(συνέχεια από εδώ)
I just gotta get out of this prison cell
Το “Bohemian Rhapsody” γυρόφερνε ως σύνθεση στο μυαλό του Freddie Mercury ήδη από τα τέλη του 1970· αρχικά, μάλιστα, ονομαζόταν “The Cowboy Song” και αφηγούταν την ιστορία ενός άντρα που γινόταν δολοφόνος. Άρχισε να το παίζει μια μέρα στο πιάνο για τον Baker, και, αφού πρώτα τραγούδησε «mama, just killed a man», κατόπιν του πετάει «και τώρα ξεκινάει το οπερατικό μέρος του τραγουδιού», αφήνοντας σύξυλο τον παραγωγό.
Το μεσαίο, instrumental τμήμα του τραγουδιού φτιάχτηκε με βάση το “Α Day In The Life” των Beatles, ενώ στους στίχους παρελαύνουν ο Ιταλός αστρονόμος Γαλιλαίος, ένας ήρωας της ιταλικής Κομέντια ντελ' Άρτε ονόματι Σκαραμούς, ο πορτογαλικός χορός φαντάνγκο, ο Φίγκαρο από τις όπερες του Gioachino Rossini και του Wolfgang Amadeus Μozart καθώς και η αραβική λέξη bismillah, η οποία χρησιμοποιείται στις προσευχές –η πρώτη φορά που ο Μercury επικαλείται τις μεσανατολικές του ρίζες. «Είναι ξεκάθαρο για τι ακριβώς μιλάει το τραγούδι», θα έλεγε αργότερα ο Roger Τaylor, ανάβοντας φωτιές για εκείνο που όλοι υποπτεύονταν: ότι ήταν το «έβγα από τη ντουλάπα» για τον Freddie, ο οποίος για πρώτη φορά είχε συμφιλιωθεί με τη σεξουαλικότητά του και σκόπευε να μιλήσει για το θέμα και στη Μary Austin. Ακούγοντάς τον να τραγουδάει «Goodbye everybody - I've got to go/ Gotta leave you all behind and face the truth», οι περισσότεροι σιγουρεύτηκαν. Το ίδιο βράδυ οι Queen είδαν την ταινία των αδελφών Μαρξ Μια Νύχτα στην Όπερα και βρήκαν και τον τίτλο του ερχόμενου άλμπουμ.
Την άνοιξη του 1975 ο Freddie ξεκίνησε την πρώτη του επίσημη γκέι σχέση με τον 25χρονο David Minns, στέλεχος της ΕΜΙ, που εργαζόταν για λογαριασμό του Paul McCartney. Ο Μinns ήταν αυτός που θεωρείται πως τον «ξεκλείδωσε» κι επίσημα, όταν κατά τη διάρκεια μιας βραδινής εξόδου για ποτά στο Σόχο, του έπιασε το χέρι –ο Freddie μετά τον φίλησε στο μάγουλο. Η σχέση, όπως θυμάται σήμερα ο Μinns, ήταν έντονα σεξουαλική, με τον Freddie να δείχνει από τότε …όμηρος των ορμονών του και να απαιτεί διαρκώς περισσότερο, καλύτερο και πιο ιδρωμένο σεξ, όπου κι αν βρισκόταν το ζευγάρι. Σύντομα γνώρισε και την Austin, την οποία θεωρούσε εξαρχής ως «τη fake σύζυγο», αλλά στην πορεία κατάλαβε πόσο βαθιά ήταν η σχέση τους. «Η σχέση μου με τον Freddie άλλαξε λίγο μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ», θυμάται η τελευταία: «από τις αρχές του 1974 δεν ήμασταν ξανά ποτέ το ίδιο, σε επίπεδο ερωτικής σχέσης. Σε κάποιο σημείο γυρνάει και μου λέει “Mary, νομίζω πως είμαι αμφισεξουαλικός”, οπότε του απαντάω “μη λες βλακείες, είσαι ομοφυλόφιλος”. Δεν είπαμε κάτι άλλο, αγκαλιαστήκαμε κι είπαμε πως εδώ είναι το τέλος».
