Όσα κλισέ κι αν ειπωθούν για το τι είναι το Χόλιγουντ, όλα έχουν τη δική τους βάση. Μεταξύ άλλων, γιατί είναι η βιομηχανία που αποθέωσε τα όμορφα κλισέ. Δηλαδή, η βιομηχανία που πριν από 100 περίπου χρόνια, έκανε μια πινακίδα σε έναν λόφο του Λος Άντζελες συνώνυμο της απόλυτης κινηματογραφικής καταξίωσης.
Δεν προκαλεί καμία εντύπωση το γιατί το Χόλιγουντ παραμένει ακόμα ζωντανό, αλλά και γιατί είναι ένα σίγουρο κερδισμένο στοίχημα όταν χρησιμοποιείται το ίδιο ως αφηγηματικό φόντο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα εξακολουθήσει να γοητεύει. Για του λόγου το αληθές, πρόσφατα, το είδαμε στη νέα σειρά του Netflix από τον Ryan Murphy που εκτυλίσσεται στην μεταπολεμική περίοδο της κνηματογραφικής βιομηχανίας (με χλιαρές, σε γενικές γραμμές, κριτικές).
Ήταν μια καλή αφορμή για να ξαναθυμηθούμε 13 ταινίες, που όπως θα έλεγε και η Madonna, μας έκαναν να πούμε “I lost my memory in Hollywood”...
Η Πισίνα
Sunset Blvd.
(Billy Wilder, 1950)
Η ταινία που έγινε συνώνυμη του Χόλιγουντ, ακριβώς γιατί το καυτηρίασε όπως του άρμοζε. Το αριστούργημα του Billy Wilder μας έκανε να αναμένουμε κάθε close up της τραγικής φιγούρας της Norma Desmond (Gloria Swanson) αλλά και να θυμόμαστε αναπόφευκτα την πρώτη σκηνή κάθε φορά που βλέπουμε πισίνα σε ταινία έκτοτε.
The Player
(Robert Altman, 1992)
Πισίνα, λοιπόν, είδαμε και στο The Player του σπουδαίου Robert Altman (δεν λέμε ποτέ όχι σε ταινία του…), μια σάτιρα του συστήματος του Χόλιγουντ με τον Tim Robbins σε ρόλο παραγωγού στούντιο και μια all star παρέλαση βαρέων βαρών ονομάτων.
Once Upon A Time In Hollywood
(Quentin Tarantino, 2019)
Μετά τη χρυσή μετριότητα του The Hateful Eight, ο Tarantino επέστρεψε πέρυσι με την ταινία που δικαίως έπρεπε να κάνει για το Χόλιγουντ: 60s, Charles Manson, μια χρυσή καλογυαλισμένη βιομηχανία στην εποχή που o χιπισμός ζούσε τις τελευταίες έντονες μέρες του, νοτισμένα με acid τσιγάρα κι ένας (βραβευμένος με Όσκαρ) Brad Pitt χωρίς μπλούζα σε μια σκεπή, για τον οποίο όλοι σκέφτηκαν κακά πράγματα. H πισίνα περιλαμβάνεται στο πακέτο.
Whatever happened to old Hollywood?
Sullivan’s Travels
(Preston Sturges, 1941)
Τι γίνεται όταν ένας σκηνοθέτης θέλει να γυρίσει μια ταινία για τα φτωχότερα στρώματα χωρίς να ανήκει σε αυτά; Σύμφωνα με το σενάριο του Sullivan’s Travels (τίτλος-αναφορά στα Ταξίδια του Γκιούλιβερ), κάνει...εφαρμοσμένη κοινωνική έρευνα και γίνεται ένας από αυτούς. Αυτό βέβαια που δεν υπολόγιζε ο Sullivan (Joel McCrea) ήταν πως θα πέσει πάνω σε ένα εντυπωσιακό και ζόρικο κορίτσι (Veronica Lake) και μαζί θα αποτελέσουν τις κεντρικές φιγούρες μιας από τις πιο καλοφτιαγμένες και με αριστοτεχνικά τοποθετημένο χιούμορ ταινίες για το Χόλιγουντ. Fun fact: η Veronica Lake βρισκόταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη στα γυρίσματα, πράγμα που γνώριζαν ελάχιστοι στο πλατό, μεταξύ των οποίων και η φοβερή και τρομερή ενδυματολόγος Edith Head, που της σχεδίασε τα κατάλληλα ρούχα ώστε να το αποκρύπτει με στυλ.
The Bad and the Beautiful
(Vincente Minnelli, 1952)
Mια ταινία που είδαμε να «παίζει» πολύ πριν κάποιους μήνες σε λίστες με τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του Kirk Douglas, λόγω του θανάτου του. Η σκοτεινή ιστορία ενός άπληστου κινηματογραφικού παραγωγού που χρησιμοποιεί τους πάντες γύρω του προκειμένου να φτάσει ακόμη ψηλότερα. Τυπική ιστορία Χόλιγουντ, δηλαδή...
Whatever Happened to Baby Jane?
