσει ακόμα, το δίδυμο δούλευε με ασταμάτητους ρυθμούς έναν δίσκο που (δεδομένης και της χρονικής περιόδου που κυκλοφορεί) φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει στις σχετικές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Άλλωστε είναι πολύ πιθανό στην ουσία του Sepalcure να βρίσκεται η βάση για τις επόμενες διαστροφικές ιδέες του Thom Yorke σχετικά με την πορεία των Radiohead, αφού σε κομμάτια όπως το εναρκτήριο "Μe" –το οποίο αναβιώνει με σύγχρονο τρόπο το UK garage– θα μπορούσε άνετα να περιέχει πειραγμένα samples με τα φωνητικά του. Ακολουθούν τα καταδικασμένα να χορέψουν τους απανταχού ravers μιας νέας πιο ψαγμένης και εγκεφαλικά δραστήριας dancefloor γενιάς, "Pencil Pimp" και "The One", ενώ στα "See Me Feel Me" και "Εternally Yours" οι ταχύτητες πέφτουν και τα synth pads στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά, περνώντας στην πρώτη γραμμή. Το στακάτο μπάσο και τα κοφτερά beats που μεγάλωσαν ήδη την πρώτη γενιά dubstep fans κάνουν την εμφάνισή τους στο "Yuh Nuh See" ενώ το “Breezin” επαναφέρει τον ήχο στην καινοτόμα (για το dub) φόρμα των house 4/4. Τα "Hold On" και "Carrot Man" παρακάτω είναι λίγο fillers, αλλά το μεγαλείο της παραγωγής αποδεικνύει με τι κορυφαίους στο είδος ανθρώπους έχουμε να κάνουμε. Αεράτο και σοφιστικέ, το "Οutside" κλείνει με τον πιο ατμοσφαιρικό τρόπο έναν δίσκο ο οποίος σε προκαλεί για απανωτές ακροάσεις.
2. Boo Williams – Home Town Chicago (Another Day)
Αν έχεις χώρο στη δισκοθήκη σου για έναν δίσκο που να ξυπνά μνήμες από τη χρυσή εποχή του Chicago house, τότε ασφαλώς και ο Βοο Williams είναι ο ανθρωπός σου. Κάνοντας το ντεμπούτο του πίσω στα 1994 για τη Relief του Curtis Jones με το A New Beginning EP, είχε δύο χρόνια μετά την τύχη να δει αυτό το άλμπουμ να κυκλοφορεί, αποτυπώνοντας παράλληλα τον αντιπροσωπευτικό –για τη σκηνή της πόλης– ήχο του σε έναν κλασικό αλλά παραγνωρισμένο δίσκο. Ναι, το Home Town Chicago μας έρχεται πίσω από το 1996, τότε που ο Jordan, o Phil Jackson και η παρέα τους είχαν την Αμέρικα να παραμιλάει και ναι, ανήκει στη δεύτερη φουρνιά house DJs και παραγωγών, που έσπρωχνε από τη μία πλευρά του Ατλαντικού στην άλλη έναν πολύ πιο ωμό, σκοτεινό και ρυθμικό house ήχο. DJ Sneak, Derrick Carter, Gemini, Cajmere, Glenn Underground, Roy Davis Jr., Paul Johnson και ο λιγότερο αναγνωρισμένος Boo Williams είχαν ήδη απορροφήσει την εμπειρία των μουσικών πατεράδων τους (Ron Hardy, Frankie Knuckles, Lil' Louis, Farley Jackmaster Funk, Jesse Saunders) και είχε έρθει η σειρά τους να περάσουν το μήνυμα στην παγκόσμια underground χορευτική σκηνή. Στα πλαίσια των επανακυκλοφοριών που κάνει η Another Day σε χαμένα classics της house μουσικής, το Home Town Chicago θα πρέπει να διατηρεί μια ιδιαίτερη θέση. Κομμάτια όπως τα "Μake Some Noise" και "Οld School Favor" ορίζουν ακόμα και σήμερα τη χορευτική μουσική ενώ αποτελούν ακρογωνιαίους λίθους στη μαζική αναγνώριση της house. Όπως σημειώνουμε εδώ και μερικά Incoming, η house σκηνή του Chicago στα μέσα της δεκαετίας του 1990 έχει επιστρέψει στη μόδα και ασφαλώς η εν λόγω επανακυκλοφορία δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρη.