Στα τέλη του 1975 ο Freddie φεύγει από το διαμέρισμα που είχαν νοικιάσει από κοινού και μετακομίζει σε ένα δικό του στο Holland Park. Στις συνεντεύξεις που δίνει στα ΜΜΕ, και στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων, αστειεύεται διαρκώς: «κοιμάμαι με άντρες, γυναίκες, γάτες, ό,τι κινείται».
Σύντομα αρχίζουν οι ηχογραφήσεις του επόμενου άλμπουμ των Queen, που θα διαδεχόταν το A Night At The Opera. Η αρχή έγινε με ένα κομμάτι που είχε έτοιμο ο Brian Μay από το καλοκαίρι του 1971, όταν είχε εργαστεί, στα πλαίσια της διπλωματικής του εργασίας, σε ένα παρατηρητήριο στη Τενερίφη της Ισπανίας. «Καθόμουν και πειραματιζόμουν με κάτι riff στη κιθάρα, όταν άρχισα να παίζω μερικές νότες κι αμέσως μου ήρθε ένας τίτλος στο νου: “Tie Your Mother Down”. Αρχικά σκέφτηκα «τι σκατά τίτλος είναι αυτός;», αλλά ο Freddie με μετέπεισε, λέγοντάς μου πως σημαίνει κάτι για τον ίδιο, οπότε δεν του έφερα αντίρρηση», λέει ο Μay. Ο τίτλος του δίσκου αποτίει κι αυτός φόρο τιμής στις ταινίες των αδελφών Μαρξ και ονομάζεται A Day At The Races. Ο 86χρονος Groucho Marx έστειλε μάλιστα ένα τηλεγράφημα, δίνοντάς τους συγχαρητήρια «για τις τόσο σοφές επιλογές στην ονοματολογία των δίσκων σας». Για τον εορτασμό της κυκλοφορίας, τα μέλη των Queen παρευρέθησαν σε μία ιπποδρομία που δόθηκε προς τιμή τους στο Κέμπτον Παρκ. Πριν ξεκινήσει ο αγώνας, ο καθένας τους πόνταρε μυστικά σε ένα άλογο. Εκ των υστέρων, αποδείχθηκε ότι είχαν ποντάρει όλοι στο ίδιο άλογο, το οποίο και κέρδισε τον αγώνα.
Στις 18 Σεπτεμβρίου η μπάντα θα δώσει μια μεγαλειώδη συναυλία στο λονδρέζικο Χάιντ Παρκ, μπροστά σε κοινό 200.000 ανθρώπων. Στα αξιοσημείωτα της βραδιάς, την οποία διοργάνωσε ο νεαρός επιχειρηματίας κι ιδιοκτήτης της δισκογραφικής Virgin, Richard Branson, είναι το ότι η αστυνομία δεν άφησε το συγκρότημα να παίξει encore επειδή η ώρα ήταν … περασμένα μεσάνυχτα. Οπότε, προκειμένου να διασφαλίσουν ότι οι Queen δεν θα ξανανέβουν στη σκηνή, φρόντισαν να κόψουν το ρεύμα σε όλη την περιοχή γύρω από το πάρκο. Αποτέλεσμα, 200.000 κόσμος να περπατάει στα τυφλά, προσπαθώντας να βρει τον δρόμο προς το σπίτι μέσα στα σκοτάδια.
{youtube}8XGe_hncsiM{/youtube}
Την 1η Δεκεμβρίου 1976 οι Queen, άθελά τους, έδωσαν το εναρκτήριο λάκτισμα σε ένα άλλο κίνημα της μουσικής, που μόλις είχε κάνει την εμφάνισή του. Για εκείνο το βράδυ, η ΕΜΙ τους είχε κλείσει να βγουν ζωντανά στην εκπομπή Today With Bill Grundy, όμως ο Freddie το ακύρωσε επειδή ήθελε να κάνει μια ορθοδοντική επέμβαση για να μειωθεί ο προγναθισμός του. Μην έχοντας άλλη επιλογή, οι υπεύθυνοι της εκπομπής δέχτηκαν τη μόνη διαθέσιμη μπάντα της ΕΜΙ τη δεδομένη στιγμή, τους πρωτοεμφανιζόμενους Sex Pistols. Όπως μπορείτε να δείτε στο παραπάνω βίντεο, η βραδιά δεν κύλησε όπως αναμενόταν, ανάβοντας ουσιαστικά το φιτίλι του πανκ (κι όλης της συντηρητικής Βρετανίας).
