(συνέχεια από εδώ)
Οι αρχές του 1979 βρίσκουν τους Queen σε νέες ηχογραφήσεις, αυτήν τη φορά στο Μόναχο, όπου γνωρίζονται με τον Giorgio Moroder, ιδιοκτήτη των Musicland Studio. Ταυτόχρονα, το συγκρότημα ασχολήθηκε με τη μίξη του πρώτου του live δίσκου, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο υπό την ονομασία Live Killers. Την ίδια επίσης εποχή προσεγγίστηκαν από τους παραγωγούς του Flash Gordon, οι οποίοι και τους ζήτησαν να συνθέσουν το soundtrack της ταινίας.
Το πρώτο κομμάτι του νέου άλμπουμ, το “Crazy Little Thing Called Love”, γράφτηκε μέσα στην τεράστια μπανιέρα της σουίτας του Χίλτον. Ο Freddie έκανε μπάνιο και ήρθαν στον νου του μια σειρά από ακόρντα. Αμέσως βγήκε γυμνός από τη μπανιέρα και, με τις σαπουνάδες ακόμη πάνω του, πήρε την κιθάρα —ένα όργανο που μισούσε, όπως έλεγε, και που ποτέ του δεν κατάφερε να μάθει να παίζει σωστά— κι έγραψε το πρώτο rockabilly τραγούδι των Queen. Αποφάσισε επίσης να αλλάξει και την εξωτερική του εμφάνιση, μοιάζοντας πλέον ξεκάθαρα με τους γκέι του Σαν Φρανσίσκο (της συνοικίας Κάστρο, εξ’ ου και «Castro clone»), οι οποίοι είχαν υιοθετήσει το εξής dress code: δερμάτινα σακάκια, βαριά καδένα γύρω από τον λαιμό, μεταλλικά περικάρπια, skinny jeans και φυσικά ένα τεράστιο, θυσανωτό μουστάκι.
Μετά τη σχέση του με τον Fanelli, o Freddie τα φτιάχνει με έναν από τους πιο μεγάλους του έρωτες, τον 28χρονο διανομέα Tony Bastin, τον οποίον και παίρνει μαζί του στο Μόναχο, όπου η διασκέδαση συνεχίζεται μέχρι πρωίας στα κλαμπ της πόλης, με μικρά διαλείμματα για να ολοκληρωθούν οι ηχογραφήσεις του δίσκου The Game (άθλιος τίτλος). Ο Deacon γράφει το “Another One Bites The Dust” και ο Τaylor τα παίρνει στο κρανίο: «αυτό δεν είναι ροκ εν ρολ. Τι σκατά είναι αυτό;». Τα «σκατά» που συνέβησαν, ήταν δύο: κατά πρώτον, όλος ο πλανήτης χορεύει ντίσκο και κινείται στον ρυθμό των Chic, ενώ, για πρώτη φορά μετα από 8 χρόνια, οι Queen αποφασίζουν να ρίξουν νερό στο κρασί τους και να χρησιμοποιήσουν τα απεχθή συνθεσάιζερ. «Εγώ φταίω γι’ αυτό», θα πει κατόπιν ο Taylor, «αγόρασα το Oberheim OBX πολυφωνικό συνθεσάιζερ και ο Freddie έφαγε κόλλημα».
Στις 7 Οκτωβρίου του 1979 o Μercury έδωσε μία παράσταση με το Βασιλικό Μπαλέτο, κάτι που, σύμφωνα με τον ίδιο, ονειρευόταν πάντα να κάνει –ίσως και για να την «πει» στον Sid Vicious. Τα τραγούδια στα οποία χόρεψε εκείνη τη μέρα ήταν το “Crazy Little Thing Called Love” και το “Bohemian Rhapsody” κι όλοι σηκώθηκαν όρθιοι στο τέλος και τον καταχειροκρότησαν για την εμφάνισή του, η οποία ωστόσο χαρακτηρίστηκε από τους γνώστες ως «μέτρια»: τα πατήματά του στη σκηνή, ήταν ασυντόνιστα.
Insatiable an appetite
Η δεκαετία του 1980 ξεκινάει στραβά για τη μπάντα: οι καυγάδες είναι ολοένα και πιο συχνοί, όχι μόνο στο στούντιο, αλλά και στις συναυλίες, με τα μέλη να απομακρύνονται το ένα από το άλλο. «Είχα βαρεθεί τον Brian και την αργοπορία του. Εμένα μου έπαιρνε μια εβδομάδα να τελειώσω ένα τραγούδι, κι αυτός καθόταν έναν μήνα για να τελειοποιήσει ένα σόλο στην κιθάρα», θα τονίσει ο Τaylor. «Έφυγα πολλές φορές εκείνη την περίοδο από το συγκρότημα και ξαναγύρισα φυσικά μερικές ώρες ή μέρες μετά, όταν μου είχαν φύγει τα νεύρα», θυμάται ο May.
