Επέστρεψα! Μου πήρε περίπου δύο εβδομάδες να συνηθίσω το καινούργιο Avopolis κι άλλες δύο για να έχω αυτή την Τετάρτη το 7ιντσο βινύλιο των Μy Wet Calvin "Ι.D.W.S.T.S.A.M./Missed Flight (Sillyboy Rework)" σε επιλεγμένα δισκάδικα της χώρας (www.justgazing.com). Ακριβώς έναν μήνα μετά το τελευταίο Incoming είμαστε λοιπόν και πάλι στη βάση μας. Στο ενδιάμεσο, οι ανά την Ευρώπη συνεργάτες μου με κάλεσαν α) στο φετινό Sonar στη Βαρκελώνη (πάθε πλάκα εδώ με το line up http://2011.sonar.es/en/programacion-por-dias.php και θα στα γράψω αναλυτικά τις επόμενες βδομάδες) και β) στο Hide Out festival στη δυτική ακτή της Κροατίας, το φημολογούμενο νέο hot spot για τις καλοκαιρινές εξορμήσεις των DJs. Ξεκινήστε με αυτό το link http://www.hideoutfestival.com/ και αναμείνατε νεώτερα από τη boat party συνάντησή μου με τον υπερδραστήριο Damian Lazarus και την Crosstown Rebels συμμορία του.
Στα δικά μας... Τη Μεγάλη Παρασκευή ο επιτάφιος της ενορίας θα ξαγρυπνήσει στο TΩΡΑ Κ44 (Κωνσταντινουπόλεως 44, Γκάζι) με τους Lilis Bros και τον Mάκη Παπασημακόπουλο να επιβλέπουν τη διαδικασία λίγο πριν την Ανάσταση. Αναμφίβολα τα καλύτερα παιδιά της πόλης για να περάσετε μαζί τους τις άγιες μέρες!
Facebook event:
http://www.facebook.com/home.php#!/event.php?eid=177932202258992
Έχοντας λοιπόν κατά νου τη μεγάλη έξοδο και τον επερχόμενο ελεύθερο χρόνο που θα έχουμε, φρόντισα να αναπληρώσω το κενό του περασμένου μήνα με μια δεκάδα από άλμπουμ και singles τα οποία κυκλοφόρησαν στο ενδιάμεσο.
Και Καλέσαι αι γιορτέσαι...
10 + 1 Albums που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες...
Αrt Department – The Drawing Board (Crosstown Rebels)
Εκτός συναγωνισμού οι Αrt Department. Το Drawing Board είναι τόσο «έμπειρος» δίσκος ώστε απλά δεν υπάρχει... Μόνο το πρόσφατο άλμπουμ του Nicolas Jaar μπορεί να σταθεί πλάι του, αλλά και πάλι εδώ μιλάμε για κάτι πιο χορευτικό, πιο βαθύ και πιο μαζικό. Οι Jonny White και Κenny Glasgow (αμφότεροι με καριέρα στην tech house σκηνή του Καναδά) έχουν κάθε δικαίωμα να περηφανεύονται για το γεγονός ότι οι dance μουσικογράφοι έχουν χτίσει γύρω τους ένα hype ανάλογο της εποχής του Homework των Daft Punk. Θα αναρωτηθείτε τώρα, είναι όντως τόσο σημαντικός αυτός ο δίσκος; Η απάντηση έρχεται μαζί με τον νεοσύστατο για χάρη τους όρο goth house κι έναν τόσο ιδιαίτερο ήχο, που είναι ικανός να σας κερδίσει από το πρώτο κιόλας λεπτό. Καθόλου τυχαία οι λίστες του Resident Advisor και του DJ Magazine τοποθέτησαν τον περσινό προπομπό του δίσκου (το κολλητικό single "Without You") στην κορυφή με τα singles της χρονιάς –και, σχεδόν 5 μήνες μετά, οι Art Department έρχονται να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα σχετικά με το άλμπουμ της χρονιάς. Ναι, το Drawing Board είναι τόσο καλό. Γιατί πριν καν κυκλοφορήσει (η 25η Απριλίου έχει οριστεί ως επίσημη ημερομηνία) έχει δημιουργήσει σχολή και μια σειρά από νέους παραγωγούς (ακόμα και στη χώρα μας, βλ. Felizol & The Boy) έχουν μπει στη διαδικασία να επαναφέρουν στα clubs τα σκοτεινά και σέξι house vibes, ξαναγράφοντας έτσι τους κανόνες της house μουσικής για μια νέα γενιά clubbers. Η οποία, κατά πως φαίνεται, είναι αδύνατο να αντισταθεί σε αυτό το ξεχωριστό dance ιδίωμα. Φανταστείτε τον Dave Gahan ή μια πιο στοιχειωμένη version της φωνής του Robert Owens να τραγουδά πάνω από ογκώδεις μπασογραμμές γεμάτες βάθος και με τρόπο τέτοιο που να σε κάνει πραγματικά να νιώθεις το παράπονο σε στίχους όπως αυτούς του επικού “Tell Me Why”: «Τell me why does it feel,like we're always out of time, Tell me why does it feel, like you're always on mind...».
