Interpol - Turn On The Bright Lights

Προτού μας έρθει ο χειμώνας αποκτήσαμε ένα απόλυτα μεστό και ολοκληρωμένο συνθετικά album για να τον συνοδεύει. Μετά από τρία EPs, το ντεμπούτο των Interpol έρχεται όχι μόνο να μην διαψεύσει, αλλά να ανεβάσει ακόμα περισσότερο τις προσδοκίες μας για τους νεϋορκέζους. Προσδοκίες όμως που στηρίζονται στις δικές τους μοναδικές αρετές που ξεδιπλώνουν στο Turn On The Bright Lights, στοιχειοθετώντας ένα post-punk, post-shoegazing, post-οτιδήποτε σύνολο που δεν αρνείται τον ασίγαστο πόθο για τη νεϋορκέζικη σκηνή του τέλους των 70s και την αντίστοιχη βρετανική των αρχών του 80, αλλά αναπνέει στο 2002.

Ουσιαστικά κερδίζουν το στοίχημα με το υλικό τους. Η σχέση τους με τους Joy Division, τους Bunnymen, τους πρώιμους Cure, τους Wire, τους Smiths, τους Television, τους Psychedelic Furs, τους Chameleons, τους Ride είναι σχέση βιωματική -η σιγουριά που αποπνέει από το δυνατό υλικό τους κι ο αυτάρεσκος τρόπος με τον οποίο περιδιαβαίνουν ελεύθερα ήχοι αντάξιοι και πολλές φορές ανώτεροι αυτών, είναι ενδείξεις μεγάλης μπάντας.

Σίγουρα η φωνή του Paul Banks φέρνει στο μυαλό τον μακαρίτη Ian Curtis, κι ο Carlos D έχει λιώσει τους δίσκους του Peter Hook, αλλά ως εκεί. Είναι τόσο ευρύ, αλλά και τόσο αυθύπαρκτο το ηχητικό τους σύνολο που κανείς δύναται να το τοποθετήσει μόνο σε συγκεκριμένη εποχή, αλλά παράλληλα και να τους δώσει και τα απαραίτητα παράσημα.

Ακολουθώντας το ομώνυμο EP, το ολοκληρωμένο ντεμπούτο τους, περιλαμβάνει τα ήδη γνωστά "NYC" και "PDA" από το EP, μαζί με άλλα 9 κομμάτια, χωρίς ούτε ένα filler. Aπό το "Untitled" που κάνει την αρχή, αναδύεται η ομορφιά των Slowdive, οι post-punk κιθάρες σε κομμάτια όπως το "Obstacle 1", τα πιο moody ηχοχρώματα σε τραγούδια όπως το "Hands Away", το διάφανο άγγιγμα του Morrissey στα καλύτερά του στο "Say Hello to Angels".

Η Matador χτύπησε κυριολεκτικά φλέβα χρυσού με τους Interpol. Συμπυκνωμένες συνθέσεις με την υποβόσκουσα ένταση μεταμφιεσμένη σε γκρίζα μελαγχολία και το μελωδικό υπέδαφος πάντα στέρεο, χωρίς ίχνος φωτεινότητας -πουθενά όμως ασφυξία. Η μπάντα έχει αναπτύξει μια ολοφάνερη σχέση πάθους, έρωτα και μίσους με την αστική πραγματικότητα που ζει... "Τhe subway is a porno / the pavements, they are a mess / I know you've supported me for a long time / but somehow I'm not impressed"...

Ο μελωδικός post-punk ήχος τους ντύνεται με τις πιο θελκτικές μελωδίες και στίχους που υπηρετούν τη δομή και την ατμόσφαιρα με τον καλύτερο τρόπο. Οι κιθάρες ενώνονται με την ιδιαίτερη φωνή του Paul Banks που λειτουργεί ως όργανο πολλές φορές και τα εφέ που προστίθενται περιστασιακά σ'αυτήν. Ο χορός στον οποίο στροβιλίζονται οι μελωδίες τους είναι χορός καθαρκτικός, χορός θραυσματικών επιβιώσεων, αναμνήσεων, αλλά και ελπίδας. Χορός σιγουριάς για το γεγονός ότι συνεχώς ξεφυτρώνουν ιδιαίτερα ταλαντούχοι καλλιτέχνες.