Το ερώτημα του πώς αποχαιρετάς δικούς σου ανθρώπους ή άτομα τα οποία αισθάνεσαι ότι σου τάραξαν την προσωπικότητα κατά την εφηβεία κι έπειτα, παραμένει· και θα παραμένει για όσους βρίσκονται ακόμη στην άλλη πλευρά. Αν προσπαθήσουμε πάντως να αναλογιστούμε τρόπους, θα πρέπει ίσως να ανατρέξουμε στο πώς τα ίδια τα άτομα αυτά αντιμετώπιζαν το θέμα.
Η ανάγκη άλλωστε για μνήμη και για το ξεσκόνισμα των κοινών αναμνήσεων, φαίνεται ότι ήταν από τα βασικά πράγματα στη ζωή του/της Genesis P-Orridge. Όταν πίσω στο 2008 έχασε τη Lady Jaye, τη δεύτερη σύζυγό του και συνεργάτιδά του, ολοκλήρωσε μαζί με τη Μarie Losier ένα φιλμ (τύπου ντοκιμαντέρ) που ξεκίνησε το 2004 και βγήκε το 2011, με τον τίτλο The Ballad of Genesis and Lady Jaye. Προασπίζοντας τελικά και τη μνήμη της, αλλά και τη συνύπαρξη των δύο τους, τόσο στον προσωπικό, όσο και στον καλλιτεχνικό τομέα.
Πιάνοντας το νήμα από την αρχή ακόμα της πορείας, ξετυλίγεται μέσα από την προσωπική του/της αφήγηση όλη η ζωή του/της, έστω κι αν είναι σε μικρές τζούρες και αναφορές, χωρίς δηλαδή ιδιαίτερη εμβάθυνση. Από τη στιγμή της γνωριμίας με τη Lady Jaye σ' ένα ισόγειο κατά τη διάρκεια του περίφημου εβδομαδιαίου πάρτυ Jackie 60 στη Νέα Υόρκη, μέχρι την παρένθεση που ανοίγεται σχετικά με την προηγούμενη ζωή του/της, το φιλμ δεν σου αφήνει περιθώριο να μην αναλογιστείς πόσο πηγαία ξεκινούσε κάθε αντίδραση και θεματική: και ο αυθορμητισμός και η παιδικότητα και μια ανάλαφρη αίσθηση του τώρα, η οποία από κάτω έκρυβε μια συνεχή, κοχλάζουζα ανησυχία για τα πάντα.
Κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ βλέπουμε επίσης πλάνα από παλαιότερες συναυλίες, πότε με τους Throbbing Gristle, πότε με τους Psychic TV, πλάνα από την καλλιτεχνική κολεκτίβα COUM, που απασχόλησε με τη δράση της ακόμα και το βρετανικό Κοινοβούλιο, αλλά και τη φιλία του/της Genesis P-Orridge με τον William S. Burroughs και τον Brion Gysin. Αναδεικνύονται ακόμα οι απρόβλεπτες περφόρμανς και η επίγεια ανάγκη των ορίων, που έπρεπε κάθε φορά να πηγαίνουν ένα βήμα πιο κοντά στο σπάσιμό τους μέσω της πρόκλησης και της ακατέργαστης βίας μετά μουσικής.
Ξεχωριστή αναφορά γίνεται φυσικά στο The Pandrogeny Project, την ιδέα δηλαδή που είχε μαζί με τη Lady Jaye να προβούν σε πλαστικές χειρουργικές επεμβάσεις και με τη μέθοδο cut-up να φτάσουν να μοιάζουν τόσο, ώστε θα μπορούσαν να είναι το Απόλυτο Ένα, σχηματίζοντας τους Breyer P-Orridge. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η χρήση του α' πληθυντικού ακόμα και αν αναφερόταν ο καθένας για τον εαυτό του. Η πρόκληση που σε άλλες εποχές ήταν εργαλείο για αφύπνιση ή έστω ανάγκη για εξωτερίκευση των όποιων ιδεών, τώρα είχε παραμεριστεί. Στη θέση της μπήκε περισσότερο η πνευματικότητα, η τρυφερότητα και η αγάπη. Ίσως η κλίση προς τη συνείδηση και τους πνευματικούς δασκάλους να ώθησαν περισσότερο προς αυτήν την κατεύθυνση. Συνέχιζαν όμως να αναζητούν και να θέλουν να καταργήσουν τα όρια, τα στερεότυπα και τα όποια κουτάκια διέθετε η κοινωνία, ακόμα και από προοδευτικούς ανθρώπους.