Όπως συνήθως συμβαίνει σε περιπτώσεις νεοσύστατων super groups (το δίδυμο προχώρησε στη δημιουργία του project ύστερα από παρότρυνση του ιδιοκτήτη της Crosstown Rebels), οι επιρροές είναι αρκετές και διαφορετικού ύφους προκειμένου να προκύψει κάτι τόσο φρέσκο και καινοτόμο. Εδώ, χωρίς να γίνεται ξεκάθαρο το τι επηρέασε τους Καναδούς, μπορείς υπόγεια να εντοπίσεις τα classics του Chicago house να συνυπάρχουν με μια πιο hip hop αισθητική, την ίδια στιγμή που οι φουτουριστικές synth pop γραμμές συναντούν τα επιβλητικά tech house beats. Αυτό βέβαια που είναι ικανό να σε κάνει να κολλήσεις ανά πάσα στιγμή, είναι τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Kenny Glasgow, τα οποία πότε συνθέτουν μια μοναδική μυσταγωγία (βλ. "Μuch Too Much") και πότε σε υπνωτίζουν με έναν πραγματικά μαγικό τρόπο (βλ. "Ι C U"). Οι special guests ασφαλώς και δεν θα μπορούσαν να λείπουν από έναν τόσο πολυαναμενόμενο δίσκο: ο Seth Troxler σιγοντάρει στα "Living The Life" και “Vampire Nightclub”, ενώ οι Soul Clap και ο Onsulade εμφανίζονται από κοινού στο "We Call Love". Στη χώρα μας πολύ σπάνια θα ακούσει και θα δει κανείς άγνωστα και ακυκλοφόρητα κομμάτια να χορεύονται από κοινό που δεν συχνάζει σε clubs. Kι αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο στοίχημα που κέρδισαν οι Αrt Department μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου. Έχοντας το promo του άλμπουμ τους από τον Γενάρη σε μόνιμη βάση στην playlist μου (ασχέτως σε τι είδους event έπαιζα), παρατήρησα σχεδόν όλα τα κομμάτια του Drawing Board να χορεύονται από μπόλικο και αρκετά διαφορετικό κόσμο. Κλασική περίπτωση crossover άλμπουμ δηλαδή. Πράγμα που σημαίνει ότι, αν είναι να αγοράσετε ένα ηλεκτρονικό άλμπουμ αυτή την άνοιξη, επενδύστε άφοβα πάνω του. Θα σας κάνει να εκτιμήσετε ξανά τη house μουσική.
1. Deniz Kurtel – Music Watching Over Me (Crosstown Rebels)
Νικήτρια του προσωπικού μου διαγωνισμού σχετικά με το ποιος είναι ο πιο cool από τους 10 που θα παρουσιάσω σε αυτή τη λίστα. Βραδύκαυστο, βαθύ και ιδιαίτερα συναισθηματικό house, από εκείνο που καθιέρωσε τη Wolf & Lamb σαν αγαπημένο label και φέτος έδωσε ώθηση στην Crosstown Rebels του Damian Lazarus. Βρίσκεται στην τσάντα μου από τα τέλη του 2010 αλλά μόλις πρόσφατα συνειδητοποίησα την αξία του και έχω πλέον βρει θέση στα σετ μου για σχεδόν κάθε κομμάτι του δίσκου. Γεννημένη στην Τουρκία, μετακόμισε προ δεκαετίας στη Νέα Υόρκη, όπου και βρήκε στέγη στο περίφημο Marcy Hotel των W+L, συνεχίζοντας παράλληλα τις σπουδές της σαν εικαστικός. Από το 2004 κι έπειτα θεωρείται καταλυτική η παρουσία της στο Βurning Man Festival ενώ τα οπτικοαστουτικά installations της –τόσο στο Marcy Hotel όσο και στην πρόσφατη τουρνέ της Crosstown Rebels (χρησιμοποιώντας LED φώτα και καθρέπτες)– τη βοήθησαν στη δημιουργία της φήμης του πιο ιδιαίτερου live/visual σόου των Η.Π.Α. Το ντεμπούτο της Music Watching Over Me περιλαμβάνει 12 κομμάτια και είναι έτσι δομημένο ώστε να «κουράσει» τον DJ ακροατή (που θα βιαστεί να ψάξει το must play κομμάτι), αλλά και να αποζημιώσει με το παραπάνω τον απλό ακροατή που θα μπει στη διαδικασία να ακούσει τον δίσκο γιατί εκτιμά την καλή ηλεκτρονική μουσική. Αρκετές αλλά όχι απότομες οι αλλαγές στις διαθέσεις της δημιουργού, η οποία άλλοτε ανεβάζει τα bpm για να κουνήσει τα σώματα (βλ. "Βest Of" , "The L Word" και "Υeah") και άλλοτε αφήνει τη φωνή της και τις deep ατμόσφαιρές της να ταξιδέψουν τον ακροατή (βλ. "Makyaz" ,"Music Watching Over Me" και "Μake Me Feel"). Ο νέος ηλεκτρονικός ήχος της Νέας Yόρκης, όπως τον γνωρίσαμε την τελευταία διετία, εκπροσωπείται άξια εδώ, σε ένα γεμάτο άλμπουμ που δίκαια υποχρεώνει την πλειοψηφία του μουσικού τύπου να γράφει τα καλύτερα για τη Deniz Kurtel.