3. Ruede Hagelstein & The Noblettes – Soft Pack (Souvenir)
H νέα τάση στην club σκηνή της Γερμανίας είναι προφανώς αυτή που θέλει τα dance labels να κυκλοφορούν indie άλμπουμ. Δεν εξηγείται αλλιώς η κυκλοφορία του ακουστικού δίσκου της Dillon στην BPitch Control της Ellen Allien δύο εβδομάδες πριν, ή τώρα η κυκλοφορία του μελαγχολικού indie pop ντεμπούτου του Ruede Hagelstein στη Souvenir των αδελφών Tiefschwarz. Και για να γίνω πιο σαφής, ο Ruede Hagelstein είχε συνεισφέρει πρόσφατα στην club κουλτούρα το επικό tech house anthem "Emergency" και έναν χρόνο αργότερα τον ακούμε εδώ να τραγουδά –με Postal Service ύφος– “Νο Reality”. Περίεργο; Ίσως όχι, αν αφήσουμε κι εμείς τους DJs να έχουν ψυχή και να μπορούν, όποτε τους δίνεται η ευκαιρία, να την καταθέτουν. Απολαυστικότατο λοιπόν το Soft Pack, ρίχνει κλεφτές ματιές στους πρώιμους Simon & Garfunkel και ασφαλώς δεν δυσκολεύεται καθόλου να αφομοιώσει τα ηλεκτρονικά στοιχεία που στοιχειώνουν το παρελθόν του δημιουργού του, προκειμένου να απλωθούν επάνω τους οι ανησυχίες του ως τροβαδούρου. Συνοδοιπόροι του στη διαδρομή που γεφυρώνει μοναδικά το indie με την electronica, οι Nobletes (Justin Evans/μπάσο, Aileen Phonix/keyboards και Mieke Wenzl/ρυθμικά) συνοδεύουν, ενορχηστρώνουν και δίνουν σάρκα και οστά στο μουσικό όραμα του resident DJ του περίφημου Watergate στο Βερολίνο. Εδώ βρίσκεται και το "Emergency" σε μια πιο ψυχεδελοπόπ εκτέλεση για να κάνει παρέα στο επίσης ταξιδιάρικο "Pasteriori", που κι αυτό με τη σειρά του δίνει τη θέση του στο όνομα και πράγμα "Romance". Ενδοσκοπικό, καλειδοσκοπικό, μελαγχολικό μα πάνω απ' όλα φιλόδοξο, το project του Hagelstein είθε να δικαιώσει το όραμα και τις φιλοδοξίες ενός ανοιχτόμυαλου παραγωγού, ο οποίος έχει από καιρό πετάξει τις μουσικές παρωπίδες και ξέρει πώς να δείχνει την ευγνωμοσύνη του στους παιδικούς του ήρωες Jimi Hendrix και Rolling Stones. Τα 11 συνολικά κομμάτια του Soft Pack είναι τόσο προσεγμένα και ώριμα, ώστε, αν σε πετύχουν σε κακή μέρα, μπορούν να σε κάνουν να δακρύσεις. Τhe boy's got soul...
