Έχετε ακούσει αυτό που λένε «εδώ δεν χωράνε συστάσεις»; Δυστυχώς στην περίπτωση των Yellow Eyes κάτι τέτοιο δεν ισχύει...ακόμα. Εξ Αμερικής ορμώμενοι, από το πολυπολιτισμικό χωνευτήρι της Νέας Υόρκης, είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες και σταθερότερες μπάντες του νέου κύματος «περίεργου» black metal. Ενόψει της επερχόμενης συναυλίας τους στο AN Club, στις 5 του Δεκέμβρη, δεν υπάρχει πιο κατάλληλο timing για ένα πέρασμα από τη δισκογραφία τους.
Silence Threads the Evening's Cloth, 2012
Το δισκογραφικό ντεμπούτο τους, το 2012, έθεσε γερά τις βάσεις για την μετέπειτα πορεία της μπάντας. Lo-fi, soundscape-y και ατμοσφαιρικό χωρίς όμως να λείπουν και οι στιγμές στις οποίες κινείται σε πιο παραδοσιακά Black Metal μονοπάτια. Ειδικά στα My Candle is Gone But I Don't Move, No More Than a Soaked Plank, στο ομότιτλο τραγούδι του δίσκου και φυσικά στο εκπληκτικό Rotted Wheat. Κυριαρχεί το tremolo picking και τα ωμά ουρλιαχτά κρατώντας όμως ισορροπία με την ατμόσφαιρα και την θεματική της φύσης, η οποία ενισχύει την αίσθηση της μελαγχολίας χωρίς να καταλήγει να ακούγεται σαν σύρραξη “δενδροαγκαλιαστών” υπαρξιστών. Διατηρεί DIY χαρακτήρα, χωρίς όμως να πέφτει στο τρυπάκι της επιτηδευμένης κακοποίησης κάθε μέτρου. Μια πολλά υποσχόμενη αρχή.
Hammer of Light, 2013
Όταν πρωτοάκουσα αυτόν τον δίσκο θυμάμαι χαρακτηριστικά να σκέφτομαι πως παίρνει όλα τα στοιχεία του πρώτου και τα βελτιώνει , προσθέτοντας παράλληλα και αρκετά νέα στοιχεία. Ένα από αυτά τα στοιχεία είναι το dissonance, το ηχητικό χάος. Ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους να μεταδοθεί το αβέβαιο και κενό. Το εκπληκτικό (και πιθανότατα αγαπημένο του γράφοντος) In the Stillness, ας πούμε, σε σημεία κιθαριστικά έχει έντονη την αίσθηση της νέας περιόδου των Ulcerate, παρά μιας black Metal μπάντας με πρώιμη παραγωγή και μέσα. Οι Yellow Eyes αποδεικνύουν περίτρανα πως δεν είναι μια atmo-black μπάντα της σειράς. Έχουν ιδέες και δεν φοβούνται να πειραματίζονται. Το Hammer of Light ήταν αυτό το άλμα στον ήχο τους.
Sick With Bloom, 2015
Το Sick With Bloom, όπως προϊδεάζει και το πολύ όμορφο artwork, λειτουργεί ως ένα παράθυρο στον φυσικό κόσμο. Οι συνθέσεις εδώ είναι αρκετά πιο συμβατικές από αυτά που είχαμε συνηθίσει στην έως τώρα δισκογραφία τους. Ηχητικά κινούμαστε αρκετά κοντά σε μπάντες όπως οι συντοπίτες τους Wolves In The Throne Room. Σίγουρα είναι ο πιο straightforward ατμοσφαιρικός black metal δίσκος τους, χωρίς όμως φυσικά να λείπουν οι στιγμές ωμής βαναυσότητας και των ψυχοπλακωτικών μελωδιών που τους έκαναν να ξεχωρίζουν στο παρελθόν. Μπορεί να μην είναι όσο groundbreaking όσο ο προηγούμενος, ούτε όσο βαθύ όσο το ντεμπούτο, σίγουρα όμως στέκεται αξιοπρεπέστατα ανάμεσα στους γίγαντες και τραγούδια όπως το Fallen Snag και το πανέμορφο κλείσιμο Ice in the Spring έχουν επάξια θέση στις best of επιλογές τους.
Immersion Trench Reverie, 2017
Φτάνουμε στο σωτήριο έτος 2017. Οι Yellow Eyes έχοντας κάνει δύο βήματα πίσω και κάποιες παραχωρήσεις με τον προηγούμενο δίσκο τους, επιστρέφουν με το μεγαλύτερο τους ως τώρα δισκογραφικό επίτευγμα. Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι για να αγαπήσει κανείς αυτόν το δίσκο. Ας δούμε όμως γιατί αγαπήθηκε ιδιαίτερα, συγκεκριμένα από το Ελληνικό κοινό. Απαντήστε σωστά και κερδίστε φρεσκοπλεγμένα τσουράπια, εποχή που είναι.