2. Wolf + Lamb vs Soul Clap – DJ Kicks compilation (!K7)
Θα πρέπει να έχετε καταλάβει πια ότι σχεδόν μου είναι αδύνατο να κρίνω αντικειμενικά οτιδήποτε κυκλοφορεί από τη νεοϋορκέζικη κολεκτίβα των Zev Einsberg (Wolf) και Gadi Mizrahi (Lamb). Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα DJ Kicks (η γνωστή σειρά DJ mix που επιμελείται η !Κ7) και μάλιστα σε συνεργασία με τους φορμαρισμένους (τελευταία) κολλητούς τους φίλους Soul Clap (Εli Goldstein & Charles Levine). Κάπως έτσι, η προοπτική του να παρουσιάσουν οι 4 τους ένα αντιπροσωπευτικό μιξ του ήχου τους (που τελευταία υποστηρίζεται από όλο και περισσότερους DJs ανά τον κόσμο) φάνταζε ιδανική τόσο για μένα, όσο και για τους φανς τους. Βλέπετε, οι οικογένεια των W+L αλληλοϋποστηρίζεται με μοναδικό τρόπο εδώ και μια τριετία, κερδίζοντας όλο και μεγαλύτερο έδαφος στα χωράφια της dance. O εκλεπτυσμένος ήχος τους γεφυρώνει το σέξυ με το βαθύ και τη disco pop με τη house κι έχει δημιουργήσει ένα ιδιαίτερο μουσικό κίνημα, το οποίο υμνεί την αγάπη κι έχει βρει εκπροσώπους και συνεργάτες στις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου. Παρόλα αυτά όσοι περιμένετε από ένα μιξ 27 κομματιών τη μοναδική ευκαιρία για να «κλέψετε» μερικά από τα key tracks της τετράδας για να ξεκλειδώσετε μερικά από τα καλύτερα και πιο cool πάρτυ του κόσμου, δεν θα ικανοποιηθείτε. Αποφεύγοντας την ανακατωσούρα με το licensing και υπηρετώντας πιστά το δόγμα τους να υποστηρίζουν τον ήχο τους, οι τέσσερίς τους αποφάσισαν από κοινού να στηρίξουν το μιξ σε πρόσφατο αλλά και ακυκλοφόρητο υλικό από side projects (των ιδίων ή συγγενικών με το label ονoμάτων). Ίσως όχι η καλύτερη επιλογή για να εξασφαλίσει κανείς την εμπορική επιτυχία του παρόντος DJ Kicks, αλλά σίγουρα ο πιο σωστός τρόπος για να παρουσιάσει σε ένα πιο ευρύ κοινό τον ήχο του –που, αν μη τι άλλο, μέχρι τώρα έχει γοητεύσει μερικά από τα πιο εκλεκτικά ακροατήρια στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Ο Greg Paulus των Νο Regular Play, η Deniz Kurtel, o Nicolas Jaar, οι Slow Hands, o νέος φίλος τους DJ Harvey, οι Benoit & Sergio και ο πολύς Ben Westbeech σε μια συνεργασία με το νέο site project S.E.C.T. (από τους Soul Clap), είναι ο πυρήνας της οικογένειας των W+L και εκπροσωπούν με τον καλύτερο τρόπο τo μότο της κολεκτίβας: Slow and sexy. Να οι λέξεις-κλειδιά για να καταλάβει κανείς τον ήχο τους και με αυτό τον χαρακτηρισμό η εν λόγω τετράδα θα περάσει στη σύγχρονη ιστορία της dance, καταρρίπτοντας τα faster, better, harder, stronger στερεότυπα της πλειοψηφίας των club DJs. Απαραίτητο, αν θέλετε να μάθετε πώς χτίζεται η σωστή πάρτυ ατμόσφαιρα στις πιο cool club νύχτες της Νέας Υόρκης.