4. Conforce – Escapism (Delsin)
Ο Ολλανδός Borris Bunnik κυκλοφόρησε μόλις το νέο του άλμπουμ σαν Conforce για λογαριασμό της Delsin. Με προϋπηρεσία σε ετικέτες όπως Clone και Rush Hour, οι υπερηχητικές και συνάμα βαθιές ηλεκτρονικές αναζητήσεις του Conforce ολοκληρώνονται με έναν ακόμη δίσκο που θα απολαύσουν οι φίλοι του δύσβατου dub disco tech. Οι ambient και cosmic ατμόσφαιρες σε βάζουν από την αρχή στο νόημα ενός δίσκου που έχει σαν βασικό σκοπό του να σε ταξιδέψει και να σε κάνει να αφεθείς –παρόλο το βιομηχανικό ύφος που δημιουργούν οι ηλεκτρονικές του λούπες. Η αναπόφευκτη συνάντηση με τη σκηνή του Detroit και του Chicago γίνεται με πολύ πιο ευρωπαϊκό τρόπο και αφορά κυρίως στο πίσω μέρος των μελωδιών. Λιτή αλλά ουσιαστική, η ενορχήστρωση εξυπηρετεί κυρίως τη δημιουργία της σωστής ατμόσφαιρας παρά καταθέτει κάτι πρωτότυπο ή κάτι που να μπορεί να αγκιστρώσει τον ακροατή: ο Conforce δείχνει σίγουρος για το δημιούργημά του και δεν πέφτει στην παγίδα του ευκολοχώνευτου. Ασφαλώς και χρειάζεται επαναλαμβανόμενες ακροάσεις και μεγάλη προσοχή αν αποφασίσεις να συμπεριλάβεις κομμάτια του σε κάποιο DJ σετ. Έμπειρο, βαθύ και σκοτεινό.
+ 1 Compilation & 1 Interview:
Various Artists – The Wurst Music Ever (Wurst Music Co)
Γνωρίζοντας μόνο από ιντερνετικές ιστορίες τον σύντομο μύθο του νεοϋορκέζικου label Wurst, η χαρά μου ήταν τέτοια όταν έλαβα τον Σεπτέμβριο το promo αυτής της συλλογής ώστε προσπάθησα σχεδόν τα πάντα για να έχει το πρώτο Just Gazing πάρτυ στο ΑΒΛ στις 16 Δεκεμβρίου guest DJ το αφεντικό αυτής της αξιόλογης ετικέτας. Αντί αυτού (το πάρτυ θα έχει τελικά live από τους Felizol & The Boy ενόψει του νέου τους χριστουγεννιάτικου release στη Gazing και σπέσιαλ guest DJ τον Ιταλό Luca C των Hot Creations/Crosstown Rebels), ξέμεινα με την επαφή, με την πρόσφατη ιντερνετική μου φιλία με τον Roy Dank (ιθύνοντα νου της Wurst) και με μια μίνι συνέντευξη, η οποία και ακολουθεί. Όσον αφορά στη μουσική, ο Dank συμπεριέλαβε εδώ μια καυτή 10άδα από τα πιο σωστά και έξυπνα disco house κομμάτια που άκουσα φέτος. Αν σας έχει συγκινήσει ο ζεστός και σέξι ήχος της (επίσης νεοϋορκέζικης) κολεκτίβας Wolf + Lamb δεν έχω παρά να σας συστήσω ανεπιφύλαχτα την περίπτωση της Wurst. Δύο από τα ονόματα που αναμένεται να δημιουργήσουν μπόλικο χαμό μέσα στο 2012, οι Pink Stalone και Soho 808, συνεισφέρουν εδώ δύο disco house δυναμίτες σε mid-tempo ταχύτητες που δεν σε βάζουν στη διαδικασία να ιδρώσεις εκτός και αν πραγματικά το θέλεις. Οι Name In Lights από τη Στοκχόλμη αφήνουν την βόμβα "Ur Oskunni" έξω από την πόρτα σας, ενώ οι Great Weekend (το ανιψάκι των Chaka Khan) αφήνουν άφωνους όσους κάνουν λόγο για την αδιάφορη nu disco σκηνή. Όταν τα bpm πέφτουν και η ντίσκο γίνεται το όπλο για να σκοράρεις σε πρωινές ερωτικές περιπτύξεις, οι προστατευόμενοι του Mark E, Chicago Damn και το side project Ulysses (από τους Neurotic Drum Band) είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεσαι. Συμπερασματικά και απλά προσθέτοντας κάτι που ίσως ξέφυγε από τα όσα μου έγραψε ο Roy Dank, θα πρέπει ίσως να σημειωθεί ότι η Wurst είναι μια ετικέτα η οποία υπηρετεί και σέβεται το underground ήθος. Άλλωστε λίγοι γνωρίζουν και θα ασχολούνταν με το γεγονός ότι DJs όπως Harvey, Carl Craig, James Murphy, Soul Clap, Radio Slave, Tim Sweeney, Laurent Garnier και Optimo υποστηρίζουν φανατικά κάθε κυκλοφορία της. Μια εκ των συλλογών της χρονιάς, στα σίγουρα...