Το ΝΜΕ έθαψε εντωμεταξύ το A Day At The Races, χαρακτηρίζοντάς το «άψογο υφολογικά, αλλά κενό περιεχομένου», με τον Freddie να ξεσπαθώνει λέγοντας ότι «η μουσική μας είναι ευτελής, αναλώσιμη, όπως ένα ξυραφάκι Μπικ ή ένα γυναικείο ταμπόν».
Κατά τα λοιπά, το «έβγα» από τη ντουλάπα απελευθέρωσε τον Mercury, αλλά αυτό που τον έκανε ακόμη πιο «κραυγαλέο» ήταν η παρέα που άρχισε να κάνει με τον Elton John, ο οποίος μόλις είχε παραδεχτεί δημοσίως ότι είναι γκέι. Η είσοδός του στον κύκλο του Elton σήμαινε αυτομάτως ότι θα γνώριζε ευκολότερα κι άλλους γκέι και θα διεύρυνε έτσι τον κύκλο γνωριμιών του, σε μια εποχή όπου, όπως λέει ο Minns, «το μόνο που ήθελε να κάνει είναι να γαμάει κι άλλους κι όχι μόνο εμένα». Ο Minns τον χωρίζει κι ο Freddie αρχίζει μια μακρόχρονη σχέση με τον 27χρονο σεφ Joe Fanelli, o οποίος θα είναι ο προσωπικός του μάγειρας και μετά το τέλος της ερωτικής τους σχέσης, μέχρι τον θάνατο του Freddie. Ταυτόχρονα, ο Μercury ανακαλύπτει την κοκαΐνη.
Το επόμενο άλμπουμ είχε τίτλο News Of The World (1977), αφού ο τίτλος Duck Soup –ακόμη ένας από ταινία των αδελφών Μαρξ– απορρίφθηκε από τον ίδιο τον Groucho Marx με ένα ακόμα τηλεγράφημα, αυτήν τη φορά ειρωνικό, που έλεγε: «αν θέλετε να επιλέξετε τίτλο για το επόμενό σας άλμπουμ, θα σας παρακαλούσα να το βγάλετε όπως την επόμενή μου ταινία, που θα λέγεται “The Rolling Stones' Greatest Hits”». Δίκιο είχε, νισάφι πια.
Οι ηχογραφήσεις, εντωμεταξύ, γίνονται στο διπλανό στούντιο με αυτό των Sex Pistols. Εκεί σημειώθηκε και το διάσημο περιστατικό, το οποίο θέλει τον Sid Vicious να βλέπει τον Freddie και να ρωτά:«Έι, Fred, κατάφερες να φέρεις το μπαλέτο στις λαϊκές μάζες ή ακόμη;», με τον Μercury να του απαντάει «Α, εσύ δεν είσαι ο Στάνλει Φερόσιους; Ναι, χρυσή μου, κάνουμε ό,τι μπορούμε». Αυτό ωστόσο που δεν είναι γνωστό, είναι το ότι ο Roger Taylor λάτρευε το πανκ κι όχι απλώς το θεωρούσε ως τη μουσική του μέλλοντος, αλλά είχε πιάσει και φιλίες με τον Steve Jones και τον Paul Cook, τζαμάροντας συχνά μαζί τους όποτε έβρισκε χρόνο.