3. Revenge – Reekin' Structions (Z Records)
Εντάξει, αν είσαι nu-disco fan και συχνάζεις στα πάρτυ των Yes It Does και των Amateur μου φαίνεται κομματάκι δύσκολο να μην γνωρίζεις για τον Revenge. Με καταγωγή από την ανατολική ακτή της Σκωτίας, ο Graeme Clark (όπως είναι το πραγματικό του όνομα), έδειξε απο μικρός την αγάπη του για τα nu-jazz, vintage funk και ξεχασμένα disco βινύλια του μπαμπά του, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει από τα 20 του τις δικές του παραγωγές και τα re-edits σε ανάλογου ύφους lost classics. Δικές του παραγωγές σε labels όπως DFA, Buzzin’ Fly, Domino, Pokerflat, MCDE και Dessous, τον έβαλαν για τα καλά στη λίστα με τους μεγάλους παίχτες της ευρωπαϊκής (και όχι μόνο) χορευτικής σκηνής. Ήταν όμως μια σειρά από επικά re-edits που τον έχρισαν επίσημο ανταγωνιστή του Todd Terje. Το πρώτο επίσημο άλμπουμ που σφραγίζει το ταλέντο του στο να επαναπροσδιορίζει αλλά και να ανακαλύπτει συνάμα μερικά από τα πιο αξιόλογα disco, funk, soul και nu jazz διαμάντια των προηγούμενων 4 δεκαετιών κυκλοφορεί στις 25 Απριλίου από την Z Records. Για τον γράφοντα, ξεχωρίζουν το εναρκτήριο "Erase Out" των Mid-Air (ο Revenge του δίνει ένα σχεδόν Metro Area twist), το αεράτο "Summer Groove" των Joneses και το "Party Down" των Velvet Hammer, το οποίο δεν έχει απογοητεύσει ποτέ τις κορασίδες στην πίστα!
4. Rick Wilhite – Analog Aquarium (Still Music)
Aυτός ο δίσκος είναι βαρύς και ασήκωτος κυρίως γιατί περιλαμβάνει στα credits τη λέξη Detroit. Γνωστός και ως Rick “The Godson” Wilhite, ο παραγωγός που επιστρέφει με νέο άλμπουμ στη Still Music του Σικάγο είναι ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της σύγχρονης μουσικής σκηνής της πόλης. Συνεργάτης των Theo Parrish, Kenny Dixon Jr. και Malik Pittman στο περίφημο 3 Chairs project, ο Wilhite επιστρέφει με δικό του υλικό και όλα δείχνουν ότι έχει έρθει το payback time για αυτή την παρέα που έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για οτιδήποτε βαθύ και όμορφο μας έχει προσφέρει η αμερικάνικη house σκηνή στην τελευταία δεκαετία. Αντλώντας πάντα επιρροές από την πλούσια παράδοση του Detroit σε soul, jazz, disco, house, και techno, το Analog Aquarium διαθέτει παραγωγή για σεμινάριο, το αναπόφευκτο βάθος και τις πάντα όμορφες jazzy/soulful μελωδίες που αποτελούν και το σήμα κατατεθέν στα DJ σετ του δημιουργού του. Στο εναρκτήριο "Blame It On The Boogie" oι Osunlade, Theo Parrish και Billy Love διασκευάζουν το κλασικό τραγούδι των Jackson 5, στο "Dark Walking" συνδράμει ο Marc Pittman, τo "Μuzic Gonna Save The World" είναι ένα απίστευτο jazz disco jam με δύο διαφορετικά μέρη και τη φωνή της Billy Love να δίνει τα ρέστα της. Παρακάτω, το "City Bar Opening" ήταν ένα από τα πρώτα κομμάτια που κυκλοφόρησε ο Wilhite στη Still Music κι εδώ το επαναπροσδιορίζει με ένα deep disco Basement mix. Tο “Deep Horizons” πάλι έχει το πιο τρελό percussion jam το οποίο άκουσα τελευταία, ενώ το “In The Rain" θα πρέπει να παίζει δυνατά μετά από κάθε ανοιξιάτικο ουράνιο τόξο. Στα δε "Cosmic Jungle" και "Cosmic Soup" ο Rick δικαιολογεί για μία ακόμη φορά το παρατσούκλι του “The Godson” στην παραγωγή και η μουσική του γίνεται ένα με το διάστημα. Την επίδραση που θα έχει αυτό το άλμπουμ στους undreground κύκλους της αμερικάνικης χορευτικής μουσικής νομίζω ότι θα αργήσουμε να τη συνειδητοποιήσουμε. Προς το παρόν ας το απολαύσουμε ως ένα ακόμη feel good σύνολο από την πιο cool συμμορία του Detroit.