Πότε και πώς αποφάσισες να ξεκινήσεις τη Wurst;
Αρχικά ξεκίνησα τη Wurst στα τέλη του 2006, με την προοπτική να έχω μια εταιρεία για να κυκλοφορώ τα δικά μου edits. Βέβαια, αρκετά σύντομα από τη στιγμή όταν κυκλοφόρησαν τα πρώτα βινύλια, είχα την τύχη να δω κάποιους από τους DJs ήρωές μου –όπως π.χ. τον Carl Craig και τον Prins Thomas– να παίζουν τους δίσκους μου και να υποστηρίζουν γενικά το Wurst concept. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πως μάλλον είχα κάτι καλό στα χέρια μου. Μάλιστα μου έκανε τρομερή εντύπωση το γεγονός ότι το κοινό αυτού του ήχου άρχισε να ενδιαφέρεται για edits από περίεργα 1980s leftfield κομμάτια που κυκλοφορούσαν με εξώφυλλα τα οποία καλύπτονταν από...λουκάνικα! Το επόμενο βήμα μετά τα edits έγινε όταν ο Jacques Renault μου έδωσε την παρθενική του κυκλοφορία σαν Runaway, το "Ain't Afraid To Beg". Σχεδόν σε μια νύχτα ένιωσα την περίπτωση της Wurst να ξεφεύγει και από ένα τεμπέλικο project που απλά έκανε τον κόσμο να διασκεδάζει έγινε κάτι τρομερά φιλόδοξο. Στα τέλη του 2008 έδωσα λοιπόν τέλος στα Wurst Edits και εστίασα στην κυκλοφορία πρωτότυπων ηχογραφήσεων, ξαναλανσάροντας την ετικέτα με την ονομασία The Wurst Music Co: το "My First House" του Brennan Green ήταν η πρώτη μας κυκλοφορία. Έκτοτε, ο βασικός όγκος δουλειάς για την εταιρεία περνάει από τα χέρια μου –από το A&R και τη δημιουργική καθοδήγηση των καλλιτεχνών, μέχρι το χρονοβόρο λειτούργημα του να γράφεις δελτία τύπου, η να στήνεις τα πάρτυ της εταιρείας. Ασφαλώς και τίποτα από όλα αυτά δεν θα ήταν δυνατό χωρίς τη βοήθεια και το κουράγιο που μου δίνουν οι καλλιτέχνες μας, παράλληλα όμως έχω και την τύχη να τους αποκαλώ φίλους.
Ποια ήταν η ιδέα πίσω από αυτήν τη συλλογή;
Το Wurst Music Ever δεν είναι ακριβώς μια συλλογή από club tracks που θα περίμενε κανείς να ακούσει από τη Wurst. Αυτό θεωρώ ότι θα αποτελούσε έυκολο δρόμος. Η επιμέλεια της συλλογής έγινε με την πρόθεση να εκπλήξουμε ευχάριστα τον κόσμο που είχε ήδη γνώση του τι είναι η Wurst και ασφαλώς να εκθέσουμε τους καλλιτέχνες και την ετικέτα σε ένα νέο και αρκετά πιο μεγάλο σε μέγεθος ακροατήριο.
Πώς θα περιέγραφες τον ήχο της εταιρείας σου;
Η Wurst είναι ένας αντικατοπτρισμός του διαφορετικού και πολυδιάστατου μουσικού μου κόσμου. Πολλές από τις κυκλοφορίες μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σαν disco, boogie και house αλλά προσωπικά θεωρώ ότι, αν τις προσπεράσει κάποιος απλά και μόνο επειδή ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες, θα έχει αντιδράσει επιφανειακά.
Γνωρίζοντας ότι βρίσκεσαι σε ευρωπαϊκή περιοδεία για την προώθηση της συλλογής, θα ήθελα κι ένα top-3 των δίσκων που έχεις παίξει περισσότερο...
3 biggest records on this tour:
soho808: Reach feat. Safiyah (Wurst)
Tornado Wallace: Insect Overlords (Delusions of Grandeur)
Son Οf Sound: Spirit Catcher (Mystery Meat)