Εκείνη την περίοδο γράφτηκε και το “We Are The Champions”, ως ένας ύμνος «εναντίον των απανταχού losers», όπως είπε ο Freddie. «Ρε συ, τι πας να κάνεις; Θα μας φάνε ζωντανούς με τέτοιους στίχους που έγραψες», του αντέτειναν οι υπόλοιποι τρεις, αλλά ο Mercury ήταν ανυποχώρητος: «Είμαστε οι καλύτεροι και γι’ αυτό μας παίρνει να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε». Μέσα στο ίδιο πλαίσιο πρέπει να ειδωθεί και το βέτο που έθεσαν για το εξώφυλλο του άλμπουμ, ένα remake από κόμικ του Αμερικανού καλλιτέχνη Frank Kelly Freas, το οποίο είχε κάνει το 1953 για το περιοδικό Astounding Science Fiction. Πολλοί μικροί fans των Queen το εχουν χαρακτηρίσει ως το «πιο τρομακτικό εξώφυλλο της μπάντας», ενώ έχει μείνει χαραγμένο και στη μνήμη του –φανατικού τους οπαδού– Seth McFarlane, τον οποίον μάθαμε ως δημιουργό της σπουδαίας σειράς «ενήλικων» κινουμένων σχεδίων Family Guy (δείτε εδώ και εδώ).
Στις συναυλίες, ωστόσο, ο Freddie, εθισμένος πλέον πλήρως στην κοκαΐνη, αρχίζει να βγάζει έναν διαφορετικό εαυτό, πιο αλαζονικό και λιγότερο συνεσταλμένο. Δεν είναι πλέον ο μικρός Farrokh Bulsara, είναι ο Freddie Mercury. Έτσι, δεν διστάζει να αποχαιρετάει το κοινό λέγοντας «ήταν μια ευχαρίστηση να κάνουμε συναλλαγές μαζί σας» ή «σας ευχαριστούμε για τα λεφτά που μας δώσατε». Κατά τη διάρκεια μάλιστα ενός live στο Τορόντο το 1977, όταν εξερράγη ο ενισχυτής της κιθάρας του May κι εκείνος πλησίασε για να τον ενημερώσει ότι το κομμάτι δεν θα είχε κιθάρα, αυτός, καθισμένος στο πιάνο –και χωρίς να ξέρει πως τα μικρόφωνα είχαν αλλάξει και ότι ο κόσμος άκουγε τη συζήτησή τους– του είπε «πήδα λίγο πέρα δώθε με την κιθάρα σου και οι χαζοί από κάτω ούτε καν θα καταλάβουν τη διαφορά». Πλέον, τα οικονομικά των Queen είναι τόσο καλά, ώστε τους επέτρεπαν να έχουν για τις μετακινήσεις τους το δικό τους ιδιωτικό λίαρ τζετ.
Στο μεταξύ η σχέση του με το entourage του Elton John γίνεται όλο και πιο στενή: δεν διστάζει ας πούμε να αφιερώσει, από τη ραδιοφωνική εκπομπή του προσωπικού του φίλου Kenny Everett, το νέο άλμπουμ των Queen στη «Sharon, στη Beryl και στην Phyllis». Η «Σάρον» είναι ο Elton, η «Μπέριλ» είναι ο John Reid, μάνατζέρ του και η «Φίλις» είναι ο … Rod Stewart. Ο ίδιος ο Freddie έχει την κωδική ονομασία Melina, αφού έτσι τον είχε βγάλει ο ίδιος ο Elton John, ως φόρο τιμής στη …Μελίνα Μερκούρη! Ο δε Μay ήταν η «Liz», ενώ ο Τaylor ήταν η «Maggie». Παραδόξως, ο Deacon έμεινε δίχως παρατσούκλι.
«Το 1978 ο Μercury μπορούσε να έχει ο,τι επιθυμεί. Ένα βράδυ, σε ένα μπαρ στο Λονδίνο όπου καθόταν, είπε τη λέξη “τσιγάρο”. Αμέσως, προς την κατεύθυνσή του υψώθηκαν πάνω από έξι τσιγάρα», λέει ο προσωπικός του φίλος, David Evans. «Τα τελευταία 3 χρόνια έχω ξοδέψει σε ψώνια πάνω από 100.000 λίρες», παινεύεται ξεδιάντροπα ο ίδιος ο Freddie στη βρετανική εφημερίδα Daily Mail. Το καλοκαίρι του 1978 το περνάει στη Μύκονο μαζί με φίλους του –παραλίγο μάλιστα να πάει μαζί τους και ο τραγουδιστής των Judas Priest, Rob Halford– ενώ στο Νησί των Ανέμων τους ξεναγεί ο προσωπικός του φίλος, Ηλίας Ψινάκης.