«Οι σχέσεις μεταξύ τους είχαν διαφοροποιηθεί», θα πει και ο Rick Cassman, κιθαρίστας των Straight Eight, που τους συνόδευαν στην ευρωπαϊκή τους περιοδεία. «Ο Freddie ήταν “αλλού”. Ερχόταν πάντα στους συναυλιακούς χώρους με την προσωπική του λιμουζίνα κι ο καθένας είχε το δικό του entourage. Εκείνη την περίοδο έμοιαζαν σαν μια μπάντα αποτελούμενη από [τουλάχιστον δύο] τεράστια «εγώ». Ωστόσο, ο Freddie ήταν πραγματικά εκπληκτικός σόουμαν και 100% επαγγελματίας. Όταν όμως τελείωνε το κάθε live, κλεινόταν στον εαυτό του και δεν μιλούσε με κανέναν, ούτε καν με τους υπόλοιπους Queen. Δεν θυμάμαι ποτέ τη μπάντα να αστειεύεται μεταξύ της, ακόμη και στα soundcheck», καταλήγει. «Ήταν φανερό πως οι καταχρήσεις και η υπερβολή που ζούσαμε στην καθημερινότητά μας είχε αρχίσει να έχει αντίκτυπο τόσο στις μεταξύ μας σχέσεις, όσο και στη δημιουργική διαδικασία», επισημαίνει ο May.
Το soundtrack του Flash Gordon κυκλοφόρησε στις 8 Δεκεμβρίου του 1980, ενώ το 1981 τους βρίσκει στην Αργεντινή, να παίζουν στο γήπεδο της ομάδας Βελέζ, στην ομώνυμη πόλη. Μετά το live συνάντησαν τον διάσημο ποδοσφαιριστή Diego Maradona. Στο μυαλό μου παίζει ένα σενάριο όπου στη συνάντηση αυτή ο Freddie λέει στον Diego «κοίτα τι σου 'χω εδώ, κάνε μια μυτιά» και ο Μaradona να μυείται και να κολλάει για πάντα με τη κόκα. Αλλά μάλλον κάνω λάθος.
Το καλοκαίρι του ’81 βρίσκονται στο Μοντρέ της Ελβετίας για το γνωστό φεστιβάλ τζαζ. Εκείνες τις ημέρες βρίσκεται στη πόλη και ο David Bowie, με τον οποίον ηχογραφούν μαζί το “Under Pressure”. «Απορώ πώς τα κατάφεραν. Η κοκαΐνη βρισκόταν παντού, στην κονσόλα ηχογράφησης, στους καναπέδες, στην κουζίνα», αστειεύεται σήμερα ο παραγωγός τους, ο Γερμανός Reinhold Mack.
To άλμπουμ Hot Space (1982) ήταν ακριβώς ό,τι υποσχόταν ο τίτλος του: ένα ποτ-πουρί από τις «καυτές» μουσικές μόδες της εποχής (ντίσκο, φανκ), μαζί με μια επιτηδευμένη παραγωγή, η οποία άφηνε μεγάλο «χώρο» στα όργανα. «Ήθελα όλα να ακολουθούν το μότο less is more», λέει ο Μercury, «γι' αυτό και τους έλεγα “παίξε λιγότερα σόλο στη κιθάρα, λιγότερα ντραμς”».
Φυσικά το άλμπουμ πάτωσε επειδή, όπως λέει ο Τaylor, «πλέον είχαμε ξεφύγει εντελώς. Βγαίναμε, πίναμε, γυρνούσαμε το επόμενο μεσημέρι –πού μυαλό και χρόνος για σοβαρή δουλειά. Περιοριστήκαμε στη σύνθεση κάποιων κομματιών κάτω από τις πιο περίεργες συνθήκες και ώρες». «Το The Game ήταν το τελευταίο άλμπουμ που είδα και τους τέσσερις μαζί στο στούντιο», θυμάται ο Mack, «μετά το 1980 αυτή η διαδικασία χάθηκε». «Είπα στον Freddie: “τα τραγούδια που γράφεις είναι gay anthems, αλλά αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί, γιατί οι οπαδοί μας δεν είναι ΜΟΝΟ γκέι”», δήλωσε ο Μay σχετικά με την επιλογή του “Body Language” ως single.
