Αναπόφευκτα, μαζί με το καθολικό lockdown (ή για την ακρίβεια, λίγο πριν) έκλεισε και η εστίαση. Υπάρχουν όμως κάποια μπαρ που δεν κλείνουν ποτέ: τα κινηματογραφικά. Έτσι, όσο οι αληθινές μπάρες μένουν άδειες, μέχρι νεωτέρας, καθόμαστε σε 10+1 μπαρ της μεγάλης οθόνης, εκεί που βρίσκουμε τα πάντα: από ψυχεδελικά μπαρ που σερβίρουν γάλα, μέχρι pubs που δέχονται επίθεση από ζόμπι αλλά και καντίνες σε έναν γαλαξία, πολύ μακριά.
The Shining
(Stanley Kubrick, 1980)
Εκ των πραγμάτων το πιο καραντινικό μπαρ της λίστας, μιας και ο Jack Nicholson, κλεισμένος με την οικογένειά του σε ένα ξενοδοχείο που προβλέπεται να ξεχειμωνιάσουν (ας μην βιάζονται…), αποφασίζει ένα απόγευμα να πάει στο άδειο μπαρ του ξενοδοχείου. Κι όταν στη μέση βρίσκεται ο Stephen King, ένας μπάρμαν και ένα γεμάτο μπαρ μπορούν να ξεφυτρώσουν από το πουθενά.
A Clockwork Orange
(Stanley Kubrick, 1971)
Γιατί καμία τέτοια λίστα που σέβεται τον εαυτό της δε θα μπορούσε να αφήσει απ’ έξω το ψυχεδελικό Korova Milk Bar που, όσο να πεις, μας έκανε να βλέπουμε το γάλα με μεγαλύτερη καχυποψία.
After Hours
(Martin Scorsese, 1985)
Φιλήσυχος 9-5 υπάλληλος γραφείου (Griffin Dunne) αποφασίζει να πάρει τηλέφωνο την γλυκιά ξανθούλα (Rosanna Arquette) που γνώρισε το ίδιο απόγευμα σε ένα καφέ. Από εκεί ξεκινάει μία ιλαροτραγική νυχτερινή Οδύσσεια του ήρωα στους δρόμους της Νέας Υόρκης, σε μια σειρά από σκιώδη περιστατικά με συνδετικό κρίκο τον καφικό πρωταγωνιστή. Η νύχτα αυτή θα τον βγάλει, μεταξύ άλλων, στο Terminal Bar, όπου τις μικρές ώρες βρίσκουν καταφύγιο κάθε λογής παρίες και η σερβιτόρα σιχαίνεται τη δουλειά της.
Cocktail
(Roger Donaldson, 1988)
Σε έναν δίκαιο κόσμο, θα έπρεπε κάθε μέρα να βλέπουμε ταινίες των 80s με τον Tom Cruise. Όμως, σε έναν ακόμη δικαιότερο, ο Tom Cruise θα έπρεπε να μας σερβίρει τα ποτά μας με περίτεχνη χορογραφία στο ρυθμό του “Hippy Hippy Shake”. Όπως, δηλαδή, κάνει στο πρώτο μπαρ που πιάνει δουλειά ως φέρελπις bartender στο Cocktail (λέγε-με-και-απολαυστικά-κακά-κινηματογραφικά-80s), πριν τα κόλπα τού δείξουν το δρόμο προς φαντεζί κλαμπ και beach bar στη Τζαμάικα (εκεί, στους ρυθμούς του “Kokomo” των Beach Boys). Εδώ όλο το υπερθέαμα.
Profondo Rosso
(Dario Argento, 1975)
O David Hemmings σε ρόλο τζαζ πιανίστα, συναντά ένα βράδυ τον μονίμως μεθυσμένο φίλο και επίσης μουσικό Carlo (Gabriele Lavia) σε ένα πλατύσκαλο της Piazza C.L.N. στο Τορίνο. Άθελά του γίνεται από το δρόμο μάρτυρας ενός φόνου στην διπλανή πολυκατοικία και από εκεί, εμπλέκεται σε ένα μυστήριο όπου οι πίνακες θα μαρτυρήσουν τη λύση. Όση ώρα γίνονται αυτά, στο απέναντι πεζοδρόμιο στέκει το παραπάνω φανταστικό μπαρ που βγήκε κατευθείαν από έργο του Edward Hopper.