5. Agoria – Fabric 57 (Fabric)
Και εξοικειωμένος να μην είσαι με αυτή τη στήλη, τον Agoria τον ξέρεις. Είναι ένας από τους λίγους superstar Ευρωπαίους DJs μοντέρνας κοπής. Ως άλλος χαμαιλέων προσαρμόζεται και προσαρμόζει τον ήχο του τόσο σαν DJ όσο και σαν ιδιοκτήτης label (Ιn Fine Records) ανάλογα με τις τρέχοντες μόδες, καλούμενος πολλές φορές να τις επαναπροσδιορίσει ο ίδιος μέσα από το δικό του γαλλικό φίλτρο. Πιο ανήσυχος από ποτέ τα τελευταία δύο χρόνια, μας βομβαρδίζει με κυκλοφορίες. Σαν να μην μας έφταναν λοιπόν πέρυσι το διπλό μιξ CD του για τη σειρά Balance, φέτος επέστρεψε με νέο προσωπικό άλμπουμ και με πιο βαθύ ήχο –και μέσα σε μόλις δύο μήνες έρχεται να προσθέσει κι αυτός ένα Fabric mix στο βιογραφικό του. Λάτρης όλων των ειδών καλής μουσικής και φανατικός υποστηρικτής της ιδέας ότι όλα τα επίσημα μιξ θα πρέπει να συνδυάζουν το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον της dance κουτλούρας, στα 20 κομμάτια που επιλέγει για «το πρώτο club που του έδωσε gig στο Λονδίνο», ο Sebastian Devaud παθαίνει εμμονή με την Ella Fitzgerald (συμπεριλαμβάνοντας τραγούδια της τόσο στην αρχή όσο και στο τέλος του μιξ), παντρεύει το πρόσφατο hit του “Speechless” με Sun Ra και βάζει τον Τony Allen δίπλα στον Joe Clausell. Το techno του (γιατί «ένα ταξίδι προς την technο» υποστηρίζει ότι είναι το mix του), περνάει ασφαλώς από το βαθύ house όπως προστάζει η μόδα, έχει μπόλικα vocals και πότε ρίχνει κλεφτές ματιές στο Chicago, πότε acid-ίζει πότε γίνεται dub και καταλήγει στον καλό του φίλο Carl Craig. Δύσκολα λες ότι ορίζει νέους κανόνες στον club ήχο των ημερών μας (είναι ανατρεπτικό μόνο για όσα μας έχει συνηθίσει στο παρελθόν ο ίδιος), παρόλα αυτά άνετα το απολαμβάνεις και διακρίνεις το DJ ταλέντο του Agoria να παίρνει τον ακροατή μαζί του, συνδυάζοντας μουσικές που δεν έμελλε να συναντηθούν σε ένα στρατευμένο σετ, το οποίο θα προωθούσε έναν συγκεκριμένο ήχο. Στην αρχή μάλιστα κάνει την εμφάνισή του και το νέο project του δικού μας Argy (ως Ζodiac Free Arts Club), κάπου στη μέση επαναπροσδιορίζει τη θέση με τo space-soulfull house ιδίωμα των Space Dimension Controller και από εκεί εύκολα φτάνει στα νέα κομμάτια των Cottam, Mark E και σε ένα επικό remix του Jose James. To «ξύλο» που καθιέρωσε τον Αgoria θα μπορούσες να πεις ότι εδώ πέρασε σε δεύτερη μοίρα και τον πρώτο λόγο έχει πια η αγάπη. Το ότι κλείνει με το "Night And Day" της Fitzgerald θα πρέπει να σου λέει πολλά για την πορεία αυτού του μιξ.