Όταν για παράδειγμα η Caitlyn Jenner είχε αποκαλέσει σε συνέντευξή της τον/την Genesis Breyer P-Orridge «ανίδεο» σε σχέση με το τι περνά μια τρανς γυναίκα στην καθημερινότητά της, είχε δίκιο. Εξαρχής, όμως, έμοιαζε λάθος ο συλλογισμός της, αφού Genesis και Lady Jaye δεν ενδιαφέρονταν για καμία από τις ισχύουσες ταυτότητες, ούτε προσπάθησαν να καπελώσουν την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Μέλημα τους ήταν αντιθέτως να υιοθετήσουν την απόλυτη ρευστότητα και να την τοποθετήσουν σε ένα σημείο όπου πλέον δεν θα υπήρχε η ανάγκη του όποιου φύλου και ο Γκυ Οκενγκέμ θα έγνεφε ευχαριστημένος.
Στα 75 λεπτά διάρκειας που εξελίσσονται μπροστά σου, η παρουσία της Lady Jaye γίνεται συνεχώς αισθητή, τόσο σε βίντεο με μαζορετικούς μαϊντανούς, όσο και σε βόλτες με το μετρό, μαγείρεμα και πάρτυ γενεθλίων. Είναι σαν να παραμένει σε όλα τα project συνεργάτης, πηγή έμπνευσης και λόγος για τη συνέχεια, αφότου έφυγε. Εξάλλου ο/η Genesis Breyer P-Orridge πίστευε ότι η επικοινωνία συνέχιζε ακόμα κι αν εκείνη βρισκόταν πλέον σε μια παράλληλη διάσταση. Η Μarie Losier αποδίδει τα πάντα με μια απλή ματιά, κολλώντας χρονολογίες και μηδενίζοντας τις αποστάσεις· ταυτόχρονα, υπάρχουν και οι αρτίστικ πινελιές, με μικρά σκετς του καλλιτέχνη. Η μουσική, με τη σειρά της, πνέει ανάμεσα στις διάφορες δραστηριότητες του ζεύγους, αποδίδοντας ενίοτε μια ειλικρινή γλυκύτητα του ρομαντικού τους οράματος κι άλλοτε μια παραισθησιογόνα διάθεση, την οποία διέθετε η πρακτική της δόμησης-αποδόμησης.
Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, δεν θα πρέπει να αγνοείται ότι ο/η Genesis P-Orridge ήταν άνθρωπος: ανήσυχος, δυναμικός, αλλά και ανασφαλής. Η σύνδεση του έργου του/της ήταν σύνδεση με το Είναι, έτσι που δεν δικαιολογείται να αποσιωπήσει κανείς τις αρνητικές πλευρές, οι οποίες συνεχώς αγνοούνται. Στο πρόσφατο λ.χ. βιβλίο που εξέδωσε η Cosey Fanni Tutti (Art Sex Music, 2017) δίδει μια διαφορετική μορφή στην περσόνα του/της. Ενός χειριστικού ατόμου, με βίαιες πολλές φορές αντιδράσεις και με καταπιεστικές συμπεριφορές.
Δεν είναι λοιπόν θέμα αμαύρωσης μιας προσωπικότητας, αλλά διάθεσης να δούμε επιτέλους χωρίς φανατισμούς, όπως είναι, τους ανθρώπους με μία έκφανση των οποίων μπορεί να έχουμε δεθεί. Δυστυχώς, το πατρονάρισμα, η καταπίεση, οι αυταρχικές συμπεριφορές δεν είναι γνώρισμα μονάχα των προφανέστατα συντηρητικών κύκλων. Αν σκεφτεί μάλιστα κανείς και τη σκέψη της Lady Jaye ότι θα περνιέται από πολλούς ως «το κορίτσι του/της Genesis», φτάνει για να καταλάβει ότι ο σεξισμός τρυπώνει ακόμα και στους χώρους όπου υποτίθεται μπορεί να αναπνεύσει η ελευθεριακότητα και η ισονομία.
Άλλωστε, αν μείνουμε πιστοί στο κίνημα dada, από το οποίο έχει επιρροές ολόκληρη η πορεία του/της Genesis P-Orridge, θα βρούμε και το γνώρισμα ότι κάθε είδωλο πρέπει να αποκαθηλωθεί. Εξάλλου κι ο ίδιος με τα χρόνια άφηνε πίσω του μια περσόνα για να ανακαλύψει μια άλλη προσωπικότητα, με διαφορετικό σκοπό και προοπτική. Η αναζήτηση αυτού του Είναι, που ξεκίνησε από τα δύσκολα παιδικά χρόνια του μπούλινγκ και έφτασε μέχρι την ημέρα που πέθανε, παρέμενε σταθερή. Όχι τόσο γιατί στα αλήθεια έψαχνε μια συγκεκριμένη απάντηση, όσο γιατί ήξερε ότι μπορούσε να είναι όλα και τίποτα από αυτά.
{youtube}d8BX2FDrogo{/youtube}