(Robert Aldrich,1962)
Στο (όχι και τόσο) μικρό αδερφάκι του Sunset Blvd., οι Bette Davis και Joan Crawford δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας ως δυο αδερφές, η μία εκ των οποίων ήταν πάλαι ποτέ παιδική ηθοποιός (Bette Davis) και κάνει,πλέον, τη ζωή της παραπληγικής άλλης δύσκολη. «Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις» ήταν η κατάσταση για την Baby Jane, δηλαδή, σε έναν από τους πιο μισητούς ρόλους που έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη.
Σαν Παλιό Σινεμά
The Artist
(Michel Hazanavicius, 2011)
Σχεδόν μια δεκαετία πριν ο Bong Joon-Ho κοιτάξει περιχαρής τα Χρυσά του Αγαλματίδια, μια γαλλική ταινία έφευγε από την βραδιά των Όσκαρ του 2012 με 5 συνολικά τέτοια. Το The Artist προσπάθησε να αποτυπώσει (και τελικά μιμήθηκε σε ακραία πιστό βαθμό) την εποχή της μετάβασης από τον βουβό στον ομιλούντα κινηματογράφο, καταλήγοντας σε μια ταινία προορισμένη εξ ορισμού να κάνει τα σάλια της Ακαδημίας να τρέχουν αλλά και τη χίπστερ γενιά του Tumblr να δει ταινία χωρίς καθόλου διάλογο.
Θα μας πουν κι ένα τραγούδι
Singing In The Rain
(Stanley Donen, Gene Kelly, 1952)
https://www.youtube.com/watch?v=D1ZYhVpdXbQ
Βέβαια, η θεματολογία «από τον βουβό στον ομιλούντα» δεν είναι νέα, μιας και τη βρίσκουμε πίσω από ένα από τα κλασικότερα μιούζικαλ όλων των εποχών. Αυτό που σίγουρα μας έχει κάνει κάποια στιγμή στη ζωή μας να θέλουμε να χορέψουμε με την ομπρέλα μας γύρω από έναν στύλο σαν τον Gene Kelly, αλλά που ποτέ δεν αποδειχθήκαμε τόσο κουλ για να το κάνουμε...
La La Land
(Damien Chazelle, 2016)
Τα αγόρια ήθελαν λίγη από ατσαλάκωτη γοητεία του Ryan Gosling, τα κορίτσια θέλαμε τα ατσαλάκωτα φορέματα της Emma Stone και όλοι μαζί, βλέποντας το La La Land, απολαύσαμε ένα άρτιο μιούζικαλ παλαιάς κοπής και μια ιστορία αγάπης από αυτές που περιμένεις εκείνο το κλισέ φιλί. Όλα αυτά από τον Damien Chazelle που τον ξαναείδαμε πρόσφατα στην σειρά The Eddy του Netflix.
A Star Is Born
(William A. Welkman, Jack Conway, 1937 / George Cukor, 1954 / Frank Pierson, 1976)
To saga των...αστεριών (όχι αυτό το saga…) αποδεικνύει πως το κοινό, όσες δεκαετίες κι αν περάσουν, πάντα διψά για την ιστορία μιας φτωχής πλην τίμιας και ταλαντούχας κοπέλας που βρίσκει το δρόμο της καριέρας αλλά και της καρδιάς της. Έχετε μπόλικες επιλογές εδώ (την πρώτη, την είδαμε και πρόσφατα στον κατάλογο του Cinobo), ανάλογα τη δεκαετία που προτιμάτε. Κι έχετε και την εκδοχή του Bradley Cooper, που βέβαια, κινείται εκτός Χόλιγουντ -αλλά έχει Lady Gaga, που δεν το λες λίγο.
Hail, Auteurs!
Mulholland Dr.
(David Lynch, 2001)
Μια τόσο wtf όσο απαιτεί το όνομα του David Lynch ιστορία χωρίς σαφές αφηγηματικό νήμα, σε χολιγουντιανό φόντο. Είναι η ταινία που πήγε ακόμη ένα βήμα παραπέρα τον κορμό ιδεών του Lοst Highway (πριν ο Lynch το τερματίσει με το Inland Empire το 2006), αλλά και που έκανε τον εφιάλτη υγρό όνειρο στα πρόσωπα των Naomi Watts και Laura Harring.
Hail, Caesar!
(Ethan Coen, Joel Coen, 2016)
Μια σπαρταριστή κοενική ιδέα (αλλά όχι και τόσο σπαρταριστή στην απόδοση όσο υπόσχεται η ιστορία...) γύρω από την απαγωγή ενός ηθοποιού (George Clooney) που, αναπόφευκτα, μένει με ρωμαίικη περιβολή σε όλη την ταινία. Ηθικό δίδαγμα; Προσοχή στους κομπάρσους…
Easter Egg:
Dead Men Don't Wear Plaid
(Carl Reiner, 1982)
Δεν αφορά τα Χόλιγουντ εν γένει, αφορά όμως ένα μεγάλο κομμάτι του, τα film noir, τα οποία σατιρίζει με έναν πολύ πρωτότυπο τρόπο: χρησιμοποιεί ως κολάζ αυτούσιες σκηνές από παλιά noir τα οποία δένει στο μοντάζ με τη νέα εδώ ιστορία, με πρωταγωνιστή τον Steve Martin, σε μία σπάνια εμφάνιση με μαύρα μαλλιά. Μέσα σε όλα, πρόκειται για την τελευταία ταινία στην οποία δούλεψε η Edith Head. Μαντέψτε που αφιερώνεται η ταινία.