❌️ Για την αποπνικτική ατμόσφαιρα;
❌️ Για τις εκπληκτικές και φοβερά memorable μελωδίες;
❌️ Για την απαράμιλλη ισορροπία μεταξύ dissonance και γραμμικής σύνθεσης;
❌️ Για τον απίστευτα καθαρό ήχο, που καταφέρνει παράλληλα να ακούγεται αυθεντικός, φυσικός και αβίαστος;
✅️ Επειδή έχει ένα γ@€#€@%ο σεμεδάκι στο artwork.
Δίσκος ορόσημο για την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, για τους fans του knitting και σίγουρα τους fans του ΚΝΙΤΗing λόγω της αντιφασιστικής δράσης της μπάντας. Για πολλούς ο καλύτερος τους δίσκος, αναμφίβολα όμως ο σημαντικότερος. Πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις τραγούδια από ένα τέτοιο διαμάντι, αυτή η αργή και ψυχοπλακωτική αύρα του Shrillness in the Heated Glass όμως, σε συνοδεία με το κιθαριστικό masterclass πάντα θα έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.
Rare Field Ceiling, 2019
Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του δίσκου που τους έβαλε στα αυτιά και στα σπίτια (ακόμα και αν αυτό είναι πάνω στο κεφάλι της τηλεόρασης) πολλών ακροατών, έρχεται το 2019 το επόμενο πόνημα τους με τίτλο Rare Field Ceiling. Κρατάει πάνω κάτω την ίδια συνταγή με το σεμεδάκι, όμως διαφοροποιείται με ορισμένες καίριες σταυροβελονιές από εδώ και από εκεί. Η ποιότητα των υλικών είναι φανερά βελτιωμένη, και το αποτέλεσμα είναι το καθαρότερο της έως τώρα πορείας τους. Ίσως ο πιο ώριμος, συνειδητοποιημένος και βαρύς δίσκος της μπάντας. Οι διπλές κιθάρες για τις οποίες τους λάτρεψα δίνουν και εδώ το βροντερό παρών, σε συνδυασμό με το πιο αδυσώπητο drumming στη δισκογραφία τους. Το dissonance εδώ βρίσκεται περισσότερο στο προσκήνιο από ότι στο Immersion Trench Reverie, και έχουν ελαχιστοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό οι παύσεις και το ambience, με εξαίρεση το κλείσιμο του δίσκου. Αρκετά καλοδεχούμενο μετά από 40 λεπτά αγνού σφυροκοπήματος.
Master's Murmur, 2023
Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να με ανησυχεί, αλλά φαίνεται να υπάρχει κάποιο pattern στις κορυφαίες underground extreme metal μπάντες. Αφού βρεθούν στο απόγειο των καλλιτεχνικών τους εκροών, να βγάζουν από το πουθενά ένα dungeon synth δίσκο. Ίσως αυτή η επιλογή τους να ξενίσει μέρος του ούγκα-μπούγκα κοινού, όμως καλό είναι να τεθεί το context. To Master's Murmur αποτελεί το πρώτο από τα δύο συμπληρωματικά άλμπουμ, προτού βγει ο ολοκληρωμένος δίσκος που ετοιμάζουν για το 2024. Είτε όμως το κρίνω ως αυτούσιο δίσκο, είτε ως έναν εκτεταμένο πρόλογο, το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο. Είναι ένα 40λεπτο καταπληκτικής μουσικής. Εδώ κάνουν περάσματα από folk, ambient, darkwave, dungeon synth, industrial, αφήνοντας πίσω σχεδόν οποιαδήποτε ανάμνηση Black Metal (το πρώτο blast-beat κάνει την εμφάνιση του κάπου στα 15 λεπτά, κρατάει κάποια δεύτερα και μετά μας αφήνει χρόνους). Συνήθως όταν έχεις τόσες πολλές διαφορετικές ιδέες και προσπαθείς να τις χωρέσεις σε ένα project, το μόνο που πετυχαίνεις είναι ένα ξεχειλισμένο τουρλουμπούκι. Εδώ όμως το αποτέλεσμα είναι αναπάντεχα αρμονικό. Μπορεί να μην στέκονται σε αυτό το mini album ιδιαίτερα στις ως τώρα ζωντανές εμφανίσεις τους, αποτελεί όμως ιδανικό συνοδοιπόρο για τον κρύο χειμώνα που έρχεται.
Η ανακοίνωση της συναυλίας τους στην Αθήνα ήταν από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις του φετινού χειμώνα. Ετοιμαζόμαστε για μια μυσταγωγική black metal εμπειρία, και η μπάντα δείχνει να αποδίδει άψογα κρίνοντας από τις πρόσφατες συναυλίες τους στην Αμερική. Μόνο θετικό μπορεί να είναι το να γίνονται τέτοια εγχειρήματα.
Οι Yellow Eyes εμφανίζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα την Τρίτη 5 Δεκεμβρίου στο AN Club. Την συναυλία ανοίγουν δύο από τις πιο ελπιδοφόρες μπάντες του ελληνικού black metal, οι Kevel μαζί με τους Nefarious Spirit. Περισσότερα εδώ.