Ο νέος γκόμενος του Mercury, επίσης, ο Bill Reid, δεν βοηθούσε και πολύ την κατάσταση. Οι Queen λένε ότι ζήλευαν πολύ ο ένας τον άλλον και καυγάδιζαν συνεχώς, στα όρια της χειροδικίας. Σε μια συναυλία, λίγο πριν βγουν στη σκηνή, ο εξαγριωμένος Reid δάγκωσε τόσο πολύ τον Freddie στο χέρι, ώστε χρειάστηκε να του το δέσουν για να καταφέρει να κρατάει το μικρόφωνο με τον χαρακτηριστικό του τρόπο. Η σχέση αυτή τον έκανε επίσης να αρχίσει το κάπνισμα, αν κι όπως λένε όλοι «ο Freddie δεν κάπνιζε με το στυλ του Keith Richards, αλλά όπως ένα σχολιαρόπαιδο».
Τον Οκτώβρη του 1981 κυκλοφόρησε η πρώτη συλλογή των Queen, το θρυλικό Greatest Hits, ενώ παράλληλα κυκλοφόρησαν και τα Greatest Flix και Greatest Pix με το πρώτο να είναι μία συλλογή από τα βιντεοκλίπ τους και το δεύτερο ένα βιβλίο με τις καλύτερες φωτογραφίες τους.
Εντωμεταξύ, η απόσταση μεταξύ του Μercury και των υπόλοιπων Queen μεγάλωνε, επειδή ο Freddie επέμενε, στα 35 του χρόνια, να συνεχίζει να κάνει τη ζωή ενός 20άρη· οι άλλοι τρεις, πάλι, είχαν οικογένειες και παιδιά και δεν μπορούσαν πάντα να τον ακολουθούν στις καταχρήσεις. Ή στις παραξενιές του, όπως εκείνη σε ένα live στη Βρετανία το 1981, όπου ο Freddie –«φορτωμένος» από κοκαΐνη και έναν ακόμα καυγά με τον Reid– έδωσε εντολή στον stage manager της να πει στις πρώτες σειρές των θεατών «να πάνε πιο πίσω, επειδή ήταν όλοι τους άσχημοι, και να τις αντικαταστήσει με πιο ωραίους fans». Μετά από λίγο ηρέμησε φυσικά και δεν έκανε πραγματικότητα την απειλή του, παρόλο που, όπως λέει ο Gerry Stickells, «για 10 λεπτά το μάτι του γυάλιζε κι εννοούσε κάθε λέξη που έλεγε». «Ήταν η εποχή που μισούσαμε ανοικτά ο ένας τον άλλον», λέει ο Μay για το 1982. Ευτυχώς, όμως, τη χρονιά εκείνη οι Queen άραξαν κι ανασυντάχθηκαν.
Οι αρχές του 1983 βρίσκουν τον Mercury να ηχογραφεί το “Love Kills” με τον Giorgio Moroder (για το ριμέικ της ταινίας Metropolis), ενώ και οι υπόλοιποι είναι απορροφημένοι στα προσωπικά τους project. Ο Τaylor κυκλοφορεί το σόλο άλμπουμ Fun In Space και ο Deacon είναι μια ευτυχισμένη νοικοκυρά που φροντίζει το …τέταρτο παιδί του (κι είναι δεν είναι 32 ετών). Ο Μay, από την άλλη, συνεργάζεται με κόσμο και κοσμάκη: στα Record Plant στούντιο της Νέας Υόρκης έκανε ένα μεγάλο τζαμάρισμα, όπου συμμετείχαν διάφοροι, ανάμεσά τους κι ο Eddie Van Halen. Όσα έπαιξαν μαζί ηχογραφήθηκαν και τελικά κυκλοφόρησαν σαν mini album με τίτλο Star Fleet Project τον Οκτώβριο του 1983.
Αλλά το γεγονός του 1983 είναι, φυσικά, οι ηχογραφήσεις του Freddie με τον Michael Jackson, τον οποίον θαύμαζε υπερβολικά. Οι δυο τους έγραψαν μαζί 3 κομμάτια, όμως η συνεργασία τους διακόπηκε απότομα επειδή, όπως λέει ο αστικός μύθος, ο –υποχόνδριος και αυστηρός με το θέμα των ναρκωτικών– Jacko έπιασε επ’ αυτοφώρω τον Mercury να κάνει κόκα πάνω στην κονσόλα ηχογράφησης, χρησιμοποιώντας ένα …100δόλαρο. Τελικά, από τα 3 κομμάτια, τα "Victory" και "State Of Shock" μπήκαν στο άλμπουμ-επιστροφή των Jackson 5 με τίτλο Victory, ενώ το "There Must Be More To Life Than This" στο πρώτο σόλο άλμπουμ του Freddie, Mr. Bad Guy.