6. Audiofly – Follow My Liebe (Get Physical)
Ξεπέρασε λίγο το στερεότυπο του ονόματος και ψήσου να γνωρίσεις λίγο καλύτερα το δίδυμο των Luca Saporito και Anthony Middleton, που, ύστερα από 9 χρόνια remixing, DJing και 12'' κυκλοφοριών παρέδωσαν στη Get Physical το ντεμπούτο τους. Το βρώμικο jacking house και techno για το οποίο φημίζονταν περνάει στο παρελθόν και επιστρατεύουν τώρα μια πιο dubby, minimal και deep αισθητική. Στην άκρη και οι μεγάλες electro μπασογραμμές, οι οποίες αντικαθίστανται με παραμορφωμένα και ολίγον τι μυστήρια φωνητικά προκειμένου να υπηρετήσουν αυτό το λίγο πιο «γλυκό» ύφος που βγάζουν στις μέρες μας οι big room παραγωγοί για να προωθήσουν τα άλμπουμ τους. Στο εναρκτήριο κομμάτι, οι disco funk κιθάρες και τα διακριτικά beats με έκαναν προς στιγμήν να πιστέψω ότι ακούω τους No Regular Play σε κάτι καινούργιο για λογαριασμό της Wolf + Lamb και ίσως εδώ είναι που φαίνεται η επίδραση της νεοϋορκέζικης κολεκτίβας στη dance σκηνή των ημερών μας. Όλοι όσοι έχουν το know how για την παραγωγή house κομματιών, πλέον κάνουν τον ήχο τους λίγο πιο γλυκό και πιο ιδιαίτερο, βγάζοντας περισσότερο συναίσθημα και αφήνοντας πίσω το επιθετικό attitude που επιβάλλουν τα μεγάλα clubs. Στην πλειοψηφία του, το Follow My Liebe υπηρετεί την αργή και βαθιά πλευρά της house, με υπνωτικές μπασογραμμές, ντελικάτα ρυθμικά και μπόλικα φωνητικά. Στο "6 Degrees" (με τη συμμετοχή της Fiora στα φωνητικά) νομίζω ότι οι Audiofly έχουν ένα ραδιοφωνικό hit επιπέδου Best Radio που θα λατρέψουν οι Έλληνες της φιλοσοφίας λίγο pop, λίγο club (και μετά μπουζούκια) ενώ στο "Black Cat" έχουμε ένα έξυπνο DJ cut για να ακολουθήσει τους ύμνους των Art Department. Aνάλογα με την ώρα, αυτό το άλμπου, ενδείκνυται τόσο για σπιτικές ακροάσεις όσο και για DJ χρήση.
7. Ηot Flush Recοrdings presents...Back And 4TH (Hot Flush)
Τώρα που το dubstep έγινε mainstream μουσικό είδος και στα δικά μας εναλλακτικά στέκια, ο Paul Rose (aka Scuba) είναι ο «man» για όλους αυτούς που θέλουν να την ψάξουν λίγο διαφορετικά. Τόσο αυτός όσο και το label του (Ηot Flush) βρίσκονται από το 2003 στη μόνιμη αναζήτηση των προεκτάσεων και των ηχητικών μπασταρδεμάτων τα οποία μπορούν να προκύψουν με το dubstep ως παρανομαστή. O Rose, που στα πλαίσια αυτής της αναζήτησης μετακόμισε από το Λονδίνο στο Βερολίνο (όπου και πλέον κατοικεί), παρουσιάζει σε αυτή τη συλλογή 10 αποκλειστικά νέα κομμάτια από τους πιο πρωτοποριακούς καλλιτέχνες της bass σκηνής –όπως dBridge, Roska, Boddika και FaltyDL– ενώ στο 2ο CD ρεμιξάρονται και επανακλυκλοφορούν μερικά από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια του καταλόγου της Hot Flush με συμμετοχές όλων σχεδόν των μεγάλων ονομάτων που έχουν συμπράξει με το label (βλ. James Blake, Joy Orbison, Untold, Pangaea, 2562 και φυσικά ο ίδιος ο Scuba). Το βασικό θέμα της όλης συλλογής είναι να καταλάβουν οι φίλοι του bass ήχου πού βρίσκεται το μέλλον της σκηνής, να αποδεχτούν τα tech house 4/4 σαν φόρμα η οποία συμβαδίζει με τα dub δρώμενα και να καταλάβουν τις νέες διαστάσεις που παίρνουν αμφότερες οι dubstep και deep house ή acid house /techno φόρμες με τις οποίες καταπιάνονται τα ονόματα της Hot Flush εδώ και καιρό. Δεν ξέρω κι εγώ πόσες dubstep meets house meets techno συλλογές θα πρέπει να παρουσιάσω για να καταλάβουν και οι πιο στενόμυαλοι bassheads της χώρας μας ότι το παιχνίδι για τους dubstep παραγωγούς παίζεται πλέον σε tech house bpm. Ψάξτε λοιπόν αυτό το δισκάκι και καθαρίστε λίγο τo wobble wobble από τα decks, μπας και ηρεμήσουμε κι εμείς λιγάκι...