Γενικά, το 1978 παίζει να είναι η πιο ξένοιαστη χρονιά της ζωής του Freddie, με αποκορύφωμα το μεγάλο πάρτι των Queen στη Νέα Ορλεάνη στις 31 Οκτωβρίου, όπου παρουσίασαν το νέο τους άλμπουμ Jazz. «Αυτή η απόκρυφη ιστορία με τους νάνους που μετέφεραν στο ξυρισμένο τους κεφάλι μεγάλους δίσκους με τεράστιες ποσότητες κοκαΐνης, μάλλον ανήκει στη σφαίρα του μύθου, αφού εγώ προσωπικά δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο», λέει σήμερα ο Taylor. Αυτό που σίγουρα συνέβη είναι το πάρτι, το οποίο κράτησε παραπάνω από μια ημέρα και μια νύχτα και, εκτός από τους φίλους της μπάντας, είχε ως προσκεκλημένους όλα τα «φρικιά της πόλης, κατόπιν εντολής του ίδιου του Freddie». Μέσα σε 48 ώρες, τα είδαν λοιπόν όλα: μάγους, ζογκλέρ, δημόσιο σεξ ανάμεσα σε άντρες, νάνους, παρτούζες στα δωμάτια, γυναικείες λασπομαχίες μέσα σε ειδικά κλουβιά, μια νεαρή γκρούπι να καπνίζει πούρο μέσα στο …αιδοίο της και φυσικά αμέτρητα ναρκωτικά.
Bicycle races are coming your way
Ανάμεσα στα νέα ενδιαφέροντα του Mercury, είναι εντωμεταξύ και η ποδηλασία: κάθεται και βλέπει τον Γύρο της Γαλλίας για ώρες ολόκληρες. Κατόπιν, κάθεται και γράφει το “Bicycle Race”, στους στίχους του οποίου παρελαύνουν ο Superman, το Jaws, το Star Wars, ο πόλεμος του Βιετνάμ, το σκάνδαλο του Γουότεργκεϊτ και, φυσικά, η αγάπη του για την κόκα. Λίγο μετά γράφει και το "Don't Stop Me Now", που ψηφίστηκε από την εκπομπή Top Gear ως το καλύτερο τραγούδι για οδήγηση. Σε αυτό, περιγράφει τον εαυτό του ως «μια τίγρη, μια ατομική βόμβα και μια μηχανή του σεξ που τρέχει με 160 χλμ. την ώρα». Κι όλα αυτά επειδή είναι απλώς «καλός στη χημεία».
Τότε ήταν που προσέλαβαν 65 γυναίκες να κάνουν τον γύρο του γηπέδου του Γουίμπλεντον πάνω σε ισάριθμα ποδήλατα. Γυμνές. Τσιτσίδι. Όποιος έχει τις πρώτες (βρετανικές, όχι αμερικανικές) κόπιες του Jazz, έχει και την αντίστοιχη αφίσα. Η εταιρεία μάλιστα που τους παρείχε τα 65 ποδήλατα τους χρέωσε, άμα τη επιστροφή των, με «65 νέες σέλες, για λόγους υγιεινής». Το άλμπουμ θάβεται ξανά από τους κριτικούς, με το ΝΜΕ να γράφει: «αγοράστε το Jazz μόνο αν έχετε κάποιον κωφάλαλο συγγενή και θέλετε να του κάνετε ένα δώρο».
(συνεχίζεται εδώ)
* Απόσπασμα από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Τσάβαλου Freddie Mercury: These Are The Days Of Our Lives (εκδόσεις Sonik, 2013), σε αναπροσαρμοσμένη εκδοχή
{youtube}fJ9rUzIMcZQ{/youtube}