Tο 1984, o Mercury έκανε κάτι που σε μερικούς έσκασε σαν βόμβα: ξεκίνησε ερωτική σχέση με μια γυναίκα, σχεδόν μια δεκαετία μετά τον χωρισμό του από τη Mary Austin. Το αντικείμενο του πόθου του ήταν η Αυστριακή ηθοποιός και μοντέλο Barbara Valentin, η οποία, στα 42 της τότε χρόνια, αποκαλούταν «η Γερμανίδα Jane Mansfield». Φυσικά, είχε παραδίπλα κι έναν γκόμενο, έτσι για ποικιλία, τον Winnie Kirchberger. Στα μέσα ωστόσο της ίδιας χρονιά συνέβη κάτι που αρχικά δεν τον έβαλε σε σκέψεις, αλλά θα αποδεικνυόταν σημαντικό στην πορεία: έπαθε μια σκοτοδίνη και λιποθύμησε μέσα στο διαμέρισμά του. Δεν έδωσε σημασία στο περιστατικό, όμως ήταν το πρώτο σημάδι πως κάτι δεν πήγαινε καλά με την υγεία του.
Το άλμπουμ The Works κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά και το βιντεοκλίπ του “I Want To Break Free” έδωσε στους Queen μεγάλη δημοσιότητα. Όχι στη συντηρητική Αμερική, όμως, που ποτέ της δεν δέχτηκε τέσσερις άντρες ντυμένους γυναίκες, να κρατάνε ηλεκτρικές σκούπες. Απογοητευμένος από την αντίδραση του κοινού, ο Freddie δήλωσε «δεν δίνω άλλες συνεντεύξεις» κι αρνήθηκε να κάνει περαιτέρω promo της μπάντας σε Η.Π.Α. ή αλλού. Σε μια συναυλία στο Δουβλίνο, επίσης, ξέχασε τα λόγια του “Hammer To Fall” –ξανά, δεν έδωσε σημασία, παρόλο που ήταν η πρώτη φορά που ξεχνούσε στίχους, πόσο μάλλον τόσο πρόσφατους. Ωστόσο συνέχισε να ζει τη ζωή του όπως γούσταρε, πηδώντας διαφορετικό άντρα (ή τη Valentin) κάθε βράδυ και ξοδεύοντας 1.000 λίρες την εβδομάδα για κόκα. Και μετά ήρθε η καταστροφή.
Στις 5 Οκτωβρίου 1984 οι Queen ξεκίνησαν μια περιοδεία στη Νότια Αφρική και αποφάσισαν, κατόπιν πολλής σκέψης, να δώσουν μια συναυλία στο Superbowl του Sun City, παρά τις απαγορεύσεις της Βρετανικής Ένωσης Μουσικών, που είχε διατάξει ήδη από το 1957 καλλιτεχνικό μποϊκοτάζ στην περιοχή αυτή, επειδή θεωρούταν ως το «Λας Βέγκας των λευκών Αφρικάαν» (των απογόνων των Ολλανδών κατακτητών). Τέλος πάντων, το έκαναν, κι έφαγαν χοντρό κράξιμο από όλους, αν και στην πορεία το συγκρότημα θα πει ότι έπαιζε μουσική για τους θαυμαστές του στη χώρα και ότι στις συναυλίες αυτές το κοινό ήταν μεικτό, όχι αμιγώς λευκό. «Έχουμε τις συνειδήσεις μας καθαρές», τόνισε κατόπιν ο Μay.
Επόμενος σταθμός το Ρίο ντε Τζανέιρο, με τους Queen να είναι headliners στο Rock in Rio, ένα από τα μεγαλύτερα ροκ φεστιβάλ που διοργανώθηκαν ποτέ, με το κοινό να ξεπερνά τις 250.000 και τον Freddie να δηλώνει στη βραζιλιάνικη τηλεόραση ότι «είμαι ένας γεροτεμπέλης που απλώς σηκώνεται το πρωί απ' το κρεβάτι του και αναρωτιέται ποιον θα γαμήσει σήμερα». Στο Ρίο, λοιπόν, επιδόθηκε στην αγαπημένη του συνήθεια: το σεξ. Σύμφωνα με τον υπεύθυνο επικοινωνίας του, Paul Prenter, κάλεσε πολλές αρσενικές πόρνες της πόλης στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του, όπου τις πήδηξε μία μία υπό την επήρεια κοκαΐνης. «Οι ορέξεις του Freddie ήταν απίστευτες. Με ξεπερνούσε σε όλα τα επίπεδα. Έφτανε 11 το πρωί κι ενώ όλοι ήμασταν κομμάτια κι έτοιμοι για ύπνο, γυρνούσε και μας έλεγε "θέλει κανείς να κάνεις μια ακόμη γραμμή;", συνεχίζοντας μέχρι το βράδυ», λέει ο Elton John.
(συνεχίζεται εδώ)
* Απόσπασμα από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Τσάβαλου Freddie Mercury: These Are The Days Of Our Lives (εκδόσεις Sonik, 2013), σε αναπροσαρμοσμένη εκδοχή
{youtube}rY0WxgSXdEE{/youtube}