8. 2562 – Fever (When In Doubt)
Ο low end επιστήμονας 2662 επιστρέφει με τον τρίτο του δίσκο μεγάλης διάρκειας. Βασικό concept του, τα disco ηχογραφήματα από τα μέσα των 1970s μέχρι τα μέσα των 1980s, τα οποία και παρέχουν εδώ όλα τα samples για αυτό το καλειδοσκοπικό cut paste με sub bass αισθητική. Όχι επιπλέον συνθεσάιζερς, ούτε επιπλέον drum machines, μόνο samples από disco βινύλια των 1970s και 1980s συνθέτουν ένα ηχητικό κολλάζ που ακόμα και το πιο εκπαιδευμένο αυτί του Paradise Garage δεν θα μπορούσε να ξεχωρίσει. Προσοχή μην μπερδευτεί κανείς θεωρώντας ότι μιλάμε για ένα disco άλμπουμ. Τo Fever είναι μεν φτιαγμένο με cut and paste λούπες από disco classics, αλλά το αποτέλεσμα είναι το σύγχρονο και βρώμικο bass (με μια δόση house) που καθιέρωσε το όνομά του σε labels όπως το προαναφερθέν της Hot Flush και ανάγκασε σε υπόκλιση ονόματα όπως οι Martyn & Pinch.
9. DJ T. – The Pleasure Principle (Get Physical)
O DJ T. είναι ένας έξυπνος επιχειρηματίας κι αυτό το γνωρίζουν καλά οι εκ των έσω της dance βιομηχανίας. Κάθε φορά που ετοιμάζει καινούργια δουλειά έχει φροντίσει να διαβάσει καλά το μέλλον της underground χορευτικής σκηνής έτσι ώστε, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και έχει το υλικό του προς κυκλοφορία, ο ήχος που μερικούς μήνες πριν θεωρούταν underground έχει γίνει το νέο mainstream της dance. Και αν ο κύριος Τ έχει διαβάσει σωστά το μέλλον, θα βρίσκεται για ακόμη μία φορά μέσα στο παιχνίδι με τον νέο του δίσκο. Το Pleasure Principle ακολούθησε το γνωστό στρατηγικό σχέδιο αλλά σχεδόν τα κατάφερε και σχεδόν απέτυχε. Για να σας βοηθήσω, ας το κάνουμε σε μορφή παιχνιδιού. Βάλτε κατά νου τρία από τα ονόματα τα οποία έκαναν ένα μικρό hype στους underground κύκλους της house μέσα στο 2010 (και μιλάμε για house γιατί πάντα αυτό υποστήριζε ο DJ T): 1. O Dave Aju από το Σαν Φρανσίσκο (κολλητός των Soul Clap και με top-20 δίσκο της χρονιάς πέρυσι για την Circus Company), 2. Ο Kαναδός James Τeej με επίσης εξαιρετικό άλμπουμ στη Rekids του Radioslave και 3. Ο Jaw, τραγουδιστής των γνωστών και μη εξαιρετέων DOP. Το αποτέλεσμα βαθύ, έξυπνο, χορευτικό και με βάση τον φρέσκο ήχο της οργανικής house. Και τα τρία προαναφερθέντα καμάρια βρίσκονται σαν guests στο νέο άλμπουμ του DJ T και είναι παραπάνω από προφανές ότι έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία του, σε συνεργασία πάντα με τον βασικό ηχολήπτη και ηχοπλάστη του Dj T, τον Lopazz. Αυτό που όλοι μαζί χτίζουν δεν είναι τίποτα παραπάνω από ό,τι πέρυσι τέτοια εποχή δημιουργούσε σχολή στους ευρωπαϊκούς house κύκλους. Μερικούς μήνες αργότερα, όταν αυτό το παρακλάδι της house πέρασε σε πιο μεγάλα ακροατήρια, ήρθε κι ο DJ T να επιβλέψει και να το σφραγίσει ως δικό του –γιατί απλά μπορεί. Μην ξεχνάτε ότι η καλή φήμη του στους DJ κύκλους του το επιτρέπει. Κατά συνέπεια, ασφαλώς και μπορεί να μας πείσει λέγοντας ότι δεν είναι ο τύπος του DJ/καλλιτέχνη που μένει κολλημένος σε ένα είδος με την πάροδο του χρόνου. H πορεία του (στην κατά το ήμισυ δική του) Get Physical το έχει αποδείξει περίτρανα. Για τα 11 pop house κομμάτια του Pleasure Principle επιστρατεύει (όπως δηλώνει και ο ίδιος) τις ρίζες του από τη disco, την πρώιμη house του Chicago και του Detroit και το old school electro. Και παρά τα soul, funk, disco, synth pop hooks τα οποία κρύβονται πίσω από τις μελωδίες, ο δίσκος εξακολουθεί να προβληματίζει μην έχοντας πείσει για τον αγαθό χαρακτήρα των προθέσεών του. Από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι το παλιάς κοπής "Opera Buffa" και το single "Burning", κυρίως χάρη στο remix των Art Department.