Querelle
(Rainer Werner Fassbinder, 1982)
Ποιος δεν θα ήθελε να πιει ποτό σε ένα μπαρ που απ’ έξω υπάρχει ένα γιγάντιος φαλλός και μέσα η Jeanne Moreau τραγουδά (όταν δεν οδύρεται για τη ζωή της); Όλα αυτά, σε ένα θεατρικότατο σκηνικό όπου μια στρατιά από ναύτες που θα ζήλευε ο Jean Paul Gaultier ξεδιπλώνουν δειλά-δειλά την κρυμμένη πλευρά της σεξουαλικότητάς τους, σε ένα υποβόσκον ηδονιστικό κλίμα, έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Για την ιστορία, το Querelle είναι η τελευταία ταινία του Fassbinder (κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του) και η πρώτη ταινία με τόσο έντονη γκέι θεματολογία που κατάφερε να κόψει στο Παρίσι πάνω από 100.000 εισιτήρια τις τρεις πρώτες εβδομάδες κυκλοφορίας της στις αίθουσες.
Calamari Union
(Aki Kaurismäki, 1985)
Μια συμμορία άσωτων κωλοπαιδαράδων, ονόματι όλοι πέρα από τον αρχηγό τους Frank, που έχουν ξεπατικώσει σε στυλ και εφευρετικότητα κάθε ένα φιλμ νουάρ που έχουν δει και το έχουν πάει ένα σπαρταριστό βήμα πιο πέρα, προσπαθούν με απολαυστικούς και ανέξοδους τρόπους να πάνε από το Κάλλιο του Ελσίνκι στη γειτονική παραθαλάσσια Έιρα. Ένα βράδυ, ένας ταξιτζής θα ανοίξει μόνο για τρεις από αυτούς το παραπάνω μπαρ.
Trees Lounge
(Steve Buscemi, 1996)
Αρκετά πριν ο Steve Buscemi γίνει ο τηλεοπτικός συνιδιοκτήτης του παλαιάς κοπής Horace and Pete μαζί με τον Louis C.K., έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το Trees Lounge, στο οποίο υποδύεται τον Tommy, έναν αλκοολικό θαμώνα του ομώνυμου της ταινίας μπαρ, που πίνει για να ξεχάσει όσα έκανε επειδή είχε πιει.
Shaun of the Dead
(Edgar Wright, 2004)
Πολλοί οι λόγοι για να δει κανείς το Shaun of the Dead (αλλά και τις άλλες δύο ταινίες της άτυπης τριλογίας Three Flavours Cornetto) αλλά και να θέλει να επισκεφθεί το Winchester Tavern, την pub που προσφέρεται και για καταφύγιο σε ξαφνική επίθεση από ζόμπι -μην το γελάτε, μπορεί να συμβεί και αυτό το 2020.
Paterson
(Jim Jarmusch, 2016)
Η τελευταία αξιόλογη ταινία του Jarmusch καταφέρνει να οπτικοποιήσει με ποιητική λεπτότητα όλους εκείνους που μεταφράζουν τον κόσμο γύρω τους σε λεκτικές εκρήξεις και βάζει τον πρωταγωνιστή της (Adam Driver) να κάθεται σε μια μπάρα που θα λάτρευαν όλοι όσοι με τη λήξη του lockdown θα σπεύσουν να τρέξουν σε ένα από τα κλασικά ποτάδικα της Αθήνας.
Star Wars: Episode IV - A New Hope
(George Lucas, 1977)
Για όσους τα γήινα μπαρ δεν είναι αρκετά, υπάρχει και η Mos Eisley Cantina, στην οποία σίγουρα θα συναντήσετε θαμώνες που δύσκολα θα βρίσκατε αλλού.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, με το άνοιγμα των μπαρ, είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν πολλά τηλεφωνήματα που θα πάνε κάπως έτσι:
