Rowland S. Howard – Teenage Snuff Film [1999]
Ο απαράμιλλος ήχος της κιθάρας του, με στοίχειωσε από τη στιγμή που ερωτεύθηκα τους The Birthday Party. Και το ντεμπούτο του ως σόλο καλλιτέχνης, παραμένει έμπνευση.
Bob Dylan – Desire [1976]
Είναι απλά αδύνατον να ξεχωρίσω έναν δίσκο του: πάρα πολλοί επέδρασαν στη ζωή μου, κράτησα κιθάρα στα χέρια μου εξαιτίας του Dylan. Επέλεξα το Desire, καθώς επιστρέφω σε αυτό πολύ συχνά και με ενέπνευσε πάνω στη νέα μουσική μου.
Spacemen 3 – Taking Drugs To Make Music To Take Drugs To [1990]
Τους ανακάλυψα μέσα από αυτήν τη συλλογή. Ήταν μια αποκάλυψη! Με οδήγησε σε νέα μέρη, όχι μόνο σε όσα ακούω, αλλά και σε όσα έχω δημιουργήσει.
Swans – Swans Are Dead [1998]
Zoύσα στο Ρέικιαβικ, όταν τους πρωτάκουσα. Ένας φίλος έβαλε το "I Crawled" από αυτόν τον live δίσκο, σε μια playlist που μου έφτιαξε. Όταν τέλειωσαν εκείνα τα 10 ψυχοφθόρα λεπτά, έβγαλα τα ακουστικά και έκατσα να ηρεμήσω. Αυτή η ανάμνηση δεν φεύγει ποτέ από το κεφάλι μου...
The Chameleons – Script Of The Bridge [1983]
Απλά τον αγαπώ. Μου δημιουργεί αόριστα συναισθήματα νοσταλγίας και γι' αυτό συχνά επιστρέφω σε εκείνον.
The Modern Lovers – The Modern Lovers [1976]
Ένας απίστευτα επιδραστικός δίσκος. Ο ήχος του, η παραγωγή, οι στίχοι του Jonathan Richman. Η θέση του οφείλει να είναι εκεί ψηλά με το The Velvet Underground & Nico, ως ένα άλμπουμ που, όσοι το άκουσαν, έκαναν κάτι στη συνέχεια.
Suicide – Suicide [1977]
Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και γι' αυτό το ντεμπούτο. Είναι από τους δίσκους που κάνει όλους τους άλλους να ακούγονται άνευ σημασίας...
Martial Solal - À Bout De Souffle soundtrack (Με Kομμένη την Aνάσα) [2012]
Η δική τους εκδοχή σε ένα πανέμορφο soundtrack, από μια αγαπημένη ταινία του 1960. Στη δική μου πραγματικότητα με συνόδευσε και με οδήγησε μόνο σε παρόμοια όμορφες ανακαλύψεις.
The Brian Jonestown Massacre – Methodrone [1995]
Όφειλα να συμπεριλάβω τους Brian Jonestown Massacre σε αυτήν τη λίστα. Ο Anton Newcombe ήταν βασικός λόγος να αποφασίσω να γίνω μουσικός. Τα έφερε έτσι η ζωή, τον γνώρισα, δουλέψαμε μαζί. Ο πρώτος δίσκος τους δεν είναι ο αγαπημένος μου, αλλά είναι καθοριστικός για μένα.
The Cure – Disintegration [1989]
Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που το "Plainsong" ξεχύθηκε στα αυτιά, ξεκινώντας αυτό το αριστούργημα. Παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου, όλων των εποχών.
Cranes – Forever [1993]
Πραγματικά όμορφος και δυστυχώς υποτιμημένος δίσκος. Τα φωνητικά της Alison Shaw είναι από άλλον πλανήτη.
{youtube}5w0OzWeN4ZY{/youtube}