10. Lucy – Wordplay For Working Bees (Stroboscopic Artefacts)
Sound designer είναι η δουλειά που θα ήθελα να έχω σπουδάσει αν είχαμε σωστό επαγγελματικό προσανατολισμό στη χώρα. Ο Luca Mortellaro (aka Lucy) είναι Ιταλός που ζει στο Βερολίνο, είναι sound designer, είναι παραγώγος, DJ και ιδιοκτήτης της Stroboscopic Artefacts. Με το παρόν ντεμπούτο φιλοδοξεί να δώσει νέες προοπτικές στον πειραματικό techno ήχο, αρνούμενος πεισματικά την υποταγή στα 4/4. Βαφτίζοντας κάθε κομμάτι άλλοτε με δικής του ανακάλυψης λέξεις και άλλοτε με μονοσύλλαβες φράσεις του γερμανικού λεξιλογίου (με μάξιμουμ τους 4 χαρακτήρες), παρουσιάζει ένα dub-filled techno μουσικό ιδίωμα που, παρά το γεγονός ότι δυσκολεύεται να ακολουθήσει τα συμβατά club DJ σετ, αποδεικνύεται ικανό να του χαρίσει μια καλή φήμη στους κύκλους της πειραματικής dance –με δεδομένπ τον ξεχωριστό και μοναδικό ήχο που παρουσιάζει στο Wordplay. Kάνοντας περιστασιακή χρήση φωνητικών (και κυρίως σε φορμάτ ηχητικών samples από διαλέξεις ή κάτι σχετικό), ο Lucy χτίζει από κομμάτι σε κομμάτι ένα σχεδόν παρανοϊκό κολλάζ techno ήχων και minimal ρυθμικών, με το χάρισμα (και ταυτόχρονα την κατάρα) πότε να σε τριπάρουν και πότε να σε μελαγχολούν. Δύσκολος δίσκος, για εξειδικευμένα με τη dub/techno σκηνή αυτιά. Παρόλα αυτά, όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορεί κάτω από το σωστό timing και με το απαραίτητο soundsystem (βλ. Funktion One) να σε ξετινάξει.
5 Singles της εβδομάδας
1. Tale Of Us – Dark Song EP (Visionquest)
Η συνέχεια για το νεοσύστατο label των Visionquest αποδεικνύεται, αν μη τι άλλο, συναρπαστική. Στην τρίτη κυκλοφορία τους, οι Bερολινέζοι Tale Of Us βάζουν με τον πιο έξυπνο και ανορθόδοξο τρόπο τα σκοτεινά και σέξυ vibes στο παιχνίδι. Σωστή house για σωστά πάρτυ.
2. Lonely C & Baby Prince – Not So Lonely EP (Wolf + Lamb)
Η νέα κυκλοφορία της αγαπημένης μου Wolf + Lamb περιλαμβάνει τη συνεργασία του συνιδρυτή του label Gadi Mizrahi με το 1/2 των Soul Clap, Charles Levine. Έξυπνη hip house με 1980s στοιχεία και μπόλικη ψυχή που ακούγεται ιδανικά σ' ένα απογευματινό κοκτέιλ πάρτυ σε πισίνα. Σκέψου τον Prince να φτιάχνει house...
3. Masomenos & Adil Hiani – Casablanca EP (Cosmo Records)
Έπος λέμε! Οι Μasomenos και Adil Hiani ηχογραφούν υπνωτικό minimal house σε ένα στούντιο στην Καζαμπλάνκα. Καλεσμένοι εκεί oι Maalem Hassan και Senhaji –το απόλυτο χάσιμο. Κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα στην Cosmo Records.
4. Ricardo Villalobos, Los Updates & Anthony Collins – Joli Chat ΕΡ (Nice Cat)
Mία ακόμη δυνατή συνεργασία σε επίσης minimal deep house μοτίβο. Είναι δύσκολο να αντισταθείς τόσο στα ονόματα όσο και στις δύο δωδεκάλεπτες συνθέσεις που γεμίζουν αυτό το EP. Eλαφρά προτίμηση στη δεύτερη πλευρά, όπου Ricardo Villalobos και Los Updates γίνονται λίγο πιο συναισθηματικοί.
5. H.O.S.H. – Tour De Fonque (Leena Music)
Ο Holger Behn είναι ο παραγωγός πίσω από τα αρχικά H.O.S.H. Λίγους μήνες μετά το περσινό του άλμπουμ για την Diynamic επιστρέφει με killer vocal house 12ιντσο για το sub-label Leena της Μοbillee. Οι acid υπόνοιες και το υποτυπώδες πιανάκι ταιριάζουν γάντι στα σκοτεινά, ρομποτικά φωνητικά του "Dead And Alive" στην πρώτη πλευρά. Μαζί με τη deep disco του ομώνυμου κομματιού, έχουμε τον ιδανικό house συνδυασμό για τα πρώτα καλοκαιρινά sessions.
